ตอนที่ 12 ที่มาของพลังวิเศษ 2/2

“ท่านตา เช่นนี้หมายความว่าร่างกายของข้าจะต้องเจ็บปวดทรมานยามทำนายทายทักเช่นเมื่อครู่ใช่หรือไม่ ท่านรู้มั้ย ที่ผ่านมาข้าต้องทุกข์ทรมานกับอาการวิงเวียนมากเพียงใด ภาพหลอนที่ซ้อนกันสลับไปมา ทำให้ข้าหัวแทบระเบิด ซ้ำเมื่อพยากรณ์ออกไปก็ยังสิ้นเรี่ยวแรง ข้าทนไม่ไหวหรอก”

“นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่รู้จักวิธีควบคุมพลังของตระกูลหลิวในกาย” ชายชราเอ่ยก่อนจะหยิบตำราเล่มหนาขึ้นมาหนึ่งเล่ม แล้วยื่นมาตรงหน้าเขา

โอ้ว แค่เห็นตำราก็รู้สึกพะอืดพะอม

“ข้าต้องอ่านเล่มนี้หรือ”

“ใช่ และยังมีอีกหลายเล่มที่เกี่ยวข้อง มันจะทำให้พลังในกายเจ้าสมดุลมากขึ้น เพิ่มความทนทานให้กับพลังงานบริสุทธิ์ในกาย ช่วยให้การพยากรณ์แม่นยำขึ้น”

“โธ่ แล้วท่านไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ว่าข้าต้องอ่านตำราพวกนี้ ปล่อยให้ข้าทนทุกข์ทรมานตั้งนาน”

“ข้ามิอาจแพร่งพรายความลับสวรรค์ ยามนี้พลังวิเศษด้านการพยากรณ์ถูกปลุกขึ้นมาก่อน ข้าจึงสามารถชี้แนะตำราให้เจ้าได้ หากวันหน้าเจ้าจำเป็นต้องมีพลังวิเศษด้านอื่น ข้าก็จะชี้แนะเจ้าเอง เมื่อถึงเวลา”

“ ...”

คุณชายหลิวหมดคำจะพูด นี่ยังมีพลังอย่างอื่นอีกเหรอ แค่พลังเดียวถูกปลุกยังทำเขามึนหัวเกือบเดือน

เขาไม่ได้อยากได้พลังวิเศษ เขาอยากได้สามี ท่านตาควรจะเข้าใจเขามากที่สุด

หลิวซีซวนอยากได้จางหย่งเป็นสามี

เขายื่นมือไปรับตำราเล่มหนาที่ชายชราหยิบยื่นให้ เพียงไม่นาน แสงสว่างก็เปล่งประกายไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนที่เขาจะรู้สึกแสบร้อนตั้งแต่ฝ่ามือลากยาวจนมาถึงกลางกระหม่อม จนต้องนอนคุดคู้อยู่กับพื้น

นี่มันอะไรกัน ความรู้มากมายไหลบ่าเข้ามาในสมองของเขาเพียงแค่สัมผัสตำรา ทั้งวิธีการใช้พลังพยากรณ์ การเก็บซ่อนพลังวิเศษและกลิ่นอายเทพเซียน รวมถึงการฝึกพลังปราณในกายให้ไหลเวียนไม่ติดขัด นับว่าเป็นวิธีเรียนรู้แบบ Shortcut ที่สุดตั้งแต่เคยเรียนมา ร่างกายของเขาตั้งแต่กลางกระหม่อมจนถึงก้นกบนั้นร้อนวูบวาบเป็นเส้นยาวคล้ายกับว่าแกนกระดูกสันหลังกำลังได้รับการจัดเรียงใหม่ทั้งหมด เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของตนกำลังถูกทำลายจนย่อยยับแล้วสร้างขึ้นมาให้เป็นคนใหม่ สร้างความเจ็บปวดให้กับคนตัวเล็กจนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา

“อ๊าก ท่านตา ข้าเจ็บ ข้าทรมานเหลือเกิน”

“อดทนอีกหน่อย การถ่ายทอดพลังงานใกล้สมบูรณ์แล้ว เจ้าจงแข็งใจเพื่อตัวของเจ้าเอง”

จากนั้น ในกายบางก็ร้อนวูบวาบก่อนที่พลังงานบริสุทธิ์ในกายจะระเบิดออกมาทุกทิศทุกทางอย่างรุนแรง หลิวซีซวนกรีดร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะสลบไป

“หลับเถิดหลานรัก เมื่อพลังของเจ้าถูกปลุกขึ้นมา ย่อมหมายความว่าสวรรค์จำเป็นต้องใช้งานเจ้าทำงานบางอย่างเพื่อช่วยผู้คน ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ เจ้านั้นเข้มแข็งเพราะเจ้าคือทายาทคนสุดท้ายของตระกูลหลิว”

อีกด้านหนึ่ง ที่นอกเมืองเหิงเยว่ เฉินหวังหย่งหรือจวิ้นอ๋อง น้องชายต่างมารดาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันกำลังนั่งทำสมาธิอยู่เบื้องหน้าองค์พระพุทธรูปที่วัดซือคง วัดแห่งนี้แต่เดิมนั้นทรุดโทรมและยากไร้ ทว่าจวิ้นอ๋องกลับไม่มีความรังเกียจ หลังจากที่จวิ้นอ๋องตั้งใจที่จะละทิ้งราชสำนักแล้วออกเดินทางช่วยเหลือชาวบ้าน ถือศีลกินเจ เขาก็แสดงให้เห็นว่าตนนั้นมีความมุ่งมั่นที่จะทำนุบำรุงพุทธศาสนาและช่วยเหลือผู้ยากไร้ จนชื่อเสียงขจรขจายไปไกล เป็นที่เลื่อมใสของราษฎร ท่านอ๋องนั้นเคยถึงขั้นประกาศปณิธานกลางท้องพระโรงว่าไม่ต้องการอำนาจวาสนา เพียงแค่อยากจะเดินทางเข้าสู่ธรรมะ จากนั้นเขาก็ไม่เคยกลับไปเหยียบที่เมืองหลวงอีกเลย

เบื้องหน้าดูเป็นเช่นนั้น แต่แท้จริงแล้ว นี่คือการหลีกทางเพื่อสร้างฐานอำนาจ จวิ้นอ๋องรู้ดีว่าหากเขายังคงอยู่ที่เมืองหลวงทำตัวแข็งข้อ สักวันย่อมต้องถูกกำจัด

“ท่านอ๋อง” คนสนิทเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว เฉินหวังหย่งก็ลืมตาขึ้นทันที

“มีแมลงน่ารำคาญแฝงตัวมา ข้าให้คนจัดการขับไล่มันออกไปแล้ว” 

“พวกสุนัขรับใช้พี่ชายข้าน่ะหรือ แล้วมันได้อะไรไปบ้าง”

“ไม่ได้อะไรเลย เป็นเพราะท่านอ๋องของข้าเป็นคนรอบคอบ แม้แต่หัวหน้าของพวกมันยังไม่อาจพบหลักฐานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน” 

เมื่อเอ่ยถึงหัวหน้าหน่วยตงฉางน่าชังผู้นั้น จวิ้นอ๋องก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมา

“เจ้าอย่าพูดถึงคนที่ตายไปแล้วเลย มันไม่เป็นสิริมงคล วันนี้เป็นฤกษ์ดี เป็นวันที่เราจะได้ลงมือทำมันเสียที”

“ไต้ซือเตรียมพร้อมไว้แล้ว พวกมันต้องคาดไม่ถึงแน่ว่าพวกเราจะใช้วิธีนี้ หากครั้งนี้ประสบความสำเร็จได้โดยดี ขั้นต่อไปเราจะได้ไปที่เมืองหลวง”

จวิ้นอ๋องกระตุกยิ้มร้าย เบื้องหน้าเป็นพระพุทธรูปสีทองส่องประกายสว่างไสว ทว่าจิตใจส่วนลึกของผู้บูชากราบไหว้กลับบิดเบี้ยว

“แวะมาเหิงเยว่ครั้งนี้ ไม่เสียเที่ยวจริงๆ”