ตอนที่ 14 ชะตากรรมของคนข้างกาย 2/3

เขาเดินกลับมาที่เรือนก็พบแม่ลูกอ่อนตู้ลี่จูกำลังอุ้มบุตรตัวน้อยเดินชมสวนอย่างอารมณ์ดี บัดนี้สหายคนเดียวของเขามีสีหน้าสดใสขึ้นจากครั้งแรกมาก เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ตัดเย็บดูดีกว่าเดิม แม้จะไม่หรูหราเช่นคนในเรือนขุนนางแต่ก็นับว่าสมฐานะ ด้านบุตรชายคนโตอย่างอาจ้านนั้นได้เข้าเรียนหนังสือแล้ว ส่วนบุตรสาวที่เพิ่งเกิดคนนี้ จ้ำม่ำน่ารักน่าเอ็นดู เป็นศูนย์รวมจิตใจของคนในเรือน หลิวซีซวนเองก็โดนตกไม่ต่างจากทุกคน ถึงขั้นซื้อกำไลทองและเสื้อผ้าหรูหราให้กับเด็กน้อยตั้งแต่ตัวนิดเดียว

บัดนี้ ตระกูลหลิวแตกต่างจากที่เขาเคยเห็นไม่น้อย จากที่ดูหดหู่และว่างเปล่า เวลานี้กลับเริ่มมีข้าวของประดับตกแต่งประดับประดามากขึ้น คาดว่าตู้เฉิงคงไปกว้านซื้อของเดิมที่เคยนำไปขายเพื่อประทังชีวิตกลับมาประดับที่เรือนตระกูลหลิวดังเช่นเมื่อครั้งก่อน

“กลับมาแล้วหรือ ท่านผู้วิเศษ” คุณแม่ลูกดกเอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยสายตาล้อเลียน ก่อนจะเสสายตาไปยังคนร่างสูงที่เดินประกบประหนึ่งเงาตามตัว “ตัวติดกันเสียจริงนะ เมื่อไหร่ข้าจะได้ยินข่าวมงคล”

“ไม่มีข่าวมงคลอะไรทั้งนั้น” จางหย่งตัดบทเสียงเรียบ ทำเอาเกอคนงามถึงกับกลอกตามองบน

ไม่มีใจ แล้วทำไมต้องใส่ใจกันด้วย

“ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ท่านทำ แถวบ้านข้าเรียกว่ากั๊ก”

“กั๊ก..คือสิ่งใด”

เออ ช่างเถอะ ไม่รู้ก็ไม่รู้ต่อไปเถอะ

หลิวซีซวนสะบัดหน้าจากคนที่ชอบผลักไสแล้วหันมาสนทนากับสหาย

“อาลี่เป็นเช่นไร วันนี้กินนมได้เยอะเช่นเคยหรือไม่”

“วันนี้อาลี่กินนมแล้ว แต่ไม่หลับไม่นอน ข้าจึงพามาชมสวน แต่ดูเหมือนเมื่อเจอหน้าเจ้า จะไม่หลับเสียแล้ว บุตรสาวผู้นี้ชอบมองของสวยของงามเสียด้วย” เขาเอ่ยพร้อมกับมองบุตรสาวในอ้อมแขนที่กำลังจ้องหลิวซีซวนตาแป๋ว

ฮือ น่ารัก อยากมีลูก อยากมีลูก อยากมีลูก!!

เขาคิดในใจ ก่อนจะหันไปมองจางหย่งที่กำลังจ้องเด็กน้อยด้วยแววตาพิศวง ทว่าเมื่อหันมาเจอสายตาของคุณชายหลิวก็ถึงกับสะดุ้ง แล้วเสมองไปทางอื่น

“หลิวซีซวน เจ้าดูดวงชะตาให้ผู้คนมามาก เจ้าไม่คิดจะดูให้คนในเรือนบ้างรึ ข้าอยากรู้ยิ่งนักว่าบุตรสาวผู้นี้เติบใหญ่จะเป็นเช่นไร หากโตไปแล้วเจอสามีเช่นอดีตสามีของเจ้า ข้าจะจับนางขังไว้ที่หอคอย ไม่ให้ออกเรือนตลอดชีวิต”

นั่นสิ เขาไม่เคยได้ลองตรวจดวงชะตาคนในเรือนเลยสักครั้งมาก่อน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสตัวของตู้ลี่จูแผ่วเบาก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวเขาจะหยุดนิ่ง ดวงตาสีดำเปล่งประกายสีทองออกมาพร้อมกับภาพมากมายที่ปรากฏขึ้นมาในความคิด เวลาผ่านไปเนิ่นนานในความรู้สึกของเขา แต่สำหรับคนอื่นนั้นเพิ่งผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที

“ชะตาชีวิตของเขาจากนี้ไปจะดียิ่งขึ้น บุตรชายคนโตของเจ้าได้เป็นหมอสมดังหวัง ได้รับใช้ราชสำนัก มีชื่อเสียงโด่งดัง บุตรคนรองได้ดูแลกิจการที่บ้านให้เติบโต อาลี่โตขึ้นจะเป็นหญิงงาม ชีวิตจะดี ไม่มีตกต่ำ หากไม่มีเหตุการณ์อะไรผิดพลาด บั้นปลายชีวิตเจ้าจะดียิ่ง มีลูกหลานล้อมหน้าล้อมหลัง”

เขาทำนายชะตาไปก็รู้สึกอิจฉาไป ทั้งที่เป็นเกอเหมือนกัน อายุรุ่นราวคราวเดียวกันแต่ลี่จูกลับมีลูกตั้งสามคน ยังไม่นับรุ่นหลานที่จะตามกันมาอีกกระบุง อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุขยิ่งนัก

แล้วเมื่อไหร่ ข้าจะได้สามี

ตกค่ำ เรือนตระกูลหลิวก็เงียบสงบลง หลังจากที่โรงเตี๊ยมเริ่มเข้าที่เข้าทาง หน้าที่รับผิดชอบของพวกเขาก็น้อยลง ยามดึกเช่นนี้ หลิวซีซวนจึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปเฝ้าที่โรงเตี๊ยมเช่นเคย เขากำลังนั่งชมจันทร์ริมหน้าต่างในเรือนของตน ลมเย็นพัดผ่านทำเอาหัวโล่งปลอดโปร่งไม่น้อย หากเป็นช่วงแรกๆ ที่มาอยู่ในโลกนี้ เขานั้นไม่อาจแม้แต่จะต้องลมเย็นเช่นนี้ เพราะพิษไอเย็นในร่างนั้นพร้อมจะปะทุออกมาทุกเมื่อ ในยามนี้ที่ร่างกายเริ่มสมดุลเข้าที่เข้าทางมากขึ้น เขาจึงมาซึมซับบรรยากาศยามค่ำคืนอย่างเต็มที่

แว๊บ

ทว่าจู่ๆ เขากลับเห็นจางหย่งกระโดดข้ามกำแพงสูงของเรือนตระกูลหลิวแล้วเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็วประหนึ่งสายฟ้าฟาด แต่มีหรือคนที่ตาดีเช่นเขา จะมองไม่ทัน

คนผู้นั้น มันว่าที่สามีของเขานี่นา

โดยที่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เขาก็วิ่งออกจากเรือนไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็วเสียแล้ว ผู้ชายที่เขาถูกใจทำตัวลับๆ ล่อๆ หายไปยามค่ำคืนเช่นนี้ เขาไม่อาจข่มตาหลับได้ นี่เป็นครั้งแรกที่คนหน้าตาดีอย่างเขาจะได้วิ่งตามผู้ชายสักครั้ง