ตอนที่ 17 ทำลายค่ายกลชิงดวง 1/2

พวกเขาเดินทางไปที่วัดซือคงอย่างเร่งรีบ หากหน่วยตงฉางเดินทางไปเองคงใช้กำลังภายในรุดหน้าไปได้ในเวลาไม่นาน ทว่าวันนี้เขามีเกอรูปงามท่าทางบอบบางเดินทางมาด้วย จึงเลือกเดินทางด้วยม้าเพื่อทุ่นแรงคุณชายหลิว

คุณชายหลิวนั้นมีท่าทางมุ่งมั่นแน่วแน่ในการช่วยเหลือหลี่เฉียงฮุยผู้โชคดี จากที่เคยทำตัวซุกซนก็ปรับเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา ที่ผ่านมาพวกเขาก็พยายามสอดแนมเข้าไปสืบหาหลักฐานในวัดซือคงอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน พวกหลวงจีนและคนของท่านอ๋องนั้นระวังตัวเป็นอย่างดี จนไม่มีหลักฐานอะไรเชื่อมโยงกันได้เลยแม้แต่น้อย หากเขาไม่รู้มาก่อนว่าหลวงจีนของวัดซือคงเคยวางยาพิษหัวหน้าของเขาและตามไล่ล่าจนอีกฝ่ายเกือบตาย คงไม่เชื่อว่าวัดซือคงจะทำเรื่องเสื่อมเสียเป็นแน่

ทว่าทันทีที่คุณชายหลิวกระโดดขึ้นหลังม้า อีกฝ่ายก็กอดเอวหัวหน้าของเขาแล้วหลับทันที ไม่เหลือมาดคนมุ่งมั่นเมื่อครู่

“เจ้าว่าวันนี้จะได้เรื่องหรือไม่เลี่ยงชิว คุณชายหลิวง่วงจนหลับไปแล้ว”

“คุณชายน่าจะพักสายตา ท่านต้องเก็บเรี่ยวแรงไว้อีกมาก”

“คร่อกก ฟรี้” 

อ้าว คุณชายอย่าเพิ่งหลับ ตื่นขึ้นมาก่อน

แท้จริงแล้ว ที่หลิวซีซวนหลับลงไปก็เพื่อจะเข้ามิติส่วนตัวไปปรึกษาเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านตาหลิวหงชิง ทันทีที่บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตาแก่ผู้นั้นก็ยกยิ้มทำท่าภูมิอกภูมิใจที่หลานชายเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม เชื้อไม่ทิ้งแถว สมเป็นคนตระกูลหลิว ชายชราเอ่ยสรรเสริญอยู่หลายประโยค ก่อนจะถ่ายทอดวิชาให้เขาอีกมากมายเพิ่มพลังจิตสัมผัส วิชาค่ายกลขั้นสูง วิขาการต่อสู้ และการใช้กำลังภายใน เวลานี้ในมือเขามีตำราอยู่หลายเล่ม ทุกเล่มต่างแทรกซึมเข้ามาในร่างเขาอย่างรวดเร็วและรุนแรง จู่ๆ ความรู้ที่เขาไม่เคยรู้ก็ปรากฏอยู่ในสมอง กำลังภายในแข็งแกร่งขึ้นมาผิดหูผิดตา

เขาเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่า ตนเองนั้นมาอยู่ที่นี่เพื่อมีสามี หรือว่าถูกหลอกมาใช้งานกันแน่

“ท่านตา เหตุใดท่านจึงถ่ายทอดวิชาให้ข้าเพิ่มขึ้นเยอะเพียงนี้ ท่านตั้งใจหลอกใช้งานข้าใช่หรือไม่ ข้างามถึงเพียงนี้ ยังหาสามีไม่ได้ แต่พอข้าเริ่มตรวจดวงชะตาได้ปัญหาใหญ่ก็วิ่งเข้ามาทันที”

“เจ้านี่มันช่างมองโลกในแง่ร้ายเสียจริง ข้าถ่ายทอดวิชาให้เจ้าเมื่อเจ้าพร้อมทุกครั้ง อย่างครั้งก่อนก็เป็นเพราะพลังในร่างของเจ้าปะทุขึ้นมาก่อน ข้าจึงเริ่มถ่ายทอดให้ นี่คือวิธีการสอนของตระกูลหลิว”

“แต่ข้าไม่ได้มีพลังอะไรปะทุออกมาแล้วนะ ท่านตา”

“มีสิ ก็ความกล้าหาญและความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมอย่างไร เจ้ารู้ว่าหากเจ้าไม่ทำอะไร บ้านเมืองก็จะเกิดปัญหา ผู้คนล้มตาย เกิดความเสียหายทุกหย่อมหญ้า ข้าจึงสั่งสอนเจ้าเพิ่มเติม เชื่อข้าเถอะว่า เจ้าจำเป็นต้องใช้มัน เอาล่ะ ตอนนี้คงถึงแล้ว เจ้าตื่นเถิด” 

หลิวหงชิงดีดนิ้วหนึ่งที เขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพที่พิงหลังบุรุษรูปงามแนบชิด จะดีกว่านี้หากเขาไม่ได้นอนน้ำลายยืดใส่อีกฝ่าย

“แหะๆ ข้าหลับเพลินไปหน่อย” เกอคนงามสังเกตว่าร่างกายของตนเบาขึ้นมาก เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังงานรอบกายได้ละเอียดมากกว่าก่อนหน้านี้ เขาไม่จำเป็นต้องเพ่งสมาธิก็สามารถเชื่อมต่อกับสิ่งรอบกายได้อย่างไม่ยากเย็นนัก จากเดิมที่ต้องสัมผัสผู้คน ยามนี้แม้แต่สิ่งของหรือสถานที่ เขาก็สามารถอ่านพลังงานได้แล้ว

ว้าว ข้านี่มันร้ายกาจ

“ถึงแล้วเหรอ” เขาแหงนหน้ามองวัดจีนที่มีประตูไม้บานใหญ่ปิดสนิทอยู่

“ใช่ ที่นี่คือวัดซือคง” 

“วัดปิดเช่นนี้ พวกเราจะทำยังไง” เอ่ยจบ เอวบางก็ถูกแขนแกร่งรวบ ก่อนจะพากระโดดข้ามกำแพงไปอย่างรวดเร็วจนเขาต้องเอามือปิดปากที่เกือบจะร้องเสียงหลงออกมา สักพักเลี่ยงหรงและเลี่ยงชิวก็กระโดดตามมา

“คุณชายหลิวอย่าได้กังวล พวกข้ากระโดดข้ามกำแพงมาในวัดนี้แทบทุกวัน”

“นี่เจ้าเป็นขุนนางหรือโจรกันแน่”  หลิวซีซวนกระซิบเสียงแผ่ว ก่อนจะมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง

“พวกหลวงจีนจะไม่โผล่มาเอาเรื่องพวกเราแน่นะ” 

“วันนี้ เจ้าอาวาสและหลวงจีนหลายคนไม่อยู่ เหลือแค่เพียงหลวงจีนไม่กี่คน ถ้าพวกเขาไม่เห็นก็ไม่เป็นไร คราวนี้ตาท่านแล้ว คุณชายหลิว ท่านเห็นหรือไม่ว่าเราจะต้องไปทางไหน” 

คราวนี้ความหนักใจกลับย้อนมาหาหลิวซีซวน เกอร่างบางนั้นเปิดดวงตาสีทองสว่างมองไปทั่วบริเวณวัด ก่อนจะแสดงสีหน้าเคร่งเครียด

ที่นี่มันเต็มไปด้วยค่ายกลมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน

คนงามเดินตรงเข้ามาอยู่ตรงหน้าพระพุทธรูปสีทองขนาดใหญ่ที่มีใบหน้าโอบอ้อมอารี คนบาปห่างไกลศาสนาอย่างเขาทรุดตัวลงก้มกราบพระสามครั้งอย่างงดงามก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“เลี่ยงหรง เลี่ยงชิว ข้ามีคำถาม”

“เชิญถามมาได้”

“หัวหน้าพวกเจ้ามีภรรยาหรือคนรักรออยู่ที่เมืองหลวงหรือไม่”

ได้ยินคำถาม เลี่ยงหรงและเลี่ยงชิงก็ถึงกับชะงัก ก่อนจะมองหัวหน้าของตนด้วยสายตาล้อเลียน

คุณชายหลิวช่างเป็นเกอที่ทั้งรูปงามและกล้าหาญเปิดเผยเสียจริง

“อะแฮ่ม หัวหน้าวันๆ ทำแต่งาน ไม่เคยมีใคร มีก็เพียงคุณชายหลิวผู้เดียว โปรดวางใจ” 

พูดได้ดีมาก เลี่ยงหรง เขาสบายใจแล้ว

ในเมื่อไม่มีใคร เขาก็ยังมีโอกาส

“เลิกพูดจาไร้สาระกันเถอะ ไหนล่ะค่ายกลชิงดวงที่เจ้าว่า”

“ทางเข้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่เรามีเวลาไม่มากนัก” เขาพูดขึ้น ก่อนจะกระชากดาบข้างกายของเซวียนจางหย่งแล้วฟาดลงบนแจกันใบใหญ่จนแตกละเอียด

เพล้ง!!

“เจ้าทำอะไรน่ะ”

ฉับพลัน ด้านหน้าของพระพุทธรูปก็ปรากฏทางเข้าอุโมงค์ใต้ดิน

“หลิวซีซวน เจ้า..” 

“จะรอช้าทำไมล่ะ รีบวิ่งสิ” 

เขาใช้กำลังภายในที่เพิ่งได้มาหยกๆ ฟาดใส่แจกันที่เป็นจุดวางค่ายกลลวงตาเอาไว้อย่างแนบเนียน จากนั้นพวกเขาก็พากันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตในอุโมงค์มืดแห่งนี้ ระหว่างทางจะมีไฟจุดเป็นระยะ บ่งบอกว่าที่แห่งนี้มีคนดูแลอยู่ตลอด ยามนี้ไม่รู้วิ่งมาไกลเพียงใดแต่พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดวิ่งได้ เพราะป่านนี้พวกหลวงจีนคงรู้ตัวกันหมดแล้ว ต้องขอบคุณท่านตาเหลือเกินที่ถ่ายทอดกำลังภายในมาให้เขาด้วย ไม่เช่นนั้น เกอบอบบางอย่างเขาคงสลบตั้งแต่วิ่งได้ไม่กี่นาทีแล้ว