ตอนที่ 20 จัดการจวิ้นอ๋อง 1/2

หลี่ปิงจือ เจ้าเมืองเหิงเยว่นั้นเป็นบุรุษร่างอวบ ท่าทางใจดี เขาเป็นขุนนางตงฉินตั้งใจทำงานอย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ไร้เขี้ยวเล็บ ที่ไต่เต้าขึ้นมาถึงระดับเจ้าเมืองได้ก็นับว่าเป็นโชคเสียมากกว่า เพราะแต่เดิม เขาเป็นเพียงขุนนางธรรมดาแต่หลังจากที่ภรรยาให้กำเนิดบุตรชาย ชีวิตของพวกเขาก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ไม่รู้ว่าเขาไปทำคุณงามความดีอะไร ถึงได้คู่ควรกับบุตรชายผู้นี้ หลี่เฉียงฮุยเป็นเด็กดีและใฝ่ดี เขาก็ส่งไปเข้าสถานศึกษาที่เมืองหลวง จวบจนบุตรชายเติบใหญ่ หน้าที่การงานนั้นก็ก้าวกระโดดเกินหน้าเกินตาบิดาเช่นเขาไปเสียอีก

แล้วหลวงจีนพวกนั้นเป็นใคร ถึงได้กล้าทำพิธีชิงดวงชะตาของบุตรชายของเขา เป็นหลวงจีนก็ควรจะต้องศึกษาธรรมะไม่ใช่หรือ

ท่านเจ้าเมืองนั่งรถม้ามายังวัดซือคงด้วยใบหน้าถมึงทึง ด้านนอกมีมือปราบอีกหลายสิบชีวิตที่เดินทางมาที่นี่โดยพร้อมเพรียง เขาตั้งใจมาด้วยตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่า พวกที่กล้าทำพิธีชั่วช้านั่นต้องถูกจับและลงโทษอย่างสาสม

ขวัญกล้ามาชิงดวงชะตาของบุตรชายเจ้าเมือง ต่อให้ผู้ที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นท่านอ๋อง ข้าก็ไม่ยอม

กลุ่มของเขาเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ หลังจากแน่ใจว่าบุตรชายนั้นฟื้นมาแล้วปกติดี ก็เร่งเดินทางไปยังวัดซือคงทันที ทว่าเมื่อเดินทางไปถึงก็ต้องผงะ เมื่อพบกับกลุ่มมือปราบและทหารอีกกลุ่มที่กำลังปิดล้อมวัดซือคงอยู่

นี่มัน..เกิดอะไรขึ้น

“เรียนท่านเจ้าเมือง ตอนนี้ที่วัด มีนายอำเภอและมือปราบจากอำเภอรั่วหลานกำลังบุกเข้าไปในวัด ด้านนอกมีทหารของจวิ้นอ๋องกำลังล้อมวัดเป็นกำลังเสริมขอรับ”

เป็นไปไม่ได้ ก็เซวียนจางหย่งเพิ่งบอกเขาเองว่าผู้ที่ชิงดวงชะตามหาโชคของบุตรชายเขาไปก็คือ จวิ้นอ๋อง คนผู้นั้นคอยสนับสนุนวัดซือคงมาตลอด แถมยังสนิทสนมใกล้ชิดกับไต้ซือไป๋ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น

หลี่ปิงจือเร่งเดินเข้าไปทางจวิ้นอ๋องที่นั่งอยู่บนหลังม้าอย่างสง่างาม ท่าทางภายนอกดูแข็งแรง กระฉับกระเฉงปกติ

“จวิ้นอ๋อง พระองค์นำทหารมาล้อมวัดซือคงเช่นนี้ ต้องการจะทำอะไรกันแน่” เจ้าเมืองเหิงเยว่ตรงเข้าไปเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา ไร้ความเกรงกลัว

“บังอาจ เป็นเพียงแค่เจ้าเมือง เจอจวิ้นอ๋องยังไม่ทำความเคารพอีก” มือขวาคนสนิทตวาดเสียงดังลั่นจากบนหลังม้า ทว่าจวิ้นอ๋องเฉินหวังหย่งกลับมีใบหน้าเปื้อนยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์เช่นเคย เขากระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าเมืองด้วยท่าทางสุขุม

“อย่าเสียงดังเช่นนั้นสิ ข้าไม่ใช่คนมากพิธี ไม่ยึดติดลาภยศ ยึดเพียงแค่ธรรมะไว้นำทางชีวิต ท่านเจ้าเมืองหลี่ ท่านก็มาจับหลวงจีนที่วัดนี้ด้วยหรือ” 

หลี่ปิงจือเริ่มสับสนกับท่าทีของคนตรงหน้า สรุปแล้วเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมท่านอ๋องถึงมาจับหลวงจีน

“ท่านเจ้าเมือง ดีเสียจริงที่ท่านมาวันนี้ ข้าจะได้รายงานท่านเลย” นายอำเภอซ่งเดินออกมาจากวัดพร้อมกับหลวงจีนจำนวนหนึ่ง ที่ถูกมือปราบจับกุมออกมาจากวัด

“เรียนท่านเจ้าเมือง แนวเขาบริเวณนี้มีโจรภูเขาชุกชุม น่าเสียดายอยู่มานาน ไม่เคยจับมันได้เลย จวิ้นอ๋องช่างมีสายตาแหลมคม แวะมาพำนักที่เหิงเยว่เพียงแค่ไม่นานก็สืบทราบว่า ที่แท้มันเป็นนักพรตนอกรีต มันแฝงตัวเข้ามาอยู่ในวัด พวกมันปลอมตัวเป็นหลวงจีนในเวลากลางวันแล้วออกปล้นฆ่ายามค่ำคืน หลวงจีนในวัดถูกมันฆ่าสังเวยพิธีกรรมไปไม่น้อย ต้องขอบคุณจวิ้นอ๋องที่ให้เบาะแสนี้มาพร้อมกับนำกำลังมาสมทบเพื่อล้อมจับพวกมัน”

หลี่ปิงจือนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองหลวงจีนปลอมที่ถูกจับกุมออกมา

เช่นนี้ ไม่ได้หมายความว่าจวิ้นอ๋องบริสุทธิ์หรอกหรือ

“ข้ามาที่นี่ก็เพราะว่าหลวงจีนจากวัดซือคงทำพิธีชั่วช้าใส่ผู้ตรวจการแผ่นดินหลี่เฉียงฮุย เมื่อวาน ข้าให้คนลอบเข้ามาที่นี่และพบว่าวัดซือคงนั้นมีอุโมงค์ลับที่นำไปสู่ป่าลึกเพื่อใช้ทำพิธีกรรมชั่ว ไต้ซือไป๋ เช่นนี้ท่านจะแก้ตัวอย่างไร”

ไต้ซือไป๋ก้าวออกมาด้วยท่าทางสงบนิ่ง ก่อนจะสบตากับเจ้าเมืองด้วยสายตามั่นคง

“เมื่อคืน อาตมาได้รับเชิญไปสนทนาธรรมกับจวิ้นอ๋องที่จวน เมื่อกลับมาจึงพบว่าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ทุกอย่างเป็นเพราะอาตมาดูแลวัดไม่ดี ทำให้มีคนแฝงตัวเข้ามากระทำชั่ว อุโมงค์ลับนั้นเป็นอุโมงค์เก่าแก่ที่สร้างมานานแล้ว ไม่เคยมีใครใช้งาน ไม่คิดว่าจะมีโจรแฝงตัวเข้ามา แล้วแอบใช้อุโมงค์ทำพิธีนอกรีต”

หากเป็นเช่นนี้ แปลว่าคนผิดก็คือพวกโจรที่ถูกจับกลุ่มนี้ ไต้ซือไป๋และจวิ้นอ๋องไม่เกี่ยวพันกับเรื่องนี้จริงหรือ เจ้าเมืองมองเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยสายตาสับสน

“ท่านเจ้าเมืองสงสัยอาตมาอยู่หรือ อาตมาเข้าใจประสกดี เป็นเพราะอาตมาแก่ชราไร้ความสามารถในการปกป้องวัดซือคง ทำให้มีเหยื่อเคราะห์ร้ายมากมาย แต่ท่านเจ้าเมืองอย่าได้คิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับจวิ้นอ๋องเลย ท่านอ๋องนั้นเป็นผู้ทรงธรรม ถือศีลกินเจ ไม่เคยคิดร้ายกับใคร คอยทะนุบำรุงวัดและศาสนสถานทั่วแคว้น ข้าต้องขอบคุณท่านอ๋องมากกว่า ที่พระองค์ช่วยจับเจ้าพวกนอกรีตชั่วช้าพวกนี้ ไม่ให้เสื่อมเสียมาถึงวัดซือคง”

“ข้าเพียงแค่ปกป้องพุทธศาสนาไปตามกำลังที่ทำได้เท่านั้น ไต้ซือไป๋ อย่าได้สรรเสริญกันเลย” 

เจ้าเมืองมองทั้งสองที่เอ่ยเยินยอกันไปมาด้วยสายตาล้ำลึก เวลานี้เขาไม่อาจรู้ได้ว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือไม่ แม้สัญชาตญาณภายในจะไม่เชื่อว่าจวิ้นอ๋องจะไม่เกี่ยวข้อง แต่น่าเสียดายที่ไร้หลักฐานเชื่อมโยงไปได้ เมื่อพวกเขาปัดให้เป็นความผิดของโจรภูเขาเสียแล้ว

“ต้องขอบคุณประสกที่ห่วงใยและนำกำลังมามากมาย เมื่อวานก็คงให้มือปราบบุกเข้ามาในวัดด้วย ใช่หรือไม่” 

“ไม่ใช่คนของเจ้าเมืองหรอก เป็นตัวข้าและคนของข้าเอง” เสียงเข้มดังขึ้นมาก่อนที่จะมีผู้เยี่ยมยุทธ์นับสิบใช้กำลังภายในพุ่งตัวเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง บุรุษเหล่านั้นสวมชุดสีน้ำเงินเข้มลายพยัคฆ์อันเป็นเอกลักษณ์ ไม่มีขุนนางคนไหนไม่รู้จักว่าพวกเขาคือใคร แต่ส่วนใหญ่มักจะไม่เคยได้เจอเพราะเป็นหน่วยงานที่ทำงานขึ้นตรงกับฮ่องเต้เพียงผู้เดียว

หน่วยสืบราชการลับตงฉาง

เซวียนจางหย่งอยู่ในชุดสีน้ำเงินหรูหรา มองไปยังจวิ้นอ๋องด้วยสายตาไม่เกรงกลัว สองสายตาประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ราวกับจะมีประกายไฟพวยพุ่งออกมา