ตอนที่ 22 ไฟไหม้ 1/3

ท่ามกลางเพลิงไฟที่ก่อตัวอยู่รอบตัวจนผิวกายร้อนระอุ ในหูได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอก น่าแปลกนัก หลิวซีซวนไม่ใช่คนหลับลึกแต่กลับหลับสนิทท่ามกลางกองไฟ หากไม่ได้ท่านตาปลุก เขาคงโดนย่างสดอยู่ที่นี่เป็นแน่

หรือว่านี่มันไม่ใช่เพลิงไหม้ธรรมดากัน

“แค่กๆ ไม่ไหว แค่ก” 

ไม่มีเวลาจะมาคิดวิเคราะห์อะไร เขาเอาผ้าชุบน้ำล้างหน้าคลุมหัวแล้วเร่งหาทางออก ก่อนจะได้ตายรอบสองจริงๆ เกอรูปงามหันซ้ายหันขวาก็เห็นทางออกตรงหน้าต่างก็รีบปีนออกไปอย่างรวดเร็ว ในจังหวะที่ไฟลามมาถึงเตียงของเขาพอดี

“ฮู้ว รอดตายแล้ว” หลิวซีซวนลูบอกตัวเองไปมา ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตะลึงลาน เพราะเมื่อปีนออกมาด้านนอกก็พบว่าทุกส่วนของบ้านตระกูลหลิวนั้นติดไฟไหม้ไปหมด แม้แต่โรงเตี๊ยมตระกูลหลิวก็กำลังมีเพลิงไฟโหมกระหน่ำ

โอ๊ย แล้วจะหนีไปไหนได้ล่ะ พลังวิเศษอะไรก็ไม่มี หายตัวก็ไม่ได้ มีทางเดียวคือเขาต้องวิ่งฝ่ากองไฟมหึมาออกไปด้านนอก แล้วไปลุ้นเอาว่าตนเองจะถึงประตูหรือไหม้เป็นเถ้าถ่านก่อน

“เอาวะ อย่างน้อยก็ตาย ทำยังกับไม่เคยตายไปได้”

ถึงจะน่าเศร้านิดหน่อยที่ตายอย่างไร้สามีก็ตาม

ในจังหวะที่เขากำลังจะวิ่งฝ่ากองไฟออกไปด้านนอก ก็มีใครบางคนกระโดดลงมาปรากฏตรงหน้าด้วยท่าทางเร่งร้อน

“เซวียนจางหย่ง”

ชายหนุ่มนั้นอยู่ในชุดสีน้ำเงินหรูหราน่าเกรงขาม แต่สภาพอ่อนล้าเหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน

“เจ้าจะวิ่งฝ่ากองไฟออกไปทำไม อยากตายนักรึ”  ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดุ ก่อนจะรวบเอวของเขาแล้วช้อนตัวอุ้มด้วยท่าเจ้าหญิง หัวหน้าหน่วยตงฉางผู้เก่งกาจอุ้มคนตัวบางทะยานขึ้นไปบนกำแพง พ้นจากบริเวณที่ไฟไหม้ได้อย่างไร้รอยขีดข่วนก่อนจะกระโดดลงมาหน้าประตูบ้านตระกูลหลิวอย่างสง่างาม

เมื่อมองกลับไป เกอคนงามก็ถึงกับขนลุกไปทั้งร่าง

ที่นี่คือสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่จากบรรพบุรุษ แต่เขาไร้ความสามารถ ไม่อาจป้องกันเพลิงไหม้ได้

นี่มัน ไหม้หมดเลยนี่หว่า

หลิวซีซวนถึงกับเข่าอ่อน มองเพลิงไหม้ตรงหน้าอย่างสิ้นเรี่ยวแรง

“จางหย่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

“ข้าต่างหากที่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเรือนตระกูลหลิวถึงได้มีเพลิงไฟเช่นนี้ แต่เจ้าจึงไม่รีบหนีออกมา” 

“นั่นสิ ทำไมข้าไม่ตื่น เอ๊ะ แล้วพวกคนแซ่ตู้ล่ะ พวกเขาออกมารึยัง”

เมื่อนึกถึงพ่อบ้านชราอย่างตู้เฉิงและครอบครัว ก็ถึงกับหน้าซีดเผือด

ไม่นะ คนพวกนั้นไม่สมควรเจอเรื่องแบบนี้

เขาทำท่าจะวิ่งกลับเข้าไปด้านใน แต่กลับโดนรวบตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่งเสียก่อน

“ตั้งสติก่อน หลิวซีซวน เจ้าต้องใจเย็นๆ” เขาโอบรัดคนงามที่ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าโศก ขอบตาแดงช้ำมีน้ำตาเอ่อคลอ ดูน่าสงสาร

“จางหย่ง เจ้าไปช่วยพวกเขา ช่วยท่านตาตู้เฉิง ตู้เจา ลี่จู และบุตรทั้งสาม ได้โปรด”

“เจ้าใจเย็นก่อน คนของข้าช่วยคนพวกนั้นแล้ว พวกเขาปลอดภัยดี อยู่ตรงนั้น”  คุณชายหลิวคนงามหันไปอีกทางก็พบกับคนที่แต่งตัวคล้ายกับจางหย่งกำลังดูแลครอบครัวตู้ที่แม้จะอยู่ในสภาพมอมแมมเสียขวัญ แต่ก็ปลอดภัยไร้อาการบาดเจ็บ หลิวซีซวนเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ดีแล้ว ดีแล้ว

อย่างน้อย หากทรัพย์สมบัติจะถูกทำลายแต่คนยังอยู่

หลิวซีซวนไม่อาจเก็บซ่อนน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว คนงามน้ำตาไหลพราก วิ่งเข้าไปกอดตู้เฉิงที่กำลังยืนมองเพลิงไหม้อย่างเหม่อลอย

“ท่านตาตู้เฉิง ท่านปลอดภัยหรือไม่”

“คุณชาย พวกข้าไม่เป็นอะไร พวกเราทุกคนปลอดภัยดี แต่ว่ายามนี้ตระกูลหลิวหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว” สิ้นเสียง ชายชราก็ทรุดตัวลงร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

สำหรับหลิวซีซวนที่เป็นบ้านของเขาก็จริง แต่เขาก็เพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงปี ต่างจากตู้เฉิงที่อยู่ที่นี่มานานเสียยิ่งกว่าอายุเขาเสียอีก ไม่แปลกเลยที่ตู้เฉิงจะเสียใจขนาดนี้

“โธ่ นายท่านทุกคน ข้าทำผิดกับพวกท่าน ไม่อาจรักษาทรัพย์สมบัติที่ท่านทิ้งไว้ให้ได้ ไฟไหม้เพียงครั้งเดียว ทุกอย่างหายไปในพริบตา เป็นความผิดของข้า เป็นความผิดของข้าเอง”

ตู้เจาเห็นท่านตาโศกเศร้าเสียใจก็รีบเข้ามาปลอบ เขาเองก็เคว้งคว้างเช่นกันเพราะเกิดและโตที่เรือนตระกูลหลิวมาตลอดชีวิต จวบจนแต่งงานและมีลูกถึงสามคนก็ยังอยู่ที่นี่ ยามนี้ทุกอย่างหมดสิ้น แม้แต่ทรัพย์สมบัติเงินทองที่เก็บหอมรอมริบก็อาจจะไหม้จนหมดไปแล้ว หากสิ้นเนื้อประดาตัว จากนี้ไปเขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ที่ไหนดี