ตอนที่ 24 กลับมาเยือนเมืองหลวง 2/2

“เจ้าเป็นเกอ พูดเช่นนี้จะดูไม่งาม” 

“ใครไม่งาม ข้าน่ะหรือ หากข้าไม่งาม แล้วใครจะงามกัน ท่านไม่ต้องห่วง ตอนนี้ข้ารวยมาก ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องทรัพย์สมบัติ ท่านอยากได้อะไร ข้าจะหามาให้”

ไม้ตายสุดท้ายคือ เอาเงินเข้าสู้ สายเปย์แห่งเหิงเยว่ ทั้งอ่อยทั้งอ้อนทั้งเปย์ จะไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ

“ข้าไม่ได้ต้องการสมบัติของเจ้า สมบัติของข้าก็มีไม่น้อย เจ้าเด็กโง่” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงระอา ก่อนจะดึงพู่หยกเรียบๆ ชิ้นหนึ่งออกมา แล้วถูกเข้ากับเอวของหลิวซีซวนโดยไม่พูดไม่จา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจนใบหน้าห่างกับคนงามเพียงแค่คืบ จังหวะหัวใจของเกอคนงามเต้นผิดจังหวะ ไม่อาจควบคุมได้ เมื่อเจอคนหล่อในดวงใจจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ที่ผ่านมา ข้ายังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกหรือ ว่าคำตอบของข้าคืออะไร”

อย่าว่าแต่หลิวซีซวนที่ตายเลย เลี่ยงหรงกับเลี่ยงชิงยังอยากกระโดดออกจากหน้าต่างรถม้า เมื่อเห็นว่าพู่หยกประจำตัวของตระกูลเซวียนถูกนำไปผูกเอวบางของหลิวซีซวน ราวกับกำลังผูกมัดคนงามไม่ให้หนีไปไหน

สรุป ใครเกี้ยวใครกันแน่

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงในช่วงเวลาเดียวกับที่กองทัพของแม่ทัพหยวนกลับมาพอดี รถม้าของเขาจึงต่อท้ายขบวนทหารที่กำลังแห่ความยิ่งใหญ่เข้าเมืองหลวงอย่างงงๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นชาวบ้านเมืองหลวงดูคึกคักไม่น้อย หญิงงามคอยส่งสายตาเมียงมองทหารกล้า บางคนใจกล้าถึงขั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเหล่าทหาร

เขามองไปยังแม่ทัพใหญ่อย่างหยวนหลี่เฉียง แม่ทัพหยวนเป็นบุรุษนักรบผู้องอาจร่างกายกำยำสูงใหญ่ น่ากลัว อายุนั้นกำลังย่างสี่สิบ ห่างกับองค์ชายห้าไปหนึ่งรอบ สงสัยสเปกขององค์ชายพญานก จะชอบคนแก่ดุๆ แหงๆ

ดูสิ สตรีและเกอมากมายส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับทหาร ยกเว้นแต่แม่ทัพหยวน หยวน

หลี่เฉียงที่หน้าตาดุร้ายน่ากลัว ซ้ำยังทำหน้านิ่งราวกับกำลังเตรียมพร้อมรบ

ส่วนองค์ชายห้านั้นนำทัพเสริมไปช่วยทัพหลักจนกำชัยชนะได้ ดูเหมือนว่าองค์ชายเกอผู้นี้จะได้หน้าไม่น้อย จากที่เป็นองค์ชายที่ชอบเที่ยวเล่น ไร้แก่นสาร ไม่ชอบทำงาน คราวนี้ได้ผลงานใหญ่กลับมาเพราะคลั่งไคล้บุรุษจนยอมบุกป่าฝ่าดงไปสู้รบถึงชายแดน

แค่บ้าผู้ชายก็ได้หน้า นับว่าเป็นโชคของเขาแล้วจริงๆ

“องค์ชายห้า ทรงพระเจริญ พระองค์เก่งกาจยิ่งนัก” เกอผู้หนึ่งบนถนนเอ่ยขึ้นมาอย่างชื่นชม

“แม้จะเป็นเกอ แต่กลับเก่งกล้าสามารถยิ่งกว่าชายอกสามศอก พวกข้านับถือ” 

“ข้าได้ยินมาว่า องค์ชายนำทัพเสริมไปก็ช่วยชีวิตท่านแม่ทัพและทหารไว้มากมาย ท่านแม่ทัพหยวนแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย องค์ชายแสดงฝีมือจัดการพวกเผ่าสู่จนราบคาบ”

“ไม่น่าเชื่อจริงๆ ข้าได้ยินว่าท่านเป็นองค์ชายเจ้าสำราญ แท้จริงแล้วกลับเก็บงำฝีมืออันร้ายกาจเอาไว้ นับถือ”

“ข้าได้ยินว่าองค์ชายลากคนที่วางยาพิษแม่ทัพหยวนมาสังหารอย่างโหดเหี้ยม”

“องค์ชายหาได้ทำคนเดียว ทรงมีกองทัพของแม่ทัพจางที่เป็นญาติกับเต๋อเฟยหนุนหลัง นอกจากนี้ยังมีกุนซือคนสำคัญที่เหิงเยว่อีก ได้ยินว่าเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์เก่งกาจ”

“ข้าก็ได้ยินว่าองค์ชายนั้นทำตามคำแนะนำของกุนซือสนามรบที่เร้นกายลึกลับจนเอาชนะได้”

เขาเงี่ยหูฟังชาวบ้านนินทาองค์ชายระยะเผาขนมาตลอดทาง จู่ๆ ก็มีเรื่องของเขาที่ดูเหมือนจะถูกใส่สีตีไข่ไปไกล ตอนนี้ชื่อเสียงของเขานั้นราวกับนักพรตตบะกล้า เขาควรจะเดินไปบอกชาวบ้านดีหรือไม่ว่า องค์ชายมาดูดวงเรื่องความรัก เขาเป็นหมอดู ไม่ใช่กุนซือสนามรบ

มองไปเรื่อยเปื่อยก็ผ่านที่บ้านเดิมของเขา คฤหาสน์ตระกูลเหอ แม้ว่าตัวเขาที่เพิ่งทะลุมาเกิดใหม่จะไม่เคยมาเยือนเลยสักครั้ง แต่ในส่วนลึกกลับรู้สึกห่วงหาอาทร ในสมองนั้นปรากฏภาพความทรงจำอันแสนสุขมากมายในบ้านหลังนั้น

โธ่ เหอซีซวน อยู่บ้านก็มีความสุขอยู่แล้ว ไม่น่าแต่งงานกับคนเช่นนั้นเลย

แล้วทำไมบ้านตระกูลคหบดีผู้ร่ำรวยอันดับต้นๆ ถึงได้มีสภาพทรุดโทรมขนาดนี้

“เจ้ามองอะไรหรือ”

“นั่นบ้านเดิมข้า หลังจากบิดาจากไป น้องชายต่างมารดาก็ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล”

“แต่ดูเหมือนเขาจะดูแลไม่ดีนักนะ ข้าได้ยินมาว่าเหอซี่ห่าวไม่เอาไหน การงานไม่รู้จักทำ ชอบเข้าบ่อน เล่นการพนัน”

“ท่านรู้ได้อย่างไร”

“อย่าลืมสิว่าตำแหน่งของข้าคืออะไร”

หัวหน้าหน่วยสืบราชการลับ นอกจากเรื่องขุนนางแล้ว ยังสอดรู้เรื่องชาวบ้านด้วย ข้านับถือจริงๆ

หลิวซีซวนทำท่าจะปิดหน้าต่างแต่หางตากลับพบใครบางคนเข้าเสียก่อน

เซี่ยอ้ายเหม่ย นังงูพิษ

หลิวซีซวนตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่อาจควบคุมได้ กลางอกเจ็บแปลบขึ้นมาตรงจุดที่ถูกแทง

บุตรีของเสนาบดีมีผู้คนคอยห้อมล้อม เนื้อตัวล้ำค่าดั่งเพชร บัดนี้แม้จะอยู่ลำพังไร้เงาสามีแต่ก็ยังเปล่งประกาย ยิ่งได้สวมปิ่นปักผมไข่มุกล้ำค่ายิ่งดูงดงาม ผู้คนเดินผ่านไปมา มองไปที่เธออย่างชื่นชม

เขามองตามอดีตสหายรักไม่วางตา จนอีกฝ่ายเดินเข้าร้านเหลาอาหารดังและหายลับสายตาไป ด้วยความรู้สึกอัดอั้นในหัวใจ

“อย่าร้องไห้”

ห๊ะ ข้าร้องไห้อยู่หรือ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าสองแก้มนั้นอาบไปด้วยน้ำตา จนกระทั่งบุรุษข้างกายเอามือมาเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างแผ่วเบา

“คนผู้นั้นคือคนที่แทงเจ้า”

“ใช่ ข้าไม่เคยลืมหรอก แย่งสามีข้า ตั้งใจจะฆ่าข้า ยังกล้าหยิบปิ่นปักผมไข่มุกในสินเดิมของข้ามาใส่อย่างไม่ละอายใจ ทั้งที่ทำให้เหอซีซวนเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือด”

“ ..”

“ยามนี้ข้าเป็นคนใหม่แล้ว แต่ข้าสัญญาว่า หากนางมายุ่มย่ามกับข้า ข้าจะเอาคืนนางเป็นร้อยเท่า”