ตอนที่ 25 จวนตระกูลหลิวในเมืองหลวงและเพื่อนบ้านจอมกวน 2/3

บุรุษหน้าคมหันกลับมาที่เขาพร้อมกับยักคิ้วให้ ก่อนจะเดินเข้าจวนข้างๆ เขาไปทันที

อ้าว อ้าว อ้าว เราอยู่บ้านข้างกันเหรอ

หากใครเดินผ่านไปผ่านมาแถบจวนขุนนาง ก็คงเห็นเกอคนงามจากเหิงเยว่กำลังยืนอ้าปากค้างหน้าเรือนด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด ยืนช็อกอยู่ไม่นานก็มีบ่าวชายหญิงสี่คนเดินตรงจากข้างบ้านตรงมาหาเขา

“คุณชายหลิว พวกข้าเป็นบ่าวจากจวนของใต้เท้าเซวียน ถูกส่งมาให้รับใช้คุณชายเจ้าค่ะ”

“จวนใต้เท้าเซวียน ข้างบ้านข้าคือ จวนของเซวียนจางหย่งน่ะหรือ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ เป็นจวนส่วนตัวที่ใต้เท้าเซวียนได้รับพระราชทานมาจากฮ่องเต้ ใต้เท้าเซวียนยังฝากคำพูดกลับมาว่า หากคุณชายหลิวคิดถึงจนทนไม่ไหว สามารถปีนรั้วไปหาได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ”

หน็อย หน็อย เดี๋ยวนี้ร้ายกาจแพรวพราวนักนะ

เดี๋ยวพ่อก็ปีนรั้วไปหาซะเลย

เย็นวันนั้น หลิวซีซวนก็รับบริการจากบ่าวทั้งสี่อย่างเต็มที่ ทั้งบีบนวด ขัดสีฉวีวรรณ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่มาอยู่ในโลกนี้ที่เขาได้ทำสิ่งที่ใกล้เคียงกับสปามากที่สุด ผิวพรรณที่ดูแลตามมีตามเกิดแบบคนเหิงเยว่ กระจ่างใสขึ้น ผิดหูผิดตา ผิวกายนั้นเนียนนุ่มน่าสัมผัส กลิ่นกายหอมฟุ้งชวนหลงใหล ความปวดเมื่อยจากเรื่องตึงเครียดมากมาย ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

ยามดึกคืนนี้ เขาจึงออกมาชมจันทร์เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ด้านลบมากมายที่สะสมมาตั้งแต่เกิดใหม่ในโลกนี้

“นี่มันจบแล้วใช่มั้ย”

จวิ้นอ๋องออกบวช ไต้ซือไป๋ก็ได้ข่าวว่าฆ่าตัวตายในคุกไปแล้ว เช่นนี้ทุกอย่างก็ควรจะสงบสุขแล้วหรือไม่ เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย และจางหย่งจะได้ไม่โชคร้ายถูกแทง

แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกสังหรณ์ใจประหลาด เขาสัมผัสได้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเมืองหลวง ว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกติ

หรือว่าเราจะคิดมากไป

คิดได้สักพัก เขาก็ได้ยินเสียงบรรเลงกู่เจิ้งดังขึ้นมาจากข้างบ้าน เสียงเพลงเรื่อยเอื่อย พลิ้วไหว เสนาะหู ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าผู้บรรเลงกำลังออดอ้อนอยู่

หลิวซีซวนลืมสิ้นความกังวลในจิตใจ เขาเดินตามเสียงเพลงไปเรื่อย จนไปถึงกำแพงที่กั้นระหว่างจวนของเขาและของเซวียนจางหย่ง

“ใครเล่นกันนะ เพลงเพราะจัง อยากฟังใกล้ๆ เลย เสียดายไม่มีทางเชื่อม” 

สิ้นเสียงบ่นพึมพำ ดนตรีก็หยุดลงทันที ก่อนที่บนขอบกำแพงจะปรากฏร่างของบุรุษหนุ่มผู้คุ้นเคย ยืนเด่นเป็นสง่า

“เซวียนจางหย่ง!!” 

เขาเงยหน้ามองเซวียนจางหย่งในสภาพที่ไม่สวมเสื้อตัวใน มีเพียงแค่เสื้อคลุมตัวนอกตัวเดียวที่คลุมร่างอย่างหมิ่นเหม่

โอ้แม่เจ้า ข้ากำลังโดนธาตุไฟเข้าแทรกเพราะความร้อนแรงของผู้ชาย

“เจ้าชอบเพลงที่ข้าเล่นหรือ”

“เมื่อกี้เป็นฝีมือท่านบรรเลงเพลงหรือ” เขาเอ่ยตะกุกตะกัก ใบหน้างามแดงเถือกเหมือนผลพุทราสุก ถึงบ่อยครั้งจะเป็นฝ่ายเกี้ยวบุรุษ แต่พอเจอจางหย่งในสภาพนี้เขาก็ถึงกับวางสายตาไม่ถูก ท่าทางน่าเอ็นดูราวกับลูกนกตัวน้อย

“ใช่ เป็นข้า ได้ยินว่าเจ้าอยากฟังเพลง เช่นนั้นก็ข้ามมาฟังสิ”

“ว๊ากกก”  สิ้นเสียง เซวียนจางหย่งก็ไม่รั้งรอ เขากระโดดลงมาคว้าเอวบางแล้วกระโดดข้ามกลับไปที่เรือนของตนในเวลาชั่วพริบตา

“ว๊ากกกก” ตุ๊บ

หลิวซีซวนข้ามฝั่งมาเยือนเรือนของใต้เท้าเซวียนอย่างสวัสดิภาพ เขาไม่คิดเลยว่ายามดึกเช่นนี้จะมีโอกาสได้มาเยือนเรือนของคนอื่น ซ้ำยังเป็นคนที่แต่งกายหมิ่นเหม่ราวกับจะยั่วยวนกันเสียด้วย

นี่คิดจะแก้แค้นกันรึยังไง

“ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม” คนงามเอ่ยถามเสียงสั่น

“ข้ากลัวเจ้าเหงา เลยจะบรรเลงเพลงกู่เจิ้งให้ฟัง เผื่อเจ้าจะคิดถึงบ้านที่เหิงเยว่” 

จากนั้น เซวียนจางหย่งก็นั่งลงบรรเลงเพลงด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี ไม่น่าเชื่อว่าผู้ที่เป็นถึงจอหงวนบู๊ เป็นขุนนางในหน่วยสืบราชการลับแต่กลับมีฝีมือด้านดนตรีอย่างร้ายกาจ ชายหนุ่มรูปงามเหลือบสายตามามองคนงามตัวเล็กด้วยสายตาแพรวพราว ยิ่งเห็นพวงแก้มสองข้างแดงระเรื่อก็ยิ่งมีสีหน้าพอใจมากขึ้น

“คืนนี้ดึกแล้ว ท่านกลับไปคงลำบาก”

จ้า ลำบากมาก บ้านข้างกัน แถมเขายังกระโดดไปมาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจด้วยซ้ำ

ใต้เท้าเซวียนเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก คิดจะหลอกล่อเกอไร้เดียงสาเช่นเขาให้หลับนอนด้วยกันน่ะเหรอ เห็นข้าเป็นเกอใจง่ายหรืออย่างไร

“เช่นนั้น คืนนี้ข้าจะค้างที่นี่”

ใช่แล้ว ข้าเป็นคนใจง่ายจ้า ในเมื่อได้โอกาสงามเช่นนี้ก็ต้องไขว่คว้าเอาไว้