ตอนที่ 25 จวนตระกูลหลิวในเมืองหลวงและเพื่อนบ้านจอมกวน 1/3

คนตระกูลหลิวจากเหิงเยว่ ยืนอ้าปากค้างเรียงกันอยู่หน้าจวนขนาดใหญ่อย่างตื่นตะลึง

บ้านเพิ่งโดนไฟไหม้จนไม่เหลืออะไรสักอย่าง แต่กลับได้จวนใหม่ไฉไลกว่าเดิม หากไม่เรียกว่าโชคช่วย แล้วจะเรียกว่าอะไร

ข้าคิดว่า ต่อให้เป็นดวงมหาโชคของหลี่เฉียงฮุยก็ยังไม่อาจเทียบกับเขาได้

“คุณชาย ที่นี่เป็นบ้านใหม่ของเราจริงหรือ” ตู้เจาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ท่าทางตอนนี้ มองจากร้อยเมตรก็มองออกว่านี่คือ บ้านนอกเข้ากรุง

“ท่านพี่ ก็ฮ่องเต้มีราชโองการประทานให้คุณชายหลิว พวกเราก็ได้ยินกันหมด ท่านอย่าทำท่าทางน่าอายเช่นนี้” ตู้ลี่จูปรามสามี ก่อนที่บุรุษผู้หนึ่งจะก้าวขึ้นมา

“คารวะคุณชายหลิว ข้าได้รับมอบหมายให้มาส่งมอบจวนหลังนี้ให้กับคุณชายหลิวและผู้ติดตาม จวนหลังนี้ฮ่องเต้พระราชทานมาให้เพราะความสามารถและคุณงามความดีของคุณชายที่เป็นกุนซือช่วยวางแผนรบ จนทัพเสริมสามารถมีชัยเหนือศัตรู ซ้ำยังช่วยชี้แนะและผลักดันให้องค์ชายห้าฉายแววโดดเด่นเพียงนี้”

หลิวซีซวนทำเพียงแค่ยิ้มจางๆ สิ่งเดียวที่เขาผลักดันองค์ชายห้าคือ ผลักให้ไปตามผู้ชายที่ชายแดนเท่านั้น

“ท่านไม่คิดว่าที่นี่ใหญ่เกินไปหรือ”

“ไม่หรอกขอรับ แท้จริงที่นี่เคยเป็นจวนของคนตระกูลหลิวมาก่อน ในบันทึกได้กล่าวถึงคนตระกูลหลิวที่มีบทบาทสำคัญในราชสำนักหลายคน แต่ภายหลังได้ย้ายกลับไปที่เหิงเยว่ เร้นกายอยู่อย่างสงบ แม้เวลาจะผ่านมานานแล้ว แต่ฮ่องเต้ทุกพระองค์ก็ยังเก็บรักษาจวนเอาไว้ เพื่อให้ทายาทตระกูลหลิวกลับมาเสมอ”

ที่แท้ ต้นตระกูลของเขาก็มีความเกี่ยวพันกับราชสำนักมาก่อน เหอะ มัวแต่ทำงานวุ่นวายในราชสำนัก เพราะแบบนี้ล่ะสิ ทายาทจึงไม่ค่อยมี

พวกเขาเข้ามาสำรวจบ้านใหม่อย่างตื่นเต้น พวกเขาจัดสรรเรือนหลังใหม่ตามความเหมาะสม ก่อนจะช่วยกันไปเก็บข้าวของที่หอบหิ้วมาเพียงแค่หยิบมือเพราะโดนไฟเผาไปหมด

“ข้านี้โชคดีนักที่ติดตามเจ้ามา ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไร้ที่ซุกหัวนอนกันทั้งครอบครัว ลูกของข้าคงอยู่กันอย่างอดอยาก” ตู้ลี่จูเอ่ยขึ้นมาในตอนที่กำลังเอนหลังให้นมบุตรคนเล็ก แม้ว่าจะเหนื่อยสายตัวแทบขาด สุดท้ายลูกก็ยังสำคัญเสมอ

“ตู้ลี่จู เจ้าอย่าคิดมาก เจ้าอยู่ที่นี่ได้ตามที่เจ้าพอใจ บุตรของเจ้าก็อยู่ที่นี่ได้ หากอาจ้านอยากศึกษาที่เมืองหลวง ข้าจะส่งเสียเอง คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้าอีกหลัง”

“ไม่ได้หรอกขอรับคุณชาย ข้าเกรงใจ อีกอย่าง ท่านปู่ยังอยู่ที่เหิงเยว่ พวกข้าคงไม่รั้งอยู่ที่นี่นานนัก” ตู้เจาเอ่ยอย่างนอบน้อมเช่นเคย

“จริงของท่านพี่ คุณชายหลิว ข้าขอบคุณทุกอย่างที่เจ้าทำให้พวกข้า แต่ข้าชอบเหิงเยว่มากกว่า”

“เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร คิดเสียว่าพาลูกมาเปิดหูเปิดตาเที่ยวเล่นพักผ่อน ดีหรือไม่”

“คุณชายหลิว คนอย่างพวกข้าเป็นชาวบ้านธรรมดา ตั้งแต่เล็กจนโตก็ทำงานหนักมาตลอด หากให้ข้ามานั่งๆ นอนๆ เที่ยวเล่น ข้าคงไม่ชิน ข้าคุยกับท่านพี่แล้ว พวกเราตั้งใจว่าจะริเริ่มทำการค้าบางอย่าง จะได้ไม่รบกวนท่าน”

“สำหรับข้า ตระกูลตู้ไม่เคยรบกวนข้า หากไม่ได้ท่านตาตู้เฉิงดูแลตระกูลหลิวมายาวนาน ข้าก็คงไม่มีวันนี้ แต่ข้าเข้าใจ เจ้าคงอยากได้เริ่มทำอะไรบางอย่างด้วยตนเอง”

“ข้าพอจะมีเส้นสายในเมืองหลวงอยู่บ้าง หากเจ้าต้องการสิ่งใด สามารถแจ้งข้าได้” เซวียนจางหย่งที่นั่งอยู่ข้างๆ หลิวซีซวน เอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง

“ขอบคุณพี่จางหย่ง เอ้ย ใต้เท้าเซวียน” 

“เรียกธรรมดาเถิด คนกันเองทั้งนั้น” 

“เช่นนั้นเอาตามนี้ก็ได้ ในเมืองหลวงมีโอกาสการค้ามากกว่าที่อื่น ข้าจะช่วยเจ้าคิดด้วยอีกแรง ดีหรือไม่” 

“ดียิ่ง ขอบคุณคุณชายหลิวขอรับ” ตู้เจากระโดดกอดภรรยาเกอลูกดกอย่างดีใจ บรรยากาศในบ้านตระกูลหลิวในเมืองหลวง เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเข้าอกเข้าใจเคล้ากับเสียงหัวเราะของเด็กน้อย สักพัก เซวียนจางหย่งจึงได้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันมาทางหลิวซีซวน

“คุณชายหลิว ข้าต้องกลับแล้ว” 

จริงสิ เซวียนจางหย่งจากบ้านมานาน เขาไปสืบราชการลับแล้วถูกทำร้ายจนความจำเสื่อมแล้วยังติดตามเขาอยู่เกือบปี ป่านนี้คนที่บ้านของเขาต้องเป็นห่วงแล้วแน่ๆ

เกอคนงามคลี่ยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนให้กับเขา ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ไปสิ ข้าจะไปส่งท่านเอง” หลิวซีซวนเอ่ย ก่อนจะเดินนำบุรุษร่างสูงไปยังหน้าจวนอย่างไม่อิดออด

“ข้านึกว่าท่านจะรั้งข้าไว้เสียอีก” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก สายตาคมเหลือบมองไปที่พู่หยกข้างเอวคนงามด้วยสายตาอบอุ่น

“ข้าหาใช่คนงี่เง่า ท่านมีครอบครัวที่รัก มีการงานให้ทำ ท่านไปเถอะ” แม้จะรู้สึกวูบโหวงเล็กน้อยเมื่อคนที่อยู่ข้างกายมานานต้องแยกไปอยู่อีกบ้าน แต่เขาก็ไม่อยากทำตัววุ่นวายให้มากความ

“งั้นข้าขอลา”

เซวียนจางหย่งเอ่ยลาแล้วหมุนตัวเดินจากไป

เฮ้อ เสียดายที่อยู่หน้าบ้าน ไม่อย่างนั้นจะแอบหอมแก้มบอกลาสักครั้งหน่อย แล้วไอ้พู่หยกข้างเอวที่ผูกให้เขาคืออะไร ก็ไม่พูดตรงๆ ไม่รู้จะขี้อายอะไรกันนักหนา

หลิวซีซวนนั้นยืนนิ่งไม่ไปไหน มองตามชายหนุ่มด้วยสายตาเอ็นดูไปจนสุดทาง

เดี๋ยวนะ ทำไมจางหย่งถึงหยุดอยู่ที่หน้าจวนข้างๆ จวนของเขา