ตอนที่ 26 เผชิญหน้าตระกูลเซวียน 3/3

เขาเอ่ยตอบด้วยความสัตย์จริง เขาคิดจะคบหากับเซวียนจางหย่งอย่างจริงจัง ไม่ควรมีความลับอะไรปิดบังบิดาของเขา เขามองเซวียนอี้หางด้วยสายตามั่นคง ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายนั้นมีสายตาอ่อนลงมาก

“ซีซวนเองหรือ ไม่ต้องเรียกว่าท่านแม่ทัพหรอก เรียกข้าว่าท่านอาอี้หางเสียเถิด อย่างไรเสีย ข้ากับพ่อเจ้าก็รู้จักกันมานาน ข้านึกเป็นห่วงเจ้าไม่น้อย หลังจากที่

เหอชางจากไป รู้ข่าวอีกทีก็พบว่าตระกูลถานขับไล่เจ้าออกไปแล้ว เหตุใดเกิดเรื่องใหญ่โต จึงไม่มาหาข้า”

“ข้าขอโทษ ท่านอา ยามนั้นข้ามืดแปดด้านซ้ำยังอับอาย จึงไม่กล้าอยู่เมืองหลวง ข้าถูกใส่ร้ายขอรับ”

เซวียนอี้หางยิ่งมองเขาด้วยสายตาเวทนามากขึ้น

“น่าสงสารเหอชางยิ่งนัก บุตรเกอคนงามถูกเอาเปรียบใส่ร้าย ส่วนบุตรชายก็ไร้สมอง ทำตัวเสเพลเหลวไหล วันๆ คิดแต่จะล้างผลาญสมบัติของบิดา” แม่ทัพเซวียนถอนหายใจยาวให้กับชะตากรรมของตระกูลเหอ ก่อนจะเอ่ยถามบุตรชายของตน

“ยามนี้ใช้แซ่หลิว ชื่อหลิวซีซวน ใช่คนเดียวกับที่ได้ปูนบำเหน็จในตำแหน่งกุน

ซือทัพเสริมขององค์ชายห้าหรือไม่” 

“ใช่ขอรับ คุณชายหลิวผู้นี้นอกจากจะช่วยองค์ชายห้าแล้ว ยังช่วยข้าบุกเข้าไปทำลายพิธีชิงดวงของจวิ้นอ๋องด้วย หากไม่ได้เขา พวกเราทุกคนคงลำบากมากกว่านี้” 

เซวียนอี้หางหันกลับมามองเกอคนงาม ที่ภายนอกดูบอบบางราวกับดอกไม้ด้วยสายตาทึ่ง

“เจ้าเก่งกาจเพียงนี้เลยหรือ คนของจวิ้นอ๋องย่อมไม่ใช่สามัญแต่เจ้ายังเอาชนะได้ ตอนนั้นบิดาเจ้ามาบอกข้าว่า เจ้าไม่ชอบจางหย่งเพราะเจ้ากลัวอันตรายไม่ใช่หรือ เหตุใดยามนี้จึงได้ใช้ชีวิตอันตราย ไม่ต่างจากบุตรชายข้าเลย”

คนตัวเล็กถึงกับสะอึกเมื่อถูกทักเรื่องเก่า อยากย้อนเวลากลับไปเขกหัวเหอซีซวนคนเก่าที่มีตาหามีแววไม่

“เป็นเพราะตอนนั้นข้าด้อยปัญญาเองขอรับ ไม่ทันได้คิดว่าชีวิตคนเราบางครั้งอันตรายก็วิ่งเข้าหา ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใครจะไปคิดว่าการที่เลือกสามีผิดจะทำให้ชีวิตบรรลัย ถึงรอดตายมาก็ยังเจอว่าโดนวางยาพิษจนมดลูกเย็นเสียสมดุล ไม่รู้ป่านนี้จะหายดีพร้อมใช้งานรึยัง

“เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ตอนนั้นข้าก็ผิดเองที่ไม่ยอมตื๊อตาแก่นั่นอีกเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นพวกเราคงได้เกี่ยวดองกันไปนานแล้ว” เซวียนอี้หางยกยิ้มเมื่อคิดไปถึงสหายร่างอวบผู้ล่วงลับก่อนวัยอันควร

“ท่านอา เช่นนั้นข้าขออนุญาตถามอะไรบางอย่างได้หรือไม่ เหตุใดท่านจึงได้มาขอข้าเป็นลูกสะใภ้ ถึงแม้ว่าตระกูลเหอจะเป็นคหบดีร่ำรวย แต่ก็เป็นเพียงแค่คหบดี หาใช่ขุนนางสูงศักดิ์ ดูอย่างไรก็ไม่เหมาะสมกับตระกูลเซวียน”

“เจ้ารู้หรือว่าไม่ว่า ยิ่งอยู่ที่สูงก็ยิ่งระวัง ข้าเองนั้นแม้จะเป็นเพียงแม่ทัพแต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งมารดาของฮ่องเต้ มารดาของจางหย่งนั้นเป็นองค์หญิงจากเมืองหน้าด่าน ฐานะของจางหย่งจึงไม่ใช่สามัญ”

โห นี่บุรุษที่เขาหมายตามีเชื้อสายสูงส่งเช่นนี้เลยหรือ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนตนเป็นหมากำลังมองเครื่องบิน

“หากเขาได้ภรรยาเป็นบุตรขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์ จะยิ่งทำให้เป็นที่หวาดระแวงในราชสำนักขึ้นไปอีก ตัวข้าเองไม่เคยแบ่งแยกชนชั้น จะบุตรขุนนางหรือบุตรพ่อค้า หากเป็นคนดีย่อมเหมาะสมกับบุตรชายข้าทั้งนั้น”

“ข้าขอบคุณท่านอาที่ไม่รังเกียจคนตระกูลต่ำต้อยกว่า”

โดยที่ไม่มีใครคาดคิด จู่ๆ หลิวซีซวนก็ทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเซวียนอี้หางทันที

“ท่านอา ข้าหลิวซีซวน ชีวิตผ่านอะไรมามากมาย บัดนี้คิดได้แล้วว่าชีวิตของข้าต้องการเพียงแค่บุรุษที่มีจิตใจมั่นคงไม่ไหวเอน เช่นจางหย่ง อะแฮ่ม” เขาชะงักเล็กน้อยด้วยความประหม่า หลิวซีซวนใช้ความบ้าดีเดือดในตัวทั้งหมดเพื่อกระทำการต่อไปนี้

“ครั้งก่อน ท่านทาบทามข้าด้วยตัวเองแต่ข้าโง่เขลา ยามนี้ข้าไร้ญาติขาดมิตร เหลือตัวคนเดียว ขอบังอาจเอ่ยปากทาบทามสู่ขอเซวียนจางหย่งด้วยตัวเอง ท่านอา ข้ารักบุตรชายของท่าน ได้โปรดยกเขาให้ข้าเถิด”

คำว่ารักที่เอ่ยต่อหน้าบิดาของเขา ทำเอาเซวียนจางหย่งหวานล้ำไปถึงกลางอก เขามองคนงามที่ทั้งจริงใจและกล้าหาญ ถึงขั้นกล้าคุกเข่าสู่ขอเขาต่อหน้าบิดาอย่างไม่เกรงกลัว

แม่ทัพเซวียนมองเกอคนงามที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึง ในขณะที่ฮูหยินทำท่าจะเป็นลม

“เกิดมา ข้าไม่เคยเห็นเกอคุกเข่าสู่ขอบุรุษมาก่อน เปิดหูเปิดตาข้าแล้วจริงๆ”

“เจ้าแน่ใจหรือ”

“ข้าแน่ใจขอรับท่านอา”

“เช่นนั้นลุกขึ้นเถิด”

“แต่ว่า..” หลิวซีซวนทำท่าจะเถียง แต่เซวียนอี้หางกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าตกลงหมั้นหมายกันไปแล้วหรือ ของหมั้นของตระกูลเซวียนก็ผูกอยู่ข้างเอวเจ้า เป็นพู่หยกสำคัญที่มอบให้เฉพาะคู่ชีวิตเท่านั้น เจ้าไม่รู้ตัวบ้างเลยรึ คงไม่ใช่ว่าบุตรชายปากหนักของข้า ผูกมัดเจ้าอย่างไม่รู้ตัวหรอกนะ”

หา

หา!!!!!!!!

เขาหันไปทางเซวียนจางหย่งก็พบว่าเจ้าตัวต้นเรื่องกำลังกลั้นยิ้ม ราวกับพึงพอใจที่ได้กลั่นแกล้งเขา

“ท่านแกล้งข้า ข้านึกว่ามันเป็นเพียงพู่หยกแทนใจธรรมดา ท่านไม่รู้รึว่าข้าต้องรวบรวมความกล้าหาญเพียงใด” 

“ข้าไม่ได้แกล้ง ใครจะไปคิดว่าชีวิตนี้ ข้าจะถูกเกอสู่ขอกัน” หลิวซีซวนหน้างอทำท่าจะลุกขึ้นเดินหนีแต่กลับถูกชายหนุ่มดึงตัวเอาไว้ พร้อมกับคุกเข่าเคียงข้างกัน ก่อนที่บุรุษผู้ห้าวหาญจะเอ่ยกับบิดาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ท่านพ่อ ข้าจะแต่งกับหลิวซีซวน หากไม่ใช่เขาก็ไม่แต่งขอรับ”