ตอนที่ 29 เผชิญหน้ากับอดีตคนคุ้นเคย 3/3

ให้ทายว่า เซวียนจางหย่งอุ้มเขาไปที่ไหน

หลังจากที่ขยับความสัมพันธ์เป็นคนที่กำลังจะแต่งงานกัน หากมีโอกาส เซวียนจางหย่งก็ไม่เคยที่จะปล่อยให้หลิวซีซวนห่างกาย บุรุษหน้าตายแห่งหน่วยตงฉางอุ้มคนงามเข้าเรือนของตัวเองอย่างไม่มีเหนียมอาย

“เอ่อ เหตุใดเจ้าจึงพาข้ามาที่นี่”

สิ้นคำ เขาก็โดนปล้นจูบอย่างดุเดือดบนเตียงนุ่มของเซวียนจางหย่ง หลิวซีซวนนั้นแม้จะตกใจแต่ก็ไม่คิดที่จะผลักไส เขาจะต้องแสดงแสนยานุภาพในฐานะที่เป็นตัวแทนของคนต่างโลก ไม่อยากจะอวดว่าสมัยเป็นนักแสดง เขาได้ฉายาว่าพระเอกจูบดุมาด้วย ฉะนั้นเรื่องอะไรจะต้องยอมกัน

ทั้งคู่ป้อนจูบดูดดื่มให้แก่กันจนแทบลืมวันเวลา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หลิวซีซวนแทบจะหายใจไม่ออก แล้วผลักคนตัวใหญ่ออกมา

“แฮ่กๆๆ เจ้าเป็นอะไรเนี่ย”

“ขออภัย เจ้างามเกินไป ข้าอดใจไว้ไม่ไหว”

พูดได้ดี พูดดีสมกับเป็นว่าที่สามีคนบ้ายออย่างเขา

“เมื่อครู่ เจ้าพบกับถานตงหยาง เจ้ารู้สึกอะไรบ้าง” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วคล้ายกับไม่แน่ใจในคำถามของตัวเอง

“รู้สึกสิ รู้สึกรังเกียจ คนบ้าอะไรหน้าถีบชะมัด ดีแต่พูดเอาดีเข้าตัวเอง”

“เจ้าไม่ได้ เอ่อ ไม่ได้คิดถึงห่วงหาอะไรบุรุษผู้นั้นแล้วหรือ”

“ห๊ะ คิดถึง ห่วงหา ไม่มีสักนิด ทำไมข้าต้องรู้สึกเช่นนั้นด้วย คนแบบนั้นหากเป็นไปได้ ข้าก็ไม่อยากจะพบเจออีกเลย”

“แสดงว่าเจ้าหมดรักเขาแล้ว” 

หลิวซีซวนชะงักไปครู่หนึ่ง พร้อมกับกะพริบตาปริบๆ

จริงสิ เจ้าของร่างเดิมนั้นรักปักใจกับถานตงหยาง จนถึงขั้นไม่ยอมหมั้นหมายกับคนตรงหน้าทีเดียว เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากเหอซีซวนยังไม่ตาย จะรู้สึกเช่นไร

“นอกจากความเกลียดชังแล้ว ข้าไม่มีสิ่งใดให้กับบุรุษน่ารังเกียจผู้นั้น ยามนี้ในใจข้ามีเพียงแค่เจ้า โปรดเชื่อใจข้า”

“ข้าเชื่อใจเจ้า แต่ไม่เชื่อใจมัน” เขาเอ่ยพร้อมกับใช้จมูกซุกไซ้หยอกล้อที่แก้มเนียนช้าๆ ก่อนจะถามต่อ

“เจ้าอยากแก้แค้นคนพวกนั้นหรือไม่ ข้าจะช่วยเจ้า”

หลิวซีซวนนิ่งคิดไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบ

“ไม่ต้องหรอก เรื่องนั้นให้ข้าเป็นคนจัดการเองดีกว่า ว่าแต่” ทำไมเจ้ามาที่ร้านอาหารได้”

“ข้าอยู่ที่ร้านอาหารอยู่แล้ว มาจับตามองกลุ่มของแม่ทัพหวงด้วย” 

“อ้าว อยู่ร้านเดียวกัน เช่นนั้นไม่ได้หมายความว่าท่านเห็นข้าทำการแสดงหรือ”

“เห็นหมดนั่นแหละ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทุกครั้งที่เจ้าปรากฏตัวบนเวที เจ้ามีเสน่ห์ดึงดูดมากเพียงใด บุรุษได้เห็นเพียงครั้งก็ถึงกับหวั่นไหว เก็บเอาไปนอนฝัน ข้าอยากจะจับเจ้าขังเอาไว้ ไม่ให้ไปไหน แต่ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสุขกับการร่ายรำบนเวทีมาก” 

เขาเอ่ยด้วยความรู้สึกหึงหวง ก่อนจะดึงคนงามเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

เป็นอีกครั้งที่เขาได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ จากอีกฝ่าย

จางหย่งนั้นติดสัมผัสไม่น้อย

“จางหย่ง เจ้าช่างแสนดีเหลือเกิน”

“เรียกว่าพี่จางหย่งได้หรือไม่”

“พี่จางหย่งคนดี ถึงแม้ว่าข้าจะชอบทำการแสดง แต่ข้าชอบท่านมากที่สุด ท่านมาเติมเต็มจิตใจอันอ้างว้างเหี่ยวเฉาของข้าให้ชุ่มฉ่ำ ข้าอยากทำให้ท่านเป็นบุรุษที่มีความสุขที่สุดในโลก” เขาเอ่ย ก่อนจะเบียดตัวแนบชิดเซวียนจางหย่งอย่างออดอ้อน

วันนี้ต้องทนกินอาหารหมา มองดูองค์ชายห้ากับแม่ทัพหยวนหวานกันต่อหน้ามาหลายชั่วโมง ค่ำคืนนี้เขาขอหวานบ้างเถอะ

“เพียงแค่มีเจ้าอยู่ข้างกาย ข้าก็มีความสุขแล้ว”

หลิวซีซวนมองบุรุษตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน

“พี่จางหย่งจ๋า ข้าร้อนเหนียวตัวเหลือเกิน คืนนี้มาอาบน้ำด้วยกันได้หรือไม่”

คืนนั้น เขาได้แช่น้ำเพียงลำพังในจวนของตนเองโดยมีบ่าวไพร่จากตระกูลเซวียนคอยรับใช้ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอยเด่นเหนือฟากฟ้า ทั้งที่มันควรจะเป็นค่ำคืนแสนหวานสุดโรแมนติก แต่กลับกลายเป็นคืนที่แสนจะเหี่ยวเฉา

ข้างดงามเพียงนี้ ยั่วยวนเพียงนี้ แต่บุรุษน่าตายกลับอุ้มข้ามาส่งที่เรือนพร้อมกับสั่งให้บ่าวไพร่เตรียมน้ำให้ข้าอาบ

และใช่ ข้าอาบน้ำเพียงลำพัง ไร้เหงาเซวียนจางหย่ง

ให้ตายเถอะ บุรุษผู้นั้นบอกว่าต้องการให้เกียรติเขา ไม่ควรชิงสุกก่อนห่าม

รู้ถึงไหน อายถึงนั่น หากบรรพบุรุษในมิติส่วนตัวของเรารับรู้ได้ ชายชราผู้นั้นคงหัวเราะจนฟันหัก

สวรรค์ ได้โปรดฝากคำพูดข้าไปบอกเขา ข้าไร้เกียรติให้รักษา แถมยังหน้าด้านหน้าทน ไม่ต้องให้เกียรติข้า ได้โปรดมาร่วมหอกับข้า ข้าอยากเสียตัวจะตายอยู่แล้ว