ตอนที่ 31 เข้าเฝ้าฮ่องเต้ 2/2

เมื่อกี้คือมังกรตัวเป็นๆ มังกรพูดได้ด้วย แล้วที่มังกรของฮ่องเต้พูดเมื่อกี้ มันคืออะไรกันแน่

“เรื่องแรกที่ข้าอยากจะพูดก็คือ เรื่องของกองทัพที่เอาชนะศึกทางเหนือได้อย่างราบคาบ แม่ทัพหยวนหลี่เฉียงนั้นสร้างคุณงามความดีให้กับแคว้นเว่ย มีชัยเหนือเผ่าสู่ที่เหิมเกริมหนักข้อ ออกทำร้ายชาวบ้านที่เมืองหนิงเฉิง มอบรางวัลเป็นทองสิบหีบ ไข่มุกราตรีสิบหีบ รวมทั้งข้ายังได้จัดสรรที่ดินให้กับแม่ทัพหยวนและนายทหารในกองทัพตามความเหมาะสม”

“เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมนั้นเป็นทหารทำหน้าที่รับใช้แผ่นดินปกติ ของล้ำค่าควรเมือง กระหม่อมไม่ขอรับ” แม่ทัพหยวนตอบปฏิเสธอย่างแข็งทื่อ หากเป็นคนอื่นเอ่ยเช่นนี้ อาจจะทำให้ฮ่องเต้เฉินเฟยหลงกริ้ว แต่เพราะเขารู้จักแม่ทัพหยวนผู้นี้ดีจึงเข้าใจ นักรบเช่นแม่ทัพหยวน ไม่ได้ต้องการเงินทอง แถมเขาไม่ถนัดเรื่องการประจบสอพลอสักเท่าไหร่

“ส่วนเจ้า องค์ชายห้าเฉินหนิงจิน เจ้าทำให้พ่อประทับใจมาก ข้าได้ข่าวว่าเจ้าเร่งทัพไปช่วยทางเหนือจนแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน ไปถึงก็นำยาถอนพิษมอบให้กับคนในกองทัพกิน จนอาการดีขึ้นและสามารถพลิกกลับมาเอาชนะเผ่าสู่ได้”

“เสด็จพ่อกล่าวเกินไปแล้ว ลูกนั้นโชคดีมีกุนซือเก่งกาจช่วยชี้แนะแนวทาง จนลูกสามารถบุกไปกำชัยชนะกลับมาได้ เขาคือคุณชายหลิวแห่งเหิงเยว่ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตรวจดวงชะตา เชี่ยวชาญด้านค่ายกล เป็นผู้มีความรอบรู้หลายด้านอย่างยากจะหาผู้ใดเทียบเท่าได้”

คนที่ถูกเอ่ยถึงนั้นถึงกับสะดุ้งออกมาจากภวังค์ เมื่อกี้เขาเผชิญหน้ากับมังกรก็ยังขาสั่นไม่หาย องค์ชายห้าก็กล่าวพาดพิงเขาต่อหน้าโอรสมังกรอีก

เดี๋ยวนะ นี่เขากลายเป็นผู้มีความรู้รอบด้านตั้งแต่เมื่อไหร่

“หืม คุณชายหลิวแห่งเหิงเยว่หรือ ข้าคุ้นๆ เหมือนว่าจะเคยช่วยงานหน่วยตงฉางจัดการนักบวชนอกรีตด้วย เป็นผู้มีความสามารถมากล้นแต่กลับเก็บซ่อนงำประกายความสามารถเอาไว้ได้มิดชิด พวกตระกูลหลิวเป็นแบบนี้ทุกคนเลยสินะ”  ฮ่องเต้เฉินเฟยหลงนึกย้อนไปถึงคนสนิทของบิดาที่มาจากตระกูลหลิว บุรุษผู้นั้นเก่งกาจราวกับผู้วิเศษ แต่เมื่อถึงเวลาต้องการตามตัวจะใช้งาน กลับหายเข้ากลีบเมฆ

“ไหนล่ะ กุนซือของเจ้าไปอยู่ตรงไหน” 

เมื่อถูกเรียก เขาก็จำต้องเดินขึ้นมาด้านหน้า เขาเห็นว่าสายตาของถานตงหยางนั้นมองมาที่เขาราวกับเห็นผี แต่นั่นไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือ ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับคนที่เอาดาบปักอกว่าที่สามีต่างหาก

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้มองหน้าเขาอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะเหลือบไปมองหน้าของเซวียนจางหย่งที่ไม่มีใครอ่านสีหน้าออก เพราะสวมหน้ากากปิดบังเอาไว้

“กุนซือกองทัพเป็นเกอรูปงามเองหรือนี่ เช่นนี้ข้าควรตกรางวัลเป็นอะไรดี เจ้าอยากได้อะไรล่ะ”

หากนี่เป็นคำถามประกวดนางงาม ต้องเรียกว่าเขาเก็งข้อสอบมาถูกเลยทีเดียว หลิวซีซวนเตรียมสิ่งที่ต้องการมาจากที่บ้านแล้ว เมื่อถูกถามก็ตอบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าอยากได้โสมพันปีพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อบอกออกไปตามตรงก็มีเสียงฮือฮาดังไปทั่วบริเวณ โสมพันปีคือของที่มีค่าควรเมือง มีเพียงแค่ที่วังหลวงเท่านั้นที่ครอบครอง ผู้ที่จะได้ทานโสมพันปี มีเพียงแค่คนในราชวงศ์ชั้นสูงเท่านั้น แต่เกอผู้นี้กลับร้องขอของที่มีค่าเกินตัว สมควรตายยิ่งนัก

“กระหม่อมไม่เห็นสมควรพ่ะย่ะค่ะ โสมพันปีเป็นของล้ำค่า ไม่ควรมอบให้เกอธรรมดาเพียงผู้หนึ่ง” เสนาบดีกรมพิธีการเอ่ยขัด พร้อมกับมองมาที่เขาอย่างเหยียดหยาม

“เกอที่ช่วยกองทัพนำชัย หาใช่เกอธรรมดาไม่ ได้! หากเจ้าต้องการ ข้าจะมอบโสมพันปีให้กับเจ้า แลกกับการที่เจ้าต้องคอยช่วยเหลือองค์ชายห้า และหวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือกับงานในราชสำนักมากขึ้นในวันข้างหน้า”

หลิวซีซวนก้มหัวน้อมรับรางวัลที่เขาต้องการมาโดยตลอด มีเพียงโสมพันปีเท่านั้นที่จะทำให้เขากลับมาเป็นปกติ สามารถตั้งท้องได้เช่นเกอทั่วไป

แต่เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนฮ่องเต้ผู้นี้หลอกใช้ยังไงก็ไม่รู้

หลิวซีซวนเงยหน้าขึ้นไปสบตาโอรสมังกรที่มองมาที่เขา ด้วยสายตาวาววับอย่างพึงพอใจ

ไม่ ไม่ใช่เชิงชู้สาว เหมือนกับเจ้านายวัยกลางคนที่เจอลูกจ้างถูกใจต่างหาก

“เสด็จพ่อ ข้าเองก็ต้องการรางวัลเช่นกัน” 

“เจ้าอยากได้อะไร” 

เฉินหนิงจินมีท่าทีเอียงอายเล็กน้อย สิ่งที่เขาต้องการนั้นเรียบง่าย ชีวิตนี้เป็นพญานกมานานเกินไป ตามเกี้ยวแม่ทัพหยวนมาหลายปี ยามนี้สมหวัง สิ่งที่ต้องการย่อมเป็นสมรสพระราชทาน แต่เมื่อถึงตอนที่ต้องพูดต่อหน้าทุกคน เขาก็ถึงกับพูดไม่ออก หลายครั้งที่พยายามส่งสายตาให้กับพี่ชายคนโต แต่อีกฝ่ายก็เพียงแค่มองอย่างขบขันเท่านั้น

“เอ่อ ข้า คือ”

“กระหม่อมขอบังอาจร้องขอ มีเรื่องที่กระหม่อมไม่ต้องการเงินทอง แต่ก็มีเรื่องที่ปรารถนาเช่นกัน กระหม่อมต้องการสมรสพระราชทานกับองค์ชายห้าพ่ะย่ะค่ะ”

คราวนี้เสียงฮือฮาดังขึ้นกว่าเดิม แต่เสียงหัวใจขององค์ชายห้าก็ดังไม่แพ้กัน แม่ทัพหยวนเป็นคนปากหนัก ไม่ค่อยพูดมากความ คำหวานรื่นหูนั้นไม่ต้องหวัง แต่วันนี้กลับแสดงความจริงใจต่อหน้าขุนนางทุกคนและพระบิดาของเขา

“เสด็จพ่อ ข้าเองก็อยากจะขอสมรสพระราชทานแต่งงานกับแม่ทัพหยวนเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ขอเสด็จพ่อทรงเมตตา”

ฮ่องเต้มีสีหน้าดำมืดไปชั่วขณะด้วยโรคหวงบุตรกำเริบ แต่เมื่อคิดดูให้ดีแล้ว บุตรเกอของเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายตามตอแยแม่ทัพหยวนอยู่นาน จนอีกฝ่ายใจอ่อน หากเขาขัดขวาง เห็นทีวังหลวงคงจะลุกเป็นไฟแน่

สุดท้าย วันนั้นฮ่องเต้ก็ยอมพระราชทานงานสมรสให้กับบุตรชายและหยวนหลี่เฉียงอย่างจำยอม