ตอนที่ 32 งานตกใส่หัวแบบงงๆ 1/2

“เอาล่ะ เรื่องของกองทัพเหนือจบไปแล้ว มีเรื่องอะไรอีกหรือไม่”

เสนาบดีเซี่ยโม่โฉวรีบก้าวขึ้นมาด้านหน้า ก่อนจะรายงานด้วยน้ำเสียงดังชัดเจน

“ทูลฝ่าบาท แคว้นเว่ยนั้นระส่ำระสายปั่นป่วนมานาน เมื่อวันก่อนมีเหตุการณ์อาเพศเกิดขึ้น มีทหารถูกสังหารตายแล้วเอาเลือดทากำแพงทั้งสี่มุมเมือง สภาพคล้ายกับถูกทำพิธีบูชายัญ หลังจากนั้นท้องฟ้าก็มืดครึ้ม มองไม่เห็นแสงดาว มีชาวบ้านหลายคนมาร้องเรียนว่าสัตว์เลี้ยงตายอย่างเป็นปริศนา พืชพรรณก็เหี่ยวเฉาอย่างไร้สาเหตุ ปล่อยไว้เช่นนี้ คงไม่ดี”

“แล้วท่านคิดเห็นเช่นไร”

“พวกเราควรทำพิธีบวงสรวงทวยเทพเพื่อปัดรังควานพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้ยินว่ามีหลวงจีนที่วัดจากไห่โอวเป็นผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการทำพิธียิ่งนัก เห็นควรจะเชิญไต้ซือหูมาทำพิธีพะยะค่ะ”

แค่ได้ยินคำว่าไห่โอว เฉินเฟยหลงก็มีดวงตามืดดำขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่ใจดีเกินไป คนของจวิ้นอ๋องเลยคิดว่าเขาโง่ จนยอมปล่อยให้อีกฝ่ายติดตามคณะหลวงจีนกลับมาทำพิธีที่เมืองหลวงหรือ

“เจ้าหมายถึงหลวงจีนจากวัดเดียวกับที่จวิ้นอ๋องไปบวชหรือ น้องชายของข้าคนนี้ช่างแสนดีนัก ยอมออกบวชอุทิศบุญกุศลให้กับประชาชน สมแล้วที่เป็นผู้มีศีล ละทางโลก เข้าหาทางธรรมอย่างสมบูรณ์”

ละทางโลกหรือ ไม่หรอก เขาก็แค่พวกมือถือสากปากถือศีลต่างหาก

หากไม่เพราะว่าไทเฮานั้นขู่จะฆ่าตัวตาย เขาคงจะให้คนไปลอบสังหารจวิ้นอ๋องให้สิ้นซากไปแล้ว แต่เดิมเขาไม่เคยเกลียดน้องชายผู้นี้แม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายคงเกลียดเขามากที่มาแย่งชิงบัลลังก์ไปได้ในท้ายที่สุด หลังจากนั้น จวิ้นอ๋องก็สร้างภาพเป็นคนดีมีศีลธรรมอยู่หลายปีจนเป็นที่นับหน้าถือตา ได้รับความนิยมใกล้เคียงกับฮ่องเต้อย่างเขาเลยทีเดียว แม้ผู้คนจะพากันสรรเสริญแต่คนที่เติบโตมาในวังหลวง มีหรือจะมองไม่ออก

น้องชายของเขาผู้นี้กำลังสั่งสมความนิยมและฐานอำนาจ เพื่อเตรียมจะโค่นอำนาจเขาในสักวันหนึ่ง

ยามนี้ จวิ้นอ๋องเป็นที่ชื่นชมของผู้คนราวกับเทพเซียน หากเขาลงดาบประหารชีวิตจวิ้นอ๋องไปโดยไม่มีหลักฐานบ่งชี้แน่ชัด คนของจวิ้นอ๋องย่อมหาทางปลุกระดมชาวบ้านขึ้นก่อการจลาจลแน่นอน ชีวิตบนบัลลังก์ทองนี้ไม่ง่ายนัก หลายครั้งไม่อาจทำอย่างที่ใจต้องการได้ ต้องยอมหลับตาข้างลืมตาข้าง แม้ว่าขุนนางบางกลุ่มจะวางแผนชั่วอยู่ก็ตาม

การบริหารบ้านเมืองนั้นไม่ต่างอะไรกับหมากรุก บางครั้งเขาก็จำต้องเสียเบี้ยไปบ้างเพื่อที่จะรุกฆาต

แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะยอมเปิดช่องให้จวิ้นอ๋องกลับมาทำพิธีปัดรังควานที่เมืองหลวง

“เหตุใดต้องใช้หลวงจีนจากไห่โอว หลวงจีนที่เมืองหลวงก็มีเช่นกัน” แม่ทัพเซวียนเอ่ยแย้ง

“แต่ความเชี่ยวชาญต่างกัน ท่านตรองดูเถิด ยามนี้สถานการณ์ไม่สู้ดี ท่านไม่รู้สึกหรือว่าเมืองหลวงนั้นเย็นยะเยือกราวกับสุสาน ข้าในฐานะเสนาบดีกรมพิธีการจำต้องเร่งแก้ไข”

“เช่นนั้น เหตุใดไม่ใช้คนใกล้ตัวเล่า” เสียงนุ่มสายหนึ่งดังขึ้นแทรกขึ้นมา เมื่อหลิวซีซวนมองไปดีๆ ก็พบว่า นั่นคือหลี่เฉียงฮุย บุรุษผู้โชคดีคนนั้น

ถามว่าโชคดีขนาดไหน ขนาดที่อยู่ในเมืองหลวงที่บรรยากาศอึมครึม เขายังเปล่งประกายสดใสออกมาได้

“ท่านหมายถึงใคร” 

“ก็หลิวซีซวนผู้นั้นไงเล่า ทูลฝ่าบาท ตอนกระหม่อมอยู่ที่เหิงเยว่ก็ได้คนผู้นี้ช่วยเหลือเอาไว้ คุณชายหลิวนั้นสามารถทำลายค่ายกลของไต้ซือไป๋ นักบวชนอกรีตที่เป็นปรมาจารย์ด้านการทำพิธีและวางค่ายกล เช่นนี้ไม่ใช่ว่าคุณชายหลิวนั้นมีฝีมือมากกว่าหรือ ข้าเห็นควรว่าควรปล่อยให้หลวงจีนศึกษาธรรมะไป เรื่องพิธีบวงสรวงทวยเทพเพื่อปัดรังควานนั้น คุณชายหลิวสามารถทำได้แน่นอน”

ห๊ะ!

ห๊า!!!!!!!

ใครทำได้ ข้าน่ะหรือทำได้ ไอ้เจ้าลูกหมา เจ้าหลี่เฉียงฮุย เหตุใดภาระหนักอึ้งถึงมาตกบนหัวข้ากันได้เล่า

นั่น แล้วยังมาส่งยิ้มให้กันอีก อยากจะเอานิ้วทิ่มตานัก นี่ข้าช่วยชีวิตคนทะเล้นน่าตายเช่นนี้ไป เพื่อให้ลำบากตัวเองหรอกหรือ

“อืม จริงของเจ้า ข้าเห็นด้วยนะ ข้ายังจำได้ว่าคนสนิทของฮ่องเต้พระองค์ก่อนที่มาจากตระกูลหลิวนั้นเก่งกาจรอบด้าน ทายาทคนนี้ก็คงไม่ต่างกัน”

ต่าง ต่างแน่นอนฝ่าบาท ข้านั้นโง่มาก สิ่งที่เก่งกาจคือ การร่ายรำและการแสดง ชีวิตนี้ตั้งมั่นเพียงอย่างเดียวคือ การหาผัว ข้าอยากมีสามี อยากมีลูก ข้าไม่ต้องการทำพิธีบ้าบออะไรทั้งนั้น อีกอย่างข้าไม่ใช่คนของราชสำนักด้วยซ้ำ

ข้าแค่มาขอโสมพันปี ท่านถึงกับจะใช้งานข้าหนักเช่นนี้เลยหรือ

หลิวซีซวนแทบจะหลั่งน้ำตาในขณะที่ขุนนางฝั่งฝ่าบาทนั้นมองเห็นความนัยของตาแก่แซ่เซี่ยออก จึงต่างพากันเออออกับฮ่องเต้กันทุกคน

“เช่นนั้น ข้ามอบหมายหน้าที่ทำพิธีบวงสรวงทวยเทพให้เป็นหน้าที่ของหลิวซีซวนแล้วกัน”

หลิวซีซวนไม่รู้ว่าเขาออกมาจากท้องพระโรงได้อย่างไร รู้เพียงแค่หลังจากฝ่าบาทเสด็จออกไป ก็มีหลายคนแวะเวียนเข้ามาทำความรู้จักและแสดงความยินดีกับเขาราวกับว่าเขาเป็นขุนนางผู้หนึ่ง เซี่ยโม่โฉวนั้นมองมาที่เขานิ่งด้วยสายตารังเกียจ ทว่าเหตุใดเขาจึงไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นเดือดเป็นร้อนที่เขาเข้ามาเสียบทำพิธีแทนราวกับว่านี่ก็อยู่ในการคาดการณ์ของเขาอยู่แล้ว

อย่าบอกนะว่า นี่เป็นไปตามแผนของเซี่ยโม่โฉว

หรือว่าการที่เขาเป็นผู้ทำพิธีจะเป็นส่วนหนึ่งของแผนด้วย

แค่คิดก็ขนหัวลุก เวลานี้ในหัวของเขา มีแค่ว่าจะหนีจากเมืองหลวงหรือจะแกล้งตายอย่างไรดี

“คุณชายหลิว หัวหน้าต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อปรึกษาราชการเป็นการส่วนพระองค์ ท่านกลับเลยหรือไม่ ข้าจะพาไปส่ง” 

“กลับ กลับให้เร็วที่สุด ก่อนที่ข้าจะแกล้งตายในวังหลวง” เขาเอ่ย ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกจากวังหลวงอย่างเร่งร้อนโดยมีโจวเฟิงติดตามอยู่ไม่ห่าง เมื่อหลิวซีซวนขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว โจวเฟิงจึงผละออกมาพร้อมกับเอ่ยกับคนงามด้วยท่าทางสุภาพอ่อนน้อม

“คุณชายหลิว ข้าเองก็มีธุระเช่นกัน วันนี้ท่านกลับตามลำพังได้หรือไม่ ข้าจะให้คนในหน่วยตงฉางคนอื่นมาคุ้มกันท่านเอง”