ตอนที่ 35 ยึดบ้านตระกูลเหอ 1/2

“ไต้ซือ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ท่านบอกข้าเองไม่ใช่หรือ ว่าท่านได้สะกดพลังของหลิวซีซวนไว้แล้ว เหตุใดมันถึงได้สามารถล้มนักพรตจากสำนักซานเย่ได้” เซี่ยโม่โฉวหงุดหงิดไม่น้อยที่แผนการล่มไม่เป็นท่า จากที่ตั้งใจจะฉีกหน้าหลิวซีซวนกลางฝูงชนแต่มันกลับรอดมาได้ ซ้ำยังแสดงพลังวิเศษเรียกลมฝน จนชาวบ้านเลื่อมใส

นี่มันผิดแผนไปหมด

“คงเป็นเพราะมันทำลายค่ายกลดักสวรรค์ที่ข้าแอบวางไว้ที่จวนของมัน ข้าเองที่ประมาทมัน แต่ใต้เท้าเซี่ย ท่านอย่าได้กังวลไป หลิวซีซวนเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆ ที่ไร้ความหมาย หากเทียบกับงานที่เรากำลังทำ” ไต้ซือไป๋ในคราบของโจวเฟิงเอ่ยอย่างไร้กังวล

“แต่ถ้ามันทำให้งานของเราพังล่ะ”

“ไม่มีทาง จริงๆ ข้าเองก็ไม่ได้มีปัญหาว่าใครจะเป็นผู้ทำพิธีบวงสรวง เพราะถึงอย่างไร ข้าก็มีวิธีจัดการฮ่องเต้อยู่แล้ว ถึงอย่างไรชัยชนะก็ต้องอยู่ข้างพวกเรา เมื่อนั้น ต่อให้หลิวซีซวนมันจะมีกี่ชีวิต ข้าก็จะสังหารมันให้หมด”

โจวเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมพร้อมกับแสยะยิ้มร้าย เขาเตรียมพร้อมหลายสิ่งหลายอย่างก็เพื่อเจ็ดวันข้างหน้า เพื่อจวิ้นอ๋อง เพื่ออำนาจบารมี เมื่อถึงวันนั้น เขาก็จะไม่ใช่แค่หลวงจีน แต่จะเป็นถึงมหาเสนาบดีที่กุมราชสำนักไว้ในมือ

“ท่านจะทำอะไรหรือ”

“ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดอย่างไรล่ะ”

เช้าวันต่อมา ที่คฤหาสน์ตระกูลเหออันแสนยิ่งใหญ่ก็เกิดเรื่องครึกโครมขึ้น ฮูหยิน

รองตระกูลเหอหรือเหอลู่เสียน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่รองของเหอซีซวนนั้นส่งเสียงร้องโวยวายแต่เช้า จนทุกคนพากันเอือมระอา

“หยุดนะ พวกเจ้าหยุดนะ จะไปไหนกัน”

“นายหญิง ท่านหยุดร้องโวยวายเสียเถิด มันน่ารำคาญยิ่งนัก พวกข้าอดทนมานาน วันนี้ไม่ขอทนแล้ว”

“พวกเจ้าจะไปได้อย่างไร หากเจ้าไปแล้ว ใครจะมาคอยดูแลบ้าน คอยรับใช้ข้าและซี่ห่าว”

หญิงชราผู้ที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับเหอลู่เสียนอย่างไม่กลัวเกรง เธอมองไปรอบคฤหาสน์ตระกูลเหอ ก็รู้สึกสังเวชปนสมเพชไม่น้อย

เมื่อสิ้นนายท่านเหอชางแล้ว ทุกอย่างก็เสื่อมโทรมลงอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงไม่ถึงปีตระกูลคหบดีตกไปอยู่ในมือบุตรชายไม่เอาไหนและหญิงโง่เง่า ก็ทำให้ถึงคราวล่มสลายได้ไม่ยาก

น่าเสียดายเหลือเกิน หากคุณชายเหอซีซวนยังอยู่ในคฤหาสน์ ตระกูลเหอคงไม่เป็นเช่นนี้

“ยังมามองหน้าข้าอีก ข้าสั่งให้วางกระเป๋าแล้วรีบไปเตรียมอาหารให้กับข้า”

“ข้าคงไม่ทำเช่นนั้นแล้ว เหอลู่เสียน จากนี้ไป พวกข้าขอลา”

“เจ้าจะไปไหน ไปไม่ได้นะ ข้าไม่ยอม”

“หากท่านไม่ยอม ก็บอกบุตรชายให้จ่ายค่าแรงพวกเราเสียสิ นี่มันก็เกือบครึ่งปีแล้วที่ตระกูลเหอไม่ยอมจ่ายค่าแรงบ่าวคนไหนเลย ไม่ใช่แค่พวกเรา แม้แต่ลูกจ้างที่ร้านค้าเองก็ยังไม่ได้ค่าจ้าง ไม่มีใครอยากทำงานให้พวกท่านเปล่าๆ หรอกนะ” 

“นะ..นั่นมันก็เพราะว่าพวกเราขาดสภาพคล่อง อีกไม่นาน เหอซี่ห่าวก็จะนำเงินมาจ่ายค่าจ้างทุกคนแล้ว พวกเจ้าอย่าเพิ่งไป”

“คิดว่าพวกข้าโง่งมนักหรือ นายหญิง ท่านก็รู้ดีว่าบุตรชายของท่านเป็นคนเช่นไร ท่านรู้ว่าเขาเอาเงินทองไปละเลงที่ไหนบ้าง แต่ไม่เคยห้ามปราม เช่นนั้นก็โทษตัวเองเสียเถอะที่คอยให้ท้ายบุตรชายทำชั่วอยู่เสมอ พวกเราไปกันเถอะ” บ่าวไพร่พากันตบเท้าออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่โดยไม่หันหลังกลับ ยามนี้แม้แต่ในเรือนก็ยังไร้สิ่งของล้ำค่า ไม่ว่ามีข้าวของเท่าไหร่ บุตรชายก็นำไปแลกเป็นเงินเสียหมดจนสมบัติร่อยหรอลงไปไม่น้อย

น่าเศร้านัก หลังจากเหอชางผู้เป็นสามีเสียชีวิตไป กิจการก็ชะงักตัวลง บุตรชายคนเดียวก็ไร้ความสามารถ เคยชินกับการเที่ยวเล่นเสเพลไปวันๆ ส่วนลูกอีกคนก็เป็นเกอที่แต่งออกไปแล้ว ซ้ำยังทำเรื่องงามหน้า คบชู้จนถูกขับไล่ ยามนั้นเหอซีซวนพยายามขอกลับมาพึ่งพาที่บ้านเดิม แต่เธอเป็นผู้ขับไล่เกอน่ารังเกียจผู้นั้นออกไปด้วยตัวเอง เมื่อสิ้นเหอชาง ผู้นำตระกูลก็ควรเป็นบุตรชาย หากเหอซีซวนกลับมาอยู่ด้วยกันต้องพากันล้างผลาญสมบัติจนล่มจมแน่ ดีไม่ดี บุตรชายของเธออาจจะไม่เหลืออะไรเลย

“ซี่ห่าว ซี่ห่าวลูกแม่ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” เหอลู่เสียนรีบวิ่งไปยังเรือนของบุตรชายอันแสนโอ่อ่า ทว่าไร้ของประดับตกแต่งแม้แต่ชิ้นเดียว เมื่อเข้าไปข้างใน เธอก็พบว่าเหอซี่ห่าวกำลังนั่งกอดเข่าขบคิดบางอย่างอยู่เพียงลำพัง

ดียิ่ง วันนี้บุตรชายอยู่ที่บ้าน ไม่ได้เที่ยวเล่นที่หอคณิกาหรือบ่อนการพนันที่ไหน

“ซี่ห่าว เกิดเรื่องแล้ว พวกคนงานพากันออกไปหมดแล้ว ยามนี้เหลือเพียงแค่เรา ทำอย่างไรดี”

“อะไรนะ ท่านแม่ เหตุใดพวกมันจึงรีบร้อนนัก รอนิดรอหน่อยไม่ได้รึอย่างไร ข้าก็พยายามไปหาเงินมาให้อยู่ตลอด”

“ซี่ห่าว เช่นนั้นเราเอากิจการที่ไม่ทำเงินไปขายดีหรือไม่ แม่เชื่อว่ามันจะต้องทำเงินให้เรา ไม่มากก็น้อย”

เหอซี่ห่าวมีท่าทีอึดอัดเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงแผ่ว

“ข้าขายออกไปบ้างแล้ว แต่บางร้านยังขายไม่ออก”

“เช่นนั้นก็เอาเงินไปให้พวกมันเสียสิ” 

“เงินหมดแล้ว” นางเหอลู่เสียนถึงกับตบโต๊ะด้วยความโมโห

“เงินหมด เงินหมดไปไหนกันหมด แม่บอกแล้วไงว่าให้เพลาๆ เรื่องเข้าบ่อนบ้าง ตอนนี้คลังสมบัติตระกูลเหอไม่เหลืออะไรแล้ว ดูสิ พวกคนงานมันพากันตบเท้าออกไป แถมยังส่งสายตาเยาะเย้ยแม่ด้วย” 

“ท่านแม่ ท่านจะโทษข้าไม่ได้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะฮูหยินถานผู้นั้นด้วย มันเรียกให้เราไปชี้ตัวเหอซีซวน บอกว่าจะให้เงินห้าร้อยตำลึงทอง แต่พอเราทำแล้วผลลัพธ์ไม่เป็นดังหวังก็เบี้ยวเงิน โอหังยิ่งนัก”

เหอซี่ห่าวนึกเจ็บใจไม่น้อยที่โดนโกง ทั้งที่เขายอมออกหน้ากล่าวหาคนผู้นั้นต่อหน้าฝูงชนแท้ๆ

“เช่นนั้น เราย้ายออกไปจากที่นี่ ไปอยู่เรือนหลังเล็กกว่านี้ดีหรือไม่ คฤหาสน์ตระกูลเหอนั้นใหญ่เกินกว่าจะอยู่กันเพียงสองคน เราจะได้นำเงินมาใช้จ่ายด้วย”

“ท่านแม่ ข้านำคฤหาสน์ตระกูลเหอไปค้ำประกันเงินกู้แล้ว” เหอซี่ห่าวเอ่ยตามตรงอย่างไม่ปิดบัง ทำเอามารดาถึงกับทรุดลงไปกับพื้น

“นี่เจ้า กล้าเอาบ้านไปค้ำประกันเงินกู้โดยไม่บอกข้าหรือ เช่นนั้นเงินที่กู้มาอยู่ที่ไหนกัน”