ตอนที่ 35 ยึดบ้านตระกูลเหอ 2/2

เหอลู่เสียนมองบุตรชายคนเดียวด้วยสายตาคาดคั้น ที่ผ่านมาเธอตามใจบุตรชายมาตลอดเพราะเหอชางนั้น คอยเอาแต่เข้มงวด ยามนี้รู้สึกเสียใจเหลือเกินที่ปล่อยปละละเลย จนเหอซี่ห่าวเหลวไหลเช่นนี้

“เงินหมดแล้ว ท่านแม่ หยุดเซ้าซี้ข้าเสียที ข้าเองก็เครียดจะตายอยู่แล้ว”

“อะไรนะ เงินหมดได้ยังไง นี่เจ้าเอาไปเล่นการพนันจนหมดเลยหรือ”

“ข้าก็แค่จะถอนทุนคืนนิดหน่อย ใครจะคิดว่าจะเสียจนหมดเลยเล่า ท่านแม่” 

เหอลู่เสียนโกรธจนหน้าแดง เกิดมาเธอแทบไม่เคยขึ้นเสียงดุด่าบุตรชายเลย แต่วันนี้ความอดทนถึงขีดจำกัดเสียแล้ว

“เหตุใดเจ้าถึงได้โง่งมเช่นนี้ หากพวกมันบุกเข้ามายึดบ้าน เราก็จะไม่มีที่คุ้มกะลาหัว เจ้าไม่เคยคิดบ้างเลยรึ”

“ไม่มีใครกล้าบุกเข้ามาหรอก ท่านแม่”

ปั้ง!!!

สิ้นคำก็มีฝ่าเท้าของบุรุษร่างสูงถีบประตูเรือนของเหอซี่ห่าวเข้ามาอย่างโอหัง ก่อนจะตรงมาที่เหอซี่ห่าวพร้อมกับรอยยิ้มร้าย

“ออกไปซะ เรือนนี้เป็นของข้าแล้ว” บุรุษผู้นั้นชูโฉนดที่ดินของเขา ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ จากนั้นก็มีลูกน้องชายนับสิบคนกรูกันเข้ามายืนรายล้อมกดดันเหอซี่ห่าว

“เดี๋ยวสิ ยังไม่ครบกำหนดเลย ข้ายังไม่ได้หาเงินมาคืนเจ้า”

“เจ้าคิดว่าข้าโง่รึอย่างไร เจ้าไม่มีทางหาเงินมาใช้หนี้คืนได้หรอก หรือถ้าเจ้าหาได้ก็เอาไปลงที่บ่อนอยู่ดี น่าเสียดายจริงๆ ที่เกิดมาในตระกูลเหอ”

“นายท่าน ได้โปรดอย่ายึดบ้านพวกเราเลย” เหอลู่เสียนถึงกับคุกเข่าลงไปกอดขาบุรุษแปลกหน้าผู้นี้ ยามนี้เธอหมดสิ้นหนทาง บุตรชายคนเดียวนั้นก็หาได้นำพาไม่ ยามนี้ไม่รู้ว่าชีวิตจะไปต่ออย่างไรเมื่อฮูหยินตระกูลคหบดีที่มีเงินใช้ไม่ขาดมือในเวลานี้กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยหนี้สิน

“เช่นนั้นมีทางออกอยู่ ตรงนั้น” เขาชี้ไปยังหน้าประตูก็พบว่ามีเกอรูปงามในชุดขาวลายหงส์กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ยามนี้คุณชายหลิวคือ เจ้าหนี้ของพวกเจ้าอย่างแท้จริง ในเมื่อคุณชายมา ก็หมดหน้าที่ข้าแล้ว” บุรุษผู้นั้นเดินออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเหอทันที เมื่อหลิวซีซวนก้าวเข้ามาตามที่ตกลงกันไว้ เขานึกทึ่งที่ผู้วิเศษคนนี้สนใจตระกูลคหบดีเก่าอย่างตระกูลเหอ แต่เขาก็คร้านจะใส่ใจ รู้เพียงแค่ได้รับเงินตามที่ตกลงไว้ก็เพียงพอแล้ว

หลิวซีซวนเดินเข้ามาเพียงลำพัง แต่แรงกดดันที่แผ่ออกมานั้นไม่ธรรมดาเลย สองแม่ลูกเมื่อเห็นคุณชายหลิวเดินเข้ามาใกล้ก็ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าขยับตัวไปไหน ได้แต่ยืนนิ่งๆ มองคนงามเดินสำรวจรอบบริเวณอย่างกลั้นใจ

วันนี้ หลิวซีซวนตั้งใจมาจัดการปัญหาหลายอย่างที่คาราคาซัง เรื่องราวชีวิตของเหอซีซวนนั้นผ่านไปแล้ว แต่ความทรงจำที่อยู่ในสมองของเขาไม่เคยหายไปไหน ทั้งความรัก ความเจ็บปวด การถูกหักหลัง เขาสัมผัสมันมาทั้งหมดผ่านความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม และแม้ว่ามันจะผ่านไปนาน แต่สุดท้ายคนที่เคยทำร้ายเขาก็ยังวนเวียนกลับมาทำร้ายเขา ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่เคยสำนึก

ถึงเวลาจัดการเรื่องน่ารำคาญแล้ว

“บ้านกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม” หลิวซีซวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น เศษเสี้ยววิญญาณภายในกำลังร่ำไห้กับสภาพบ้านที่เคยใช้ชีวิตอยู่จนเติบใหญ่ บัดนี้ทรุดโทรมสกปรก แถมข้าวของเสียหาย ไร้การดูแล

“ท่าน คุณชายหลิว?”

“ว่าอย่างไรฮูหยินรอง น้องรักของข้า” 

“ท่าน..ท่านคือเหอซีซวนจริงๆ ด้วย เหอซีซวนลูกรัก เจ้าเปลี่ยนไปมากนัก ดูงดงามและเก่งกาจจนพวกข้าจำไม่ได้เลย ขอบใจที่เจ้ามาช่วยพวกเรา เจ้าช่างกตัญญูนัก” เหอลู่เสียนปรี่เข้าไปหาหลิวซีซวน พร้อมกับประจบประแจงเอาใจทันที

“พวกท่านน่ะหรือ จำข้าไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเมื่อวาน เป็นพวกท่านมิใช่หรือ ที่ไปชี้ตัวข้าต่อหน้าทุกคน” หลิวซีซวนเอ่ยด้วยเสียงเข้ม จนคนในเรือนสะดุ้งตามกันไป

“ท่านโกรธพวกข้าเรื่องนั้นหรือ พวกข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว มันเป็นความผิดของเซี่ยอ้ายเหม่ยทั้งนั้น อย่าโกรธกันเลยนะพี่ใหญ่ พวกเราก็เป็นคนในครอบครัวกันทั้งนั้น” หลิวซีซวนมองน้องชายคนละแม่ ด้วยสายตาสมเพชปนรำคาญ คนเช่นนี้น่ะหรือ จะมารับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแทนบิดาของเขา แค่ยืดอกรับผิดอย่างชายอกสามศอก ยังไม่สามารถทำได้เลย

“ข้าจำได้ไม่ลืม ว่าน้องชายต้อนรับพี่ผู้นี้อย่างไร ยามที่ข้านั้นเดือดร้อน เจ้าไม่ต้องมาอ้างความเป็นครอบครัว”

“เหอซีซวน พวกเราผิดไปแล้ว ข้ามันไร้สมองสิ้นคิด ได้โปรดให้อภัยพวกเราด้วย”  เหอลู่เสียนลงทุนถึงขั้นคุกเข่าลงโขกศีรษะให้กับลูกเลี้ยงอย่างจริงจัง พร้อมยังฉุดบุตรชายลงมาโขกศีรษะด้วยกัน หวังว่าจะใช้มันซื้อใจอีกฝ่ายได้บ้าง

“หยุดเถิด ข้าไม่ได้สนใจนักหรอกว่าพวกเจ้าจะเป็นจะตายอย่างไร ในเมื่อตัดญาติขาดมิตรกันแล้ว พวกเจ้ามันเป็นแค่คนชั้นต่ำที่ไม่รู้จักคุณค่าในสิ่งที่มี ซ้ำยังไร้สมอง ข้าไม่อยากลดตัวไปเสวนาให้มากความ วันนี้ข้าจะมายื่นข้อเสนอให้กับพวกเจ้า ข้าจะให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้ในฐานะผู้อาศัย”

เมื่อรู้ว่าบ้านไม่ได้ถูกยึด เหอลู่เสียนก็แทบจะกระโดดโลดเต้น เธอคิดว่าวันนี้อาจจะต้องโดนเตะออกไปนอนข้างถนนแล้วเสียอีก นับว่าโชคเข้าข้างพวกเขาสองแม่ลูก

“แต่ข้ามีข้อแม้”

“เชิญพี่ใหญ่ว่ามา ข้ายินดีทำตามทุกอย่างที่ท่านต้องการ” เหอซี่ห่าวเอ่ยพร้อมกับถูมือไปมาอย่างประหม่า

“ข้อแรก เจ้าต้องเลิกเล่นการพนันเด็ดขาด หากข้ารู้ว่าเจ้าเข้าบ่อนหรือหอคณิกาอีกเมื่อไหร่ ข้าจะขับไล่พวกเจ้าสองแม่ลูกไปต่างเมืองทันที” 

ข้อแรกนั้น นับว่ายากมหันต์ แต่เหอซี่ห่าวไม่มีทางเลือกแล้ว ซ้ำมารดาของเขาก็คงเลิกตามใจเขาอีกต่อไป

“ได้ ข้ารับปาก” เขาเอ่ยรับปากอย่างจำใจ

“ดียิ่ง เช่นนั้นข้ามีอีกข้อหนึ่ง ข้าต้องการให้เจ้าทำบางอย่างให้กับข้า ข้ารับปากว่าหากเจ้าทำได้ เจ้าจะได้ทรัพย์สินมาชำระหนี้สินแน่นอน” 

“พี่ใหญ่ ข้ายินดีทำตามคำสั่งท่านทุกอย่าง”

หลิวซีซวนยกมุมปากขึ้นช้าๆ อย่างพอใจ ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกกำแพงด้วยสายตาล้ำลึก

เช้าวันต่อมา บุตรชายเสเพลตระกูลเหอมีท่าทีแปลกไป ปกติทุกวัน เขาต้องเข้าหอคณิกาหรือไม่ก็เข้าบ่อนพนัน แต่วันนี้คุณชายเหอตัวล้างผลาญสมบัติกลับเบี่ยงเส้นทางไปอีกทาง

เขาตรงไปยังหน้ากรมอาญา ก่อนจะตีกลองร้องทุกข์เสียงดังกึกก้อง

“ได้โปรดให้ความเป็นธรรมพี่ชายเกอของข้า พี่ของข้าชื่อเหอซีซวน ถูกฆ่าชิงทรัพย์ คนผิดยังลอยนวล ได้โปรดเมตตาไต่สวนด้วยเถิด”