ตอนที่ 37 เยี่ยมเยียนคนคุก 2/2

เซี่ยอ้ายเหม่ยคลุ้มคลั่ง ชี้หน้าด่ากราด ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นยืนอยู่นอกกรงขังอย่างงามสง่าแตกต่างจากตน ก็ยิ่งโกรธเกรี้ยวยากจะระงับอารมณ์

“เหอซีซวน ลูกแม่ อย่าไปฟังมันเลย เจ้าต้องเชื่อแม่นะ แม่รักเจ้าเหลือเกิน เจ้าเป็นสะใภ้คนเดียวที่แม่ยอมรับ เจ้าช่วยบอกคนอื่นทีว่าข้าไม่เกี่ยวข้อง ปล่อยข้าออกไปเถอะนะ”

ถานซงอวิ้นเอื้อมมือออกมาจับเท้าของหลิวซีซวนพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อเขาขยับหนีออกไป

“ท่านช่างหน้าไม่อายเสียจริง ท่านแม่ ท่านกล้าใส่ร้ายข้า วางยาทำให้ข้าเป็นหมัน แล้วยังกล้ามาร้องขอความเมตตา สิ่งที่ท่านทำมันเลวร้ายกับเหอซีซวนมาก ชื่อเสียงดีงามของเขาเสียหาย ไม่มีวันกลับคืนมา เหอซีซวนต้องตายไปด้วยความเจ็บช้ำเพราะท่าน ข้าไม่มีวันให้อภัยท่านแน่นอน”

“โฮ เหอซีซวน ลูกสะใภ้ ให้อภัยแม่ด้วย แม่สำนึกผิดแล้ว เป็นแม่ที่เลอะเลือน เราเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าทิ้งแม่ไป ช่วยแม่ด้วย” ถานซงอวิ้นครวญครางเรียกร้องอย่างน่าสงสาร แต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความเห็นใจจากหลิวซีซวนนัก

“ส่วนเจ้า สหายรักของข้า จนถึงทุกวันนี้เจ้าก็ยังคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่ทำเลวร้ายเพียงใด เจ้าช่างโง่เขลา ไม่ต่างจากเหอซีซวนที่ลงทุนลงแรงทุกอย่างเพื่อชายที่ไม่เคยรักใครจริง”

“เจ้า..เจ้ายังไม่ตาย เช่นนี้ก็เอาทรัพย์สมบัติของตนเองกลับไป แล้วปล่อยข้าออกไปซะ”

ปั้ง!! หลิวซีซวนกระทืบเท้าเสียงดัง ก่อนจะยกมือขึ้นชี้หน้าเซี่ยอ้ายเหม่ยแล้วตวาดลั่น

“เหอซีซวนจากไปแล้ว!” 

ดวงตาดอกท้อนั้นจับจ้องไปที่หญิงสาวอย่างโกรธเกรี้ยว ความรู้สึกบางอย่างอึดอัดคับแน่นในอกต้องการระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดที่เหอซีซวนได้รับก่อนจากไปเอ่อล้นไปทั้งร่าง ความผิดหวัง เจ็บช้ำ การหักหลัง ทุกอย่างแสดงออกผ่านแววตาอย่างไร้การปิดบัง

“ที่ผ่านมา เจ้าคงไม่เคยรักเหอซีซวนมาก่อน แต่เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเขามองเจ้าเป็นสหายรักมาโดยตลอด ไม่ว่าเจ้าอยากได้อะไร เขาก็หามาให้เจ้าเสมอ แต่เจ้ากลับแว้งกัด มาแย่งสามีเขาไป ซ้ำยังสังหารเขาอย่างเลือดเย็น” 

หลิวซีซวนหลั่งน้ำตาอาบสองแก้ม ตัวสั่นเทิ้ม ไม่อาจควบคุมได้ จิตใจภายในสั่นไหวราวกับว่าจิตวิญญาณส่วนลึกของเหอซีซวนกำลังคร่ำครวญกรีดร้อง

“ส่วนท่าน เป็นแม่สามีใจร้ายที่ชอบกลั่นแกล้งเหอซีซวนทั้งต่อหน้าและลับหลัง ที่ผ่านมา เขาอดทนมาตลอดก็เพื่อสามีที่รัก เขาตั้งใจจะสร้างครอบครัวและมีลูกมาตลอดแต่ก็ไม่สามารถมีได้ ใครจะคิดว่าคนร้ายที่วางยากร่อนปราณทำให้เป็นหมันจะเป็นแม่สามีของตนเอง พวกท่านมันช่างสารเลวจริงๆ”

หลิวซีซวนสบตาเซี่ยอ้ายเหม่ยและถานซงอวิ้นด้วยดวงตาแข็งกร้าว ที่ยังมีน้ำตาไหลเอ่อออกมาไม่ขาดสาย

“พวกท่านทั้งสอง จงรับผลกรรมในคุกอันมืดมิดนี้ตลอดไปเถิด”

เอ่ยจบแล้ว หลิวซีซวนก็หมุนตัวเดินออกจากคุกไปทันที ทิ้งให้อดีตสหายรักและแม่สามีกรีดร้องโวยวายดังลั่น ไม่ยอมหยุด

“ท่านตา ท่านตา ข้ามาหาท่านแล้ว”

หลังจากกลับมาจากคุกใต้ดินแล้ว เขาก็กลับจวน อารมณ์ที่พลุ่งพล่านก็เริ่มสงบลงอย่างช้าๆ ความรู้สึกอึดอัดคับข้องใจที่มีมานานเบาบางลงไป เศษเสี้ยววิญญาณที่หลงเหลืออยู่ของร่างเดิมคล้ายกับเริ่มจะปล่อยวางได้ คืนนั้นเขาเลยตัดสินใจไปบอกข่าวดีให้กับหลิวหงชิงในมิติส่วนตัวได้ฟัง

ชายชราในมิติส่วนตัวนั้นรีบวิ่งออกมาจากเรือนนอนอย่างแตกตื่นทันที หลังจากได้ยินเสียงเรียกจากทายาทเพียงผู้เดียวของตระกูลหลิว

“เกิดอะไรขึ้นอีก สามีเจ้าจะตายแล้วหรือ”

“ท่านตา จางหย่งยังไม่ตาย เขาสบายดีมาก”

“เช่นนั้น เจ้ามาหาข้ามีอะไรรึ”

อนิจจา หลานชายชอบเอาความคับข้องใจมาปรึกษา เก้าในสิบเรื่องมักจะเป็นเรื่องของบุรุษ ไม่แปลกที่เขาจะคิดว่าหลิวซีซวนเข้ามิติส่วนตัวมาเพื่อขอคำปรึกษาเรื่องเซวียนจางหย่งอีก

“ท่านตา ข้าทำได้แล้ว ข้าจัดการพวกตระกูลถานรวมถึงเซี่ยอ้ายเหม่ยแล้ว ข้าให้คนพวกนั้นรับโทษ จับพวกมันเข้าคุก ล้างมลทินให้เหอซีซวนได้แล้ว ท่านตา”  หลิวซีซวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นราวกับเด็กน้อย หลิวหงชิงมองหลานชายด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนที่ดวงตาจะแปรเปลี่ยนเป็นสีทองแล้วมองสำรวจร่างบางอีกครั้ง

“เจ้าได้ปลดปล่อยเศษเสี้ยววิญญาณของเหอซีซวนออกไปแล้ว ความขุ่นข้องหมองใจ ความเจ็บช้ำที่เขาได้รับมาตลอดนั้น ได้รับการชำระล้างแล้ว ขอบใจเจ้ามากนะที่ทำเพื่อหลานชายผู้ล่วงลับของข้าอีกคนถึงเพียงนี้” 

หลิวหงชิงนั้นถึงกับน้ำตาซึมด้วยความภาคภูมิใจและปลื้มปริ่ม เหอซีซวนนั้นมีชะตากรรมที่น่าสงสารยิ่ง เขาพกพาหยกหงส์แดงของตระกูลหลิวเดินทางมาไกลแต่ยังไม่ทันถึงตระกูลหลิวก็ตายเสียก่อน

หากหลานชายคนนี้หนีรอดมาได้ เขาต้องมีชีวิตใหม่ที่ดีแน่ๆ

แต่ถึงอย่างไร คนก็จากไปแล้ว ความเจ็บช้ำ ความทรงจำ และเศษเสี้ยววิญญาณก็ควรจะต้องจากไปตามทาง ไม่มีอะไรที่จะสามารถคงอยู่จีรัง

แม้แต่ตัวเขาก็ต้องจากไปด้วยเช่นกัน

บางทีก็อาจจะถึงเวลาที่ข้าจะต้องปลดปล่อยตัวเองเช่นกัน

“หลิวซีซวน เจ้าต้องทำพิธีบวงสรวงทวยเทพวันไหน”

“อีก 3 วัน ท่านตา ข้าไม่แน่ใจว่าจะทำได้ดีเพียงใด แต่จะทำให้เต็มที่”

“ดีแล้ว จงจำไว้ว่าบางครั้งโชคชะตาก็ประหลาดนัก สิ่งที่คิดไว้อาจจะไม่เป็นดั่งใจ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าจงจำเอาไว้ จงมีสติทุกครั้ง เข้าใจหรือไม่”

“ข้าเข้าใจแล้วท่านตา ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องพิธีบวงสรวงทวยเทพ หากข้าทำอะไรผิดพลาด ข้าก็จะสวดพึมพำมั่วๆ เอาตัวรอดไปก่อน เหมือนตอนเล่นละคร โอ๊ย”  คนทะเล้นโดนชายชราเขกหัวเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ คนงามคลี่ยิ้มอย่างถูกใจไม่น้อยที่ถูกบรรพบุรุษของตนดุด่า หลิวหงชิงนั้นเป็นบรรพบุรุษเพียงคนเดียวของเขา แม้จะไม่ได้พบกันทุกวันแต่ความผูกพันนั้นมีแน่นอน

“ข้าหยอกเล่น”

“หยอกก็ไม่ได้ อย่าทำให้ตระกูลหลิวเสียหน้า เจ้าจงตั้งใจทำให้เต็มที่เสีย จงไปอ่านตำราการทำพิธีบวงสรวงทั้งหมดเสีย ไม่เช่นนั้น สวรรค์อาจจะลงทัณฑ์ให้มดลูกของเจ้าเย็นเยียบและไร้สามีตลอดไป”

เมื่อถูกขู่ว่าจะไม่มีผัว หลิวซีซวนก็ถึงกับสะดุ้งโหยง รีบวิ่งไปอ่านตำราในห้องอย่างตั้งอกตั้งใจ

สวรรค์ ข้าจะตั้งใจทำพิธีให้ดีที่สุด โปรดอำนวยอวยชัยแก่ข้า อย่ามาขวางคนที่อยากมีสามีหล่อเลย