ตอนที่ 37 เยี่ยมเยียนคนคุก 1/2

“ฝ่าบาท นี่คือบันทึกรายชื่อผู้ร่วมก่อการกับจวิ้นอ๋องบางส่วน กระหม่อมตรวจสอบดูแล้ว เป็นบันทึกจริงพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เฉินเฟยหลงประทับอยู่ที่จวนตระกูลเซวียนเป็นการลับ แม้แต่คนจากหน่วยตงฉางหรือราชองครักษ์ก็ยังไม่รู้ว่าฮ่องเต้ติดต่อกับเซวียนจางหย่งเช่นนี้ พระองค์นั่งอ่านบันทึกเล่มใหม่ที่เพิ่งได้มาด้วยท่าทางเคร่งเครียด ช่วงนี้คลื่นลมเงียบสงบเกินไป จวิ้นอ๋องก็เงียบหาย ไม่คิดว่าจะมีแผนการร้ายกาจเช่นนี้

“น้องชายของข้าเป็นคนไม่ยอมปล่อยวางจริงๆ ทั้งที่ข้าก็ให้โอกาสหลายครั้งแล้ว เห็นแก่ว่าทำคุณงามความดีมากมาย หากลงมือรุนแรงไป ขุนนางฝั่งไทเฮาอาจจะก่อความวุ่นวายได้ แต่ดูเหมือนข้าจะประเมินเฉินหวังหย่งสูงเกินไป เขาโง่งมนัก เจ้าดูเอาเถิด รายชื่อขุนนางบางคนเป็นคนฝั่งเราแท้ๆ แต่กลับแปรพักตร์ เห็นทีครั้งนี้ ข้าคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเสียแล้ว” 

เฉินเฟยหลงไล่รายชื่อดูคร่าวๆ แต่ก็ไม่พบกับรายชื่อของเสนาบดีเซี่ย น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะระวังตัวเป็นพิเศษ

“ฝั่งของเสนาบดีเซี่ยเป็นอย่างไรบ้าง”

“กระหม่อมให้คนคอยติดตามอยู่ตลอด แต่เขาระวังตัวมาก รอบกายมีแต่ยอดฝีมือ พวกเราพยายามแฝงตัวเข้าไปสืบ ก็ไม่ได้อะไรมากนัก”

“ได้ยินว่าบุตรสาวของเซี่ยโม่โฉวถูกจับกุม เขามีความเคลื่อนไหวอย่างไรบ้าง”

“ทูลฝ่าบาท เสนาบดีเซี่ยไม่เคลื่อนไหวเลย ไม่แม้แต่จะไปพบหน้าบุตรสาว ราวกับต้องการประกาศว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“ข้าได้ยินว่าเขามีบุตรมากมาย ต่างคนต่างพากันชิงดีชิงเด่น บิดานั้นมักใหญ่ใฝ่สูง แสร้งทำตัวรักใคร่เมตตาบุตรต่อหน้าผู้คน ลับหลังก็คงเห็นเป็นเพียงแค่หมากที่ใช้แล้วทิ้ง หญิงนางนั้นก็คงเป็นแค่เครื่องมือให้บิดาสานสัมพันธ์กับถานตงหยางเพื่อก่อการเช่นนี้ น่าสงสารเสียจริง”

“หญิงนางนั้นร้ายกาจนัก กระหม่อมว่าควรสงสัยเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายอย่างเหอซีซวนมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ” เซวียนจางหย่งรีบเอ่ยแย้งทันที คนที่กล้าลงมือสังหารคนรักของเขา จะเป็นคนน่าสงสารได้อย่างไรกัน

“อืม ก็จริงของเจ้า บุตรเกอของเหอชางช่างมีชะตารันทดนัก แล้วถานตงหยางคนนั้น เป็นอย่างไรบ้าง”

“พวกข้าแยกขังเดี่ยวเพื่อสอบปากคำ ดูเหมือนว่าจวิ้นอ๋องจะระวังตัวมาก คนของเขาต่างก็ไม่ได้รู้แผนการที่จวิ้นอ๋องจะทำล่วงหน้ามากมายนัก รู้เพียงแค่ว่าอีกไม่กี่วัน จวิ้นอ๋องจะยึดบัลลังก์ได้สำเร็จแน่นอน”

“เช่นนั้นแปลว่า เขาวางแผนช่วงวันที่ทำพิธีสำคัญสินะ น้องชายข้ามุ่งหน้าเข้าวัดถือศีลกินเจแต่กลับอาจหาญมาทำลายพิธีการสำคัญของเมืองหลวง”

“ฝ่าบาท เช่นนั้นเลื่อนพิธีออกไปก่อน ดีหรือไม่”

“ไม่ได้ เราจะให้คนพวกนั้นรู้ไม่ได้ว่า เรารู้แล้ว ดีไม่ดี จวิ้นอ๋องอาจจะอยู่ใกล้เพียงแค่ปลายจมูก ครั้งนี้ข้าต้องการจัดการขั้นเด็ดขาด ให้คนของเราเฝ้าระวังพวกที่อยู่ในรายชื่ออย่างให้พวกมันรู้ตัว กำลังทหารทุกส่วนให้ขึ้นตรงกับแม่ทัพเซวียนบิดาของเจ้าเสีย ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่า หากว่าไร้ขุนนางและทหารสนับสนุน จวิ้นอ๋องจะใช้วิธีใดยึดบัลลังก์ไปจากข้าได้”

“ฝ่าบาท ข้าคิดว่าพระองค์ไม่ควรจะประมาท”

“เจ้าช่างเป็นคนรอบคอบเสียจริง หลานรัก สมแล้วที่ข้าไว้วางใจให้รับตำแหน่งหัวหน้าหน่วยตงฉาง แต่หากไม่ลงมือเด็ดขาดปะทะกันสักหน เรื่องราวก็คงยืดเยื้อต่อไปอีกนาน ข้าต้องการจบเรื่องทุกอย่าง รวมถึงจบชีวิตของจวิ้นอ๋องด้วย”

คุกของกรมอาญานั้นแม้จะไม่ได้น่าสยดสยองเช่นคุกของหน่วยตงฉาง แต่สำหรับสตรีชั้นสูงที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ที่นี่มันคือ นรกบนดิน

เซี่ยอ้ายเหม่ยคิดว่าสิ่งที่เผชิญนั้นเลวร้ายจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ นางเป็นหญิงสูงศักดิ์ที่มีหลายคนหมายปอง เป็นบุปผาที่มีวาสนาสูงส่ง ในบรรดาบุตรีของเสนาบดีเซี่ย นางเป็นผู้ที่เขาแสดงออกต่อหน้าผู้คนว่ารักใคร่มากที่สุด

ไม่แปลกที่บุรุษจะเฝ้าหมายปอง

แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว เขานั้นโหดเหี้ยมเลือดเย็น เขารักแต่ตัวเองเท่านั้น ชีวิตในจวนตระกูลเซี่ยนั้นยากลำบากไม่น้อย เซี่ยอ้ายเหม่ยต้องการมีสามีที่ดีพร้อมทั้งด้านรูปลักษณ์และฐานะ นางไม่ต้องการเป็นรองผู้ใดในจวน

แต่เพียงเพราะเลือกเส้นทางผิด ไปหลงใหลสามีของผู้อื่น ทำใจกล้าตีสนิทกับเกอ

คนงามแล้วลอบคบชู้ บิดานอกจากจะไม่ห้ามแล้วยังสนับสนุน เพราะอยากได้คนหนุ่มมาร่วมงานสำคัญ เซี่ยอ้ายเหม่ยลงทุนถึงกับพาคนไปปล้นชิงทรัพย์สหายที่ถูกขับไล่และสังหารมารหัวใจด้วยตัวเอง

แม้สุดท้ายจะแย่งชิงมาได้ แต่กลับต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

ยามนี้ไม่มีสาวใช้หรือคนของบิดาแวะเวียนมาถามไถ่สักครั้ง จึงรับรู้ได้ในทันทีว่านางถูกบิดาทิ้งแล้ว

จบสิ้นแล้ว ชีวิตนี้

“หน็อย เพราะแกสินะ นังตัวกาลกิณี ไม่รู้ป่านนี้ลูกชายข้าจะเป็นเช่นไร เป็นเพราะเจ้า เซี่ยอ้ายเหม่ย ข้าอยากจะฆ่าเจ้านัก” โชคดีที่พวกนางถูกขังอยู่คนละกรง จึงไม่ต้องปะทะกัน ถานซงอวิ้นที่เพิ่งได้ชูคอเป็นมารดาของขุนนางไม่กี่ปีนั้น ทั้งโวยวายและสาปแช่งคนไปทั่ว นางไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมตนเองถึงได้ตกอยู่ในสภาพนี้ได้

“หุบปากเสียที นังแก่ ข้ารำคาญเสียงเจ้าเหลือเกิน” เซี่ยอ้ายเหม่ยไม่คิดเก็บอาการเอ่ยปากด่าแม่สามีอย่างไม่เกรงกลัว เธอทนฟังเสียงก่นด่าคร่ำครวญของอีกฝ่ายมานานเกินไปแล้ว

“ทำไมฉันต้องเชื่อแก นังสะใภ้ชั่วช้า ไหนเจ้าบอกว่าบิดาใหญ่โต ข้าไม่เห็นเขาจะโผล่หัวมาช่วยเจ้าเลย สุดท้ายเจ้าก็เป็นได้แค่คนขี้คุกเท่านั้น เซี่ยอ้ายเหม่ย”

“ก็ไม่ต่างจากเจ้านักหรอก แก่ขนาดนี้คงต้องตายในคุกแล้วแหละ”

ทั้งคู่เถียงกันเสียงดังไม่หยุด ถานซงอวิ้นนั้นใช้เสียงดังเข้าข่ม เซี่ยอ้ายเหม่ยก็ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา ทั้งคู่จึงชะงักไปชั่วขณะ เมื่อมองย้อนกลับไปก็พบว่าผู้มาเยือนคนใหม่อยู่ในชุดสีขาวลายหงส์แดง กำลังก้าวมาที่กรงของพวกเขาด้วยจังหวะหนักแน่น

“สวัสดีสหายรัก คารวะท่านแม่ ดูเหมือนกำลังสนุกกันอยู่เลยนะ”

หลิวซีซวนยกยิ้มกว้างให้กับคนทั้งคู่ที่อยู่ในสภาพสกปรกกระเซอะกระเซิง เครื่องประดับที่ขโมยจากสินเดิมเขาใส่มานาน ถูกริบคืนไปหมดแล้ว

“แก แกคือเหอซีซวน จับมันไปสิ มันคือเหอซีซวนจริงๆ ถ้าไม่ใช่เหอซีซวนแล้วจะเรียกข้าว่าสหายรักได้อย่างไร ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า ข้าต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะแก เจ้ามันเป็นมารหัวใจ เป็นเกอสกปรก สมควรตาย”