ตอนที่ 34 ระเบิดพลังต่อสู้ 2/3

ถึงจะสังหรณ์ใจแต่แรกว่าวันนี้คงจะเกิดเรื่อง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องถึงขั้นมีผู้เยี่ยมยุทธ์ถือดาบสี่คนกำลังเดินอาดๆ เข้ามาฟาดฟันใส่เขา

เซี่ยโม่โฉว ตาแก่หัวหมอ เขามาทำพิธีบวงสรวง ไม่ได้มาออกรบ แล้วการสู้กับนักพรตสี่คนมันพิสูจน์ความสามารถในการทำพิธีตรงไหนไม่ทราบ

ในตอนที่เขายืนสบถอยู่ในใจ หนึ่งในนักพรตก็ควักยันต์ออกมา ก่อนจะปามาที่เขาอย่างรวดเร็ว โชคดีที่หลิวซีซวนเห็นทันจึงกระโดดหลบออกไป เมื่อพ้นมาได้จึงพบว่ายันต์นั้นแปรสภาพเป็นระเบิด ระเบิดแรงจนพื้นที่เขายืนอยู่เมื่อครู่ถึงกับยุบลงไป

เชี่ย เมื่อกี้เกือบตายรอบที่สอง

หลิวซีซวนกระโดดหนีมาอีกทาง ทว่ากลับมีนักพรตอีกคนยืนดักทางเอาไว้ เขาเอาดาบในมือฟันใส่หลิวซีซวนเต็มแรง จนฟันเฉี่ยวต้นแขนเขาไปจนได้เลือดจางๆ หลิวซีซวนต้องรีบตั้งสติโดยพลันเพราะนักพรตทั้งสี่ ดูจะไม่ทิ้งเวลาให้เขาหายใจหายคอเลย

“หยุด หยุด ใจเย็นๆ ก่อนสิโว้ย”

“นี่น่ะหรือ คนของตระกูลหลิวที่จะมาทำพิธีบวงสรวง ข้าคิดว่าเขาดูอ่อนแอและบอบบางเกินไป”

“นั่นสิ เป็นเพียงเกอ แต่ยังกล้าเผยอมาทำพิธีศักดิ์สิทธิ์ เจ้าคงถนัดแต่ยั่วสวาทจนลืมไปแล้วกระมังว่าหน้าที่พวกนี้ เป็นของบุรุษ”

“ใช่ เจ้าจงถอนตัวออกไป แล้วยกหน้าที่นี้ให้ไต้ซือหูเสีย แล้วข้าจะบอกท่านเสนาบดีให้ไว้ชีวิตเจ้า เกอแพศยา”

หลิวซีซวนถูกนักพรตรุมล้อมรอบตัว เพราะความประมาทเมื่อครู่ทำให้เขาได้แผลเล็กๆ ที่ต้นแขน เกอคนงามทำเพียงแค่กัดฟัน สะกดเก็บความเจ็บเอาไว้ ไม่อาจแสดงออกถึงความอ่อนแอออกมาได้

แผลแค่นี้มันเล็กน้อยนัก เมื่อเทียบกับแผลที่เซี่ยอ้ายเหม่ยแทงเขากลางอก

เขากระโดดหลบมาอีกทางก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังถูกช่วงชิงลมหายใจไปด้วยวิชาประหลาดของพวกนักพรตจนหายใจไม่ออกชั่วขณะ บางครั้งพวกมันก็เขียนอักขระบางอย่างบนอากาศแล้วทำให้ร่างกายของเขาหนักอึ้งจนเคลื่อนไหวได้ช้า หวิดโดนแทงอยู่หลายครั้ง

ยามนี้ที่จัตุรัสกลางเมืองมีการต่อสู้สี่รุมหนึ่ง โดยเกอคนงามเป็นดังเหยื่อตัวน้อยที่กำลังถูกนักล่าฟาดฟัน ในขณะที่เขาหนีหัวซุกหัวซุนเป็นที่น่าสังเวชไม่น้อย

“ท่านดูสิ ข้าบอกท่านแล้ว ว่าเหอซีซวนนั้นกลายเป็นนักต้มตุ๋น เขาไร้ความสามารถจะเอาชนะนักพรตจากซานเย่ได้ยังไง”

เซี่ยอ้ายเหม่ยมองภาพตรงหน้าอย่างสาสมใจ น่าเสียดายที่ครั้งนี้เธอไม่ได้เป็นผู้ที่แทงเข้าที่กลางอกของสหายรัก แต่ก็คงอีกไม่นาน นักพรตทั้งสี่คงได้ลงมือสังหารมันต่อหน้าเธอ

“ท่านกับข้าไม่เคยมีความแค้นต่อกัน เหตุใดต้องลงมือหนักถึงขั้นจะเอาชีวิต” หลิวซีซวนที่หลบหลีกไปหลบอยู่ที่มุมหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมา พร้อมกับหอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยล้า

“ลองถามตัวเองเถิดว่าที่ผ่านมา เจ้าไปขัดแข้งขัดขาใครบ้าง เกอคนงาม เป็นเพียงที่ระบายความใคร่ก็ดีอยู่แล้ว เหตุใดจึงมักใหญ่ใฝ่สูง รับหน้าที่สำคัญด้วย”

หลิวซีซวนอยากจะตะโกนกลับไปว่า ไม่ได้อยากทำโว้ย โดนมัดมือชก แต่ตอนนี้เริ่มอยากทำจริงๆ แล้ว

ในเมื่อพวกมันอยากทำ เขาก็จะแย่ง ในเมื่อมันไม่อยากให้เขาทำ เขาก็จะทำให้ได้

“หากเจ้ายอมแพ้ ข้าจะไว้ชีวิต”

“ไม่ยอม ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด” เกอคนงามเชิดหน้าอย่างไม่ยินยอม ในขณะที่ผู้คนนั้นชมการต่อสู้ตรงหน้าอย่างลุ้นระทึก

ไม่ใช่ลุ้นว่าหลิวซีซวนจะชนะมั้ย ลุ้นว่าจะเอาตัวรอดได้ไปถึงเมื่อไหร่ต่างหาก

“เกอหน้าโง่ พวกข้าเป็นถึงนักพรตระดับสูงของสำนักซานเย่ วันนี้เมตตาเห็นเจ้าเป็นเพียงคนงามตัวเล็กๆ ตั้งใจจะอ่อนข้อให้หากเจ้าเชื่อฟัง แต่เจ้ากลับดื้อด้าน เช่นนี้ พวกข้าก็ไม่จำเป็นต้องยั้งมือแล้ว” 

“เช่นนั้น ข้าก็จะไม่ยั้งมือแล้วเช่นกัน” 

หลิวซีซวนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตานักพรตทั้งสี่ที่ตั้งใจมารังแกเขาต่อหน้าฝูงชน ด้วยดวงตาสีทองที่ส่องสว่างราวกับจันทร์เพ็ญ ฝูงชนที่มามุงดูการต่อสู้ถึงกับส่งเสียงฮือฮาเมื่อคุณชายหลิวมีดวงตาประกายสีทอง ส่องประกายสว่างไสวออกมาทั้งร่างราวกับเป็นผู้วิเศษ ฉับพลันลมพายุก็พัดกระโชกแรงจนต้นไม้เอนลู่ไปตามลม คนที่เฝ้ามองเหตุการณ์ระทึกขวัญต่างพากันหาที่หลบลมพายุ ที่ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า

“สวรรค์ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน อาเพศ อาเพศแน่”

“คุณชายหลิวมีดวงตาสีทองเป็นเทพจำแลงมา เทพพิโรธแล้ว” 

ในขณะที่ผู้คนกำลังโกลาหล ตู้เจาก็โผล่มาได้ทันเวลาพอดี ตั้งแต่ที่เห็นฮูหยินถาน หลิวซีซวนก็ใช้ให้เขาไปเอาของสำคัญบางอย่างที่ขนมาจากคลังสมบัติตระกูลหลิวมาไว้ที่จวน

ดาบบรรพชนตระกูลหลิว