ตอนที่ 32 งานตกใส่หัวแบบงงๆ 2/2

“โจวเฟิง ท่านอย่าพูดจามากพิธีนักเลย ข้ารู้ว่าคนของหน่วยตงฉางนั้นทำงานหนัก ท่านไปเถิด ไม่ต้องห่วงข้า” เอ่ยจบ เขาก็ปิดประตูรถม้าแล้วเดินทางจากไปโดยที่โจวเฟิงนั้นคอยมองจนอีกฝ่ายลับสายตา ใบหน้าเคร่งขรึมมั่นคงจึงเผยรอยยิ้มชั่วช้าออกมา ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิมอีกครั้งเพื่อไปพบกับใครบางคน

“ท่านแม่ทัพหยวน ท่านอยู่ที่นี่นี่เอง ข้านึกว่าท่านกลับไปเสียแล้ว” โจวเฟิงเอ่ยทักหยวนหลี่เฉียงด้วยท่าทางเร่งร้อน

“เกิดอะไรขึ้น”

“หัวหน้าของข้า เซวียนจางหย่ง ต้องการปรึกษาธุระสำคัญกับท่าน เป็นธุระที่ไม่อาจแพร่งพราย โปรดตามข้ามาตามลำพังเถิด” 

โจวเฟิงพาแม่ทัพหยวนเดินลัดเลาะออกมาทางด้านหลังของวังหลวงอย่างคล่องแคล่วว่องไว สมกับที่ทำงานในหน่วยตงฉาง หลวงจีนนอกรีตที่สิงสู่ร่างคนหนุ่มนั้นพึงพอใจกับตนเองไม่น้อย นับว่าการที่สับเปลี่ยนวิญญาณกับคนของหน่วยตงฉางถือเป็นเรื่องที่ตัดสินใจถูกที่สุด เพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่มีใครระแวงสงสัยเลยสักนิด

ชริ้ง!!

ทว่า จู่ๆ ก็มีดาบคมมาพาดที่ลำคอของเขาอย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โจวเฟิงหรือไต้ซือไป๋ถึงกับตัวแข็งค้างไม่กล้าขยับ ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ให้เต็มสองตา

“ท่านชักดาบออกมาทำไม”

“แล้วเจ้าคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่าข้าจะมองไม่ออก เจ้าเป็นคนของจวิ้นอ๋อง” 

หยวนหลี่เฉียงเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ใช้ชีวิตในสมรภูมิรบ พบกลศึกมาทุกรูปแบบ หากสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติเพียงเล็กน้อย มีหรือจะยอมปล่อยผ่าน สาเหตุที่แม่ทัพหยวนยอมตามอีกฝ่ายมาด้วยก็เพราะอยากจะคาดคั้นแผนการของอีกฝ่ายออกมาด้วยตัวเอง และดูเหมือนว่าเขาจะคิดถูกจริงๆ เพราะประกายตาที่มองมานั้นแปรเปลี่ยนไป ราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน

“ท่านฉลาดจริงๆ สมแล้วที่เป็นแม่ทัพใหญ่ เสียอย่างเดียวคือ ขาดความเฉลียว ไม่เช่นนั้นคงไม่โดนพิษจากเผ่าสู่เล่นงานหรอก” โจวเฟิงยกยิ้มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหนือกว่า ก่อนจะดีดนิ้วหนึ่งครั้งพลันดาบก็ตกลงกับพื้น หยวนหลี่เฉียงก็ตัวแข็ง สายตาเหม่อลอยราวกับไร้สติ

“ท่านคงคิดว่าพิษที่ได้รับจากศึกเหนือ มีเพียงแค่พิษดับตะวัน แต่แท้ที่จริงแล้วข้านั้นได้วางแผนไว้หมดทุกอย่าง พิษที่ท่านและคนในกองทัพได้รับนั้นแฝงด้วยหนอนกู่ของข้า มีเพียงข้าเท่านั้นที่ควบคุมชีวิตของท่านได้ เข้าใจหรือไม่ หยวน

หลี่เฉียง”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ” อีกฝ่ายรับคำด้วยน้ำเสียงยานคาง สร้างความพึงพอใจให้กับโจวเฟิงไม่น้อย

ในที่สุด เขาก็กุมขุมกำลังขนาดใหญ่ไว้ในมือได้โดยง่ายโดยไม่ต้องซ่องสุมกำลังให้วุ่นวาย เพียงแค่มีความสามารถพิเศษและมันสมองสักหน่อย เขาก็สามารถควบคุมคนทั้งกองทัพได้แล้ว

ยามนี้ หยวนหลี่เฉียงนั้นกลายเป็นคนของเขา ยอมศิโรราบให้กับตัวเขาโดยไร้แรงต้านทาน เขาจะชักใยให้ไปซ้ายก็ได้ขวาก็ได้ ตามแต่ใจ

“ดียิ่ง เช่นนั้นจากนี้ไปก็ทำตัวตามปกติ แต่วันบวงสรวงทวยเทพ จงเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะให้กองทัพของเจ้าบุกวังหลวง”

“รับทราบขอรับ”

ยามนี้เป็นยามโหย่วแล้ว สตรีในวังหลวงหลายคนเริ่มเอนหลังพักผ่อนหรือเตรียมตัวปรนนิบัติฝ่าบาท ทว่ากลับมีหญิงชราผู้หนึ่งยังคงนั่งสวดมนต์หน้าพระพุทธรูปที่วัดของวังหลวงไม่หยุด

“ไทเฮาเพคะ เสด็จกลับตำหนักเลยดีมั้ยเพคะ หม่อมฉันจะได้เตรียมเครื่องเสวยให้พระองค์”

“เจ้าคิดว่าข้ายังจะกินอะไรลงหรือ บุตรชายของข้าถูกเฉินเฟยหลงรังแกให้ไปบวชไกลถึงไห่โอวเช่นนั้น ข้าไม่คิดจะกินอะไรทั้งสิ้น” 

“แต่ไทเฮาเพคะ ฝ่าบาทย่อมไม่เคยคิดร้ายกับจวิ้นอ๋อง คงเพราะอยากให้ศึกษาธรรมะมากกว่า พระองค์พักผ่อนก่อนดีกว่าเพคะ หากจวิ้นอ๋องทราบ คงจะไม่สบายใจ”

“เจ้ากลับไปเสียเถิด ข้าต้องการสวดมนต์สงบใจเพียงลำพัง”

ไทเฮาเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะหันกลับไปสวดมนต์ต่ออย่างไม่ลดละ จนสุดท้ายนางกำนัลก็ทยอยออกไปทีละคน เหลือเพียงแค่คนสนิทเพียงสองคนเท่านั้นที่คอยเฝ้าอยู่หน้าประตูวัด

ทันทีที่เหลือเพียงแค่ไทเฮา ก็มีบุรุษปริศนาผู้หนึ่งปรากฏออกมาจากประตูลับของวัด ก่อนจะตรงมาคุกเข่าหน้าไทเฮา

“หวังหย่ง เจ้ามาแล้วหรือลูก”

“ท่านแม่ โปรดถนอมพระวรกายด้วย” 

คนผู้นี้ก็คือ จวิ้นอ๋องเฉินหวังหย่งนั่นเอง ในยามนี้จวิ้นอ๋องนั้นไร้สง่าราศี ศีรษะโล้นเตียน สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบแบบเดียวกับหลวงจีน หลังจากที่ไปออกบวชที่ไห่โอวตามราชโองการ เขาก็ไปบวชที่ไห่โอวจริง แต่ด้วยเพราะผู้คนในเมืองนั้นไม่รู้จักคุ้นชินกับเขา พอได้บวชเพียงไม่นาน เขาก็หาคนมาสลับตัวแล้วหนีออกมาที่เมืองหลวงทันที

จวิ้นอ๋องอาศัยรูปลักษณ์ปัจจุบันที่เป็นหลวงจีนแทรกซึมเข้ามาอยู่ในวัดของวังหลวงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็ติดต่อกับผู้เป็นมารดามาเรื่อยๆ

“ลูกแม่ เหตุใดเจ้าถึงต้องลำบากเพียงนี้กัน”

“ท่านแม่ ลูกลำบากเพียงแค่นี้ ไม่ได้เศษเสี้ยวของพระองค์ อีกไม่นานทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเราก็จะกลับมาเป็นของเรา เสด็จแม่โปรดวางใจ คนของลูกเตรียมแผนการไว้หมดแล้ว