ตอนที่ 29 เผชิญหน้ากับอดีตคนคุ้นเคย 1/3

“วู้ว นานๆ ได้เต้นทีก็สะใจดีเหมือนกันนะ”

จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงดังขึ้นมาในหัวว่า ‘เสียงปรบมือคือกำลังใจ ให้ต่อสู้ไป อย่าได้ถอยหนี’ บทเพลงนี้สมแล้วที่แต่งมาเพื่อนักแสดงเช่นเขา เพราะเพียงแค่ได้เห็นสีหน้าตื่นตาตื่นใจและเสียงปรบมือที่ดังกึกก้องหลังการแสดง เขาก็อิ่มเอมจนไม่อยากอาหารมื้อเย็นไปเลย

ฉันมันเลิศใช่มั้ยล่ะ

“ท่านเป็นใครหรือ เหตุใดจึงร่ายรำได้แปลกตาเช่นนี้ สอนพวกข้าได้หรือไม่”

“นั่นสิ ท่านมาแสดงที่นี่เป็นครั้งคราว หรือว่าจะอยู่ประจำ พวกข้าอยากได้วิชาจากท่านนัก ท่านสอนท่าที่หมุนเอวเมื่อครู่ได้หรือไม่ มันช่างน่าอัศจรรย์”

“ตัวข้ามาจากเหิงเยว่ ขอบคุณที่ชื่นชอบ”

ไม่ใช่แค่เป็นที่นิยมในหมู่คนดู เหล่านักแสดงประจำในร้านอาหารเองก็ต่างพากันเข้ามารุมล้อมอย่างตื่นเต้น หลิวซีซวนแนะนำนักแสดงเหล่านั้นอยู่สองสามคำ ก็เดินอ้อมมาทางด้านหลังร้านเพื่อกลับขึ้นไปทางห้องรับรองชั้นสอง ในทางเข้าลับนี้

แต่ก่อนที่จะได้ขึ้นไปกลับโดนแขนแกร่งของใครบางคนที่คุ้นเคย กระชากเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรุนแรง

“เหอซีซวน เจ้ากลับมาแล้วหรือ” เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นข้างหู หลิวซีซวนจึงเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมคายหล่อเหลา สมกับเป็นขวัญใจของสาวน้อยใหญ่ในเมืองหลวง

ถานตงหยาง

เกอคนงามนั้นถึงกับชะงักอย่างตื่นตะลึง กับการที่ได้มาเผชิญหน้ากับอดีตสามีในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้

แม้ว่าตัวเขาที่ข้ามมิติมาในร่างนี้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนตรงหน้า แต่ตัวตนภายในที่หลงเหลืออยู่ของเหอซีซวนกลับจำได้ไม่ลืม เขานั้นตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำตาเอ่อคลอหน่วยด้วยความเจ็บปวดและสมเพชตัวเอง ภาพความทรงจำตั้งแต่ที่เคยได้พบกันครั้งแรกตั้งแต่ครั้งที่บุรุษตรงหน้าเป็นเพียงแค่บัณฑิตยากจนที่มีดีแค่หน้าตา จวบจนทะเยอทะยานไต่เต้าจนได้เป็นถึงรองเจ้ากรมโยธาในทุกวันนี้

เหอซีซวนไม่เคยปล่อยมือจากสามีเลยสักครั้ง แต่เขากลับถีบหัวส่งเหอซีซวนได้อย่างง่ายดาย เพียงเพื่อจะได้แต่งงานกับบุตรสาวขุนนาง

“เหอซีซวน เจ้ากลับมาหาข้าหรือ” 

พลั่ก

สิ้นคำพูด ถานตงหยางก็ถูกคนงามถีบจนกระเด็นไปไกล หากเป็นเหอซีซวนคนเดิมคงไม่อาจทำให้บุรุษร่างสูงขยับแม้แต่นิดเดียว แต่เขาเป็นคนแซ่หลิว ตระกูลที่ไม่ธรรมดา ความสามารถในการต่อสู้ก็เคยได้รับการถ่ายทอดมา พละกำลังย่อมมากกว่าเดิมหลายเท่า

“ใต้เท้า ท่านเป็นผู้ใด เห็นว่าข้าเป็นเพียงนักเต้นในร้านอาหารก็คิดจะรังแกกันหรือ” หลิวซีซวนปรับสีหน้าตัวเอง เอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยท่าทางงุนงง

“ข้าก็คือสามีของเจ้าอย่างไรเล่า”

ยามนี้ ถานตงหยางได้เจออดีตภรรยาอีกครั้ง อดีตความรักอันหวานชื่นก็ย้อนคืนมา เทียบกับเซี่ยอ้ายเหม่ยแล้ว เหอซีซวนนั้นเป็นภรรยาที่อ่อนหวาน ว่านอนสอนง่ายกว่ามาก เรื่องตามติดหึงหวงเช่นที่เซี่ยอ้ายเหม่ยทำนั้น ไม่เคยมี

ยิ่งพิศมองคนตรงหน้าก็ยิ่งหลงใหลมากกว่าเดิม เหอซีซวนเมื่อก่อน หัวอ่อนไร้เดียงสาเข้าขั้นโง่งม ทว่าคนตรงหน้ากลับดูมีเสน่ห์ยั่วเย้าในแบบของคนที่มั่นใจในตัวเอง ดอกตาดอกท้อนั้นหวานหยาดเยิ้ม ไม่ว่าปรายตามองไปทางใดก็มีเสน่ห์น่าหลงใหล ท่าทางกระฉับกระเฉงถือตัวนั้น กระตุ้นอารมณ์อยากเอาชนะในตัวของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

“ใต้เท้า ที่นี่ไม่ใช่หอคณิกา แม้ข้าจะร่ายรำทำการแสดงให้กับพวกท่าน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะขายร่างกาย ข้าขอตัว”

“เหอซีซวน!!” ถานตงหยางนั้นไม่ยอมแพ้ เขากระชากแขนคนงามเอาไว้ ไม่ปล่อยไปไหน

“ข้าไม่ใช่เหอซีซวน ท่านจำคนผิดแล้ว หากท่านเมาก็อย่าทำตัวน่ารำคาญ ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าขอตัว” 

“ไม่นะ เหอซีซวน มาคุยกันให้รู้เรื่อง เจ้าหนีไปได้ แล้วกลับมาเพื่อมาหาข้า ใช่หรือไม่”

“ท่านพูดไม่รู้เรื่องหรือ ข้าไม่ใช่เหอซีซวน ภรรยาท่านร่ายรำได้เก่งกาจเทียบข้าได้หรือ ข้าผู้นี้แซ่หลิว มาจากเหิงเยว่ เป็นกุนซือกองทัพขององค์ชายห้าที่เพิ่งกำชัยชนะเหนือศึกเหนือ เช่นนี้ได้โปรดให้เกียรติข้าด้วย”

ถานตงหยางนิ่งไปพักใหญ่เมื่อโดนปฏิเสธอีกครั้ง แต่เสียงภายในของตนนั้นกู่ร้องตะโกนว่า คนผู้นี้อย่างไรก็คือเหอซีซวน

เหอซีซวนที่แตกต่างออกไป เหอซีซวนที่ไม่ใช่เหอซีซวน