ตอนที่ 27 เที่ยวตลาดเมืองหลวง 3/3

“ฮรึก!!” อาจ้านที่เจ็บตัวอยู่ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บใจ เป็นเพราะเขาเป็นคนบ้านนอกไร้การศึกษา จึงจำต้องก้มหัวยอมความฮูหยินขุนนางน่ะหรือ

“อาจ้าน ไม่เป็นไรนะ เจ้าอย่าร้องเลย” เขากอดปลอบเด็กน้อยพร้อมกับลูบหัวปลอบประโลม ตวัดสายตามองไปยังอดีตสหายรัก

“เอาเงินไปหนึ่งตำลึงเงินซะ แล้วไสหัวไปให้พ้นสายตาข้า” เซี่ยอ้ายเหม่ยโยนเงินให้กับตู้ลี่จูอย่างดูหมิ่น แล้วเดินหันหลังกลับไปขึ้นรถม้าแต่กลับมีเสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นมาเสียก่อน

“เป็นฮูหยินขุนนาง แล้วคิดจะเอาเงินฟาดหัวชาวบ้านยังไงก็ได้น่ะหรือ บุตรชายของสหายของข้าเจ็บถึงเพียงนี้ แม้แต่คำขอโทษสักคำ ยังไม่มี ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนเมืองหลวงจะใจดำถึงเพียงนี้”

เมื่อเซี่ยอ้ายเหม่ยหันกลับมาก็ถึงกับตกตะลึง เธอมองเกอรูปงามในชุดขาวลายหงส์แดงหรูหราที่รวบผมตึงราวกับบุรุษ ด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี

“เจ้า..เหอซีซวน เจ้าตายไปแล้ว”

“ท่านพูดอะไร คนผู้นี้คือคุณชายหลิว หลิวซีซวนต่างหาก” 

“ไม่จริง นี่มันเหอซีซวน เกอแพศยาที่สวมหมวกเขียวให้สามีของข้า ข้าเป็นสหายของเจ้า ย่อมจำได้ เป็นเจ้าแน่นอน”

“เป็นสหายแบบใดจึงได้แต่งกับสามีของสหายเล่า ฮูหยิน ท่านพูดแบบนี้มันดูแปลกๆ นะ” หลิวซีซวนยกยิ้มอย่างยียวน ในขณะที่เซี่ยอ้ายเหม่ยนั้นดูเหมือนจะสติแตกไปแล้ว

“เจ้ายังไม่ตาย เหตุใดยังไม่ตาย”

“เพราะนรกยังไม่ต้องการกระมัง หรืออาจจะอยากลากสหายบางคนลงนรกไปด้วยอีกคน”

เซี่ยอ้ายเหม่ยกรีดร้องเสียงดังอย่างเสียกิริยา ดวงตาหงส์หลุกหลิกไปมา มองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง

เธอฆ่ามันไปแล้ว เหตุใดมันจึงไม่ตาย

“เป็นเจ้า เจ้าแน่นอน เจ้าข้าเอ๊ย ชาวบ้านทุกคน เจ้าจำเกอผู้งดงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงได้ใช่หรือไม่ เหอซีซวน บุตรของคหบดีเหอชาง คนงามแพศยาที่ถูกขับไล่ออกไปเพราะคบชู้ เป็นเจ้า เจ้าคบชู้กับคนชั้นต่ำแล้วยังหน้าไม่อาย ย้อนกลับมาเมืองหลวงอีกหรือ ทุกคนมาดูหน้าคนแพศยาเร็ว” 

ยามนี้ คนในเมืองหลวงพากันมามุงดูพร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสนุกปาก ไม่รู้ว่าอะไรจะน่าสนใจกว่ากัน ระหว่างเกอคนงามที่มีข่าวว่าตายไปแล้วย้อนกลับมา หรือฮูหยินคนใหม่ของใต้เท้าถานกำลังเป็นบ้าอยู่ตอนนี้

นี่คือฮูหยินขุนนาง บุตรสาวคนสวยของเสนาบดี กิริยาราวกับแม่ค้าในตลาด ท่าทางจะสติไม่ดีเสียแล้ว

“ท่านพูดอะไรของท่าน คนผู้นี้ไม่ใช่เหอซีซวน เขาคือคุณชายหลิว หลิวซีซวนแห่งเหิงเยว่ กุนซือทัพองค์ชายห้าที่ปราบเผ่าสู่ที่หนิงเฉิง ซ้ำยังเป็นผู้ช่วยหน่วยสืบราชการลับตงฉางปราบปรามนักบวชนอกรีตอีก ฮูหยินผู้นี้พูดจาเหลวไหลแล้ว”  ตู้เจาไม่รอช้า รีบป่าวประกาศความดีความงามแก้ต่างให้คุณชายหลิวอย่างไหลลื่น ยามนี้ผู้คนที่มารอดูเรื่องสนุก ต่างพากันมองหลิวซีซวนด้วยสายตาชื่นชม

ใบหน้างามนั้นละม้ายกับเกอคนงามอย่างเหอซีซวนหลายส่วน ทว่าท่าทางสง่างามมั่นคง กล้าได้กล้าเสียนั้น ต่างจากเกอในห้องหออย่างเหอซีซวนราวกับคนละคน

ใครก็รู้ว่าองค์ชายห้านั้นเป็นองค์ชายเกอที่เสเพลชอบเล่นสนุกเพียงใด หากคนผู้นี้สามารถเปลี่ยนให้คนเหลวไหลอย่างองค์ชายห้าให้ห้าวหาญนำทัพชนะศัตรู คนผู้นี้ย่อมไม่ใช่ธรรมดาสามัญ

ทั้งงดงามและเก่งกาจ หากใครได้ไปเป็นภรรยา คงยิ่งกว่าได้ทองพันชั่ง

“ไม่จริง ข้าจำได้ เจ้าคือหลิวซีซวนแน่นอน ทุกคนอย่าไปเชื่อมัน มันโกหก เชื่อข้าสิ มันต้องการกลับมาแก้แค้นข้า”

“แก้แค้นเจ้า เหตุใดเหอซีซวนต้องแก้แค้นเจ้าด้วย เจ้ามีความแค้นอะไรกับเขา ทำอย่างกับว่าเจ้าสร้างเรื่องใส่ร้ายแล้วก็ปล้นชิงสมบัติ และสังหารเขาเสียอย่างนั้น”

“ไม่ ไม่นะ ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย” เซี่ยอ้ายเหม่ยในยามนี้ ไม่อาจเก็บงำความแตกตื่น ความสุขุมเยือกเย็นที่เคยมีมลายหายไป เมื่อได้เห็นใบหน้างามที่เป็นหนามแทงใจมาหลายปี

ทั้งที่ข้าเป็นคนแทงเข้าไปที่กลางอกของเจ้าแล้วแท้ๆ เจ้ายังดั้นด้นฟื้นขึ้นมาทิ่มแทงใจข้าอีก

“สำหรับทุกท่านที่เคลือบแคลงสงสัย ข้าผู้นี้แซ่หลิว เป็นญาติห่างๆ กับเหอซีซวน ข้าได้ยินมาว่าญาติผู้น้องคนนี้กำลังเดินทางมาพึ่งพิงที่เหิงเยว่ ทว่าถูกโจรปล้นทรัพย์สมบัติและสังหารเสียก่อน” เขาเอ่ย ก่อนจะหันมาสบตากับเซี่ยอ้ายเหม่ย

“ช่างเป็นโจรที่สารเลวเสียจริง ท่านว่ามั้ย”

“ไม่ ไม่นะ ข้า ไม่..”  หญิงสาวยกมือขึ้นชี้หน้าเกอคนงาม แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเมื่อ เมื่อสบสายตาดอกท้อที่ลึกล้ำมืดดำไร้ทางออก เซี่ยอ้ายเหม่ยพลันหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ

คนผู้นี้เหมือนกับสหายรักของเธอแทบทุกอย่าง แต่คำพูดและการแสดงออกกลับแตกต่างจากเหอซีซวนคนโง่คนนั้นมาก

“ญาติผู้น้องของข้าช่างน่าสงสารนัก ถูกชิงทรัพย์ซ้ำยังโดนแทงตายกลางป่าหนาวเหน็บ” 

หลิวซีซวนกระตุกยิ้มร้าย มองหน้าอดีตสหายรักที่มีแววตาแตกตื่นอย่างสาแก่ใจ เขาเหลือบมองมาที่ข้อมือของนาง ก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“กำไลข้อมือของฮูหยิน ช่างงามเหลือเกิน ดูคล้ายกับของในสินเดิมที่ถูกปล้นของน้องชายข้าเหลือเกิน ท่านว่ามั้ย” 

เซี่ยอ้ายเหม่ยรีบซ่อนกำไลข้อมือจากสินเดิมของสหาย แล้วรีบหนีออกมาจากสถานการณ์ตรงหน้าราวกับคนขี้แพ้ โดยมีสายตาลึกล้ำของหลิวซีซวนมองตามไปจนสุดสายตา

สหายรักของข้า เห็นทีจะอยู่กันดีๆ ไม่ได้แล้วกระมัง