ตอนที่ 26 เผชิญหน้าตระกูลเซวียน 1/3

“ท่านตา ท่านตาช่วยข้าด้วย ท่านตา” เสียงร้องเรียกโวยวายดังขึ้นมาทุกครั้งที่หลานชายคนเดียวบุกเข้ามาในมิติส่วนตัว หลิวหงชิงที่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่ถึงกับยกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะหันไปหาหลิวซีซวนที่มีท่าทางแตกตื่น

“คราวนี้บุรุษของเจ้ามีปัญหาอะไร”

“ท่านตา ท่านรู้หรือ” 

“สีหน้าแตกตื่นเช่นนี้ ย่อมเกี่ยวกับบุรุษแซ่เซวียนผู้นั้น ข้ารู้จักหลานข้าดี” 

นี่ท่านกำลังด่าข้าทางอ้อมว่าข้าบ้าผู้ชายหรือ ท่านตา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ เจ้าจงเล่ามาให้หมด เผื่อตาแก่อย่างข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้”

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ท่านตา ข้าเข้ามาอยู่เมืองหลวงวันแรกก็พบว่าเซวียนจางหย่งอยู่จวนข้างๆ เขาบุกเข้ามาอุ้มข้าถึงในเรือนแล้วกระโดดข้ามกำแพงกลับไปยังจวนของตน จากนั้นก็บรรเลงเพลงกู่เจิ้งไพเราะจับใจให้ข้าฟัง แล้วจากนั้นเราก็กอดกัน”

“หยุดก่อน นี่เจ้าจะปรับทุกข์หรือจะอวดกันแน่ ไม่เห็นใจตาแก่ที่อยู่ในมิติส่วนตัวเพียงลำพังหรือ”

“โธ่ ท่านฟังให้จบก่อนท่านตา ตอนที่เรากอดกัน พลังวิเศษด้านการพยากรณ์ของข้ามันก็กลับมา”

“หืม ดียิ่ง จากนี้ไปพลังด้านอื่นๆ ที่ข้าถ่ายทอดให้ไปก่อนหน้านี้ก็จะค่อยๆ ทยอยกลับมา เจ้าจะได้มีความรู้ความสามารถไว้ปกป้องตนเองเสียบ้าง”

“แต่ข้าเห็นอนาคตของเซวียนจางหย่ง ข้าเห็นเขาถูกดาบแทงเหมือนเดิม ปลายดาบเป็นฮ่องเต้เช่นเดิม ไม่ผิดเพี้ยน มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลงไปแล้ว เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”

หลิวหงชิงเดินลูบคางพร้อมกับช่วยหลานชายวิเคราะห์อย่างรอบคอบ

“บางครั้งสิ่งที่เจ้าคิดอาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น บางทีเมืองหลวงแห่งนี้อาจจะกำลังมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น เจ้ามองเห็นหรือไม่”

“ข้าไม่เห็นอะไรเลยท่านตา เมืองหลวงนั้นมีพลังสับสนปั่นป่วนยิ่งกว่าเหิงเยว่ข้าไม่อาจพยากรณ์ออกมาได้ ก่อนจะมาพบท่านข้าลองดูแล้วแต่มันทำให้ข้าหมดพลังไร้เรี่ยวแรงจนสุดท้ายต้องนอนหลับในอ้อมกอดของจางหย่งที่เรือนของเขา”

หลิวหงชิงตวัดตามองหลานชายที่กึ่งเล่ากึ่งอวดอย่างหมั่นไส้

“เจ้าหลับนอนกับบุรุษหรือ”

“ท่านตาอย่าเพิ่งคิดไปไกล ข้าแค่นอนหลับเฉยๆ ไม่ได้ทำเสื่อมเสีย”

“เพ่ย เหลวไหลจริงๆ!!” ชายชราหงุดหงิด จนเอามือตบโต๊ะเสียงดัง

ปั้ง!!

“ ท่านตา..”

“ นอนหลับเฉยๆ เหตุใดจึงนอนเฉยๆ เจ้ามาถึงเรือนเขาแล้ว เหตุใดไม่จัดการรวบรัดจัดการบุรุษผู้นั้นให้อยู่หมัด ชักช้าเช่นนี้ เมื่อไหร่เจ้าจะมีหลานให้ข้า”

“ท่านกำลังส่งเสริมให้เกอเช่นข้า ยั่วยวนบุรุษที่ยังไม่ได้แต่งงาน”

“เวลาผ่านมาเกือบปีแล้ว จะให้ข้ารอจนเจ้าตายเลยรึอย่างไร ใช้ไม่ได้ เจ้านั้นมีรูปร่างหน้าตางดงามปานนี้ เขายังไม่ทำอะไรกับเจ้า หรือว่าบุรุษของเจ้าจะพร่องหยางเสื่อมสมรรถภาพไปแล้ว”

“ท่านรู้จักคำว่าให้เกียรติกันหรือไม่ บุรุษของข้าเป็นสุภาพชน”

“สุภาพชนแต่จะตายอยู่แล้ว ข้าแนะนำว่าให้หาบุรุษคนใหม่เสีย เอาคนที่อายุยืนยาวหน่อย ควานหาในเมืองหลวง คงไม่ยากนัก”

“ท่านตา ข้าเคยบอกหลายครั้งแล้วว่า ข้าจะแต่งให้กับจางหย่งเพียงผู้เดียวเท่านั้น ข้ามาปรึกษาท่าเพื่อหาวิธีช่วยว่าที่หลานเขยของท่าน ไม่ใช่จะมาหาบุรุษคนใหม่”

ชายชรากลอกตามองบนกับความคลั่งรักของหลานชาย เขาปิดตำราในมือ ก่อนจะเอาไปเก็บที่ชั้นหนังสืออย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“เช่นนั้น ไปเอาเกราะอ่อนที่คลังสมบัติตระกูลหลิว มันเป็นเสื้อเกราะแข็งแกร่งเนื้อบางที่บรรพบุรุษผู้มีพรสวรรค์ด้านการสร้างอาวุธทำขึ้นมา แล้วให้บุรุษของเจ้าสวมใส่เอาไว้ตลอด”

“มันจะช่วยได้ใช่มั้ย ท่านตา” เกอคนงามเอ่ยอย่างกังวล

“อนาคตเป็นเรื่องลึกลับนัก แม้บางครั้งเราจะพยากรณ์ออกมาแล้ว แต่ทุกอย่างก็สามารถเปลี่ยนแปลงเสมอ สำคัญอยู่ที่ลิขิตตนว่า จะเลือกเส้นทางชีวิตของตนเช่นไร ข้าเชื่อว่าหากเราเตรียมรับมือกับมัน ผลลัพธ์จะต้องออกมาดีแน่นอน”

“ขอบคุณท่านตา ข้าจะให้คนไปเอาเกราะอ่อนมาส่งที่เมืองหลวง” หลิวซีซวนประสานมือคารวะชายชราอย่างนอบน้อม ใบหน้าเคร่งเครียดเริ่มคลายกังวลไปแล้วหลายส่วน

“แต่ยามนี้เจ้าควรจะตื่นได้แล้ว มีเรื่องสนุกๆ กำลังรอเจ้าอยู่”