ตอนที่ 25 จวนตระกูลหลิวในเมืองหลวงและเพื่อนบ้านจอมกวน 3/3

เกอตัวเล็กขยับเข้าไปหาเซวียนจางหย่ง ก่อนจะมุดเข้าไปในอ้อมกอดอย่างออดอ้อน

“งือ คืนนี้เก๊าขอนอนด้วยนะก๊าบ”

“เจ้าพูดอะไรรึ”

“เป็นภาษาสวรรค์ ความลับสวรรค์มิอาจแพร่งพราย” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะซุกตัวเขาไปแนบอกอุ่นให้แนบชิดมากขึ้น ทว่าจู่ๆ ร่างกายก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานาน เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาก็กลายเป็นสีทอง

พลังแห่งการพยากรณ์กลับคืนมาแล้ว!

ยามนี้เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลาย บ้านเมืองสงบเรียบร้อย จวิ้นอ๋องออกบวช แต่เหตุใดเขายังคงเห็นเซวียนจางหย่งถูกแทงเข้าที่อก โดยมีบุรุษในชุดสีทองลายมังกรจับอยู่ที่ด้ามดาบเช่นเดิมเล่า

ถึงแม้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป แต่เซวียนจางหย่งก็ยังต้องถูกฮ่องเต้แทงเช่นเดิมน่ะหรือ

“เจ้าร้องไห้ทำไมหลิวซีซวน เกิดอะไรขึ้น” เซวียนจางหย่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแตกตื่น ก่อนจะทั้งกอดทั้งปลอบคนตัวเล็กให้คลายกังวลเกือบทั้งคืน

ณ จวนรองเจ้ากรมโยธา

กลางดึกคืนนี้ก็เป็นเช่นอีกหลายคืน ถานตงหยางนั้นยุ่งวุ่นวายกับการปรับเปลี่ยนแผนการกับเซี่ยโม่โฉวจนดึกดื่น ฮูหยินคนใหม่ที่เพิ่งแต่งกันมาได้ไม่นาน หาใช่คนที่อ่อนหวานหรือเข้าอกเข้าใจสามีนัก เซี่ยอ้ายเหม่ยเคยได้บุรุษผู้นี้มาด้วยวิธีสกปรกอย่างไร เธอเองก็ไม่เคยลืม ความระแวงจึงกัดกินจิตใจทุกครั้งที่สามีกลับบ้านดึกหรือไปราชการในพื้นที่ห่างไกล

แล้วจะมีสตรีหรือเกอหน้าด้านคนไหน มาแย่งบุรุษของเธอไปหรือไม่

รอจนค่อนคืน ใต้เท้าถานจึงเดินทางกลับมาที่จวนด้วยท่าทางเหนื่อยล้า เขาไปวางแผนลับกับคนที่จวิ้นอ๋องส่งมาจนเหนื่อยล้า เมื่อกลับมาแทนที่จะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นดังเช่นเมื่อครั้งอยู่กับเหอซีซวน เขากลับเจอเซี่ยอ้ายเหม่ยยืนเท้าเอวรออยู่ด้วยสีหน้าถมึงทึง

“ท่านพี่ ท่านไปไหนมา ข้าไปถามลูกน้องท่าน เขาบอกว่าท่านเลิกงานนานแล้ว”

“เจ้าอย่าทำตัวจุ้นจ้านเหลวไหล ข้าเหนื่อยเต็มที่แล้ว ต้องการพักผ่อน”  ถานตง

หยางคร้านจะโต้เถียง นึกเคืองภรรยาคนใหม่ที่นอกจากจะไม่ปรนนิบัติแล้ว ยังเฝ้าจับผิดทำตัวน่ารำคาญ แต่ในตอนที่เขาจะเดินหนี กลับโดนภรรยากระชากกลับมาเสียก่อน

“ท่านพี่ อย่าเดินหนีข้านะ แล้วกลิ่นสุราและเครื่องหอมนี่มันอะไร ท่านจะนอกใจข้าหรือ ท่านไปเที่ยวโรงคณิกามาใช่หรือไม่” ฮูหยินถานคนใหม่ไม่รอช้า เดินเข้าไปทุบตีสามีด้วยแรงหึง เธออดทนมาหลายวันแล้ว แต่วันนี้เธอก็ไม่สามารถทนความหวาดระแวงที่มีในใจไหวอีกต่อไป ถานตงหยางนั้นก็ไม่จำเป็นต้องยอม เขาผลักภรรยาของตนอย่างรุนแรงจนกระเด็นล้มไปไกล ก่อนจะชี้หน้าอย่างไม่เกรงกลัว

“เซี่ยอ้ายเหม่ย เจ้าเป็นภรรยาของข้า หาใช่เจ้านายของข้า อย่าคิดว่าข้าจะยอมให้เจ้าทำร้ายไปเรื่อยๆ เจ้าเป็นภรรยา เป็นสมบัติของข้า ข้ามีสิทธิ์ขาดในตัวเจ้า หากข้าบอกอะไรก็ต้องฟังคำสั่งของข้า ทำตัวให้เหมาะสมกับตำแหน่งฮูหยินรองเจ้ากรมโยธาด้วย”

“ท่านพี่!!”

ถานตงหยางส่ายหน้า มองภรรยาของตนที่อยู่ในสภาพราวกับหญิงคลุ้มคลั่งไร้สติ เหตุใดเซี่ยอ้ายเหม่ยจึงไม่อ่อนหวานน่ารักเช่นก่อนหน้านี้ หรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงกันแน่

พอเห็นสภาพเช่นนี้ จึงรู้ว่าเซี่ยอ้ายเหม่ยนั้นเทียบกับเหอซีซวนไม่ติดเลย

เมื่อหวนคิดไปถึงอดีตภรรยาคนงาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหอซีซวนไม่เคยคิดระแวงสงสัย ซ้ำยังคอยเอาใจใส่เขาอยู่เสมอ น่าเสียดายที่คนผู้นั้นจากไปเสียแล้ว หากเขาไม่ผลักไสอดีตภรรยาออกไป ปล่อยวางเส้นสายของเสนาบดีเซี่ย บางทีชีวิตเขาอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้

“เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนี้ ข้าเป็นภรรยาของท่าน ทำไมข้าจะถามเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ท่านตอบข้ามา”

“ฮูหยินของข้าผู้นี้ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน ยามที่เหอซีซวนอยู่ เขายังไม่เคยแสดงกิริยาต่ำช้าเช่นนี้กับข้ามาก่อน เจ้าอย่าทำให้ข้าคิดว่า ข้าคิดผิดที่เลือกแต่งงานกับเจ้า”

“ท่านพี่!!” เซี่ยอ้ายเหม่ยเจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ ถานตงหยางแทบไม่เคยขึ้นเสียงกับเธอเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับเอ่ยวาจาร้ายกาจออกมาบั่นทอนจิตใจ

“เสียงเอะอะอะไรดังลั่นไปทั้งจวน เอ้า ตงหยางลูกแม่ เจ้ากลับมาดึกเช่นนี้รีบไปพักผ่อนเสียเถิด แล้วฮูหยินของเจ้า เหตุใดถึงได้ไปนั่งอยู่ที่พื้น เซี่ยอ้ายเหม่ยข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือ ว่าภรรยาที่ดีต้องคอยปรนนิบัติสามี ลูกชายข้ากลับบ้านมาเหนื่อยๆ เหตุใดจึงไม่มีผ้าเช็ดหน้าให้กับเขา แม้แต่น้ำชาก็ยังไม่เตรียมมาให้ ช่างเกียจคร้านนัก” 

“ท่านแม่!! แต่ท่านพี่เขานอกใจข้า เขาเลิกงานนานแล้ว แต่ยังไม่กลับบ้าน”

“เจ้าอย่าคิดมากได้หรือไม่ สามีเจ้าเป็นขุนนาง หาใช่ชาวบ้านธรรมดาย่อมมีสังคมต้องออกงานสังสรรค์อยู่บ่อยครั้ง และต่อให้บุตรชายข้าจะมีอนุสักคนสองคนเพื่อเสริมบารมี จะเป็นอะไรไป เจ้าในฐานะฮูหยินใหญ่ควรจะทำใจให้กว้างแล้วส่งเสริมเสียด้วยซ้ำ”

เอ่ยจบ ถานซงอวิ้นก็พยุงบุตรชายเข้าบ้านไปโดยไม่ชายตาแลสะใภ้คนใหม่ที่น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดใจ

เหตุใด ชีวิตแต่งงานที่เธอแย่งชิงมาอย่างยากลำบากจึงไม่เป็นอย่างที่คิดกัน