ตอนที่ 23 จากยาจกสู่เศรษฐี 2/3

“เฮือก!!”

“เจ้าเป็นอะไรไป”

หลิวซีซวนสะดุ้งตื่นขึ้นมา เวลานี้เขาอยู่ในอ้อมกอดของเซวียนจางหย่งที่ในห้องลับคลังสมบัติตระกูลหลิวเช่นเดิม เซวียนจางหย่งนั้นมีสีหน้ากังวลไม่น้อยแต่เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดฟื้นขึ้นมาพร้อมกับคลี่ยิ้มพริ้มพราย ก็ถึงกับใจกระตุก

“ดีจังเลยที่ฟื้นขึ้นมาได้เจอเจ้า ข้าไปพบบรรพบุรุษมาเท่านั้น อย่าได้กังวล”

“พบบรรพบุรุษ?”

หลิวซีซวนทำเป็นไม่ได้ยินคำถามจากอีกฝ่าย เขาผุดลุกขึ้นมาด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง มองไปยังท่านตาตู้เฉิงที่กำลังนั่งจดบันทึกทรัพย์สมบัติในห้องลับนี้ด้วยท่าทางแข็งขัน ก่อนจะเดินไปสำรวจข้าวของในห้องอีกครั้ง

หู้ย รวยแล้ว

“ท่านตา ตู้เจา ลี่จู พวกเรารวยแล้ว” เขาพุ่งเขาไปกอดทุกคนอย่างดีอกดีใจ พวกเขาเพิ่งกลายเป็นคนไร้บ้านหยกๆ บัดนี้กลายเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยไปในเพียงพริบตา

“นี่ข้าทำงานหน้าเตาอยู่บนทรัพย์สมบัติเหล่านี้มาหลายปีเลยหรือ ข้าจะเป็นลมแล้วคุณชายหลิว” 

ตู้ลี่จูเองก็แทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เห็นมองรอบกาย ตาปริบๆ

“คุณชาย เรื่องนี้อย่าเอะอะไปนะ” ตู้เจาเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะมองไปรอบกาย ในห้องนี้นอกจากพวกเขาแล้ว ก็มีเซวียนจางหย่งอีกคน

“ใช่ รู้กันแค่นี้ คนเรารู้หน้า ไม่รู้ใจ หากข่าวกระจายออกไปว่าคุณชายกลายเป็นเศรษฐี อาจจะมีโจรร้ายบุกมาขโมยสมบัติเหล่านี้ก็ได้”

ยากจังวะ ขนาดรวยก็ยังห้ามอวดรวย ทำไมที่นี่ไม่มีธนาคารเหมือนโลกเดิมบ้าง

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงข้าก็ต้องเอาทรัพย์สมบัติเหล่านี้ไปซื้อบ้านใหม่ ไม่เช่นนั้นเราจะอยู่กันที่ไหน อาจ้านเองก็ต้องเรียนหนังสือ อุปกรณ์เครื่องเขียนถูกไฟเผาไปหมดแล้วต้องซื้อใหม่ ท่านตาตู้เฉิงปวดหลังต้องมีเตียงนุ่มๆ ให้นอน ไหนจะเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายพวกเรา อาหารการกินทุกอย่างล้วนต้องใช้เงิน” 

คราวนี้ทุกคนถึงกับเงียบไป แน่นอนยามนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว ทรัพย์สมบัติที่มีต้องนำมาใช้เพื่อปัจจัยสี่ให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาอีกเรื่อง

“สร้างบ้านตระกูลหลิวแห่งใหม่ ต้องใช้เวลาหลายเดือน เช่นนั้นระหว่างนี้ เราไปอยู่ที่ไหนกันดี หรือว่าจะไปนอนโรงเตี๊ยมชั่วคราว”

“ไม่ได้ คุณชายหลิวจะไปนอนโรงเตี๊ยมได้อย่างไร” 

“ข้าว่า เช่าจวนขนาดเล็กอยู่กันไปก่อน” 

คนในบ้านถกเถียงกันไป หาข้อสรุปไม่ได้ ในสายตาของชาวบ้านธรรมดาแล้ว บ้านโดนไฟไหม้ก็มักจะกังวลเกี่ยวกับการหาที่อยู่ใหม่ แต่สำหรับเซวียนจางหย่งกลับกังวลเรื่องอื่น

จวิ้นอ๋องเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเพียงนั้น จะยอมรามือไว้ชีวิตคนตระกูลหลิวหรือไม่ก็ยากจะคาดเดา

“ไม่ต้องปลูกบ้านใหม่ ไม่ต้องไปอยู่โรงเตี๊ยม พวกเจ้ามาอยู่กับข้าได้ ข้ามีจวนประจำตำแหน่งว่างอยู่หนึ่งหลังที่เมืองหลวง ข้าจะเป็นคนดูแลพวกเจ้าเอง”

อ๊ะ!! ผู้ชายชวนไปบ้านว่ะ

หลิวซีซวนเผลอจมูกบานไปกับคำชวนอันแสนจริงจังของหัวหน้าหน่วยตงฉาง แม้ว่าเขาจะเกลียดเมืองหลวงและไม่คิดจะไปเยือนก็ตาม แต่ถูกเชิญไปอยู่ด้วยก็ชวนเขินไม่น้อย

“ข้าจะไปได้อย่างไร ที่นั่นมีแต่คนที่ข้าเกลียด ชื่อเสียงข้าฉาวโฉ่ ขึ้นชื่อว่าเป็นเกอแพศยาคบชู้ สวมหมวกเขียวให้สามี”

“และชู้คนนั้นก็คือข้า” เกอคนงามถึงกับหน้าขึ้นสี เมื่อเซวียนจางหย่งพูดออกมาตามตรง อย่างไม่กระดากปาก

อย่าพูดเหมือนพวกเราได้กันแล้วได้มั้ย ถึงข้าจะหน้าหนาแต่ก็มีขอบเขตอยู่นะ

“ก็ตอนนั้น ท่านยังไม่ได้ความทรงจำกลับมา ท่านก็ถูกใส่ร้ายไปด้วยนั่นแหละ แต่ตอนนี้ท่านกลายเป็นขุนนางใหญ่ ในขณะที่ข้าก็ยังเป็นเกอหม้ายแพศยาดังเดิม ท่านอยากให้ข้าถูกชาวบ้านปาหินใส่หรือ”

“ใครจะกล้าปาหินใส่เจ้า อีกอย่างเวลานี้ เจ้าไม่ใช่เหอซีซวน เจ้าคือหลิวซีซวน ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลหลิวที่เก่งกล้าสามารถ ขึ้นชื่อเรื่องตรวจดวงชะตาและช่วยทางการเหิงเยว่จับกุมไต้ซือไป๋ เจ้าหาใช่คนเดิมแล้ว หลิวซีซวน”

“นั่นสิคุณชาย ทำไมจะต้องกังวลเรื่องอดีตด้วยล่ะ สำหรับข้าแล้ว ท่านในเวลานี้งามกว่าตอนที่เพิ่งมาถึงเหิงเยว่ใหม่ๆ ด้วยซ้ำ” ตู้เจาเอ่ยสนับสนุนจางหย่งอย่างกระตือรือร้น เซวียนจางหย่งนั้นเป็นขุนนาง อย่างไรเขาก็ต้องกลับไปทำงานที่เมืองหลวง หากคุณชายไปอยู่กับจางหย่งแล้ว โอกาสที่ทั้งคู่จะได้ลงเอยกันย่อมสูงกว่าอยู่ที่นี่แน่นอน

“หลิวซีซวน คนที่เมืองหลวงนั้นไม่เคยสนใจใครได้นาน เรื่องฉาวเก่าผ่านไป เรื่องใหม่ก็เข้ามา เจ้าอย่าได้คิดมาก ข้ารู้ดีว่าเจ้าเจ็บช้ำจากเมืองหลวงอย่างแสนสาหัส แต่เจ้าไม่อาจอยู่ที่เหิงเยว่ได้อีกแล้ว จวิ้นอ๋องนั้นแม้จะออกบวชที่ไห่โอวก็ไม่ได้หมายความว่าไร้เส้นสาย แต่หากเจ้ามาอยู่กับข้า ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้แน่นอน ไปกับข้าเถิดนะ”