ตอนที่ 23 จากยาจกสู่เศรษฐี 1/3

ตระกูลหลิวนั้นไม่ได้โด่งดังมีชื่อเสียงไปทั่วแคว้น หาใช่เพราะว่าพวกเขาไม่ร่ำรวยหรือไร้ความสามารถ แต่เป็นเพราะตระกูลหลิวแห่งเหิงเยว่เลือกที่จะอยู่ใช้ชีวิตอย่างสงบ แม้จะมีพลังวิเศษที่แตกต่างกันไปจากรุ่นสู่รุ่นจนโดดเด่นขึ้นมา แต่พวกเขาก็มักจะเลือกทำงานที่ไม่ออกหน้าออกตามากนัก ยศถาบรรดาศักดิ์เป็นสิ่งที่พวกเขาวิ่งหนีมาโดยตลอด หากมีใครบางคนในรุ่นได้ดิบได้ดีเป็นขุนนางหรือเป็นคนสำคัญ คนที่เหลือก็มักจะหลบหลีกเร้นกาย ไม่แสดงตัวเท่าไหร่นัก

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้หลายคนหลงลืมไปว่าหลายศตวรรษที่ผ่านมาตระกูลหลิวรับใช้ราชสำนักและสร้างคุณงามความดีให้กับบ้านเมืองมากมายเท่าไร

มันไม่แปลกหรอกที่จะมีสมบัติอลังการแบบนี้ แต่แปลกที่เขาเพิ่งรู้เนี่ยแหละ

หลิวซีซวนเห็นกองสมบัติมหาศาลที่สะสมมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษก็ถึงกับตาตั้ง แล้วสลบไปในอ้อมกอดของเซวียนจางหย่งทันที

ไม่ได้สลบเพราะตกใจ แต่สลบเพราะจะเข้ามิติส่วนตัวไปวีนท่านตาหลิวหงชิงต่างหาก

“ท่านตา ท่านตา ท่านอยู่หรือไม่” เขาวิ่งไปยังสระบัวเป็นสถานที่แรก จากการที่ได้แวะเวียนเข้ามาในมิติส่วนตัวหลายครั้ง เขาพบว่าบรรพบุรุษผู้นี้ชื่นชอบการจิบชาริมน้ำมากที่สุด

“ว่าอย่างไร หลานข้า เจ้าวิ่งมาหาข้าด้วยท่าทางแตกตื่นเช่นนี้ มีเรื่องบุรุษมาปรึกษาข้าอีกแล้วสินะ”

“โธ่ ท่านตา ข้าดูเหมือนคนบ้าผู้ชายนักหรือ” 

หลิวหงชิงเกือบจะพยักหน้าและตอบว่าใช่ แต่เห็นแก่หน้าเกอคนงามที่เป็นหลานเพียงคนเดียว จึงทำเพียงแค่ยิ้มอ่อน

คลั่งไคล้บุรุษก็ดีแล้ว ข้าอยากอุ้มหลาน

“สรุปแล้ว เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

“ข้าปลอดภัยดี จางหย่งมาช่วยพาข้าหนี ส่วนคนในเรือนก็ปลอดภัยทุกคน”

“ขอบคุณสวรรค์ เช่นนั้นก็ดียิ่ง”  หลิวหงชิงยังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้า สร้างความงุนงงให้กับหลานชายไม่น้อย

“ท่านไม่เสียใจหรือ ท่านตาตู้เฉิงร้องไห้จนน้ำตาเกือบหมดตัว ทั้งที่เป็นเพียงผู้ดูแล แต่ท่านเป็นบรรพบุรุษ เป็นผู้ที่เคยเป็นเจ้าของบ้านตระกูลหลิว ท่านไม่คิดแค้นหรือโศกเศร้าหรือ”

“เศร้าทำไม ข้าตายแล้ว ข้าอาศัยอยู่ที่มิติส่วนตัวแห่งนี้ ไม่ได้อาศัยที่เรือนตระกูลหลิวเสียหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องคิดมาก เพียงแค่ยังมีชีวิตก็ยังเริ่มต้นใหม่ได้” ชายชราเอ่ยปลอบใจด้วยท่าทางอบอุ่นมีเมตตา แต่หลานชายตัวดีกลับเอาแต่กอดอกมองตาเขาเขม็ง

“ท่านไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี เหตุใดท่านจึงไม่บอกว่าบ้านเรามีทรัพย์สมบัติมากมายราวกับท้องพระคลัง ก้อนทองก้อนเพชรสะท้อนแสงจนแสบตาไปหมด หากรู้ว่าร่ำรวยถึงเพียงนี้ ข้าจะกินแล้วก็นอนอย่างเดียว ไม่ขยับตัว เหตุใดท่านไม่บอกข้าเลย”

“หืม ตู้เฉิงจำได้แล้วหรือ ว่าคลังสมบัติของตระกูลเราเก็บไว้ที่ใด”

“คนแก่อย่างท่านตาตู้เฉิงความจำเลอะเลือน จำเรื่องนั้นไม่ได้ แต่ไฟมันไหม้โรงเตี๊ยมจนหมด ข้าเลยเห็นทางเข้าช่องลับ ท่านตา ท่านน่าจะบอกข้า”

“ก็ข้าบอกแล้วไงว่ามาอยู่ร่างนี้ เจ้าจะสุขสบาย ตระกูลหลิวหน้าตางดงาม ร่ำรวยเงินทอง มีเงินไม่เคยขาดมือ”

หลิวซีซวนกอดอกเบ้ปากใส่ท่านตา ที่ไม่ยอมบอกที่ซ่อนทรัพย์สมบัติให้ตนรู้ล่วงหน้า

“เช่นนี้ ข้าคงต้องขอบคุณจวิ้นอ๋องเสียแล้ว ที่วางเพลิงบ้านตระกูลหลิวจนข้าเจอคลังสมบัติ”

หลิวหงชิงถอนหายใจ ก่อนจะเอามือลูบศีรษะหลานชายอย่างอ่อนโยน

“เจ้าหลานผู้นี้ เกิดใหม่เพียงไม่กี่เดือนก็สร้างศัตรูได้เสียแล้ว สมแล้วที่เกิดตระกูลหลิว แต่ข้าขอแนะนำว่า เจ้าถือโอกาสย้ายออกจากเหิงเยว่ไปเสีย”

“ทำไมล่ะท่านตา”

ชายชราเอานิ้วดีดกะโหลกเขาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะค่อนแคะ

“เจ้าไม่รู้หรอก เพราะว่าเจ้าโดนฟ้าผ่าจนพลังวิเศษในการพยากรณ์ที่ได้จากข้าไปมันหายไปหมดแล้ว น่าตายนัก” 

“ท่านตาจะให้ข้าย้ายไปที่ไหน ข้าไม่ไป ข้าเพิ่งปรับตัวอยู่เหิงเยว่ได้ไม่นานเอง”

“หลานข้า บางครั้งเราก็ไม่อาจฝืนดวงชะตาได้หรอก ก่อนที่ชีวิตจะสมหวัง อาจจะจำเป็นที่ต้องไปเผชิญเคราะห์กรรมเพื่อก้าวเดินไปข้างหน้า” 

“ท่านหมายความว่ายังไง..” 

จู่ๆ เขาก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างประหลาด ดวงตาปรือปรอยมองชายชราอย่างตั้งคำถาม ก่อนจะหลับไป