ตอนที่ 22 ไฟไหม้ 2/3

“ข้าว่ามันแปลกๆ ข้าไม่ใช่คนหลับลึกแต่กลับหลับไม่ได้สติเลย ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะโดนวางยา” ตู้ลี่จูเอ่ยขึ้นมาอย่างหมายมาด แม่ลูกอ่อนที่กำลังให้นมบุตรมีสีหน้าเหนื่อยล้าไม่น้อย ดึกเพียงนี้ พวกเขาต้องมานั่งท้าลมหนาวอยู่นอกเรือนราวกับคนยาจก แม้แต่โรงเตี๊ยมก็เกิดไฟไหม้จนเหลือแค่โครงไม้ โชคดีที่แขกที่มาพักหนีออกมาทันทั้งหมดและไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน มีคนตั้งใจวางเพลิงพวกเราแล้ววางยานอนหลับ หวังให้พวกเราทั้งหมดตายในกองเพลิง” ตู้เจาเสนอความคิดขึ้นมา

“อำมหิต ชั่วช้า คุณชายท่านรู้หรือไม่ว่ามันเป็นใคร” 

“ตอนนี้ข้าคิดออกเพียงคนเดียว ข้าคิดว่าเป็นฝีมือจวิ้นอ๋อง”

“จวิ้นอ๋องรึ ข้าจะไปเอาเรื่องเขาเดี๋ยวนี้” ตู้เจาขบกรามเข้าหากันจนเป็นสันนูน ดวงตาเต็มไปด้วยความเดือดดาลพร้อมระเบิดอารมณ์ออกมาได้ทุกเมื่อ ทว่าเซวียนจางหย่งกลับห้ามเอาไว้ก่อน

“พวกเจ้าไปไม่ทันหรอก เมื่อคืนจวิ้นอ๋องเลื่อนการเดินทางไปไห่โอวเร็วขึ้น ยามนี้เดินทางออกไปแล้ว”

“บัดซบ” 

หลิวซีซวนแค้นจนแทบหลั่งน้ำตา ลำพังมันทำร้ายเขาไม่เท่าไหร่แต่มาทำร้ายคนของเขา มาทำลายทรัพย์สมบัติที่บรรพบุรุษทิ้งเอาไว้ หากว่าเขาได้เจอจวิ้นอ๋องอีกครั้ง ต่อให้มันจะโกนหัวเป็นหลวงจีน แต่เขาสาบานว่าจะจัดการมันด้วยตัวเอง

เขามองดูคนจากทางการกำลังช่วยกันดับไฟอย่างแข็งขัน เพลิงไฟกองใหญ่นั้นดูเหมือนจะดับไม่ง่ายเลย ผู้วางเพลิงคงจะตั้งใจให้ทุกอย่างไหม้เป็นจุณ ไม่เหลือซาก โชคดีที่ตัวดวงมหาโชคอย่างหลี่เฉียงฮุยที่เพิ่งตื่น โผล่เข้ามาหน้ากองเพลิงพร้อมกับถังน้ำในมือ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ น้ำจากคนดวงเฮงแค่ถังเดียว กองไฟที่โหมกระหน่ำก็เริ่มดับลงทีละนิด

เชรดดดดดด นี่มันสกิลขั้นเทพอะไรวะเนี่ย เก่งขนาดนี้ทำไมไม่โผล่มาตั้งแต่แรก

คนไร้บ้านกะทันหันยืนลุ้นให้กำลังใจคนจากทางการที่ช่วยกันดับไฟอย่างแข็งขัน สักพัก เลี่ยงหรงก็เดินลงมาจากโรงเตี๊ยมที่เหลือแต่ซากพร้อมกับหอบหิ้วของบางอย่างมาด้วย

“ข้าคิดว่าต้นเพลิง น่าจะมาจากสิ่งนี้”

นี่มันหีบเงินที่จวิ้นอ๋องให้เขาเป็นรางวัลนี่

หน็อย กล้าวางเพลิงกันซึ่งๆ หน้าเลยเหรอ นี่มันหยามกันชัดๆ

“แต่เรือนตระกูลหลิวถูกลอบราดน้ำมันกลางดึกเพื่อให้เชื้อเพลิงลุกลามไปทั่วทุกที่อย่างรวดเร็ว และดูเหมือนจะมีการรมควันยาสลบด้วย โชคดีที่หัวหน้ากลับมาช่วยไว้ทัน”

ตู้เฉิงเอามือก่ายหน้าผาก เขามองซากปรักหักพังของเรือนตระกูลหลิวและโรงเตี๊ยมตระกูลหลิวด้วยความรู้สึกอับจนหนทางอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจ็บใจนัก พวกข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุใดท่านอ๋องต้องมารังแกชาวบ้านธรรมดาด้วย ในตระกูลหลิวแม้จะไม่ได้มั่งคั่งดังแต่ก่อน แต่ก็มีทรัพย์สมบัติที่มีค่าควรเมือง ถูกเผาไหม้ทำลายไปเช่นนี้แล้ว ข้าจะทำอย่างไร”

ตู้เฉิงร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บช้ำ ในขณะที่หลิวซีซวนนั้นยืนนิ่งเงียบ ไร้คำใดจะเอ่ย

ไม่ใช่เพราะมีสตินะ แต่เป็นเพราะกำลังเหม่อ เขาหน้ามืดจะเป็นลม เกิดมาเพิ่งเคยได้สัมผัสความรู้สึกหมดตัวก็คราวนี้

“หลิวซีซวน เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

“ข้า..ไม่รู้สิ หากตอบว่าไม่เป็นไรคงเป็นการโกหก ยามนี้ข้าเป็นยาจก ไร้ซึ่งหนทางเดินไปข้างหน้า หัวข้าตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกแล้ว”

“ยังคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิด หากพร้อมที่จะคิดเมื่อไหร่ก็ค่อยคิด ตราบใดที่เจ้ายังมีข้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบาก วางใจได้” บุรุษผู้หล่อเหลาสบตากับคนงามดวงตาดอกท้ออย่างจริงจัง ก่อนจะรวบมือเรียวมากุมไว้

“เจ้าเป็นคนฉลาดเฉลียวและเข้มแข็งมากที่สุดคนหนึ่งที่ข้าเคยเจอ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะผ่านมันไปได้”

นั่นสินะ เขาก็มีหนึ่งสมองสองมือ พระอาทิตย์เริ่มโผล่ที่ริมขอบฟ้า บ่งบอกว่ายังมีวันพรุ่งนี้เสมอ เพราะฉะนั้นเขาจะท้อไปทำไม ต่อให้วันนี้ไม่เหลืออะไร แต่เขายังมีทุกคนข้างกาย เขาเชื่อว่าเขาจะเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ

ท่านตา หากท่านอยู่ในมิติส่วนตัวได้ยินข้า ข้าขอโทษที่รักษาทรัพย์สมบัติของบรรพบุรุษไว้ไม่ได้ ถ้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ข้าสัญญาว่าแม้ตระกูลหลิวของท่านจะเหลือเพียงแค่ข้าตัวคนเดียว ข้าก็จะทำให้มันเพิ่มพูนเป็นทวีคูณให้ได้ ข้าสัญญา

เขาเอ่ยในใจผ่านสายลม สื่อให้กับบรรพบุรุษที่อยู่คนละมิติได้รับรู้ ยามนี้ไม่มีสิ่งใดที่เขาทำได้ นอกจากต้องตั้งสติและเดินหน้าต่อเท่านั้น