ตอนที่ 20 จัดการจวิ้นอ๋อง 2/2

“นึกว่าใคร ที่แท้เป็นคนกันเอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เซวียนจางหย่ง ข้านึกว่าเจ้าตายไปเสียแล้ว เห็นเจ้ายังมีชีวิตแข็งแรงเช่นนี้ บิดาเจ้าคงดีใจไม่น้อย” จวิ้นอ๋องกัดฟันพูด ด้วยน้ำเสียงมีเมตตา

“กระหม่อมก็อยู่ที่เหิงเยว่มาหลายเดือนแล้ว เสียดาย ไม่ได้เจอพระองค์เลยสักครั้ง ได้เจอกันวันนี้ นับว่าเป็นโชคของกระหม่อมโดยแท้” 

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางยียวน พร้อมกับสั่งการให้คนของเขาเข้าไปหาหลักฐานในวัด

“แท้จริง กระหม่อมก็เหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว เพราะกระหม่อมมาสืบราชการที่วัดซือคงแต่โดนหลวงจีนในวัดวางยาพิษแล้วตามไล่ล่า โชคดีที่มีคนช่วยข้าเอาไว้ จึงได้ทำความดีช่วยเหลือทางการของเหิงเยว่พ่ะย่ะค่ะ” 

“ใต้เท้าท่านนี้ อาตมาเลอะเลือน ไม่รู้ว่ามีมารร้ายแฝงตัวอยู่ในวัดเสียนาน แถมยังกล้าทำร้ายขุนนางอีก” ไต้ซือไป๋รีบออกตัวทันที

“เหรอ เป็นมารร้ายที่ปลอมตัวเป็นหลวงจีน หรือว่าแท้จริงเป็นหลวงจีนชั่วที่แสร้งทำตัวดีกันแน่” 

วาจาบาดหูของหัวหน้าหน่วยตงฉาง ทำเอาทุกคนถึงกับสูดหายใจลึก

“ประสกกล่าวเกินไปแล้ว อาตมาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้”

“เป็นเช่นนั้นหรือ ไต้ซือ เมื่อคืน เป็นข้าเองที่บุกเข้าไปทำลายพิธีชั่วช้าในวัด มีการสังเวยวิญญาณมากมายและชักเชิดศพให้เฝ้าค่ายกล ข้าไม่คิดว่าผู้กระทำผิดจะเป็นเพียงแค่โจรป่าธรรมดาเสียแล้ว ท่านไม่คิดอย่างนั้นหรือ”

“เช่นนั้นท่านมีหลักฐานหรือ ว่าเป็นฝีมืออาตมา”

เซวียนจางหย่งยืนจ้องหน้าไต้ซือไป๋ที่กัดฟัน ยืนสงบนิ่ง ไม่กล้าตอบโต้ให้เสียภาพลักษณ์หลวงจีนผู้เปี่ยมเมตตา ยืนรอเพียงไม่นาน คนของเขาก็วิ่งออกมาจากวัด ก่อนจะรายงาน

“เรียนหัวหน้า ข้าไปตรวจสอบศาลากลางป่าที่มีอุโมงค์เชื่อมต่อกับวัดแล้ว พบว่าทุกอย่างถูกเผาทำลายทิ้งไปหมดแล้วขอรับ”

จวิ้นอ๋องและไต้ซือไป๋นั้นถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่เสียแรงที่เมื่อคืนเร่งเดินทางกลับมาทำลายหลักฐานให้หมดสิ้น ไม่หลงเหลือให้มาเอาผิดพวกเขาได้

“เป็นพวกโจรพวกนั้นที่ทำลายหลักฐาน พวกมันเกรงกลัวทางการจะมาจับกุม บาปกรรมแท้ๆ”

“แต่หัวหน้าขอรับ พวกเราพบอาวุธจำนวนมากในห้องของไต้ซือไป๋ รวมถึงตุ๊กตาดินปั้นจำนวนมากด้วยขอรับ” เลี่ยงหรงนำของเหล่านั้นมอบให้เซวียนจางหย่งท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของทุกคน

“นี่มัน..ไม่ใช่ของข้า ไม่ใช่นะ”

ไต้ซือไป๋นั้นเป็นหลวงจีนที่แอบฝึกวิชานอกรีตมากมาย เขาเรียนรู้เกี่ยวกับค่ายกลและการทำพิธีกรรมชั่วช้าที่ใช้ชีวิตคนสังเวยจนเชี่ยวชาญ อุปกรณ์ทุกอย่างล้วนแต่นำไปฝังดินซ่อนไว้อย่างแนบเนียน เขาไม่เคยเก็บอุปกรณ์พวกนี้เอาไว้ในห้องเลยสักครั้ง

“ข้าถูกใส่ร้าย”

เซวียนจางหย่งกระตุกยิ้มร้าย ก่อนจะแสร้งทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นตุ๊กตาพวกนี้

“นี่มันคือของสิ่งเดียวกับที่ข้าเห็นในแท่นพิธี เป็นอย่างเดียวกันแน่นอน เช่นนั้นย่อมหมายความว่าไต้ซือผู้นี้นั้นคือ ผู้อยู่เบื้องหลังพิธีกรรมชั่ว กล้าใช้วิชานอกรีตทำร้ายขุนนางขั้นสี่ เจ้าอยากตายสินะ เลี่ยงชิว จับตัวไต้ซือไป๋ไปสอบสวนเพิ่มเติมเดี๋ยวนี้”

ไม่มีหลักฐาน เขาก็ทำให้มันมี งานของหน่วยสืบราชการลับไม่ได้ตรงไปตรงมาอย่างหน่วยงานอื่น ประสบการณ์สอนเขาว่าการต่อสู้กับพวกเจ้าเล่ห์ เราก็ควรจะเจ้าเล่ห์กลับด้วย

“ไม่นะ อย่ามาจับอาตมา ปล่อยข้า ปล่อย ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย”  ไต้ซือไป๋ถูกจับมัดแบกขึ้นบ่าออกไปอย่างรวดเร็ว จนไม่มีใครมองตามทัน ผู้สมคบคิดทั้งหลายมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตะลึงและคาดไม่ถึง

“เซวียนจางหย่ง เจ้า..” จวิ้นอ๋องถึงกับเอ่ยอะไรไม่ออก ยามนี้สถานการณ์เริ่มไม่แน่นอน แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพียงแค่ขุนนาง เทียบกับตนที่เป็นอ๋องไม่ได้ แต่ขุนนางที่อยู่ในหน่วยตงฉางนั้นสามารถจับกุมขุนนางบุ๋นบู๊ได้ทุกระดับ แม้แต่เชื้อพระวงศ์ หากมีหลักฐานว่ากระทำความผิด ก็สามารถจับกุมได้เช่นกัน

เซวียนจางหย่งหันมาทางจวิ้นอ๋องเฉินหวังหย่ง ด้วยสายตาลึกล้ำยากจะคาดเดาก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่เกรงใจ

“จวิ้นอ๋อง พระองค์สนิทสนมกับไต้ซือไป๋ ถึงขนาดชวนไปเสวนาธรรมที่จวน พระองค์ไม่รู้หรือว่าเขาเป็นเช่นนี้ หรือว่าที่จริงพระองค์ก็ร่วมมือกับเขา”

“สามหาว คิดว่าเป็นหัวหน้าหน่วยตงฉางแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือ เป็นเพียงแค่ขุนนาง กล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับเชื้อพระวงศ์อย่างจวิ้นอ๋องได้อย่างไร เจ้ามีหลักฐานรึถึงได้กล้าพูดจาเช่นนี้” คนของจวิ้นอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดือดดาล มองไปโดยรอบเขาก็เห็นทหารของจวิ้นอ๋องที่นำมาล้อมวัดซือคง ขยับตัวกันมาล้อมรอบผู้เป็นนายพร้อมโจมตีทันทีหากได้รับคำสั่ง บรรยากาศหน้าวัดซือคงในเวลานี้คุกรุ่น ตึงเครียดไม่น้อย

“เรื่องนี้ ข้าไม่เกี่ยวข้อง ข้าไม่เคยรู้ว่าไต้ซือไป๋เป็นพวกนอกรีตมาก่อน เสียดายนักที่ผ่านมาคอยสนับสนุนวัดซือคงมาตลอด” 

“พระองค์จะบอกว่า ตัวเองไม่เกี่ยว”

“ใช่ ข้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ หากเจ้ามีหลักฐานว่าข้าเกี่ยวข้อง ก็เอาออกมาเสียสิ”  จวิ้นอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง เขาเริ่มเหนื่อยกับสงครามประสาทครั้งนี้เกินทนแล้ว

“น่าเสียดายที่กระหม่อมยังไม่มีหลักฐานอะไรเชื่อมโยงไปถึงพระองค์”

“เช่นนั้นก็ไสหัวออกไปซะ วันนี้จวิ้นอ๋องเหนื่อยมามากแล้ว” 

“เดี๋ยวก่อนสิ ข้ายังมีภารกิจสุดท้ายที่ต้องทำอยู่อีกอย่างหนึ่ง” 

เขายกยิ้มร้าย มองจวิ้นอ๋องด้วยสายตาคมปลาบน่าขนลุก ก่อนจะมีทหารหลวงผู้หนึ่งขี่ม้าตรงเข้ามาทางนี้ พร้อมกับบางสิ่งบางอย่างในมือของตน

เซวียนจางหย่งรับม้วนราชโองการสีทองจากผู้มาใหม่ ก่อนจะเปิดขึ้นอ่านท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคนในที่นี้

“นี่มัน..ราชโองการจากฮ่องเต้นี่”

“พ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืน ฮ่องเต้ที่ประชวรมาสักพัก อาการดีขึ้นอย่างปาฏิหาริย์ เมื่อได้สติพระองค์จึงได้ให้กระหม่อมนำของฝากมาให้น้องชายที่ท่านรักยิ่งชีวิต จวิ้นอ๋องรับราชโองการ” เสียงเข้มเอ่ยเสียงดังก้องกังวานได้ยินทั่วทุกคน เมื่อได้เห็นราชโองการก็เหมือนกับได้เห็นฮ่องเต้ พวกเขาต่างพากันคุกเข่าน้อมรับโดยพร้อมเพรียง

“จวิ้นอ๋องทำคุณงามความดีให้บ้านเมืองต่อเนื่องมาหลายปี ถือศีลกินเจ ทะนุบำรุงศาสนา เป็นผู้ลึกซึ้งในคำสอนของพระพุทธศาสนาอย่างหายากยิ่ง สมกับที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับพสกนิกรเสมอมา บัดนี้บ้านเมืองระส่ำระสาย ผู้คนขาดที่พึ่งและกำลังใจ เพื่อส่งเสริมความสนใจในพระพุทธศาสนาของจวิ้นอ๋อง ฮ่องเต้จึงมีคำสั่งให้จวิ้นอ๋องออกบวชที่วัดเลี่ยงชูแห่งเมืองไห่โอว สร้างกุศลให้แคว้นเว่ย เป็นขวัญและกำลังใจให้กับประชาชน คุณงามความดีของท่านจะได้รับการจารึกดังที่เคยเป็นมาตลอด”

จวิ้นอ๋องแทบจะล้มทั้งยืน ความเจ็บปวดจากการโดนพลังตีกลับเมื่อคืน ยังไม่เจ็บเท่ากับที่โดนขับไล่ให้ไปบวชที่เมืองอันแสนแร้นแค้นอย่างไห่โอว แผนการที่วางไว้ทั้งหมดพังครืน เพียงข้ามคืนที่เขาเสียดวงชะตามหาโชคกลับไปให้กับหลี่เฉียงฮุย ชีวิตก็พลิกผันทั้งหน้ากระดาน

เจ็บใจนัก