ตอนที่ 16 หลี่เฉียงฮุยและดวงมหาโชค 2/2

“ดูจากโหงวเฮ้ง คงมีคนอยากเอาชีวิตบุรุษเช่นท่านไม่มากก็น้อย อยากไปนักก็ระวังตัว สวมเกราะอ่อนเอาไว้เสียบ้าง”

หลิวซีซวนตัดสินใจเอ่ยเตือนอ้อมๆ ไม่รู้ว่าคนผู้นี้จะฟังหรือไม่ แต่ถือว่าเขาได้เตือนแล้ว หากกลับไปแล้วยังตายอีก ก็นับว่าเป็นโชคชะตาที่พรากไม่ให้เราคู่กัน ข้าก็คงทำได้แค่ทำใจเท่านั้น

“คุณชายหลิว คุณชาย ช่วยลูกข้าด้วย”  เสียงร้องแรกแหกกระเชอดังขึ้นมาจากด้านหน้า ก่อนจะมีหญิงนางหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน เมื่อเขาสังเกตให้ดีก็ถึงกับเบิกตากว้าง

“ท่าน..ฮูหยินเจ้าเมือง” ทำไมถึงได้ดูโทรมขนาดนี้

“เจ้าช่วยหลี่เฉียงฮุยด้วย เขาสลบไปหลายวัน ยังไม่ฟื้นเลย”

“ฮูหยิน ข้ามิใช่หมอ”

“ข้าตามหมอทุกคนมาแล้ว ล้วนแต่บอกว่าร่างกายของเฉียงฮุยแข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร แต่เขายังไม่ฟื้น เจ้าช่วยตรวจดวงชะตาให้เขาทีเถิด”

หลี่เฉียงฮุยผู้หล่อเหลาและสง่างามผู้นั้น เขายังจำได้ดี คนผู้นั้นมีสง่างาม เป็นคนแรกที่เขาพบแล้วพลังด้านการพยากรณ์ของเขาปะทุออกมา เขาคนนั้นมีดวงชะตาที่น่าสนใจเป็นอย่างมาก เป็นดวงชะตาที่ไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

และในฐานะนักพยากรณ์ ดวงชะตาเช่นนั้น ไม่สามารถล้มหมอนนอนเสื่อได้เกินหนึ่งวัน

ต้องเกิดอะไรกับหลี่เฉียงฮุยแน่นอน

หลิวซีซวนและเซวียนจางหย่งเร่งเดินทางตามฮูหยินหลี่ไปยังจวนเจ้าเมือง เมื่อมาถึง เขาก็พบว่าหลี่เฉียงฮุยผู้สง่างามผู้นั้นกำลังนอนซมในสภาพที่ร่างกายซีดเซียวราวกับถูกสูบเลือดออกไปจนหมด

“เกิดอะไรขึ้นกันฮูหยิน ทำไมคุณชายหลี่ถึงได้..” สภาพราวกับซากศพ ไร้พลังงานไหลเวียนอย่างที่คนทั่วไปควรจะมี แถมยังแผ่พลังอัปมงคลออกมาไม่หยุด

“ลูกชายข้าไปตรวจราชการที่อำเภอรอบนอกไม่กี่วัน พอกลับมาก็อยู่ในสภาพนี้แล้ว นี่ท่านเจ้าเมืองก็พลอยป่วยตามไปด้วยอีกคน หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ คุณชายหลิว ข้าหมดหนทางแล้ว ท่านช่วยตรวจชะตาของเฉียงฮุยให้ข้าที” 

ฮูหยินเจ้าเมืองเอ่ยด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง สภาพของเธอเองก็ทรุดโทรมจนแทบจะยืนไม่อยู่ น่าเวทนาไม่น้อยเช่นกัน

ตระกูลหลี่ช่างน่าสงสารนัก

หลิวซีซวนหลับตานิ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยดวงตาสีทองเป็นประกาย ดวงตากลมมองไปทั่วทั้งร่างของชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยทักขึ้นมา

“ฮูหยิน บุตรท่านผู้นี้มีชะตาไม่ธรรมดาใช่หรือไม่”

“ใช่ เคยมีหมอดูทำนายเอาไว้ว่าบุตรข้าผู้นี้มีชะตามหาโชค ตั้งแต่เขาเกิดมา หน้าที่การงานของบิดาก็เติบโตอย่างก้าวกระโดด รับใช้ผู้ใดผู้นั้นก็เจริญ ไปเยือนที่ใดก็อุดมสมบูรณ์ ไม่ว่าเขาจะหยิบจับอะไรก็มักจะมีโชคเหนือกว่าทุกคน ไม่เช่นนั้น บุตรเจ้าเมืองเหิงเยว่ที่ห่างไกลจะก้าวขึ้นเป็นผู้ตรวจการแผ่นดินด้วยวัยเพียงเท่านี้ได้อย่างไร”

ดวงมหาโชคนั่นเอง ดวงมหาโชคนั้นนับว่ามีหนึ่งในล้าน เป็นดวงชะตาที่หายากและมักเกิดกับคนธรรมดาที่ถือกำเนิดอยู่ห่างไกล ทำอะไรก็โชคดีไปเสียหมด อยากได้อะไรก็ได้อย่างง่ายดาย หากเขาเป็นคนชั่วช้า บ้านเมืองย่อมลุกเป็นไฟ ชะตาเช่นนี้ แม้แต่ชะตามังกรของฮ่องเต้ยังต้องระแวง หากเขาเป็นคนดี คิดดี ทำเพื่อส่วนรวม บ้านเมืองย่อมเจริญรุ่งเรือง

แล้วคนที่มีดวงมหาโชคทำไมถึงได้นอนซมเช่นนี้

เขาหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะเห็นภาพหลายอย่างตัดสลับกันไปมา

เทียนแดง มืด หมุด มีด เศษผ้า

ทำไมภาพนี้คุ้นตานัก หรือเขาจะเคยเห็นที่นี่มาก่อน

ดวงตาสีทองหรี่ลง ก่อนจะพยายามเพ่งตรวจชะตาของบุรุษผู้นี้อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ผู้มีดวงชะตามหาโชคนั้นมีร่างกายแข็งแกร่งดุจภูผา ไม่เคยเจ็บปวด แถมยังมีอายุยืนยาว จากที่ข้าดู คุณชายยังไม่ถึงฆาต แต่ที่เป็นเช่นนี้เพราะถูกคนทำพิธีชิงดวงชะตาไปต่างหาก”

“ชิงดวงชะตา หมายความว่ายังไง”

“หมายความว่า มีใครบางคนทำพิธีชิงดวงชะตาทำให้คุณชายหลี่อยู่ในสภาพนี้ ส่วนคนที่ได้ดวงชะตาไป ไม่ว่าจะคิดหวังสิ่งใดก็จะได้สมหวังอย่างง่ายดายราวกับโชคชะตาเข้าข้าง หากเราไม่รีบแก้ไข เขาจะตายภายใน 7 วัน เราต้องรีบหาจุดที่ทำพิธีเพื่อทำลายค่ายกลชิงดวงให้เร็วที่สุด” ฮูหยินเจ้าเมืองเครียดจนเป็นลม เมื่อได้ยินว่าบุตรชายคนเดียวกำลังจะตาย เดือดร้อนบ่าวไพร่ต้องเร่งพาตัวฮูหยินไปพักผ่อน ยามนี้เหลือเพียงแค่ผู้มาเยือนสองคนที่กำลังพูดคุยปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด

“แล้วท่านเห็นหรือไม่ ว่ามันอยู่ที่ไหน”

“ครั้งก่อนที่แม่นางกู้มาอาละวาดพร้อมกับหลวงจีน ข้าได้สัมผัสพลังของหลวงจีนผู้นั้นแล้วเห็นภาพของพิธีกรรมบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าค่ายกลมันตั้งอยู่ที่ใด แต่ย่อมเกี่ยวข้องกับวัดซือคงเป็นแน่”

ทันทีที่เขาพูดจบ เซวียนจางหย่งก็ผิวปากหวือ ก่อนที่บุรุษปริศนาสองคนจะโผล่มากลางจวนเจ้าเมืองราวกับภูตผี

“นี่..เจ้า”

“ท่านก็รู้จักตัวตนข้าแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะหลบซ่อน นี่คือเลี่ยงหรงและเลี่ยงชิว เป็นคนของข้าเอง” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำลูกน้องอย่างรวบรัด

“เรียนหัวหน้า ยามนี้ท่านเจ้าอาวาสเดินทางไปพำนักจวนอ๋องชั่วคราว พวกข้าสบโอกาสเข้าไปสอดแนมในวัด แต่พวกมันเตรียมการไว้อย่างดี พวกข้าไม่พบสิ่งที่คุณชายเอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย”

“มันต้องมีแน่ แต่นิมิตที่ข้าเห็น มันไม่ชัดเจน บางทีข้าอาจจะต้องไปค้นหาด้วยตัวเองจึงจะพบ ข้าจะไปวัดซือคงกับพวกเจ้าด้วย”

“เดี๋ยวก่อน มันอันตราย” เป็นครั้งแรกที่จางหย่งเอ่ยกับเขาด้วยเสียงเข้มราวกับกำลังดุเด็กดื้อ เกอรูปงามดวงตาสีทองเปล่งประกายอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม

“จางหย่ง เจ้ารู้จักหลี่เฉียงฮุยมาก่อนใช่หรือไม่”

“ใช่ หลี่เฉียงฮุยเป็นสหายข้าตั้งแต่สมัยที่เรียนที่สำนักศึกษา เขาเป็นคนดวงดีที่สุดเท่าที่ข้ารู้จักมา ไม่ว่าจะทำอะไร โชคก็มักจะเข้าข้างเขาเสมอ”

“ชีวิตของสหายของท่านอยู่ระหว่างความเป็นความตาย ข้ามิได้อยากทำตัวเป็นวีรบุรุษนักหรอก แต่ท่านเข้าใจใช่หรือไม่ เรื่องนี้มีเพียงข้าที่ช่วยเขาได้” 

เกอคนงามหันไปมองร่างที่นอนนิ่งราวกับซากศพบนเตียงด้วยสายตาเวทนา

“ชะตาของเขาถูกปล้นชิงไปเพื่อสร้างหายนะให้กับแคว้นเว่ย คนชั่วกำลังชิงดวงชะตาของเขาไปสร้างความเดือดร้อน มีผู้คนที่กำลังบาดเจ็บล้มตายเพราะเรื่องนี้ ข้ามิอาจอยู่เฉยได้”

ราวกับเป็นคำสาปของตระกูลหลิว นอกจากมีทายาทน้อยแล้วยังมีชะตาต้องมาพัวพันกับราชสำนักอยู่ร่ำไป แม้แต่หลิวซีซวนที่ชีวิตนี้มีเป้าหมายเดียวคือ หาสามี ก็ยังหลงเข้ามาในวังวนอันแสนวุ่นวายนี้