ตอนที่ 14 ชะตากรรมของคนข้างกาย 3/3

“คุณชายหลิว ท่านจะไปที่ใด” 

ตู้เจาที่อยู่หน้าจวน เอ่ยทักทันที

“จางหย่ง ข้าจะตามเขาไป ไม่รู้ว่าเขาไปไหน”

“อ๋อ พี่จางหย่งน่ะหรือ เขาชอบออกจากจวนยามค่ำคืนอยู่บ่อยครั้ง คงจะออกไปหาความสุขที่โรงคณิกาหรือไม่ก็อาจจะกำลังเกี้ยวผู้ใดอยู่กระมัง” ตู้เจาเอ่ยตอบตามประสาคนซื่อ ทำเอาเกอคนงามถึงกับตาเหลือก

กรี๊ดดด กูบ่ยอม กูบ่ยอม

“แล้วเมื่อครู่ เขาไปทางไหน”

“ไปทางทิศตะวันตกนั่นไง..คุณชาย คุณชาย เดี๋ยวก่อน” พอรู้ว่าจางหย่งไปทางไหนคุณชายเกอผู้แสนบอบบางก็ราวกับมีพลังไฟอันแรงกล้า ผู้วิเศษที่ใครก็พากันกราบไหว้นักหนาตอนนี้กำลังวิ่งตามผู้ชายโดยไม่สนใจตู้เจาที่ร้องเรียกเลย

ถนนยามค่ำคืนในเวลานี้ไม่ครึกครื้นเช่นกลางวัน แต่ก็ยังมีผู้คนสัญจรไปมา หากใครมองลงมาก็คงได้พบภาพประหลาด เห็นคนงามในชุดงามหรูหราที่ถูกคนนับถือราวกับผู้วิเศษกำลังวิ่งหน้าตั้งอย่างไม่สนใจผู้ใด เขาเพิ่งรู้ว่าร่างกายที่บอบบางนี้เวลาที่มันหึงหวงแล้ว พละกำลังมันจะเพิ่มพูนขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง

หลิวซีซวนวิ่งมาไกลจนกระทั่งแทบจะหมดแรงก็ไม่พบจางหย่ง แม้จะวิ่งไปแอบสอดส่องที่โรงคณิกาก็ไม่พบแม้แต่เงา ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นั้นจะหายไปไหนได้

“โอ๊ย เหนื่อยโว้ย” เขายืนเอามือเท้าเข่าเอาไว้ ก่อนจะหอบหายใจหนักด้วยความเหน็ดเหนื่อย เกอคนงามหอบหายใจเสียงดัง ก่อนจะมองไปรอบๆ ก็พบว่ายามนี้ตนกำลังอยู่ที่ริมทะเลสาบเหิงเยว่ ดอกหยิงฮวาบานสะพรั่งพร้อมกับส่งกลิ่นหอมหวนท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า บรรยากาศดีจนหลิวซีซวนอยากจะนอนทิ้งตัวลงไป

“วิ่งสนุกหรือไม่”

“สนุกอะไรล่ะ แฮ่กๆ เหนื่อยจะตายชัก ข้าเกือบจะเป็นลม อ๊ะ เจ้า”

จู่ๆ จางหย่งก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าราวกับเทพเซียน ดวงตาคมมองมาที่เขาพร้อมกับคลี่ยิ้มขบขัน

“แฮ่กๆ เจ้า เจ้าล้อเลียนข้า”

“ท่านคิดไปเองต่างหาก ว่าแต่ท่านตามข้ามาทำไม”

“ก็..ใครบอกว่าข้าตามมา ข้าแค่อยากจะมารับลมเย็นเพียงเท่านั้น” หลิวซีซวนเชิดหน้าไม่ยอมรับด้วยท่าทาางดื้อดึง ดวงตาดอกท้อหรี่ลง ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างแง่งอน

“เจ้ามาทำอะไรข้างนอก”

“ท่านคิดว่าที่นี่งดงามหรือไม่ บรรยากาศดีเช่นนี้เหมาะกับการชมจันทร์”

“แล้ว..มาคนเดียวหรือ” หลิวซีซวนเอ่ยถามเสียงแผ่ว เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากบุรุษตรงหน้าได้ไม่น้อย

“ข้าไม่ได้มากับใคร ยามนี้ก็มีเพียงข้ากับท่าน” จางหย่งเอ่ยเสียงนุ่ม ทว่าคุณชายหลิวกลับยังคงมีคำถาม

“เจ้าเป็นใครกันแน่ จางหย่ง เหตุใดต้องทำตัวเป็นปริศนาอยู่ทุกเมื่อ”

ชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะปรายสายตาไปยังเลี่ยงหรงและเลี่ยงชิวที่กำลังหลบอยู่บนต้นไม้อย่างเงียบๆ

“หากท่านอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร มีที่มาที่เป็นเช่นไร เช่นนั้นท่านก็ลองดูเอาเองเถิด”  ชายหนุ่มยื่นมือของตนให้อีกอีกฝ่ายใช้พลังจิตสัมผัสทำนายชะตา วันนี้จางหย่งเองก็ไม่ได้มีความต้องการที่จะปิดบังฐานะของตนจากหลิวซีซวนอีกแล้ว หากอีกฝ่ายรู้ว่าตนเป็นใครแล้วจะรังเกียจไม่อยากเผชิญกับเรื่องวุ่นวาย และขับไล่เขาออกจากตระกูลหลิว เขาก็ยินดี

“เจ้าอนุญาตแล้วนะ” หลิวซีซวนเอ่ยย้ำ เขาไม่ใช่คนประเภทสอดรู้สอดเห็นถึงขนาดที่จะทำนายดวงชะตาของคนใกล้ตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากเอง เขาก็ไม่รอช้าที่จะใช้พลังในการทำนายทายทักของตน

เพียงแค่มือทั้งสองสัมผัสกันก็เหมือนโลกหยุดหมุน ดอกหยิงฮวาที่กำลังร่วงหล่นนั้นหยุดนิ่งกลางอากาศ ดวงตาของทายาทตระกูลหลิวกลายเป็นสีทองส่องสว่างเหมือนกับพระจันทร์กลางฟ้าในเวลานี้ ในช่วงเวลาที่พระจันทร์เต็มดวงเช่นนี้ก็ยิ่งเสริมพลังในการทำนายของเขาให้ยิ่งแม่นยำมากขึ้นไปอีก ในหัวของหลิวซีซวนมีภาพมากมายผุดขึ้นมา เขาเห็นจวนแม่ทัพ เห็นการสอบจอหงวน เห็นราชสำนัก เห็นบุรุษในชุดสีทองลายมังกร เห็นทหาร เห็นการต่อสู้อันแสนดุเดือด ทว่าแม้จะใช้พลังของตนพยายามตรวจชะตาของอีกฝ่ายแต่ก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมีดวงชะตาที่แข็งแกร่ง ทำให้เขาไม่อาจตรวจสอบได้อย่างชัดเจนว่าคนผู้นี้เป็นใครกันแน่

ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะเต็มไปด้วยบารมี คาดว่าน่าจะเป็นขุนนางระดับสูงผู้หนึ่ง

“เจ้าเป็นขุนนาง” 

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”

“ช่วงที่ผ่านมา เจ้ามีเคราะห์ใหญ่” 

“ท่านเป็นผู้ช่วยชีวิตข้าจากการโดนทำร้ายจนเป็นบ้าใบ้ เรื่องนี้ไม่ต้องทำนายก็คงรู้กระมัง ท่านรู้เพียงเท่านี้หรือ” 

“อื้ม ข้าสามารถมองเห็นเพียงเท่านี้แหละ” 

เขาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้กับชายหนุ่มที่อยู่เคียงข้างกาย

จะให้เขาบอกได้ยังไงว่าภาพสุดท้ายที่เขามองเห็น คือ ภาพที่จางหย่งอยู่ในชุดสีน้ำเงินลายพยัคฆ์กำลังถูกแทงทะลุด้วยดาบยาวจนเลือดไหลออกมา ย้อมชุดจนเป็นสีแดงสด

ผู้ที่จับด้ามดาบอยู่นั้น เป็นบุรุษในชุดสีทองลายมังกร