ตอนที่ 10 มิตรภาพในเรือนตระกูลหลิว 3/3

วันต่อมา โรงเตี๊ยมตระกูลหลิวก็ยังแน่นไปด้วยผู้คนเช่นเคย ตู้เฉิงยิ้มหน้าบานต้อนรับแขกเหรื่อทั้งเก่าและใหม่อย่างคล่องแคล่ว หลังจากที่คุณชายหลิวได้ทำการแสดงอันน่าทึ่งไปเมื่อวาน คนก็เอาไปโจษจันไปทั่ว ทำให้วันนี้มีทั้งชายหญิงมากมายมุ่งตรงมายังโรงเตี๊ยมเก่าแก่เพื่อจะได้ยลความงามและความสามารถของเกอจากตระกูลดัง

ไม่เพียงแค่ชาวบ้านหรือคหบดีเท่านั้น วันนี้แม้แต่ท่านเจ้าเมืองหลี่ก็ควงคู่ฮูหยินมาด้วย เมื่อผู้มาเยือนเป็นถึงบุคคลสูงศักดิ์ หลิวซีซวนจึงต้องให้เกียรติออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

“คารวะท่านเจ้าเมืองหลี่ ฮูหยิน และคุณชายหลี่ขอรับ”  หลิวซีซวนในชุดแดงตรงเข้ามาทำความเคารพเจ้าเมืองอย่างนอบน้อม เรียกสายตาชื่นชมจากผู้คนที่ตั้งใจมาชมคนงามได้ไม่ยาก

ตัวจริงงามถึงเพียงนี้ หากได้ใกล้ชิดด้วยสักครั้ง นับว่าตายไม่เสียชาติเกิด

“ไม่ต้องมากพิธี คุณชายหลิว เมื่อสมัยเด็กๆ ข้าก็เคยได้ยินเรื่องราวของตระกูลหลิวมากมาย เคยได้พูดคุยกับท่านผู้เฒ่าหลิวเป็นครั้งคราว นับว่าวันนี้คนกันเองทั้งนั้น”  เจ้าเมืองเอ่ยอย่างเป็นกันเอง

“คุณชายหลิวผู้นี้ช่างงดงามเสียยิ่งนัก งดงามยิ่งกว่าผู้ใดในเหิงเยว่เลยด้วยซ้ำ ซ้ำยังมีความสามารถจนคนโจษจัน วันนี้ข้าตั้งใจมาดูเจ้าโดยเฉพาะนะ ลูกชายของข้าก็เช่นกัน”  ฮูหยินเอ่ยพร้อมกับพยักพเยิดไปทางบุตรชายอย่างสื่อความนัย ฉับพลัน หลี่เฉียงฮุยก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากชายหน้าหล่อที่ยืนประกบคุณชายหลิวอยู่ไม่ห่าง

เหอะ ไอ้คนปากแข็งใจอ่อน

“เช่นนี้ เราขึ้นไปที่ห้องรับรองกันเถิด ท่านพ่อท่านแม่ ให้คุณชายหลิวไปเตรียมตัวทำการแสดงดีกว่า” หลี่เฉียงฮุยรีบตัดบท ก่อนจะโดนหัวหน้าหน่วยตงฉางสังหารเอากลางโรงเตี๊ยม เขารีบลากบิดามารดาขึ้นไปชั้นบน เหลือไว้เพียงแค่หลิวซีซวนและบ่าวคนสนิทที่ยืนมองตามจากชั้นล่าง

“นี่จางหย่ง ท่านเจ้าเมืองกับฮูหยิน ดูเหมือนจะเอ็นดูข้ามาก”

“พวกเขาคงเป็นคนใจดีมีเมตตา เมืองเหิงเยว่จึงอยู่กันอย่างสงบร่มเย็น”

“มีพ่อแม่สามีเช่นนี้ นับว่าดีไม่น้อย จางหย่ง เจ้าว่าหลี่เฉียงฮุยผู้นี้เหมาะกับข้าหรือไม่”  เกอคนงามวกกลับมาเรื่องหาสามีอีกครั้ง ทำเอาเซวียนจางหย่งถึงกับสีหน้ามืดครึ้มลงไป

“ไม่เหมาะแม้แต่น้อย เขาไม่คู่ควรกับท่านสักนิด”

“ห๊ะ นั่นบุตรชายเจ้าเมืองเลยนะ”

“ใช่ เขาไม่คู่ควรกับท่านแม้แต่น้อย”

คนอยากมีผัว เอามือเท้าเอวอย่างหงุดหงิด

จ้า ไม่คู่ควร แล้วใคร ใคร ใครที่คู่ควรกับข้ากัน

คืนนั้น หลิวซีซวนทำการแสดงอีกครั้งอย่างเต็มกำลัง สร้างความประทับใจให้ผู้ชมจนลุกขึ้นโห่ร้องและปรบมืออย่างถ้วนหน้ากับความสามารถในการร่ายรำที่สามารถสะกดผู้คนราวกับเวทมนตร์ และก็เป็นไปตามที่หลิวซีซวนคาดไว้ ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถรองรับพลังการแสดงบนเวทีแบบเต็มขั้นเช่นนี้ได้ ในระหว่างการแสดง มีหลายครั้งที่จู่ๆ เขาก็หนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ บางคราก็เวียนหัว นึกแค้นถานตงหยางและมารดาไม่น้อยที่วางยาร่างนี้มาหลายปี จนส่งผลข้างเคียงทำให้อ่อนแอเช่นนี้

แต่ถึงจะเหนื่อยเพียงใด เพียงแค่เห็นก้อนเงินที่ผู้ชมนำมาให้เป็นรางวัล ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

รวย รวย รวย รวย

ถ้าข้าเป็นเศรษฐีขึ้นมาจริงๆ จางหย่งจะยอมใจอ่อนหรือไม่ ข้าหาเลี้ยงเขาได้ตลอดชีวิตเชียวนะ

ทันทีที่หลบเข้ามาหลังม่าน คุณชายหลิวผู้บอบบางก็ถึงกับเซถลาด้วยความอ่อนแรง โชคดีที่มีบ่าวข้างกายคอยจับตามองไว้ไม่ห่าง จึงโอบประคองร่างบางเอาไว้แนบกายก่อนจะล้มหัวคะมำไปก่อน หลังม่านการแสดงร่างแกร่งและร่างบางแนบประสานกันอย่างใกล้ชิดกว่าครั้งไหนๆ ใบหน้างดงามอยู่ห่างจากใบหน้าของจางหย่งเพียงไม่กี่ฉื่อ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจหอบเหนื่อย ดวงตาดอกท้อมองมาที่เขาอย่างเว้าวอน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ยามนี้ไม่รู้ว่าเสียงหัวใจของใครเป็นของใคร เพราะมันกลับเต้นแรงสอดประสานจังหวะราวกับเป็นดวงเดียวกัน

“คุณชาย ท่านหักโหมมากไปแล้ว”

“จางหย่ง เมื่อไหร่เจ้าจะใจอ่อนให้ข้าเสียที”

“คุณชาย หยุดล้อเล่นกับบ่าวเช่นข้าเสียเถิด ข้าไม่คู่ควร” 

นั่น จีบอะไรก็โดนปัดทิ้งเสมอ ไม่รักไม่ชอบแล้วทำไมต้องมาทำให้ใจเต้นแรงด้วย คนเป็นเมียไม่ได้ มันทรมาน

ในขณะที่กำลังโอบประคองกันอยู่ จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มร่างสูงสองคนบุกเข้ามาที่หลังม่านอย่างไม่มีใครคาดคิด สองร่างที่แนบชิดกันจึงผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว เมื่อหันไปดูก็พบว่าคนที่บุกเข้ามาคือ ลูกค้าชายรูปร่างสูงใหญ่น่ากลัว แต่งตัวในชุดสีดำเรียบๆ ดูธรรมดา ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายไม่ธรรมดาสักนิด หลิวซีซวนมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาระแวดระวัง ก่อนจะถอยเท้าไปหลบอยู่ด้านหลังจางหย่งอย่างระแวง ชายทั้งสองเดินตรงมาหาเขาด้วยใบหน้าดุดัน ก่อนที่จะเหลือบมองไปยังจางหย่ง ที่ครั้งนี้ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อต้านเช่นทุกครั้ง

“ท่านทั้งสองเข้ามาที่นี่ไม่ได้ ที่นี่เป็นหลังม่านการแสดง เชิญท่านออกไป”

“อะแฮ่ม ข้าเพียงตั้งใจมาให้รางวัล นี่คือรางวัลให้กับฮูห..อะแฮ่ม คุณชายหลิว”  เขายื่นถุงเงินถุงใหญ่มาให้เขาทั้งถุง เมื่อเปิดออกดูก็พบกับก้อนตำลึงทองสิบก้อน

สิบตำลึงทอง!! นี่พวกเขาบ้าไปแล้วรึเปล่า

“นี่มันมากเกินไป ข้ารับไม่ไหว”

“โปรดรับไว้ จริงๆ เงินนี้ไม่ใช่เงินของข้า นายของข้าฝากมาเป็นรางวัลให้แก่ท่าน โปรดอย่าได้เกรงใจ”  สิ้นคำพูด เลี่ยงชิวและเลี่ยงหรงก็หันไปสบตาผู้เป็นนายอย่างเซวียนจางหย่ง ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คุณชายหลิวมองถุงเงินด้วยสายตาครุ่นคิด

“จางหย่ง”

“ขอรับ”

“ข้าจ้างเจ้าสิบตำลึงทองเลยก็ได้ ช่วยเป็นสามีและผลิตทายาทกับข้าได้หรือไม่”

หัวหน้าหน่วยตงฉางผู้แฝงตัวเป็นบ่าวถึงกับส่ายหน้า ให้กับเจ้าปีศาจราคะตัวน้อยที่ช่างขยันเล่นกับหัวใจเขาเหลือเกิน

หลิวซีซวนเอ๊ย หลิวซีซวน เจ้ากำลังเอาเงินของข้ามาจ้างตัวข้าเองน่ะหรือ

เรื่องแบบนี้ ใครเขาใช้เงินจ้างกัน