ตอนที่ 7 เที่ยวตลาด 3/3

“เกอผู้นี้หรือที่เจ้าบอกว่ารูปงาม ช่างงามบาดตาจริงๆ เสียด้วย”  บุรุษน่ากลัวผู้นี้มาพร้อมกับลูกน้องชายร่างใหญ่อีกห้าคน ท่าทางเกกมะเหรกเกเร คาดว่าคงเป็นอันธพาลที่เมืองนี้

“ปล่อย” 

“คนงาม เหตุใดข้าต้องปล่อยเจ้าให้หลุดมือไปด้วย” 

สิ้นคำ ร่างใหญ่ของอันธพาลแห่งเหิงเยว่ก็ลอยละลิ่วไปไกลจนปะทะกับแผงร้านค้าด้วยฝ่าเท้าของจางหย่ง บุรุษผู้นั้นเจ็บปวดจนแทบจะกระอักเลือด รับรู้ได้ว่าพลังฝ่าเท้านั้นแฝงมาด้วยกำลังภายในไม่น้อย

“นี่เจ้า กล้าดีอย่างไรมาทำกับข้าเช่นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร” 

“นั่นสิ เจ้าคือใครเจ้ายังไม่รู้ แล้วข้าจะรู้หรือ เจ้าคนหยาบช้า”  คุณชายเกอคนงามเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ ทว่าตู้ลี่จูกลับรีบมากระซิบข้างหู

“ไอ้คนนี้มันคือบุตรชายของตระกูลกู้ ผู้เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมหยางน่าที่ชอบส่งคนมาป่วนโรงเตี๊ยมของเรา มันผู้นั้นชื่อกู้หมิงเฉียว เป็นอันธพาลที่ชอบฉุดคร่า ก่อเรื่องวุ่นวาย” 

กู้หมิงเฉียวมีสีหน้าทะมึน ลูกสมุนข้างกายรีบเข้ามาพยุงร่างใหญ่ให้ลุกขึ้นมาเต็มความสูงช้าๆ ก่อนที่มันจะเดินตรงเข้ามาพร้อมกับประกาศกร้าว

“ใช่ ข้านี่แหละกู้หมิงเฉียว ข้าเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมหยางน่า ท่านลุงของข้าเป็นขุนนางใหญ่ เป็นถึงผู้ตรวจการแผ่นดิน แม้แต่ขุนนางในเมืองเหิงเยว่ยังต้องไว้หน้า แล้วพวกเจ้าเล่าเป็นผู้ใด ถึงได้บังอาจลงมือกับข้าเช่นนี้” กู้หมิงเฉียวเอ่ยข่มขู่ พร้อมกับสำรวจใบหน้างามที่กำลังฉายแววตระหนก เพียงแค่มองอยู่ไกลๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้หลงใหลเสียแล้ว

หากได้ทำให้ใบหน้าสวยนี้บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด คงเร้าใจไม่น้อย

“กู้หมิงเฉียว เจ้าอย่ามาเอ่ยวาจาสามหาว คนผู้นี้คือคุณชายตระกูลหลิว” ตู้ลี่จูทนเห็นความน่ารังเกียจในสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้ จึงเปิดปากต่อว่ากู้หมิงเฉียวเป็นครั้งแรก

“อีบ่าวท้องแก่ อย่าสอดปาก ตระกูลหลิวแล้วอย่างไร บัดนี้ตระกูลหลิวแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว อำนาจบารมีอะไรก็หมดสิ้น แม้แต่โรงเตี๊ยมก็กำลังจะเจ๊ง”  

“หุบปาก โรงเตี๊ยมของข้ายังไม่เจ๊ง ข้านี่แหละจะเป็นผู้พลิกฟื้นมันขึ้นมาเอง ข้าขอประกาศไว้ในที่นี้เลยว่า อีก 7 วันโรงเตี๊ยมตระกูลหลิวจะจัดการแสดงพิเศษโดยข้าเอง ที่จะเป็นผู้ทำการแสดง”

พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส พลิกวินาศให้เป็นกำไร พลิกชาวบ้านไทยมุงให้เป็นลูกค้า การตลาดเช่นนี้ ไม่ว่ายุคไหนก็ได้ผล

“หึ คุณชายตระกูลหลิวเป็นเกอ มีดีแค่ใบหน้างดงามเอาไว้ใช้ยั่วยวนผู้คน เจ้าจะลำบากทำการแสดงไปทำไม ไม่สู้มาเป็นอนุของข้า ทำหน้าที่แค่นอนครางใต้ร่างข้าเพียงอย่างเดียว ไม่ดีกว่าหรือ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม ก่อนจะตรงเข้ามาฉุดคนงามอีกครั้ง

“สามหาว!!” 

ทว่าจางหย่งก็ไวก่อนจะรีบแทรกมายืนบัง พร้อมกับถีบกู้หมิงเฉียวอีกครั้งซ้ำสองจนกระเด็นไปไกล

“อั่ก อั่ก แค่กๆ” คราวนี้เจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม กู้หมิงเฉียวนั้นกระอักเลือดออกมาคำโตจากลูกเตะพิฆาตของชายข้างกายของคนงาม

“บังอาจ บังอาจ เจ้าเป็นสามีของมันหรอกหรือ คิดว่ามีสามีแล้วข้าจะไม่กล้าฉุดคร่าเอามาเป็นเมียรึยังไง พวกเจ้ายืนเฉยอยู่ทำไม ไปทำร้ายมันแล้วเอาตัวคนงามมาให้ข้า” อันธพาลตระกูลกู้ประกาศกร้าว ลูกสมุนอีกห้าคนที่มาด้วยก็ปรี่เขาไปล้อมจางหย่งเอาไว้ หมายจะใช้กำลังเข้ารุมทำร้ายให้สิ้นสภาพ

ด้านจางหย่งเองกลับยืนนิ่งอย่างสงบ ทว่าสายตาคมกลับมองไปโดยรอบอย่างหมายมาดพร้อมปะทะกำลังได้ทุกเมื่อ

ท่ามกลางเหตุการณ์วุ่นวาย ตลาดกำลังจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นสมรภูมิต่อสู้ ยังไม่ทันได้มีใครลงมือ มีคนผู้หนึ่งก้าวเข้ามาเสียก่อน

“พวกเจ้าทุกคน หยุดเดี๋ยวนี้” 

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดผ้าไหมหรูหราเดินเข้ามาพร้อมกับกระชับกระบี่ข้างกายไว้แน่น หลิวซีซวนที่กำลังขวัญผวาเมื่อหันไปเห็นชายผู้มาใหม่ ก็ต้องตะลึงตาค้าง

หล่อ หล่อมาก หล่ออีกแล้วแม่

ทำไมที่แคว้นเว่ยถึงมีแต่คนหล่อๆ กันนะ

ชายผู้นี้สวมชุดสีน้ำเงินเข้มสะอาดสะอ้าน ข้างเอวมีป้ายหยกบางอย่าง ใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวสะอาดเหมือนอาบน้ำตลอดเวลา

นี่มัน..โอปป้าแห่งโลกจีนโบราณชัดๆ

หากเทียบกันแล้ว จางหย่งนั้นหล่อเหลาแบบคมเข้ม เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศ คนผู้มาใหม่นั้นก็หล่อละมุน สไตล์ศิลปินเกาหลี ท่าทางนั้นก็เต็มไปด้วยอำนาจ ไม่เกรงกลัวอันธพาล ดูท่าทางจะไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่

ฉับพลัน เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองมองเห็นรัศมีเรืองรองของร่างสูงตรงหน้าแผ่ออกมา สัมผัสได้ด้วยใจว่าชายผู้นี้มีบุญบารมี ดวงชะตาไม่ธรรมดา พลังงานชีวิตล้นปรี่

หลิวซีซวนรีบขยี้ตา สะบัดหน้าปัดความคิดประหลาดทิ้งออกไป

“นี่เราแค่เห็นคนหล่อก็แปลงร่างกลายเป็นซีจิตสัมผัสไปแล้วเหรอ ต้องตาฝาดแน่ๆ” 

“ทะเลาะวิวาทกลางตลาด มีความผิด ฉุดคร่าผู้อื่นที่ไม่ได้เต็มใจก็มีความผิด กู้หมิงเฉียว เจ้าอยากไปนอนในคุกสักคืนหรือไม่ ข้าจะได้ไปแจ้งบิดาของข้า” 

ชายผู้มาใหม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงมากอำนาจ

“นี่ใครหรือ ลี่จู” เกอรูปงามกระซิบถามสหาย

“คนผู้นี้มีชื่อว่าหลี่เฉียงฮุย เป็นบุตรของท่านเจ้าเมือง ข้าได้ยินว่าเขาไปรับราชการเป็นขุนนางในราชสำนักด้วย” 

อ้อ ที่แท้เป็นบุตรเจ้าเมืองนี่เอง เจ้าอันธพาลกู้หมิงเฉียวจึงไม่กล้าต่อกร มีเพียงแค่ออกอาการหงุดหงิดฮึดฮัดเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เหลือเพียงแค่ชายรูปงามสไตล์โอปป้าที่เดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางสุภาพ

“คุณชาย ท่านเป็นอะไรหรือไม่” 

โอ้โห ความสว่างไสวเข้าเล่นงานจนตาพร่า หลิวซีซวนถึงกับมองคนหล่อแสนดีจนตาลอย

หรือว่าคนนี้ที่ท่านตาหามาให้เป็นสามีของข้า

ข้าบอกเลยนะ ข้าไม่ติด ไม่ติดมากๆ เลย ท่านตาหลิวหงชิง

“ข้าได้ยินว่า ท่านคือคุณชายตระกูลหลิวที่เพิ่งกลับมาจากต่างเมือง เช่นนั้นท่านควรระวังพวกอันธพาลพวกนั้นไว้เสียบ้าง” 

“เอ่อ ขอบคุณขอรับ ใต้เท้าหลี่” 

“เรียกข้าว่าคุณชายหลี่ธรรมดาเถิด เมื่อกี้ท่านบอกว่าจะจัดทำการแสดงที่โรงเตี๊ยมตระกูลหลิวหรือ” 

“ใช่ ข้าขอเชิญคุณชายและขุนนางทุกคนไปร่วมชมเลยนะขอรับ ข้ารับรองว่าพวกท่านจะไม่ผิดหวัง” 

หลิวซีซวนเปิดปากเอ่ยเรียกลูกค้าทันที เรียกสายตาเอ็นดูจากคุณชายหลี่ได้ไม่น้อย

“ได้ เช่นนั้นข้าจะไป แล้วเจอกัน” เขาเอ่ย ก่อนจะผละออกมา ก่อนจะหันเหสายตาไปยังบ่าวชายข้างกายที่กำลังทำหน้าไม่ถูก

หลี่เฉียงฮุยยกยิ้มมุมปากอย่างขบขันกับโชคชะตาของตน

บางสิ่งต่อให้ใช้คนเป็นกองทัพตามหากลับไร้วี่แวว ตัวเขาเพียงกลับมาเยี่ยมบ้านเก่า กลับได้เจออย่างง่ายดาย

ให้ตายเถอะ ตัวของข้า หลี่เฉียงฮุย ช่างเป็นคนที่มีโชคเหลือเกิน