ตอนที่ 4 ฟื้นขึ้นมาที่เรือนตระกูลหลิว 3/3

เหอซีซวนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเจ็บแค้นและโศกเศร้าของร่างเดิมที่ยังหลงเหลืออยู่ ช่างน่าเศร้าที่คนผู้มีรักที่แสนจริงใจ จะถูกหลอกลวงและหักหลังได้เจ็บปวดเช่นนี้

“ตระกูลเหอ ตระกูลถาน เซี่ยอ้ายเหม่ย พวกแกทำให้เหอซีซวนต้องตายสินะ”

พวกแกจะต้องชดใช้กับความชั่วที่ทำลงไป

“คุณชาย คุณชายฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์” เสียงเอะอะดังขึ้น ก่อนที่ชายชราผู้หนึ่งจะวิ่งเข้ามาที่เขาด้วยท่าทางแตกตื่น ชายชราท่าทางใจดีนั้นยิ้มกว้าง เมื่อเห็นหน้าทายาทตระกูลหลิว เขาทำท่าเหมือนอยากจะสัมผัสร่างกายของชายหนุ่มอยู่หลายครั้งแต่ก็ทำตัวไม่ถูก จนเหอซีซวนอดไม่ได้ที่จะรำคาญจึงจับมืออีกฝ่ายมาจับมือเขาเอง

จากนั้นก็มีคนอีกหลายคนวิ่งตามมาที่ห้อง ด้วยท่าทีร้อนรน

“ท่านปู่ ท่านระวังหน่อยสิขอรับ หากท่านหน้ามืดจนล้มหัวฟาดพื้น พวกข้าจะทำยังไง” ชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมงวัยใกล้เคียงกับเขา เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับประคองชายชราอย่างห่วงใย

“ท่านพี่ ไม่ต้องห่วงท่านปู่หรอก ท่านดูจะแข็งแรงกว่าพวกเราด้วยซ้ำ ไปเป็นห่วงคุณชายคนนั้นเถอะ คุณชายผู้นี้เพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่นานกลับขยับตัวไม่หยุด หากบาดแผลฉีกขาด จะทำอย่างไร” 

ผู้ที่เอ่ยเป็นชายเกอที่มือซ้ายจูงลูก มือขวาอุ้มทารก แถมดูเหมือนกำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย นับว่าเป็นเกอคนแรกที่เขาได้เจอ ตั้งแต่มาเกิดในโลกนี้

ในตอนที่กำลังเหวอ เขาก็ถูกไอ้ใบ้บ่าวของเขาที่ขี่ม้าพามาถึงที่นี่ เข้ามาประคองร่างบางก่อนจะประคองพาไปพักที่เตียงเดิม

พอได้เห็นใบหน้าชัดๆ อีกครั้ง เขาก็พบว่าบ่าวคนนี้มันหน้าตาดีราวกับดาราระดับซุปตาร์ ไม่สิ หน้าตาดีราวกับพวกคุณชายตระกูลผู้ดีมากกว่า

“ท่านหมอบอกว่าหากท่านฟื้นขึ้นให้นอนนิ่งๆ สักพัก อย่าขยับตัวมาก” ไอ้ใบ้เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเข้ม

“เช่นนั้นก็ได้ แต่ช่วยบอกได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วที่นี่ที่ไหน คนพวกนี้คือใคร”

“ให้ข้าเป็นผู้เล่าเองเถอะนะขอรับ” ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ข้ามีนามว่า ตู้เฉิง เป็นผู้ดูแลตระกูลหลิวตามคำสั่งเสียของนายท่านคนเก่าผู้ล่วงลับ นายท่านสั่งการไว้ว่า แม้ดูเหมือนตระกูลจะสูญสิ้นแต่วันหนึ่งจะมีทายาทตระกูลหลิวมาเยือน ให้ข้าดูแลที่นี่และเตรียมตัวต้อนรับท่าน ยามปกติ ประตูตระกูลหลิวนั้นปิดแน่นหนาด้วยอาคมประจำตระกูล แต่ท่านกลับทำลายอาคมนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น ซ้ำยังมีหยกหงส์แดงประจำตระกูลติดมือมาด้วย พวกเราเชื่อสุดใจว่าท่านคือ ทายาทตระกูลหลิวตัวจริง จึงรีบพาตัวท่านมารักษาในเรือนตระกูลหลิวขอรับ”

เช่นนั้นแสดงว่า ตระกูลหลิวไม่ได้ถูกทิ้งร้างไร้ผู้คน แต่มันมีคนดูแลอยู่นั่นเอง เช่นนั้นย่อมหมายความว่า ที่ๆ เขาอยู่ตรงนี้ก็คือตระกูลหลิวเช่นนั้นหรือ

เขากวาดตามองสภาพห้องของตัวเองก็ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่าหลายอย่างดูไม่สมเหตุสมผล เหอซีซวนเติบโตมากับบ้านคหบดี บ้านเดิมของเขาใหญ่โต ไม่ต่างจากที่นี่ ทว่าของประดับตกแต่งล้ำค่ามีมากกว่าหลายเท่า

“ท่านตาตู้เฉิง ข้าอยู่ที่ตระกูลหลิวจริงหรือ มารดาของข้าเคยเล่าว่าที่นี่มีทรัพย์สมบัติมากมาย เพราะต้นตระกูลเคยสร้างคุณงามความดีให้กับราชสำนัก ทำไมบ้านตระกูลหลิวถึงได้โล่งขนาดนี้กัน”

ตู้เฉิงเมื่อได้ยินเหอซีซวนเอ่ยทัก ก็ถึงกับหลั่งน้ำตาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าทันที ชายชรามีสีหน้าสำนึกผิด รีบสารภาพทันที

“คุณชายได้โปรดลงโทษ บ่าวผู้นี้ไร้ความสามารถ ทรัพย์สมบัติล้ำค่าของตระกูลหลิว บ่าวไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จึงใช้ชีวิตโดยการนำของประดับตกแต่งไปขายเพื่อนำเงินมาดูแลรักษาจวน เมื่อเข้าตาจน สุดท้ายข้าก็จำต้องแบ่งพื้นที่ของตระกูลหลิวไปเปิดโรงเตี๊ยมหารายได้เลี้ยงดูตนเองและลูกหลาน บ่าวสมควรตาย”  ตู้เฉิงทำท่าจะโขกศีรษะลงพื้น แต่หลานชายกลับรั้งไว้เสียก่อนจนวุ่นวาย คนที่นอนนิ่งๆ บนเตียงเองก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่จะมองคนแก่ทำร้ายตัวเองได้นาน เขาเข้าใจถึงความตั้งใจของตู้เฉิงดี แต่เพราะเวลามันล่วงเลยมาหลายสิบปี ทำให้เขาจำเป็นต้องหารายได้เลี้ยงตัวเอง และเอามาดูแลรักษาเรือนหลักของตระกูลหลิว

“คุณชาย ข้าผิดไปแล้ว” 

ชายชราทำท่าจะโขกศีรษะกับพื้น เดือดร้อนลูกหลานต่างพากันมาดึงรั้งกันพัลวัน

“ท่านตาตู้เฉิง ลุกขึ้นเถิด เลิกแทนตัวเองว่าบ่าวเถิด ข้าไม่โกรธหรอก ท่านทำไปด้วยเจตนาบริสุทธิ์ แถมยังสร้างกิจการเอาไว้รอข้าเสียด้วย ต่อไปข้าจะได้มีงานทำในโรงเตี๊ยม นั่นนับว่าดีไม่น้อย เอาเป็นว่าพวกท่านสบายใจได้ ข้าขอบใจกับสิ่งที่พวกท่านทำให้ตระกูลหลิวมาตลอด”

“โธ่ คุณชาย”

“ท่านปู่ ในเมื่อคุณชายผู้นี้ไม่คิดมากอะไร ก็ทำใจให้สบายเถิด พวกเรารู้ดีว่าท่านพยายามแค่ไหน เพื่อที่จะดูแลที่นี่”  เกอลูกดกเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะหันมาทางเหอซีซวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ท่านมาจากเมืองหลวงสินะ ที่นี่เหิงเยว่ ชีวิตผู้คนเรียบง่าย ไม่ได้มีสีสันดั่งเช่นที่ๆท่านจากมา หากจะกลับมาอยู่ ก็โปรดทำใจด้วย หากต้องการสิ่งใดให้บอกข้าตู้ลี่จูได้ หากไม่รังเกียจ ข้าก็พร้อมจะเป็นสหายกับท่าน”  ตู้ลี่จูเป็นชาวบ้านธรรมดาไม่ได้มีความรู้เรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ เขาไม่ใช่คนอ่อนหวาน คิดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไร้การประดิษฐ์คำพูดให้สวยหรูเช่นคนในเมืองหลวง

ถึงจะพูดจาห้วนไปหน่อย แต่เขาชอบเกอผู้นี้ไม่น้อย

“ส่วนนี่สามีข้าชื่อ ตู้เจา เป็นหลานท่านปู่” เขาชี้ไปทางชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมงที่มักจะแสดงความห่วงใยท่านตาตู้เฉิงเสียเกินเหตุ

“อาการเจ้าดีขึ้นแล้ว นับว่ารอดมาอย่างปาฏิหาริย์และฟื้นตัวได้เร็วยิ่งนัก คงไม่ต้องไปตามท่านหมอมาดูอาการอีก ต่อไปก็ให้สามีเจ้านอนเฝ้าแล้วกัน”  ตู้ลี่จูเอ่ยพร้อมกับพยักพเยิดไปทางไอ้ใบ้ บ่าวหน้าหล่อของเขา

เหอซีซวนและไอ้ใบ้หันมาสบตากัน พร้อมกับตะโกนออกไปพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“ไม่ใช่สามี!!”

“อ่อ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เหตุต้องเสียงดังด้วย เอาเป็นว่า พวกเจ้าดูแลกันไปเองเถิด ข้ายังต้องเลี้ยงลูกเล็ก”

จากนั้น พวกเขาก็พูดคุยไถ่ถามกันอีกสองสามคำ ก่อนที่คนแซ่ตู้จะพากันกลับไปหมด บุคคลที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นสามีของเหอซีซวนนั้นเอง ก็ทำท่าจะเดินจากไปแต่ถูกรั้งเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน ไอ้ใบ้ เจ้าไม่ต้องไป”

“มีอะไรให้บ่าวผู้นี้รับใช้ขอรับ” เหอซีซวนหรี่ตามองไอ้ใบ้ตรงหน้า ที่ผ่านมาไอ้ใบ้ที่เขารู้จักนั้นท่าทางเหม่อลอยเซื่องซึม ไม่พูดไม่จา ต่างจากคนตรงหน้าที่มีดวงตาเป็นประกายฉลาดเฉลียวแข็งแรง

“เจ้าไม่ได้เป็นใบ้ เจ้าเป็นใครกันแน่”