ตอนที่ 5 อาการเจ็บป่วยประหลาด 2/3

วันเวลาผ่านไปไม่นาน อาการบาดเจ็บของเหอซีซวนก็เริ่มดีขึ้นโดยมีจางหย่งคอยดูแลเขาอย่างใกล้ชิดทุกฝีก้าว ได้มีคนหน้าตาดีเหมือนดาราตัวท็อปคอยตามประคบประหงมอยู่ไม่ห่าง ก็รู้สึกกระชุ่มกระชวย เสียอย่างเดียวก็คือบ่าวคนนี้แม้จะใส่ใจเขามากแต่บางคราก็ทำตัวห่างเหิน เหอซีซวนที่ปักหลักจะคว้าเขามาเป็นสามียิงมุกจีบไปเท่าไหร่ก็ถูกปัดทิ้งสถานเดียว

อะไรกัน ใบหน้างดงามปานเทพเช่นนี้ เกิดใหม่อีกทีก็ยังนกเหรอเนี่ย

ไม่จริง ไม่จริ๊ง

เมื่ออาการเริ่มดีขึ้น วันนี้จางหย่งก็พยุงคุณชายเหอคนงามออกไปเดินดูเรือนตระกูลหลิว เขาพบว่าที่แห่งนี้นั้นเหมือนกับมิติส่วนตัวของเขาที่หลิวหงชิงอาศัยอยู่ แตกต่างเพียงแค่ ที่แห่งนี้ไม่มีข้าวของล้ำค่าประดับประดาเท่าที่ควร เรือนตระกูลหลิวนั้นกว้างใหญ่ไม่น้อย เทียบกับจวนตระกูลเหอนับว่ามีพื้นที่กว้างกว่าเสียอีก แม้จะแบ่งพื้นที่ไปทำโรงเตี๊ยมก็นับว่ากว้างใหญ่ เกินกว่าจะให้คนแก่เพียงผู้เดียวคอยดูแล จากที่กวาดตาดู เขาก็ต้องยอมรับว่าตู้เฉิงนั้นดูแลเรือนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี นอกจากประตูหน้าเรือนตระกูลหลิวที่ดูรกร้างราวกับเรือนร้างแล้ว ส่วนอื่นก็สะอาดสะอ้านน่าอยู่ นับว่าบรรพบุรุษเขาใช้งานคนไม่ผิด

แต่ท่านบรรพบุรุษก็ใจร้ายกับตู้เฉิงยิ่งนัก ที่ทิ้งเรือนเอาไว้โดยไม่ทิ้งทรัพย์สมบัติอะไรให้กับเขา จนชายชราต้องเอาของในบ้านไปขายประทังชีวิต ยังไม่รวมถึงครอบครัวตู้ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการเปิดโรงเตี๊ยมอีก

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาสังเกตเห็นว่าคนตระกูลตู้นั้นไม่มีผู้ใดได้อยู่นิ่ง ตู้ลี่จูนั้นต้องทำอาหารเลี้ยงคนในบ้านและทำอาหารที่โรงเตี๊ยม ทั้งที่กำลังตั้งท้อง ตู้เจาต้องคอยทำความสะอาดเรือนตระกูลหลิวและโรงเตี๊ยมไปพร้อมๆ กัน ส่วนท่านปู่ก็คอยดูบัญชีของโรงเตี๊ยมและดูแลความเรียบร้อยของทุกคน

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ทายาทตระกูลหลิวตัวจริงอย่างเขาจะนิ่งเฉยได้หรือ มีทางเดียวคือ เขาจะต้องรีบฟื้นตัวให้เร็วที่สุด

“สามี” ทายาทตระกูลหลิวคนงามเรียกบ่าวใบ้ที่ตอนนี้เลื่อนขั้น ได้เป็นบ่าวคนสนิทด้วยเสียงหวาน

“คุณชายรักษากิริยาด้วย หากผู้ใดมาได้ยินจะเข้าใจผิด ท่านจะดูไม่ดี” เขาเอ่ยพร้อมกับขยับห่างออกมา

นั่นไง เล่นตัวอีกแล้ว ถ้าจะเล่นตัวขนาดนี้ ทำไมต้องหล่อด้วยล่ะ คนเป็นเมียไม่ได้มันทรมาน

“เออ ก็ได้ จางหย่ง เจ้ามองอะไรอยู่รึ” เขาเอ่ยถาม เขาเห็นจางหย่งกำลังจ้องมองภาพบางอย่างที่วางประดับอยู่หน้าห้องหนังสือด้วยความสนใจ

“ตระกูลหลิวนับว่ามีสายตาแหลมคม ภาพนี้เป็นภาพของปรมาจารย์จาง ภาพหญิงสาวริมทะเลสาบ เป็นภาพหายาก ได้มาเห็นกับตาเช่นนี้ นับว่าเป็นวาสนาของข้ายิ่งนัก”

เหอซีซวนขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าด้วยสายตางุนงง ในความทรงจำของเหอซีซวน ไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับงานศิลปะเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นเพียงเกอคนงามบุตรของคหบดี หาใช่บัณฑิตผู้มากความรู้ แต่ดูเหมือนบ่าวข้างกายจะฉลาดเฉลียวไม่น้อย

“เหรอ อืม ภาพก็งดงามจริงๆ แต่ว่า..” เอ่ยถึงตรงนี้ จู่ๆ ความรู้สึกประหลาดก็แล่นไปทั่วร่าง ความรู้สึกหนาวเย็นแทรกไปทั่วทุกอณู ครั้งนี้เขาไม่ได้เจ็บบาดแผลแต่กลับปวดท้องเหมือนกับลำไส้ถูกปั่นรวมกัน มันเป็นความเจ็บปวดในแบบที่เหอซีซวนเคยเจอมาแล้ว แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะมีอาการหนักขนาดนี้มาก่อน

ข้าเป็นอะไรกัน

เหอซีซวนเจ็บปวดทรมานจนไม่อาจทรงตัวอยู่ได้ เขาทำท่าจะทรุดลงไปกับพื้นแต่กลับถูกบ่าวร่างแกร่งข้างกาย ช้อนตัวอุ้มเข้าสู่อ้อมอกเสียก่อน

“คุณชาย ท่านเป็นอะไร”

“อ๊า จางหย่ง ข้าปวดท้อง โอ๊ย!!!” 

จากนั้นเรือนตระกูลหลิวก็วุ่นวายอลหม่านอีกหน เมื่อจู่ๆ ทายาทตระกูลหลิวก็ทำท่าเจ็บปวดเจียนตาย คนตระกูลตู้ก็ถึงกับนั่งไม่ติด พวกเขารีบไปตามหมอมาตรวจอาการเหอซีซวนอย่างรวดเร็ว

“ท่านน้า ท่านเจ็บมากหรือไม่ ท่านทำใจดีๆ ก่อนนะขอรับ” อาจ้าน บุตรชายวัยสี่ขวบของตู้ลี่จูเอ่ยทัก พร้อมกับนั่งบีบนวดเขาอยู่ที่ปลายเตียง

“อาจ้าน อย่าไปรบกวนท่านหมอ เจ้ารีบออกมาเสียก่อน” เด็กชายเดินออกมาหาบิดาอย่างว่าง่าย ก่อนจะชะเง้อมองท่านหมอที่กำลังตรวจร่างกายคุณชายคนงาม

“ท่านพ่อ หากข้าเติบใหญ่ ข้าอยากเป็นหมอเช่นท่านหมอเจียง” เด็กน้อยเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ทว่าผู้เป็นพ่อกลับมีสีหน้าหนักใจ

“จะเป็นหมอก็ต้องสอบเข้าสำนักหมอให้ได้ น่าเสียดายที่บิดาของเจ้าโง่เขลา ไม่มีเงินส่งเจ้าเรียนหมอหรอก อาจ้าน” 

อะไรกัน นี่พวกเขาจนขนาดนี้เลยเหรอ อาจ้านใฝ่ดีถึงเพียงนี้แต่กลับขาดโอกาสเพราะที่บ้านยากจน น่าสงสารยิ่งนัก