ตอนที่24

“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”

“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”

“งั้นไปกันเลย”

โรงงานทอผ้าXXX

“นายครับมีคนมาขอพบครับ”

อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ

“ใคร??.”

“คุณเพนนีครับ”

อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก

“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”

//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//

ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร

“ต้นคะ”

เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง

“คุณมาที่นี่ทำไม”

ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”

เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม

“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”

ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก

“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”

เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล็กน้อย

“ให้ทำยังไงคุณถึงจะเลิกยุ่งกับผมซะที”

ตฤณภพไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะมาพิศวาสอะไรเขาตอนนี้นักหนาทั้งที่เลิกรากันไปนานนมเนแล้ว

“เพนนียังรักคุณอยู่นี่คะ..คงจะยากค่ะถ้าต้องเลิกยุ่งกับคุณอีกอย่างเพนนีก็เลิกหมั้นกับหมอณคุณแล้วด้วย”

ในความที่เพนนีกล้าขนาดนี้ก็เพราะว่าสถานะของเธอตอนนี้ก็โสดแล้วเธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกและคนที่เธอเลือกก็คือตฤภพ

ด้านหน้าห้องทำงานตฤณภพ

“คุณอินทัชไปไหนปกติจะอยู่หน้าห้องนี่นา”

ณคุณพาปรารีเดินเข้ามาในออฟฟิศของโรงงานทอผ้าปกติแล้วเขาจะเห็นอินทัชนั่งทำงานหน้าห้องแต่วันนี้ไม่ยักจะเห็น

“เปาเข้าไปหาพี่ต้นได้เลยไหมคะ”

ปรารีเห็นว่าชื่อที่ติดหน้าห้องเป็นชื่อของตฤณภพเธอเลยจะเข้าไปด้านใน

“ได้สิ...เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างหน้าดีกว่าพอดีพี่อยากจะคุยกับอินทัชเค้าน่ะ”

ณคุณพยักหน้าให้หญิงสาวเข้าไปสาวนเขาก็จะนั่งรออยู่ด้านหน้าเพราะถ้าหากอินทัชมาก็จะได้คุยเรื่องที่เขาจะติดต่อซื้อผ้าไปให้ปู่เขาทันที

“ค่ะ”

แกร๊กก

ปรารีค่อยๆเปิดประตูแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอชะงักค้างไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้อง

“เพนนีไม่เชื่อว่าต้นจะมีครอบครัวใหม่ถึงมีต้นก็ไม่ได้รักนังนั่นเพราะเพนนี้รู้ว่าตลอดหลายปีที่ต้นไม่มีใครเป็นเพราะต้นยังลืมเพนนีไม่ได้”

“เอ่อ...”

ปรารีตาค้างรู้สึกเจ็บหน่วงใจเล็กน้อยเธอเห็นเพนนีกำลังกอดกับชายหนุ่มแถมคำพูดของเพนนีก็ยังทำให้เธอใจร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกด้วยและเมื่อจบประโยคของเพนนีปรารีก็ปิดประตูไว้ดังเดิมไม่สนใจที่จะเข้าไป

“ผมยอมรับว่าผมไม่ลืมคุณเพราะผู้หญิงไม่รู้จักพออย่างคุณผมลืมไม่ลงและสาเหตุที่ผมไม่มีใครเพราะผมสนใจการทำงานมากกว่าอีกอย่างมก็กลัวว่าผู้หญิงที่เข้ามาหาผมจะนิสัยเหมือนคุณไง...และตอนนี้คนที่ผมจะใช้ชีวิตด้วยเธอดีกว่าคุณมากจะบอกให้คุณเทียบไม่ติดเธอเลยสักนิด”

ตฤณภพสะบัดมือของหญิงสาวที่เหนียวเป็นปลิงออกจากตัวของเขาและย้ำชัดให้เธอได้รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันกลับไปคบกับเธออีกเด็ดขาด

“อ้าวเปา...ทำไมไม่เข้าไปล่ะกลับมาทำไม”

ณคุณแปลกใจเล็กน้อยที่ปรารียังไม่ทันได้เข้าไปด้านในก้ออกมาเสียแล้ว

“เราไปที่อื่นกันเถอะค่ะพี่ต้นมีแขกอยู่”

ปรารียิ้มแหยๆให้ชายหนุ่มพร้อมบอกให้เขาพาเธอไปจากที่นี่เพราะตฤณภพนั้นคงไม่อยากให้เธอเข้าไปกวนในตอนนี้

“อ้าวเหรอ..โอเคงั้นเรากลับกันเลยก็ได้คุณอินทัชไว้คุยคราวหลัง”

ณคุณเห็นว่าเขาคงต้องพาหญิงสาวออกไปก่อนเพราะหากรอคุยกับอินทัชก็คงจะนานเพราะยังไม่เห็นมีวี่แววว่าจะกลับมาเลย

“ดีค่ะ”

5นาทีต่อมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

ณคุณสังเกตหญิงสาวตั้งแต่ออกมาจากโรงงานแล้วเธอดูนิ่งผิดกับนิสัยส่วนตัว

“เปล่าค่ะ...เปาไม่อยากกลับบ้านค่ะพี่หมอพี่หมอจะไปไหนต่อเปาไปด้วยค่ะ”

ปรารีพยายามยิ้มกลบเกลื่อนว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรเพียงแต่วันนี้เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านก็เท่านั้น

“อ้าวเหรอ..เอางั้นก็ได้แต่”

ณคุณคิดว่าหากหญิงสาวสบายใจแบบนี้เขาก็ไม่อยากขัด

2 ชั่วโมงต่อมา

ณคุณพาหญิงสาวมาพักผ่อนที่ไร่ของเขาที่นี่มีที่แปลกตาให้หญิงสาวได้หยิบมือถือมาถ่ายรูปแทบจะไม่ได้หยุดถึงแดดจะร้อนขาที่เจ็บของเธอจะไม่เป็นใจแต่เธอก็ยังดั้นด้นเดินเที่ยวเพราะว่าเมื่อเห็นธรรมชาติแล้วมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

“เที่ยงแล้วหิวหรือยัง”

ณคุณเดินมาตามหญิงสาวไปนั่งที่ร้านอาหารที่เปิดรับนักท่องเที่ยวในไร่ของเขาทั้งคู่เดินกลับมานั่งที่ร้านอาหารในช่วงเที่ยง

“เหมือนรู้นะคะ”

ปรารีชอบใจที่ณคุณเหมือนจะรู้เวลาทานอาหารของเธอหากชายหนุ่มคนที่เธออยากให้เขาห่วงเป็นห่วงเอาใจใส่เธอแบบนี้บ้างก็ดีไม่ใช่ทำไปเพราะหน้าที่เท่านั้น

“สเต็กหมูที่นี่อร่อยมากเลยนะพี่การันตี”

ณคุณไม่ลืมที่จะเอ่ยชมอาหารร้านของที่ไร่เขาเองเขาลองทานมาแล้วอร่อยแทบจะทุกเมนู

“แบนี้ก็ต้องขอชิมแล้วล่ะค่ะ”

“พี่จัดให้เลย”

“พี่หมอมาอยู่ที่นี่รู้สึกแปลกๆบ้างไหมคะเพราะปกติอยู่แต่ในเมืองแถมความสะดวกสบายต่างกันอีกต่างหาก”

ปรารีเห็นว่าณคุณมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแต่ก็ทำตัวปกติเหมือนคนที่นี่ไม่ได้เดือดร้อนอะไรแถมเสื้อผ้าจากที่เคยแต่งตัวเนี๊ยบๆหล่อๆเป็นคุณหมออยู่ในห้องแอร์กลับต้องมาใส่กางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบเสื้อแขนยาวเหมือนทั่วๆไปที่ชาวไร่เขาใส่แต่ถึงจะลุคไหนพี่หมอของเธอก็ดูหล่อสะอาดไม่ต่างกัน

“สองสามวันแรกก็แปลกๆเยอะเลยหละแต่อยู่ๆมาก็ปรับตัวได้เราก็แค่ใช้ชีวิตตามคนที่นี่เท่านั้นเอง”

ณคุณค่อนข้างเข้ากับอะไรได้ง่ายๆเพราะเขาเป็นคนที่ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว