“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”
“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”
“งั้นไปกันเลย”
โรงงานทอผ้าXXX
“นายครับมีคนมาขอพบครับ”
อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ
“ใคร??.”
“คุณเพนนีครับ”
อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก
“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”
//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//
ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร
“ต้นคะ”
เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง
“คุณมาที่นี่ทำไม”
ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่
“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”
เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม
“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”
ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก
“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”
เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล็กน้อย
“ให้ทำยังไงคุณถึงจะเลิกยุ่งกับผมซะที”
ตฤณภพไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะมาพิศวาสอะไรเขาตอนนี้นักหนาทั้งที่เลิกรากันไปนานนมเนแล้ว
“เพนนียังรักคุณอยู่นี่คะ..คงจะยากค่ะถ้าต้องเลิกยุ่งกับคุณอีกอย่างเพนนีก็เลิกหมั้นกับหมอณคุณแล้วด้วย”
ในความที่เพนนีกล้าขนาดนี้ก็เพราะว่าสถานะของเธอตอนนี้ก็โสดแล้วเธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกและคนที่เธอเลือกก็คือตฤภพ
ด้านหน้าห้องทำงานตฤณภพ
“คุณอินทัชไปไหนปกติจะอยู่หน้าห้องนี่นา”
ณคุณพาปรารีเดินเข้ามาในออฟฟิศของโรงงานทอผ้าปกติแล้วเขาจะเห็นอินทัชนั่งทำงานหน้าห้องแต่วันนี้ไม่ยักจะเห็น
“เปาเข้าไปหาพี่ต้นได้เลยไหมคะ”
ปรารีเห็นว่าชื่อที่ติดหน้าห้องเป็นชื่อของตฤณภพเธอเลยจะเข้าไปด้านใน
“ได้สิ...เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างหน้าดีกว่าพอดีพี่อยากจะคุยกับอินทัชเค้าน่ะ”
ณคุณพยักหน้าให้หญิงสาวเข้าไปสาวนเขาก็จะนั่งรออยู่ด้านหน้าเพราะถ้าหากอินทัชมาก็จะได้คุยเรื่องที่เขาจะติดต่อซื้อผ้าไปให้ปู่เขาทันที
“ค่ะ”
แกร๊กก
ปรารีค่อยๆเปิดประตูแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอชะงักค้างไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้อง
“เพนนีไม่เชื่อว่าต้นจะมีครอบครัวใหม่ถึงมีต้นก็ไม่ได้รักนังนั่นเพราะเพนนี้รู้ว่าตลอดหลายปีที่ต้นไม่มีใครเป็นเพราะต้นยังลืมเพนนีไม่ได้”
“เอ่อ...”
ปรารีตาค้างรู้สึกเจ็บหน่วงใจเล็กน้อยเธอเห็นเพนนีกำลังกอดกับชายหนุ่มแถมคำพูดของเพนนีก็ยังทำให้เธอใจร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกด้วยและเมื่อจบประโยคของเพนนีปรารีก็ปิดประตูไว้ดังเดิมไม่สนใจที่จะเข้าไป
“ผมยอมรับว่าผมไม่ลืมคุณเพราะผู้หญิงไม่รู้จักพออย่างคุณผมลืมไม่ลงและสาเหตุที่ผมไม่มีใครเพราะผมสนใจการทำงานมากกว่าอีกอย่างมก็กลัวว่าผู้หญิงที่เข้ามาหาผมจะนิสัยเหมือนคุณไง...และตอนนี้คนที่ผมจะใช้ชีวิตด้วยเธอดีกว่าคุณมากจะบอกให้คุณเทียบไม่ติดเธอเลยสักนิด”
ตฤณภพสะบัดมือของหญิงสาวที่เหนียวเป็นปลิงออกจากตัวของเขาและย้ำชัดให้เธอได้รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันกลับไปคบกับเธออีกเด็ดขาด
“อ้าวเปา...ทำไมไม่เข้าไปล่ะกลับมาทำไม”
ณคุณแปลกใจเล็กน้อยที่ปรารียังไม่ทันได้เข้าไปด้านในก้ออกมาเสียแล้ว
“เราไปที่อื่นกันเถอะค่ะพี่ต้นมีแขกอยู่”
ปรารียิ้มแหยๆให้ชายหนุ่มพร้อมบอกให้เขาพาเธอไปจากที่นี่เพราะตฤณภพนั้นคงไม่อยากให้เธอเข้าไปกวนในตอนนี้
“อ้าวเหรอ..โอเคงั้นเรากลับกันเลยก็ได้คุณอินทัชไว้คุยคราวหลัง”
ณคุณเห็นว่าเขาคงต้องพาหญิงสาวออกไปก่อนเพราะหากรอคุยกับอินทัชก็คงจะนานเพราะยังไม่เห็นมีวี่แววว่าจะกลับมาเลย
“ดีค่ะ”
5นาทีต่อมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ณคุณสังเกตหญิงสาวตั้งแต่ออกมาจากโรงงานแล้วเธอดูนิ่งผิดกับนิสัยส่วนตัว
“เปล่าค่ะ...เปาไม่อยากกลับบ้านค่ะพี่หมอพี่หมอจะไปไหนต่อเปาไปด้วยค่ะ”
ปรารีพยายามยิ้มกลบเกลื่อนว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรเพียงแต่วันนี้เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านก็เท่านั้น
“อ้าวเหรอ..เอางั้นก็ได้แต่”
ณคุณคิดว่าหากหญิงสาวสบายใจแบบนี้เขาก็ไม่อยากขัด
2 ชั่วโมงต่อมา
ณคุณพาหญิงสาวมาพักผ่อนที่ไร่ของเขาที่นี่มีที่แปลกตาให้หญิงสาวได้หยิบมือถือมาถ่ายรูปแทบจะไม่ได้หยุดถึงแดดจะร้อนขาที่เจ็บของเธอจะไม่เป็นใจแต่เธอก็ยังดั้นด้นเดินเที่ยวเพราะว่าเมื่อเห็นธรรมชาติแล้วมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจ
“เที่ยงแล้วหิวหรือยัง”
ณคุณเดินมาตามหญิงสาวไปนั่งที่ร้านอาหารที่เปิดรับนักท่องเที่ยวในไร่ของเขาทั้งคู่เดินกลับมานั่งที่ร้านอาหารในช่วงเที่ยง
“เหมือนรู้นะคะ”
ปรารีชอบใจที่ณคุณเหมือนจะรู้เวลาทานอาหารของเธอหากชายหนุ่มคนที่เธออยากให้เขาห่วงเป็นห่วงเอาใจใส่เธอแบบนี้บ้างก็ดีไม่ใช่ทำไปเพราะหน้าที่เท่านั้น
“สเต็กหมูที่นี่อร่อยมากเลยนะพี่การันตี”
ณคุณไม่ลืมที่จะเอ่ยชมอาหารร้านของที่ไร่เขาเองเขาลองทานมาแล้วอร่อยแทบจะทุกเมนู
“แบนี้ก็ต้องขอชิมแล้วล่ะค่ะ”
“พี่จัดให้เลย”
“พี่หมอมาอยู่ที่นี่รู้สึกแปลกๆบ้างไหมคะเพราะปกติอยู่แต่ในเมืองแถมความสะดวกสบายต่างกันอีกต่างหาก”
ปรารีเห็นว่าณคุณมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแต่ก็ทำตัวปกติเหมือนคนที่นี่ไม่ได้เดือดร้อนอะไรแถมเสื้อผ้าจากที่เคยแต่งตัวเนี๊ยบๆหล่อๆเป็นคุณหมออยู่ในห้องแอร์กลับต้องมาใส่กางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบเสื้อแขนยาวเหมือนทั่วๆไปที่ชาวไร่เขาใส่แต่ถึงจะลุคไหนพี่หมอของเธอก็ดูหล่อสะอาดไม่ต่างกัน
“สองสามวันแรกก็แปลกๆเยอะเลยหละแต่อยู่ๆมาก็ปรับตัวได้เราก็แค่ใช้ชีวิตตามคนที่นี่เท่านั้นเอง”
ณคุณค่อนข้างเข้ากับอะไรได้ง่ายๆเพราะเขาเป็นคนที่ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้
“มานี่...”“โอ้ยย....ปล่อย”ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ“อยู่นิ่งๆ”ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้“พี่ต้นจะทำอะไร”ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ“........”ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย“ทำแบบนี้ทำไม”ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเ
บ้านณคุณ“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ“สวัสดีค่ะ”ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้“คุณแม่ขา”“...เฮ้ออ...”มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปร
Rrrrrrrrr“ครับคุณอินทัช...ผมคงยังไม่เข้าไปที่โรงงานอีกสองสามวันรบกวนคุณอินทัชดูแลความเรียบร้อยด้วยนะครับ”ดูเหมือนอินทัชจะโทรมาตรงจังหวะชายหนุ่มเลยถือโอกาสบอกเรื่องที่เขาจะไม่เข้าไปที่โรงงานสักสองสามวันเพราถ้าหากเขายังมีเรื่องกังวลใจเรื่องปรารีนี้อยู่งานของเขาไม่เดินแน่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียงานเพราะเรื่องผู้หญิงนี่แหละเขายอมรับเลยว่าหญิงสาวมีอิทธิพลต่อตัวและหัวใจของเขาจริงๆ21.30 น.“ยังไม่นอนอีกเหรอ”ณคุณเดินออกมาดูหญิงสาวที่นั่งที่เก่าอี้ไม้หน้าบ้านในตอนดึกๆดื่นๆเขาพึ่งทำงานเสร็จบังเอิญเห็นเธอจากมุมข้างหน้าต่างเลยเดินออกมาดูคราแรกคิดว่าเธอจะหลับไปแล้วเสียอีก“เอ่อ...เดี๋ยวข้าวกำลังจะเข้าไปพอดีเลยค่ะ”ต้นข้าวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเดินออกมาหาเธอด้วยความที่ไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงจึงลุกขึ้นหมายจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที“คิดถึงพ่อล่ะสิ...นั่งคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”ณคุณดูออกว่าที่หญิงสาวมานั่งเหม่อตอนนี้แสดงว่าน่าจะคิดถึงพ่อที่จากไปเขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับเอพอดีไหนๆก็ยังไม่นอนก็ขอคุยเลยแล้วกัน“ค่ะ”ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยกันบรรยากาศตรงหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดา
“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”“ดีแล้วล่ะ”มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธ