ตอนที่29

“มานี่...”

“โอ้ยย....ปล่อย”

ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ

“อยู่นิ่งๆ”

ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้

“พี่ต้นจะทำอะไร”

ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ

“........”

ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย

“ทำแบบนี้ทำไม”

ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน

“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”

ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย

“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”

ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเกิดแต่เหมือนแรงของเธอจะสลัดเขาไม่ออกจากตัวของเธอไปเลยสักนิดเดียว

“อื้มม.....”

ตฤณภพก้มลงจูบปากของหญิงสาวอย่างรุนแรงเพราะดูท่าเธอจะไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำตัวของเธอไปได้ง่ายๆจนเขาต้องใช้มืออีกข้างปล่อยข้อมือของเธอแล้วบีบที่คางของหญิงสาวให้เธอเปิดปากให้เขาได้ใช้ลิ้นร้ายลุกล้ำเข้าไป

เพียะ..ตุ้บบ..พลั้กกก

“ไม่นะ...อะ..อื้อ..ฮื้อออ..”

เมื่อมือของหญิงสาวเป็นอิสระถึงแม้ว่าจะข้างเดียวเธอก็ชื้อข้างเดียวของเธอตบตีจิกข่วนฟาดไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละจนหลังของชายหนุ่มต้นแขนมีแต่รอยเล็บรอยนิ้วมือแถมยังมีเลือดซิบอีกด้วย

“...อือ...อร้ายยยยยย...อึก”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมที่มันทำให้ช่องทางรักของเธอต้องเจ็บเหมือนมีมีดมากรีดแถมยังจุกจนร้องไม่ออกอีกด้วยตอนนี้เธอมือไม้อ่อนไปหมดเพราะความเจ็บน้ำตาที่ไหลออกมาก็ยังไหลมาไม่ขาดสายตอนนี้เธอหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้แล้วหากเขาอยากจะทำอะไรกับร่างกายเธอก็เชิญเขาทำให้เต็มที่เลยแต่เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอแบบนี้อีกเด็ดขาดเพราะหลังจากนี้เธอคงทนอยู่กับคนอย่างเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“เปา...”

ชายหนุ่มหยุดชะงักการกระทำเล็กน้อยเขาเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแหบพร่าเขารู้ว่าเขาพึ่งจะผ่านอะไรบางอย่างในตัวของเธอในใจชื้นขึ้นมาอย่างมากที่เขานั้นเป็นคนแรกของเธอและครั้งนี้หากเธอเป็นของเขาแล้วหวังว่าเธอจะทำตัวให้มันเหมาะสมขึ้นในการรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนอื่นเพราะเขาเป็นคนที่หวงของมากโดยเฉพาะของที่รัก

เพียะ

ปรารีหันมาตามเสียงเรียกเธออดไม่ได้ที่จะฟาดมือบางของเธอไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งในฐานะที่ทำให้เธอเจ็บและกระทำการที่ไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้

“อื้มมม”

ตฤณภพหน้าหันแบบไม่ทันได้ตั้งตัวแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะหยุดการกระทำนี้ชายหนุ่มก้มลงไปบดจูบหญิงสาวอีกรอบครั้งนี้แทบจะดูดกลืนวิญญาณของหญิงสาวออกไปจนหมดตัว

“อื้มม...อื้อ.ๆๆๆ”

“อ้าส์..ส์”

สะโพกของชายหนุ่มก็ยังทำงาเป็นจังหวะเช่นเดิมแต่เร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ของเขาอารมณ์ที่พลุ่งพล่านตอนนี้มันทำให้เขาต้องสบถเสียงแหบพร่าปลดปล่อยออกมาจากในลำคอมือหนาบีบเคล้นเต้างามเล่นอย่างสนุกมือให้เธอได้รู้ว่าทุกอย่างในตัวของเธอมันเป็นของเขาทั้งหมด

วันต่อมา

09.30 น.

“อืมม..”

//..เปา..ทำไมไม่อยู่ในห้องล่ะ//

ตฤณภพตื่นมาในช่วงสายของวันเมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็ปาไปเกือบเช้าเมื่อตื่นมาไม่เห็นว่าหญิงสาวที่เขานอนกกกอดอยู่เมื่อคืนไม่อยู่แล้ วจึงรีบลุกขึ้นมาตามหาเธอไปทั่วห้องรอยยับยู่ยี่ปนกับคราบเลือดและคราบน้ำรักบนที่นอนยังมีให้เห็นเกลื่อนตอกย้ำว่าเธอเป็นของเขาแล้วและเขาก็จะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปจากเขาง่ายๆด้วย

“อยู่ไหนของเธอนะ”

หลังจากทีหาเธอทั่วบ้านจนรู้ว่าเธอหายไปแล้วชายหนุ่มก็พยายามติดต่อหญิงสาวแต่ก็ไม่เป็นผลไม่ใช่แค่เธอไม่ยอมรับสายแต่กลับปิดเครื่องหนีไปแล้วด้วยตอนนี้เขาพยายา มคิดอยู่ว่ามีที่ไหนที่หญิงสาวจะไปได้บ้าง

บ้านณคุณ

“ทำไมพี่เปาตัวร้อนแบบนี้ล่ะคะเมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”

ต้นข้าวคอยเช็ดตัวให้ปรารีตั้งแต่ที่ณคุณพามาถึงเธอไม่รู้ว่าทำไมปรารีถึงได้ป่วยจนไข้สูงขนาดนี้

“โรคภัยไข้เจ็บมันไม่เลือกเวลาหรอก...พี่ฝากดูแลเปาก่อนนะพี่ต้องไปทำธุระ”

ณคุณพอจะรู้ว่าอาการที่หญิงสาวเป็นมันเกิดจากอะไรและทำไมเธอจึงโทรให้เขาไปรับแต่เช้ามืดด้วยสภาพี่เขาเห็นเธอคราแรกยังตกใจที่ไม่คิดว่าตฤณภพจะทำกับหญิงสาวขนาดนี้แต่ในเรื่องเหตุผลเกิดจากอะไรเขายังไม่อยากจะซักถามอะไรมากมายตอนนี้ก็ให้หญิงสาวพักไปก่อนเพราะตอนนี้เขาต้องรีบไปที่สนามบินเพื่อไปรับมลฤดีแม่ของหญิงสาวมาที่นี่

“ค่ะ.นายน้อย”

ต้นข้าวพยักหน้ารับนายน้อยของเธอและหันไปดูแลปรารีต่อ

สนามบิน

“คุณน้าครับ”

ณคุณเห็นมลฤดีนั่งรออยู่จึงรีบเข้าไปเรียกเธอให้ตามเขามาที่รถ

“หมอคุณ..เปาเป็นยังไงบ้างลูก”

เมื่อมลฤดีขึ้นรถได้ก็ถามถึงอาการของปรารีทันทีเพรารู้สึกเป็นห่วงจากข่าวที่ได้รับจากปรารีเมื่อช่วงเช้ามืดเธอเองก็ค่อนข้างตกใจอยู่เหมือนกันไม่คิดว่าลูกชายที่เธอเลี้ยงมาจะเป็นคนแบบนี้

“ผมให้ยาเธอทานแล้วครับตอนนี้พักผ่อนอยู่”

เรื่องอาการของปรารีได้พักสักหน่อยคงอาการดีขึ้นเพราะณคุณเองก็จัดยาให้เอทานก่อนที่จะนอนพักเรียบร้อยแล้ว

“แล้วคุณน้าจะรับเธอกลับเลยหรือเปล่าครับ”

“น้าว่าจะรอให้เปาหายดีก่อน..อ่อ..แต่น้าขออย่างนึงเรื่องที่เปาไปพักบ้านหมอน้าขอให้เป็นความลับนะจ๊ะส่วนเรื่องตาต้นน้าจะจัดการเอง”

มลฤดีคงจะต้องให้อาการของปรารีดีขึ้นก่อนถึงจะพากลับแต่เธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับลุกชายเธอเด็ดขาดว่าปรารีอยู่ที่ไหนในเมื่อกล้าทำผิดก็ต้องยอมรับโทษที่เธอจะสั่งสอนเธอเองถึงอยากจะให้ทั้งสองลงเอยกันก็จริงแต่ก็ไม่ใช่ให้ลูกชายเธอใช้วิธีรุนแรงแบบนี้

“ครับคุณน้าเปาเองก็ขอไว้เหมือนกันว่าอย่าบอกคุณต้น”

เรื่องที่มลฤดีขอร้องณคุณเองก็ได้รับการขอร้องนี้มาจากปรารีเช่นกันเพราะฉะนั้นเรื่องที่กลัวว่าตฤณภพจะรู้ทุกคนสบายใจได้ว่าไม่มีทางแน่นอนถึงแม้ว่าจะตามมาที่บ้านของเขาก็คงไม่เจอเพราะหญิงสาวอยู่ในห้องที่เขาสร้างไว้เป็นมุมส่วนตัวอย่างมิดชิด