ตอนที่33

“ดี...ฉันก็พึ่งจะเห็นหลานฉันมันเสียงานเพราะผู้หญิงก็คราวนี้แหละ..เล่นให้หัวปั่นไปเลย”

โสพิศหัวเราะให้กับความร้อนใจของหลานชายเธอ

“เอ..เสียงานเพราะผู้หญิงมันเรื่องดีเหรอครับคุณท่าน”

ธวัชชัยไม่เข้าใจที่โสพิศพูดไอ้การที่เสียงานเพราะผู้หญิงนี่มันใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านายหนุ่มของเขาจริงหรือ

“คนอื่นอาจจะไม่ดีแต่มันดีสำหรับหลานฉันในตอนนี้..อ่อ..แล้วอย่าให้แผนแตกล่ะคุณชัย”

โสพิศขมวดคิ้วให้ธวัชชัยที่ดูท่าจะกลับไปเข้าข้างเจ้านายตัวเองเสียแล้วจึงย้ำว่าอย่าให้แผนแตก

“ครับคุณท่าน”

บ้านณคุณ

“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก”

มลฤดีเดินมานั่งข้างปรารีหาเรื่องคุยกับลูกสาวเธอเพราเห็นว่านั่งเหม่อใจลอยที่สวนหน้าบ้านนานแล้ว

“เอ่อ..เปาอยากจะขออนุญาตคุณแม่ไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ได้ไหมคะ”

ปรารีคิดดีแล้วว่าเธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม

“ถ้าเปาสบายใจแม่ก็ไม่ห้าม...และก็จะไม่มีใครรู้ด้วย”

มลฤดีไม่ได้ขัดอะไรและเธอเองก็จะไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้ลุกชายเธอรู้ด้วยเพราะอยากจะดัดนิสัย

“ขอบคุณคุณแม่มากๆเลยนะคะ”

ปรารีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับคุณแม่ของเธอเพราดูจะเข้าใจเธอไปเสียทุกอย่าง

“อย่าลืมติดต่อหาแม่ด้วยนะ”

มลฤดีให้หญิงสาวไปอยู่นานเท่าไรก็ได้ให้สบายใจแต่ว่าขออย่างเดียวอย่าขาดการติดต่อเท่านั้น

“ค่ะคุณแม่”

เรื่องนี้ปรารีรู้ดีว่าเธอต้องทำตัวอย่างไรให้คนที่คอยเป็นห่วงเธอหายห่วง

เย็นของวัน

“พี่เปาจะไปแล้วเหรอคะแบบนี้ข้าวก็เหงาแย่เลยสิคะ”

ต้นข้าวรู้ข่าวว่าปรารีจะไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่เธอก็อดจะคิดถึงไม่ได้เพรายอมรับเลยว่าถึงจะรู้จักกับปรารีได้ไม่นานแต่พี่สาวคนนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหงายเหงาเหมือนเป็นพี่สาวของเธอจริงๆ

“มีมือถือใหม่แล้วนี่ไงไลน์หาพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะ”

ปรารีรู้ว่าวันนี้ณคุณพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่มาแล้วเรื่องเหงาคงแก้ไม่ยากเพราะว่าเธอกับต้นข้าวก็สามารถติดต่อกันได้ตลอดเวลา

“เอ่อ...ข้าวยังเล่นไม่เป็นเลยค่ะ”

ต้นข้าวยิ้มแหยๆให้ปรารีเธอเองยังเล่นมือถือเครื่องใหม่ราคาแพงนี้ไม่เป็นเลย

“เอางี้เดี๋ยวพี่สอนนะ”

เรื่องนี้ปรารีเห็นว่าไม่ยากต้นข้าวยังเป็นวัยรุ่นสามารถเรียนรู้อะไรได้เร็วอยู่แล้วสอนสักพักคงเข้าใจ

“ค่ะ”

“อย่างแรกเราต้องแอดพี่เป็นเพื่อนก่อน..ทำแบบนี้นะ”

“ค่ะ”

ต้นข้าวฟังที่ปรารีอธิบายอย่างตื่นเต้นที่เธอก็พึ่งจะรู้เหมือนกันว่าโลกภายนอกเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วถึงเธอจะเคยเห็นพวกเพื่อนๆที่โรงเรียนเธอมีมือถือกนบ้างแต่มันก็ดูไม่ทันสมัยเท่ารุ่นนี้เลย

“คล่องแล้วใช่ไหม”

“ก็พอได้แล้วค่ะขอบคุณนะคะ”

ปรารีนั่งสอนต้นข้าวได้พักใหญ่ต้นข้าวเองก็เข้าใจทุกอย่างเกือบหมดแล้วหลังจากนี้เธอก็เพียงใช้งานจริงให้คล่องก็เท่านั้นเอง

“ในนี้มีแค่เฟสกับไลน์งั้นต้องโหลดไอจีกับทวิตเตอร์เพิ่ม”

“พี่เปาทำเลยค่ะ..ข้าวเล่นไม่ค่อยเป็น”

ต้นข้าวเห็นว่าหากในมือถือเครื่องนี้ของเธอต้องมีอะไรเพิ่มเติมเธอก็ให้ปรารีจัดการให้เธอได้เลย

“โอเคจะเดี๋ยวพี่จะสอนให้นะ”

“ทำอะไรกันอยู่สองสาว”

ณคุณเห็นสองสาวกำลังนั่งง่วนกันอยู่สองคนเลยอยากเข้ามาแจมด้วย

“เปาสอนข้าวเล่นไลน์แล้วก็กำลังจะโหลดไอจีกับทวิตเตอร์ค่ะ”

“อ๋อ...พี่ว่าจะสอนข้าวอยู่พอดีเปาสอนได้ก็ดีเลยเดี๋ยวพี่ต้องเข้าไปที่ออฟฟิศสักพักใหญ่ๆพอดีมีรถจากโรงงานมารับของ”

คราแรกณคุณก็ว่าจะสอนต้นข้าวเองแต่เมื่อปรารีสอนแทนแล้วเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรกว่าเขาจะได้สอนเธอคงเป็นอีกวันเพราะเขายังมีงานค้างอีกพอสมควร

“ค่ะ”

2 วันต่อมา

ปรารีอยู่ที่นี่ต่ออีกไม่กี่วันก็เตรียมเดินทางไปที่เชียงใหม่เพราะไม่อยากรบกวนที่บ้านของณคุณนานนัก

“บ๊ายบายค่ะพี่เปา..สวัสดีค่ะคุณน้า”

ต้นข้าวโบกมือลาทั้งมลฤดีและปรารีที่นั่งอยู่บนรถตู้คันหรูอย่างอาลัยอาวรณ์เพราะรู้ว่าหลังจากนี้เธอก็คงอยู่ในบ้านอย่างเงียบเหงาอย่างเคย

“จ้า”

“บายจ้าข้าว”

“ไว้เจอกันอีกนะครับ”

ณคุณเองก็โบกมือลาสองแม่ลูกเช่นกัน

“.......”

“จ๋อยเลยสิเรา”

หลังจากที่รถแล่นออกไปแล้วณคุณก็สังเกตได้ว่าต้นข้าวมีสีหน้าท่าทางที่เหงาหงอยอย่างเห็นได้ชัดเขาเองตั้งใจว่าจะพยายามพาเธอออกข้างนอกบ้านบ้างหากว่างเธอจะได้เปิดหูเปิดตา

อิตาลี

“เปา...เปา...”

ตฤณภพลงจากสนามบินได้ก็นั่งรถตรงมาที่บ้านที่ธวัชชัยให้พิกัดเขามาทันทีเมื่อมาถึงเห็นประตูเปิดอยู่ก็มีความหวังว่าหญิงสาวจะอยู่ในบ้านจึงรีบวิ่งเข้าไปเรียกหาเธอจนลั่นบ้าน

“คุณเป็นใครคะ??”

แม่บ้านที่นี่ไม่รู้จักตฤณภพเพราะบ้านหลังนี้จะมีแค่โสพิศกับปรารีเท่านั้นที่เคยอาศัยอยู่เมื่อได้ยินชายหนุ่มคนนี้เรียกชื่อคนเป็นเจ้านายก็ต้องเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร