โรงพยาบาลXXX
“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”
“.....”
//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//
“พี่ดีใจที่สุดเลย”
เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะ
บ้านXXX
ปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้
“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”
เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว
“เอ่อ..”
ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว
“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”
ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก
“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”
มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ
“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับคุณแม่”
ตฤณภพเห็นด้วยกับแม่ของเขาตัวเขาเองอยากเลี้ยงลูกทีเดียวไปเลยเหมือนกัน
“ดีจะลูก”
“ไม่ถามเปาก่อนเหรอคะ”
ปรารีคิ้วขมวดเล็กน้อยที่ตฤณภพนั้นไม่ได้ถามเรื่องนี้กับเธอก่อนเลย
3 เดือนต่อมา
ตอนนี้ปรารีก็ตั้งท้องได้เกือบหกเดือนแล้วหลังจากสามเดือนแรกท้องเธอก็โตขึ้นเร็วมากจนหญิงสาวเดินตัวกลมอุ้ยอ้ายกันเลยทีเดียวตฤณภพก็เอาใจหญิงสาวอยู่ไม่ห่างพยายามดูแลเอาใจตามใจหญิงสาวให้ได้มากที่สุดเพราะไม่อยากให้เธออารมณ์เสีย
“ทำไมไม่รับสายนะ..เฮ้อ..”
ช่วงนี้ปรารีรู้สึกเหงาเป็นพิเศษด้วยเพราะอารมณ์ของเธอก็ไม่ค่อยจะปกติเมื่อโทรหาสามีเธอหลายสิบสายแล้วก็ไม่รับเสียทีจนเธอต้องตัดสินใจนั่งรถแท็กซี่ออกไปหาสามีของเธอถึงที่บริษัทเสียแล้ว
30 นาทีต่อมา
บริษัทXXX
“ทางบริษัทต่างชาติที่ต้องการลงทุนกับแบรนด์ของเราเค้าจะมาดูงานที่ไทยสองอาทิตย์รบกวนคุณอนิรุตดูแลทางเค้าด้วยแล้วกันนะครับทุกอย่างต้องดีที่สุดงบเท่าไรไม่อั้น”
“ครับบอส”
ตฤณภพประชุมตั้งแต่ช่วงเช้าจัดเตรียมงานในการต้อนรับคนมาดูงานจากต่างประเทศเขาต้องการให้ภาพลักษณ์ของบริษัทของเขาเป็นที่น่าเชื่อถือมากที่สุดเพราะหากมีนายทุนใหญ่สนใจจะใช้โรงงานของเขาเป็นฐานการผลิตก็เท่ากับว่าอีกหน่อยจะมีอีกหลายที่ติดต่อมาเหมือนกันนั่นมันก็เป็นผลดีที่เขาไม่ต้องเสียเงินโฆษณาอะไรเลยทุกอย่างเกิดจากคุณภาพสินค้าของเขาล้วนๆ
“เอ่อ..คุณต้นครับ”
“ครับคุณชัย”
“คุณเปามารออยู่ในห้องครับ”
“อ่อ..ครับ”
ตฤณภพเห็นว่าปรารีมาถึงที่นี่คงจะเป็นเรื่องอารมณ์ของเธออีกเป็นแน่เพราะเขาเองก็ไม่ได้ถือมือถือเข้ามาในห้องประชุมด้วยเมื่อคุยกับธวัชชัยเสร็จเข้าก็ออกมาจากห้องประชุมทันทีที่เหลือก็ให้ธวัชชัยจัดการต่อ
“เปา..”
ตฤณภพรีบเดินเข้ามาหาปรารีที่นั่งอยู่ในห้องทำงานของเขาหากเดาไม่ผิดภรรยาของเขาต้องนั่งร้องให้อยู่อีกแน่นอนเพราะตัวสั่นขนาดนั้น
“พี่ต้น”
ปรารีเห็นสามีของเธอเดินเข้ามาก็รีบโผเข้าไปกอด
“ร้องให้ทำไมเป็นอะไรรึเปล่า”
ตฤณภพลูบหัวลูบหลังปรารีปลอบใจเธให้เธอสงบลงก่อน
“เปาแค่โทรหาพี่ต้นแล้วพี่ต้นไม่ได้รับ...อันที่จริงเปาก็รู้นะคะว่าพี่ต้นทำงานแต่ทำไงได้คนมันเหงานี่นา”
ปรารีรู้ว่าอารมณ์เธอเป็นแบบนี้เพราะอะไรแต่จะให้เธอควบคุมมันก็ควบคุมได้ยากเหมือนกันตอนนี้เธอเหมือนว่าจะติดตฤณภพไปเสียแล้ว
“พี่เข้าใจๆ..ไม่ต้องร้องเอางี้เดี๋ยวพี่พาเปามาทำงานด้วยทุกวันเลยดีไหม”
ตฤณภพเข้าใจภรรยาของเขาทุกอย่างและไม่คิดจะว่าอะไรเธอด้วยจะเป็นการดีกว่าที่เขาจะพาเธอมาทำงานด้วยทุกวันเพราะจะได้ไม่อุดอู้อยู่แต่ที่ห้องด้วย
“ดีค่ะ”
ตฤณภพเจอปัญหามาหลายอย่างตั้งแต่ที่รู้ว่าภรรยาของเขาท้องไม่ว่าจะเป็นอารมณ์วีนเหวี่ยงตอนหิวหรือหญิงสาวจะเป็นตะคริวตอนกลางคืนและตอนนี้เธอก็ยังมีท่าทีว่าจะติดแต่เขาอีกด้วยแต่เขาทนได้ทั้งหมดและมองปัญหาให้มันไม่เป็นปัญหาเขาพยายามอยู่กับหญิงสาวและเข้าใจเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลายวันต่อมา
บริษัทXXX
“พี่เปา”
ต้นข้าวลงมากรุงเทพพร้อมณคุณเธอไม่ลืมที่จะแวะมาหาปรารีเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่สาวของเธอท้องโตมากแล้วต้นข้าวรู้ว่าปรารีมาทีบริษัทกับสามีของเธอทุกวันเลยมาหาที่นี่โดยไม่ได้บอกก่อนเพื่อเป็นการเซอร์ไพรซ์
“ต้นข้าว”
ปรารีไม่นึกว่าจะได้เจอต้นข้าวที่นี่เพราะเธอไม่ได้บอกก่อนว่าจะมาหา
“คิดถึงจังเลยค่ะ...ว่ายังไงคะคนเก่งวันนี้น้าข้าวมาหาแล้วน้า..อุ้ยยย..สู้น้าด้วยเหรอ”
ต้นข้าวนั่งข้างปรารีพร้อมลูบไปที่ท้องกลมๆของพี่สาวเธออย่างเอ็นดูอยากจะเห็นหน้าหลานใจจะขาดแล้วเมื่อต้นข้าวเล่นด้วยคนในท้องก็ถีบท้องจนตุงออกมาให้รู้ว่าเขานั้นรับรู้ได้
“55555”
“แล้วหมอบอกหรือเปล่าคะว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ต้นข้าวอยากจะรู้ว่าหลานเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่
“ตอนที่ซาวน์ไม่เห็นเพศน่ะสิ”
“หืมม...ไม่เป็นไรเนอะค่อยลุ้นตอนคลอดก็แล้วกัน”
3 เดือนต่อมา
เพนท์เฮ้าส์
“เมื่อไรจะออกมาเล่นกับพ่อซะทีน้าเจ้าตัวเล็กพ่ออยากเห็นหน้าใจจะขาดแล้วรู้ไหม”
ตฤณภพนอนกอดคนเป็นภรรยาท้องโตที่ใกล้คลอดเต็มทีเขาเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอมานานแล้วก็ยังไม่เห็นจะมีวี่แววว่าปรารีนั้นจะคลอดเสียทีเขาเองเตรียมทุกอย่างไว้ให้ลูกของเขาพร้อมหมดแล้วเหลือแค่ลูกออกมาเขาก็พร้อมเลี้ยงได้เขาเป็นคุณพ่อมือใหม่ที่ศึกษาตำราการเลี้ยงลูกมาแล้งทุกอย่างตอนนี้เขาพร้อมมาก
“...เอ่อ...พี่ต้นคะ..เปารู้สึกปวดท้องค่ะ”
ปรารีรู้สึกปวดหนึบตึงท้องมาพักใหญ่แล้วแต่มันผ่อนไปเธอก็เลยไม่ได้เอะใจอะไรแต่ตอนนี้เธอชักเริ่มเจ็บหนักขึ้นจนต้องบอกตฤณภพ
“จริงเหรอ...งันเดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาลนะ”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลนดีใจกับคำบอกขงภรรยารีบเตรียมรถเตรียมของตรงไปที่โรงพยาบาลทันที
โรงพยาบาลXXX
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอก็ให้หญิงสาวเข้าตรวจในห้องคลอดพักใหญ่และให้ญาติๆรออยู่ที่ด้านนอกตอนนี้ตฤณภพอยู่ไม่สุกนั่งไม่ติดเลยทีเดียวเพราะเป็นห่วงคนข้างในว่าเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ข้างๆชายหนุ่มก็มีทั้งมลฤดีและตระกาลส่วนโสพิศไม่ได้มาเพราะเธออายุเยอะแล้วค่อยมาเยี่ยมตอนคลอดแล้วจะดีกว่า
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
บริษัทXX“คุณแม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอครับ”ตฤนภพคิ้วขมวดขณะที่กำลังจะจับปากกาเซ็นเอกสารเพราะแม่ของเขามาหาถึงบริษัทเพื่อที่จะพูดแต่เรื่องเดิมๆเพราะเหตุนี้ช่วงนี้เขาถึงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านเท่าไร“ก็ลูกไม่เห็นใจคุณย่าบ้างหรือไงท่านอยากมีเหลนแค่ไหนลูกก็รู้”มลฤดีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็คิ้วขมวดตามลูกชายเธอเหมือนกันที่อายุสามสิบกว่าแล้วแฟนสักคนยังไม่เคยพามาให้รู้จักเลยนี่ถ้าเธอเป็นคนอื่นคงคิดว่าลูกเธอนั้นชอบไม้ป่าเดียวกันแน่“ถ้าคุณแม่อยากจะให้ผมแต่งงานเพื่ออยากได้หลานงั้นคุณแม่ก็ตัดเรื่องแต่งงานทิ้งไปได้เลยหากคุณแม่อยากได้หลานคุณแม่ก็หาใครมาอุ้มบุญลูกผมก็แล้วกันครับ”เรื่องที่จะหาแฟนหรือมีครอบครัวตฤนภพคิดไม่ออกว่าชีวิตแบบนั้นเขาจะเป็นยังไงเขามีความสุขกับการทำงานแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแต่หากแม่ของเขากับคุณย่าอยากจะให้เขามีลูกนักก็คงต้องหาคนมาอุ้มท้องลูกเขาเสียแล้วหละเพราะจะให้เขาไปแต่งงานมีเมียมีชีวิตครอบครัวคงยาก“ลูกพูดเองนะตาต้น”มลฤดีเห็นว่าเธอคะยั้นคะยอลูกชายเธอเรื่องมีครอบครัวมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ลูกชายเธอเปิดทางให้เอได้มีหลานแล้วเธอก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ส่
บ้านXXX“เจ้าเปาน้อยของเราว่ายังไรบ้างล่ะ”โสพิศนั่งจิบชาอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้านหลังโตของเธอกับลูกสะใภ้พรางถามถึงเรื่องราวที่พวกเธอได้แพลนเอาไว้ว่าเรื่องที่มลฤดีได้ไปทำมามันเรียบร้อยดีหรือไม่คำว่าเจ้าเปาน้อยที่หญิงชราเรียกชื่อหลานบุญธรรมของเธอตั้งแต่ยังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังติดปากมาจนหลานของเธอโตเป็นสาว“รายนั้นก็ยอมตกลงน่ะสิคะ”มลฤดียิ้มกริ่มระดับเธอไปคุยแล้วเรื่องนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว“ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”โสพิศแปลกใจเล็กน้อยว่าปรารีจะยอมทำตามที่ขอร้องง่ายขนาดนั้นเลยหรือ“ค่ะคุณแม่”มลฤดีพยักหน้าหงึกหงักส่งสายตาจริงจังไปที่แม่สามีของเธอว่าเธอจริงจังไม่ได้ล้อเล่นเหตุการณ์ก่อนหน้าสองวันก่อน“คุณแม่ไม่โทรบอกเปาก่อนจะมาคะ..ดูสิเปาไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับเลย”ปรารีมีสีหน้านอยเล็กน้อยที่แม่ของเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวเพราะเธอไม่ได้มีอะไรรอต้อนรับเลย“พอดีแม่ว่างก็เลยมาเลย”มลฤดีเห็นหน้าลูกสาวของเธอก็รู้สึกผิดทันทีเธอรู้ว่าปรารียิ่งเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายอยู่ด้วยจึงรีบเข้าไปกอดเธอไม่ได้อยากได้อะไรต้อนรับเสียหน่อยแค่อยากมาหาลูกสาวเธอเท่านั้นและถือโอกาสมาพูดคุยเรื่องสำคัญด้วยเลย“คุณย่าเป็น
วันต่อมาแม่กำปอง“นี่เจ้าต้นไม้ฉันจะไปกรุงเทพแล้วนะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้กลับมาเยี่ยมดูแลตัวเองดีๆล่ะ”ปรารีจะลุกตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นปกติแบบนี้ทุกวันเธอชอบที่จะพูดคุยกับต้นไม้หรือดอกไม้เพื่อคลายเหงาหรือระบายอะไรสักอย่างออกมาเพื่อความสบายใจมันเป็นวิธีที่หญิงสาวชอบมากๆ“ป้าขาเอาใส่ใส้สองชุดค่ะ”หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จในช่วงเช้าเธอก็จะเดินมาหาซื้ออาหารเช้าใกล้ๆกับบ้านเธอในหมู่บ้านจะมีชาวบ้านท้องถิ่นขายของกันเป็นประจำและเธอก็มีขนมหวานที่เธอชอบเป็นร้านประจำด้วย“มาแต่เช้าเลยหนูเปา...พรุ่งนี้ป้าจะทำบัวลอยด้วยเอาไหม”แม่ค้าแถวนี้จะเจอหน้าปรารีเป็นประจำตั้งแต่เธอมาพักอยู่ที่นี่และด้วยความอัธยาศัยดีของหญิงสาวเลยเป็นที่รู้จักไปทั่วตลาด“หนูจะต้องกลับกรุงเทพแล้วสิคะคุณป้าอดทานขนมอร่อยๆเลย”“อ้าวเหรอ...ป้าคงคิดถึงแย่ยังไงก็อย่าลืมมาที่นี่บ่อยๆนะ”“ค่ะ..เปาจะหาเวลามานะคะ”ปรารีไม่ลืมที่จะกลับมาที่นี่แน่นอนเพราที่นี่อากาศก็ค่อนข้างดีแถมผู้คนยังใช้ชีวิตในวิถีดั้งเดิมแถมยังเป็นมิตรมากๆอีกด้วย20.00 น.ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วตฤณภพที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดธรรมดายังค
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน“ไม่ต้อง”ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า“ครับคุณหญิง”ร้านกาแฟร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความท
“เปา..”“คุณแม่”เมื่อทั้งสองเจอกันต่างคนต่างก็รีบสวมกอดกันอย่างคิดถึง“ไปข้างในกันเถอะพี่เค้าอยู่ข้างใน”มลฤดีรีบพาปรารีเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว“ตาต้นนี่อั่งเปา...น้องที่แม่รับเลี้ยงไง..น้องจะมาเป็นคนที่อุ้มท้อง”มลฤดีรีบแนะนำตัวให้ลูกชายเธอได้รู้จักกับปรารีทันทีเพราะวันนี้เป็นวันที่ดีที่ทั้งสองได้เจอกันเสียที“เธอ!!”//นี่ฉันต้องเจอยัยบ้านี่อีกแล้วเหรอ//จากที่เมื่อครู่ชายหนุ่มเกือบจะคุมอารมณ์เป็นปกติแล้วแต่เมื่อเห็นหน้าหญิงสาวคนที่ทำให้เขาต้องเลอะเทอะเมื่อครู่ก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ“ไฮ...แฮร่ๆๆ”//หวังว่าเขาจะไม่ถือสานะ//ปรารีเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อต้องเจอกับเขาอีกครั้งแถมเขายังคือคนที่เธอจะต้องอุ้มท้องลูกของเขาด้วยแบบนี้เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอก่อนไหมนะ...หญิงสาวพยายามปั้นหน้ายิ้มยกมือโบกทักทายอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรที่สุดเผื่อเขาจะลืมๆเรื่องเมื่อครู่ไปบ้าง“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”มลฤดีถามคนเป็นลูกชายของเธอว่าทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกับปรารีแบบนั้นทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก“ยัยนี่แหละครับที่ซุ่มซ่ามทำผมเลอะเทอะกลับมา”ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ“แฮร่...เปาขอโทษนะคะพี
13.00 น.ครอกกกๆๆ“เอ่อ..พี่ต้นคะ??”//ไม่หิวหรือไงนะ...ใส้ฉันจะขาดแล้วเนี่ยย//ปรารีเห็นว่ามันเลยเที่ยงมาจนบ่ายแล้วชายหนุ่มก็ไม่เห็นจะไปทานข้าวกลางวันเสียทีเธอรอจนหิวใสจะขาดแล้วจึงตัดสินใจทักถามเพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“อะไรของเธออีก..”ตฤภพเงยหน้าขึ้นมาจากการมองโน๊ตบุ๊คเล็กน้อยอย่างไม่พอใจไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรอีก“เปาหิวค่ะ....พี่ต้นไม่ทานข้าวกลางวันเหรอคะ??”“หื้มมมม”ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมยกข้อมือดูนาฬิการาคาแพงของเขาก็เห็นว่านี่มันเลยเวลาทานอาหารกลางวันมาแล้วจริงๆเขาเองก็ทำงานเพลินไปหน่อย“เดี๋ยวฉันโทบอกคุณชัยให้สั่งอาหารมาให้เธอจะทานอะไร...”ตฤนภพไม่ได้คิดที่จะออกไปทานอาหารที่ไหนอยู่แล้วเพราะปกติเขาก็จะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปซื้อเข้ามาทานในห้องนี้ในห้องของเขาจึงมีโซนทานอาหารแยกออกไปเพื่อไม่ให้มีกลิ่นอาหารเวลาทำงานเขามองหญิงสาวอย่างรอคำตอบจะโทรบอกธวัชชัยทีเดียว“ขอเป็น...เอ่อ...เอาแบบที่พี่ต้นทานก็ได้ค่ะ”“โอเค”หลังจากที่ตฤณภพใช้สั่งให้ธวัชชัยจัดการเรื่องอาหารได้ไม่นานอาหารก็มากองอยู่บนโต๊ะทานอาหารเรียบร้อยแล้ว“หูย..น่าทานมากเลยค่ะ”ปรารีหยิบไก่ทอดที่หั่นเป็นชิ้นๆมาเข้าปากด้วย