2วันต่อมา
เชียงใหม่
“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”
ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ
“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”
ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป
“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”
ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที
“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”
ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า
“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”
ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร
“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเพราะอะไรแล้วก็อยากแทนตัวเองว่าพี่จะได้ดูสนิทกันมากขึ้น”
ตฤณภพแค่อยากให้สรรพนามในการเรียกแทนเขาและเธอดูสนิทกันมากขึ้นเหมือนที่เธอคุยกับหมอณคุณ
“งั้นเหรอคะ”
//อยากจะสนิทขึ้นมาเชียว//
“พี่ซื้อของอร่อยมาให้เต็มเลยมีเค้กชาเขียวด้วยน้า”
ตฤณภพไม่รีรอที่จบอกกับคนชอบกินว่าเขานั้นซื้ออะไรมา
“อย่าคิดว่าเอาของอร่อยมาล่อเปาแล้วจะหายโกรธนะคะ”
ปรารีรู้ทันว่าเขาคงคิดจะเอาใจให้เธอหายโกรธด้วยวิธีนี้
“พี่ไม่ได้เอาของมาล่อแค่อยากซื้อของชอบให้เราก็เท่านั้น”
ตฤณภพทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ที่เธอพูดมาเพราเขาแค่อยากซื้อของอร่อยๆให้เฮทานเท่านั้นไม่ได้คิดจะติดสินบนเพื่อการอะไรเสียหน่อยแต่ถ้าหากเป็นผลพวงพลอยได้ก็ดีเหมือนกัน
“อืมม...งั้นเปาไปทานก็ได้เดี๋ยวจะเสียน้ำใจคนซื้อ”
ปรารีรีบเดินเข้าไปด้านในดูสิ่งที่ชายหนุ่มซื้อมาในใจของเธอตอนนี้อยากทานเค้กชาเขียวใจจะขาดแต่ก็ต้องไม่ให้เสียอาการอะไรขนาดนั้น
“หึ่ๆ..”
//ยังจะทำฟรอมอีกนะ//
ตฤณภพมองตามหลังหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปดูกองกล่องอาหารที่วางอยู่อย่างตื่นตาตื่นใจนี่หรือคืออาการของคนที่แค่อยากทานเพื่อไห้คนที่ซื้อของมาให้ไม่เสียน้ำใจทีเขาเห็นมันไม่ใช่เลยสักนิด
3 วันต่อมา
ตฤณภพอยู่กับปรารีมาสามสี่วันแล้วเขาพยายามตามใจเธอทุกอย่างจนตอนนี้ปรารียอมพุดคุยกับตฤณภพมากขึ้นมากเสียจนดูยังไงๆก็เป็นคู่รักที่หวานแหววกันตลอดเวลาถึงจะมีอาการงอนกันเล็กๆน้อยๆก็เถอะแต่ตฤณภพเองตอนนี้ก็ต้องเป็นฝ่ายยอมไปเสียแทบทุกเรื่องทุกที
“วันนี้อยากออกไปไหนไหมเดี๋ยวพี่พาไป”
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จวันนี้ตฤณภพคิดอยากจะพาหญิงสาวไปเที่ยวข้างนอกบ้างเพรากลัวว่าเธอจะเบื่อส่วนเขาเองไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการอยู่บ้านอยู่แล้วเพียงแค่อยากพาหญิงสาวไปเที่ยวสองต่อสองบ้างเท่านั้นเพราะตั้งแต่รับปากเธอก่อนจะมีเรื่องทะเลาะกันก็ยังไม่ได้พาเธอไปเที่ยวตามสัญญาเลย
//อืมม..ไปเที่ยว..ก็ดีเหมือนกันนะคะ//
ปรารีทำหน้าครุ่นคิดในใจไม่รู้ว่าเขานึกอย่างไรจะพาเธอไปเที่ยว
“ก็ดีค่ะ”
แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะเธอก็อยากไปอยู่เหมือนกัน
เมื่อหญิงสาวตกลงทั้งสองก็เตรียมตัวที่จะไปเที่ยวกันที่น้ำตกใกล้ๆกับแถวที่พวกเขาอยู่กันทันทีดูคนที่จะตื่นเต้นในการได้ออกไปเที่ยวก็เห็นจะเป็นปรารีนี่แหละ
ชั่วโมงต่อมา
“สดชื่นมากเลยพี่ต้น”
หลังจากที่มาถึงกันพักใหญ่เตรียมที่นั่งพักกันเรียบร้อยทั้งสองจึงออกไปเดินเล่นโดยปรารีนั้นมีตฤณภพเดินตามอยู่ไม่ห่าง
ปรารีถึงจะเดินไม่ค่อยถนัดแต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการชมธรรมชาติของเธอเพราะที่นี่ทั้งสวยทั้งสดชื่นแถมเย็นสบายอีกด้วยหากเธอปกติดีจะเดินสำรวจถ่ายรูปไปเสียทุกที่แต่ติดที่ขาเธอไม่ปกติจึงทำให้เดินข้ามน้ำตกลำบากการถ่ายรูปของเอจึงต้องงดไป
“ค่อยๆเดินนะเปาเดี๋ยวหกล้มไปขาจะอักเสบขึ้นอีก”
ตฤณภพต้องคอยตะโกนบอกหญิงสาวอยู่ไม่ขาดให้เธอนั้นระวังเพราะโขดหินที่นี่มันค่อนข้างลื่น
“ระวังอยู่แล้วค่า..ว้ายย”
ปรารีหันมาตอบชายหนุ่มด้วยความมั่นใจว่าคนอย่างเธอไม่มีพลาดอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ทันขาดคำเธอก็พลาดเหยียบหินลื่นแทบจะล้มลง
“นั่นไง..พูดยังไม่ทันขาดคำ..คงจะอยู่ห่างไม่ได้แล้วล่ะมั้ง”
ตฤณภพคว้าตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทันไม่เช่นนั้นคงได้มีหัวร้างข้างแตกกันแน่
“ขอบคุณนะคะ”
ปรารีมีอาการตกใจครู่หนึ่งแต่เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มเธอก็แอบมีอาการหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมขอบคุณเขาที่ช่วยเธอเอาไว้และรีบเดินกลับไปที่ที่นั่งพักของเธออย่างเคอะเขิน
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาบอกว่าหายโกรธพี่จะดีมาก”
ตฤณภพพูดให้หลังหญิงสาวอย่างทีเล่นทีจริงและมีความหวังว่าเธอคงจะหายโกรธเขาได้เสียที
“หึ่...”
//ถ้าไม่หายโกรธแล้วจะให้พามาเที่ยวหรือไงเล่า...ไม่รู้อะไรซะเลย//
ปรารีทำเป็นไม่สนใจคำที่ชายหนุ่มพูดเธอยังคงค่อยๆเดินกลับที่นั่งพักของเธอไปแอบคิดในใจเธอเองคิดว่าเขาจะรู้แล้วเสียอีกว่าเธอไม่ได้โกรธเขาแล้วเพราะหลังๆมานี้เธอก็พูดคุยกับเขาปกติแถมยังยอมออกมาเที่ยวด้วยอีกต่างหาก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“หิวไหมตรงนั้นมีไก่ย่างเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
ตฤณภพเห็นว่าตอนนี้มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วแถมปรารียังเดินเล่นเยอะอีกต่างหากเขากลัวว่าเธอจะหิวจึงอาสาไปหาซื้อของกินมาให้เธอเพราะเขาก็ไม่ได้เตรียมอาหารมาไว้เลย
“อะไรก็ได้ค่ะเปาทานได้หมด”
ปรารีได้ยินชื่อว่าของกินเธอก็หูผึ่งเป็นของกินอะไรก็ได้ตอนนี้เพราะเธอก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้วหละ
“เรานี่นะ”
ตฤณภพจับหัวหญิงสาวด้วยความเอ็นดูเรื่องของกินอย่าได้พูดถึงเลยเธอไม่มีพลาดอยู่แล้ว
“ชอบที่นี่ไหมครั้งหน้าถ้าขาเราหายดีแล้วพี่จะพามาอีกจะได้เล่นน้ำได้ไง”
หลังจากที่ตฤณภพไปซื้อของมาเรียบร้อยแล้วปรารีก็นั่งทานอย่างอารมณ์ดีเมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วยหากครั้งหน้าขาของหญิงสาวหายดีแล้วเขากะว่าจะพาเธอมาอีกเพราะว่าตอนนี้เธอยังลงเล่นน้ำไม่ได้เหตุด้วยขายังไม่สามารถใช้การได้ดีเท่าที่ควร
“ถ้าเปาหายแล้วเปามาเองได้ค่ะไม่รบกวนพี่ต้นหรอก”
ปรารีหันไปตอบชายหนุ่มหน้าตาเฉยหากเธอหายดีแล้วเธอก็คงไม่รบกวนให้ใครพามาหรอกเพราะเธอมาเองได้
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
บริษัทXX“คุณแม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอครับ”ตฤนภพคิ้วขมวดขณะที่กำลังจะจับปากกาเซ็นเอกสารเพราะแม่ของเขามาหาถึงบริษัทเพื่อที่จะพูดแต่เรื่องเดิมๆเพราะเหตุนี้ช่วงนี้เขาถึงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านเท่าไร“ก็ลูกไม่เห็นใจคุณย่าบ้างหรือไงท่านอยากมีเหลนแค่ไหนลูกก็รู้”มลฤดีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็คิ้วขมวดตามลูกชายเธอเหมือนกันที่อายุสามสิบกว่าแล้วแฟนสักคนยังไม่เคยพามาให้รู้จักเลยนี่ถ้าเธอเป็นคนอื่นคงคิดว่าลูกเธอนั้นชอบไม้ป่าเดียวกันแน่“ถ้าคุณแม่อยากจะให้ผมแต่งงานเพื่ออยากได้หลานงั้นคุณแม่ก็ตัดเรื่องแต่งงานทิ้งไปได้เลยหากคุณแม่อยากได้หลานคุณแม่ก็หาใครมาอุ้มบุญลูกผมก็แล้วกันครับ”เรื่องที่จะหาแฟนหรือมีครอบครัวตฤนภพคิดไม่ออกว่าชีวิตแบบนั้นเขาจะเป็นยังไงเขามีความสุขกับการทำงานแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแต่หากแม่ของเขากับคุณย่าอยากจะให้เขามีลูกนักก็คงต้องหาคนมาอุ้มท้องลูกเขาเสียแล้วหละเพราะจะให้เขาไปแต่งงานมีเมียมีชีวิตครอบครัวคงยาก“ลูกพูดเองนะตาต้น”มลฤดีเห็นว่าเธอคะยั้นคะยอลูกชายเธอเรื่องมีครอบครัวมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ลูกชายเธอเปิดทางให้เอได้มีหลานแล้วเธอก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ส่
บ้านXXX“เจ้าเปาน้อยของเราว่ายังไรบ้างล่ะ”โสพิศนั่งจิบชาอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้านหลังโตของเธอกับลูกสะใภ้พรางถามถึงเรื่องราวที่พวกเธอได้แพลนเอาไว้ว่าเรื่องที่มลฤดีได้ไปทำมามันเรียบร้อยดีหรือไม่คำว่าเจ้าเปาน้อยที่หญิงชราเรียกชื่อหลานบุญธรรมของเธอตั้งแต่ยังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังติดปากมาจนหลานของเธอโตเป็นสาว“รายนั้นก็ยอมตกลงน่ะสิคะ”มลฤดียิ้มกริ่มระดับเธอไปคุยแล้วเรื่องนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว“ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”โสพิศแปลกใจเล็กน้อยว่าปรารีจะยอมทำตามที่ขอร้องง่ายขนาดนั้นเลยหรือ“ค่ะคุณแม่”มลฤดีพยักหน้าหงึกหงักส่งสายตาจริงจังไปที่แม่สามีของเธอว่าเธอจริงจังไม่ได้ล้อเล่นเหตุการณ์ก่อนหน้าสองวันก่อน“คุณแม่ไม่โทรบอกเปาก่อนจะมาคะ..ดูสิเปาไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับเลย”ปรารีมีสีหน้านอยเล็กน้อยที่แม่ของเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวเพราะเธอไม่ได้มีอะไรรอต้อนรับเลย“พอดีแม่ว่างก็เลยมาเลย”มลฤดีเห็นหน้าลูกสาวของเธอก็รู้สึกผิดทันทีเธอรู้ว่าปรารียิ่งเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายอยู่ด้วยจึงรีบเข้าไปกอดเธอไม่ได้อยากได้อะไรต้อนรับเสียหน่อยแค่อยากมาหาลูกสาวเธอเท่านั้นและถือโอกาสมาพูดคุยเรื่องสำคัญด้วยเลย“คุณย่าเป็น