ตอนที่38

2วันต่อมา

เชียงใหม่

“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”

ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ

“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”

ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป

“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”

ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที

“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”

ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า

“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”

ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร

“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเพราะอะไรแล้วก็อยากแทนตัวเองว่าพี่จะได้ดูสนิทกันมากขึ้น”

ตฤณภพแค่อยากให้สรรพนามในการเรียกแทนเขาและเธอดูสนิทกันมากขึ้นเหมือนที่เธอคุยกับหมอณคุณ

“งั้นเหรอคะ”

//อยากจะสนิทขึ้นมาเชียว//

“พี่ซื้อของอร่อยมาให้เต็มเลยมีเค้กชาเขียวด้วยน้า”

ตฤณภพไม่รีรอที่จบอกกับคนชอบกินว่าเขานั้นซื้ออะไรมา

“อย่าคิดว่าเอาของอร่อยมาล่อเปาแล้วจะหายโกรธนะคะ”

ปรารีรู้ทันว่าเขาคงคิดจะเอาใจให้เธอหายโกรธด้วยวิธีนี้

“พี่ไม่ได้เอาของมาล่อแค่อยากซื้อของชอบให้เราก็เท่านั้น”

ตฤณภพทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ที่เธอพูดมาเพราเขาแค่อยากซื้อของอร่อยๆให้เฮทานเท่านั้นไม่ได้คิดจะติดสินบนเพื่อการอะไรเสียหน่อยแต่ถ้าหากเป็นผลพวงพลอยได้ก็ดีเหมือนกัน

“อืมม...งั้นเปาไปทานก็ได้เดี๋ยวจะเสียน้ำใจคนซื้อ”

ปรารีรีบเดินเข้าไปด้านในดูสิ่งที่ชายหนุ่มซื้อมาในใจของเธอตอนนี้อยากทานเค้กชาเขียวใจจะขาดแต่ก็ต้องไม่ให้เสียอาการอะไรขนาดนั้น

“หึ่ๆ..”

//ยังจะทำฟรอมอีกนะ//

ตฤณภพมองตามหลังหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปดูกองกล่องอาหารที่วางอยู่อย่างตื่นตาตื่นใจนี่หรือคืออาการของคนที่แค่อยากทานเพื่อไห้คนที่ซื้อของมาให้ไม่เสียน้ำใจทีเขาเห็นมันไม่ใช่เลยสักนิด

3 วันต่อมา

ตฤณภพอยู่กับปรารีมาสามสี่วันแล้วเขาพยายามตามใจเธอทุกอย่างจนตอนนี้ปรารียอมพุดคุยกับตฤณภพมากขึ้นมากเสียจนดูยังไงๆก็เป็นคู่รักที่หวานแหววกันตลอดเวลาถึงจะมีอาการงอนกันเล็กๆน้อยๆก็เถอะแต่ตฤณภพเองตอนนี้ก็ต้องเป็นฝ่ายยอมไปเสียแทบทุกเรื่องทุกที

“วันนี้อยากออกไปไหนไหมเดี๋ยวพี่พาไป”

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จวันนี้ตฤณภพคิดอยากจะพาหญิงสาวไปเที่ยวข้างนอกบ้างเพรากลัวว่าเธอจะเบื่อส่วนเขาเองไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการอยู่บ้านอยู่แล้วเพียงแค่อยากพาหญิงสาวไปเที่ยวสองต่อสองบ้างเท่านั้นเพราะตั้งแต่รับปากเธอก่อนจะมีเรื่องทะเลาะกันก็ยังไม่ได้พาเธอไปเที่ยวตามสัญญาเลย

//อืมม..ไปเที่ยว..ก็ดีเหมือนกันนะคะ//

ปรารีทำหน้าครุ่นคิดในใจไม่รู้ว่าเขานึกอย่างไรจะพาเธอไปเที่ยว

“ก็ดีค่ะ”

แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะเธอก็อยากไปอยู่เหมือนกัน

เมื่อหญิงสาวตกลงทั้งสองก็เตรียมตัวที่จะไปเที่ยวกันที่น้ำตกใกล้ๆกับแถวที่พวกเขาอยู่กันทันทีดูคนที่จะตื่นเต้นในการได้ออกไปเที่ยวก็เห็นจะเป็นปรารีนี่แหละ

ชั่วโมงต่อมา

“สดชื่นมากเลยพี่ต้น”

หลังจากที่มาถึงกันพักใหญ่เตรียมที่นั่งพักกันเรียบร้อยทั้งสองจึงออกไปเดินเล่นโดยปรารีนั้นมีตฤณภพเดินตามอยู่ไม่ห่าง

ปรารีถึงจะเดินไม่ค่อยถนัดแต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการชมธรรมชาติของเธอเพราะที่นี่ทั้งสวยทั้งสดชื่นแถมเย็นสบายอีกด้วยหากเธอปกติดีจะเดินสำรวจถ่ายรูปไปเสียทุกที่แต่ติดที่ขาเธอไม่ปกติจึงทำให้เดินข้ามน้ำตกลำบากการถ่ายรูปของเอจึงต้องงดไป

“ค่อยๆเดินนะเปาเดี๋ยวหกล้มไปขาจะอักเสบขึ้นอีก”

ตฤณภพต้องคอยตะโกนบอกหญิงสาวอยู่ไม่ขาดให้เธอนั้นระวังเพราะโขดหินที่นี่มันค่อนข้างลื่น

“ระวังอยู่แล้วค่า..ว้ายย”

ปรารีหันมาตอบชายหนุ่มด้วยความมั่นใจว่าคนอย่างเธอไม่มีพลาดอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ทันขาดคำเธอก็พลาดเหยียบหินลื่นแทบจะล้มลง

“นั่นไง..พูดยังไม่ทันขาดคำ..คงจะอยู่ห่างไม่ได้แล้วล่ะมั้ง”

ตฤณภพคว้าตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทันไม่เช่นนั้นคงได้มีหัวร้างข้างแตกกันแน่

“ขอบคุณนะคะ”

ปรารีมีอาการตกใจครู่หนึ่งแต่เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มเธอก็แอบมีอาการหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมขอบคุณเขาที่ช่วยเธอเอาไว้และรีบเดินกลับไปที่ที่นั่งพักของเธออย่างเคอะเขิน

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาบอกว่าหายโกรธพี่จะดีมาก”

ตฤณภพพูดให้หลังหญิงสาวอย่างทีเล่นทีจริงและมีความหวังว่าเธอคงจะหายโกรธเขาได้เสียที

“หึ่...”

//ถ้าไม่หายโกรธแล้วจะให้พามาเที่ยวหรือไงเล่า...ไม่รู้อะไรซะเลย//

ปรารีทำเป็นไม่สนใจคำที่ชายหนุ่มพูดเธอยังคงค่อยๆเดินกลับที่นั่งพักของเธอไปแอบคิดในใจเธอเองคิดว่าเขาจะรู้แล้วเสียอีกว่าเธอไม่ได้โกรธเขาแล้วเพราะหลังๆมานี้เธอก็พูดคุยกับเขาปกติแถมยังยอมออกมาเที่ยวด้วยอีกต่างหาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“หิวไหมตรงนั้นมีไก่ย่างเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”

ตฤณภพเห็นว่าตอนนี้มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วแถมปรารียังเดินเล่นเยอะอีกต่างหากเขากลัวว่าเธอจะหิวจึงอาสาไปหาซื้อของกินมาให้เธอเพราะเขาก็ไม่ได้เตรียมอาหารมาไว้เลย

“อะไรก็ได้ค่ะเปาทานได้หมด”

ปรารีได้ยินชื่อว่าของกินเธอก็หูผึ่งเป็นของกินอะไรก็ได้ตอนนี้เพราะเธอก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้วหละ

“เรานี่นะ”

ตฤณภพจับหัวหญิงสาวด้วยความเอ็นดูเรื่องของกินอย่าได้พูดถึงเลยเธอไม่มีพลาดอยู่แล้ว

“ชอบที่นี่ไหมครั้งหน้าถ้าขาเราหายดีแล้วพี่จะพามาอีกจะได้เล่นน้ำได้ไง”

หลังจากที่ตฤณภพไปซื้อของมาเรียบร้อยแล้วปรารีก็นั่งทานอย่างอารมณ์ดีเมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วยหากครั้งหน้าขาของหญิงสาวหายดีแล้วเขากะว่าจะพาเธอมาอีกเพราะว่าตอนนี้เธอยังลงเล่นน้ำไม่ได้เหตุด้วยขายังไม่สามารถใช้การได้ดีเท่าที่ควร

“ถ้าเปาหายแล้วเปามาเองได้ค่ะไม่รบกวนพี่ต้นหรอก”

ปรารีหันไปตอบชายหนุ่มหน้าตาเฉยหากเธอหายดีแล้วเธอก็คงไม่รบกวนให้ใครพามาหรอกเพราะเธอมาเองได้