ตอนที่40

“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”

มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้

“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”

นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน

“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”

ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้

“แหม่..คุณนี่ก็นะ”

มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล

“5555”

นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีก

ชั่วโมงต่อมา

ตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน

“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”

ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้วตฤณภพไม่ประหม่าในเวลานี้แม้แต่น้อยคำที่เขาพุดทั้งหมดมันออกมาจากใจปรารีเองก็ได้แต่ยิ้มกว้างน้ำตาซึมดีใจที่เธอมีวันนี้ได้

เย่ๆ....หู้ววววว...แปะๆๆๆๆๆๆ

แขกในงานปรบมือให้กำลังใจเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันทั้งงานพวกเขายินดีกับทั้งคู่โดยการส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่

“เชิญทุกท่านทานอาหารและสนุกกันให้เต็มที่นะครับขาดเหลืออะไรบอกได้ทันทีเลย”

ตฤณภพกล่าวจบเขาเองก็พาเจ้าสาวลงจากเวทีเดินขอบคุณและถ่ายรูปกับคนในงานที่อุตส่าห์สละเวลางานของพวกเขา

22.00 น.

“ย่าขอให้พวกเรามีความสุขมากๆนะปัญหาอะไรที่ผ่านมาก็ขอให้เป็นบทเรียน”

เมื่อได้เวลาที่บ่าวสาวจะต้องเข้าหอตอนนี้ผู้ใหญ่ในบ้านก็ทำหน้าที่อวยพรให้คู่บ่าวสาวทั้งสอง

“ชีวิตคู่ต้องอยู่กันด้วยความเข้าใจนะลูก”

ตระการจับที่หัวคนทั้งคู่พร้อมทังสอนเรื่องการใช้ชีวิตคู่เขาอยากให้ชีวิตคู่ของลูกๆเขาอยู่ด้วยกันด้วยความเข้าใจ

“ยังไงก็มีหลานให้แม่ไวๆนะ”

มลฤดีไม่ห่วงอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องเดียวตอนนี้คือมีหลานให้เธออุ้มไวๆได้เท่าไรยิ่งดี

“ครับ”

ตฤณภพยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะเขาเองก็คิดเอาไว้แล้วเหมือนกัน

“เจ้าเปาของเรามีคนดูแลใหม่แล้วสินะ”

โสพิศดีใจที่หลานสาวบุญธรรมที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆคอยอบรมมาตลอดวันนี้เธอก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที

“แต่เปาก็ยังอยากให้ทุกคนดูแลเปาเหมือนเดิมนะคะ”

ปรารีไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าเธอมีครอบครัวแล้วการใช้ชีวิตจะต่างจากเดิมเธออยากให้เป็นเหมือนเดิมมากกว่า

“ได้ยังไงเรามีพี่เค้าอยู่แล้วมีอะไรก็ต้องปรึกษากับสามีเราก่อนอันดับแรก”

มลฤดีเองก็คิดเช่นเดียวกับแม่สามีของเธอต่อไปนี้หากหญิงสาวมีเรื่องอะไรคนที่จะต้องปรึกษาเป็นคนแรกก็คือคนเป็นสามี

“งั้นเราไปกันเถอะ”

 โสพิศเห็นว่าถึงเวลาที่พวกเธอจะต้องออกไปจากห้องนี้แล้วให้หลานๆของเธอพักผ่อนจะดีกว่าเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

“เค้าออกไปกันหมดแล้ว..เราก็...”

ตฤณภพปิดประตูห้องพร้อมเดินมากอดปรารีด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์เวลาตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวของเขาและเธอเขาสามารถถึงเนื้อถึงตัวหญิงสาวได้อย่างเต็มที่เพราะเขาได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอโดยสมบูรณ์แล้ว

“อะไรคะพี่ต้น...ปล่อยค่ะเปาจะไปอาบน้ำ”

ปรารีเคอะเขินเล็กน้อยพร้อมเดินหนีเขาไปห้องน้ำทันทีเธอรู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไรแต่ตนนี้เธออยากอาบน้ำก่อนเพราะเหนียวตัวเหลือเกิน

“เดี่ยวพี่ไปช่วยอาบ”

ตฤณภพยังตะโกนไล่หลังหญิงสาวเขารู้ว่าเธอเขินเพราะแก้มของเธอแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนั้น

“ไม่ต้องค่ะเปาอาบเองได้...อะไรของพี่ต้นคะเนี่ย”

“น่า...เดี๋ยวพี่ช่วยนะ”

“......”

//คนอย่างพี่ต้นมีโมเม้นแบบนี้ด้วยเหรอ//

ปรารีปิดประตูห้องน้ำเธอยินเขินอยู่ครู่หนึ่งจึงได้อาบน้ำเธอเองก็พึ่งจะเห็นมุมนี้ของชายหนุ่มเหมือนกันหากเขาแสดงออกมาถึงความมุ้งมิ้งแบบนี้ออกมาสักหน่อยเมื่อตอนที่ทะเลาะกันเธออาจจะใจอ่อนคืนดีกับเขาแบบง่ายดายเลยก็เป็นได้

มุมนี้ของเขาหากเป็นไปได้เธอก็อยากจะเห็นเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

เดือนต่อมา

บริษัทXXX

หลังจากที่ตฤณภพแต่งงานกับปรารีแล้วทั้งสองก็ย้ายกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์กันเหมือนเดิมยังไม่ได้ไปเที่ยวฮันนีมูนที่ไหนเพราะงานยังคาอยู่เป็นงานใหญ่เขากะให้งานนี้จบไปก่อนถึงจะไปเที่ยวได้อย่างสบายใจซึ่งปรารีก็เห็นด้วยเช่นนั้นเหมือนกัน

“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหมครับคุณชัย”

ตฤณภพต้องขอดูความเรียบร้อยของงานทั้งหมดที่กำลังจะจัดขึ้นเร็วๆนี้จากธวัชชัย

“ครับตอนนี้ทีมงานเลือกนางแบบเรียบร้อยแล้วชุดที่เตรียมไว้ก็แก้ให้เข้ากับหุ่นนางแบบกันเรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ”

“ผมขอดูทั้งรูปชุดกับนางแบบหน่อย”

“นี่ครับคุณต้น”

เอกสารเกี่ยวกับงานทุกอย่างธวัชชัยจัดเตรียมมาให้ตฤณภพเรียบร้อยแล้วเพราะรู้ว่าเจ้านายของเขานั้นจะต้องตรวจอย่างละเอียดยิบทุกครั้ง

“เดี๋ยวเปาขอดูด้วยนะคะ”

ปรารีเองก็อยากจะเห็นทั้งรูปแบบงานและชุดที่ตัดออกมาเหมือนกันว่ามันจะน่าตื่นตาตื่นใจขนาดไหน

“ได้สิ”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

ธวัชชัยเห็นว่าควรจะปล่อยให้ทั้งสองคุยกันตามลำพังจะดีกว่าเพราะว่าหน้าที่ตรงนี้ของเขาก็หมดแล้วจะต้องไปทำงานอื่นต่อ

“ชุดที่ออกแบบบวกกับลายผ้าแล้วสวยมากๆเลยนะคะ”

ปรารีเห็นแบบชุดครั้งแรกก็รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่แปลกตามากลายผ้าไทยแบบนี้เธอเองก็ไม่เคยเห็นมันไม่ทิ้งเอกลักษณ์ความเป็นไทยแต่ว่ามันเป็นกลิ่นไอของความร่วมสมัยมากๆเธอคิดว่าไม่ว่าคนไทยหรือต่างชาติเห็นต้องชอบมากๆแน่นอน