“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”
มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้
“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”
นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน
“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”
ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้
“แหม่..คุณนี่ก็นะ”
มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล
“5555”
นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีก
ชั่วโมงต่อมา
ตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน
“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”
ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้วตฤณภพไม่ประหม่าในเวลานี้แม้แต่น้อยคำที่เขาพุดทั้งหมดมันออกมาจากใจปรารีเองก็ได้แต่ยิ้มกว้างน้ำตาซึมดีใจที่เธอมีวันนี้ได้
เย่ๆ....หู้ววววว...แปะๆๆๆๆๆๆ
แขกในงานปรบมือให้กำลังใจเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันทั้งงานพวกเขายินดีกับทั้งคู่โดยการส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่
“เชิญทุกท่านทานอาหารและสนุกกันให้เต็มที่นะครับขาดเหลืออะไรบอกได้ทันทีเลย”
ตฤณภพกล่าวจบเขาเองก็พาเจ้าสาวลงจากเวทีเดินขอบคุณและถ่ายรูปกับคนในงานที่อุตส่าห์สละเวลางานของพวกเขา
22.00 น.
“ย่าขอให้พวกเรามีความสุขมากๆนะปัญหาอะไรที่ผ่านมาก็ขอให้เป็นบทเรียน”
เมื่อได้เวลาที่บ่าวสาวจะต้องเข้าหอตอนนี้ผู้ใหญ่ในบ้านก็ทำหน้าที่อวยพรให้คู่บ่าวสาวทั้งสอง
“ชีวิตคู่ต้องอยู่กันด้วยความเข้าใจนะลูก”
ตระการจับที่หัวคนทั้งคู่พร้อมทังสอนเรื่องการใช้ชีวิตคู่เขาอยากให้ชีวิตคู่ของลูกๆเขาอยู่ด้วยกันด้วยความเข้าใจ
“ยังไงก็มีหลานให้แม่ไวๆนะ”
มลฤดีไม่ห่วงอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องเดียวตอนนี้คือมีหลานให้เธออุ้มไวๆได้เท่าไรยิ่งดี
“ครับ”
ตฤณภพยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะเขาเองก็คิดเอาไว้แล้วเหมือนกัน
“เจ้าเปาของเรามีคนดูแลใหม่แล้วสินะ”
โสพิศดีใจที่หลานสาวบุญธรรมที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆคอยอบรมมาตลอดวันนี้เธอก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที
“แต่เปาก็ยังอยากให้ทุกคนดูแลเปาเหมือนเดิมนะคะ”
ปรารีไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าเธอมีครอบครัวแล้วการใช้ชีวิตจะต่างจากเดิมเธออยากให้เป็นเหมือนเดิมมากกว่า
“ได้ยังไงเรามีพี่เค้าอยู่แล้วมีอะไรก็ต้องปรึกษากับสามีเราก่อนอันดับแรก”
มลฤดีเองก็คิดเช่นเดียวกับแม่สามีของเธอต่อไปนี้หากหญิงสาวมีเรื่องอะไรคนที่จะต้องปรึกษาเป็นคนแรกก็คือคนเป็นสามี
“งั้นเราไปกันเถอะ”
โสพิศเห็นว่าถึงเวลาที่พวกเธอจะต้องออกไปจากห้องนี้แล้วให้หลานๆของเธอพักผ่อนจะดีกว่าเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
“เค้าออกไปกันหมดแล้ว..เราก็...”
ตฤณภพปิดประตูห้องพร้อมเดินมากอดปรารีด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์เวลาตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวของเขาและเธอเขาสามารถถึงเนื้อถึงตัวหญิงสาวได้อย่างเต็มที่เพราะเขาได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอโดยสมบูรณ์แล้ว
“อะไรคะพี่ต้น...ปล่อยค่ะเปาจะไปอาบน้ำ”
ปรารีเคอะเขินเล็กน้อยพร้อมเดินหนีเขาไปห้องน้ำทันทีเธอรู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไรแต่ตนนี้เธออยากอาบน้ำก่อนเพราะเหนียวตัวเหลือเกิน
“เดี่ยวพี่ไปช่วยอาบ”
ตฤณภพยังตะโกนไล่หลังหญิงสาวเขารู้ว่าเธอเขินเพราะแก้มของเธอแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนั้น
“ไม่ต้องค่ะเปาอาบเองได้...อะไรของพี่ต้นคะเนี่ย”
“น่า...เดี๋ยวพี่ช่วยนะ”
“......”
//คนอย่างพี่ต้นมีโมเม้นแบบนี้ด้วยเหรอ//
ปรารีปิดประตูห้องน้ำเธอยินเขินอยู่ครู่หนึ่งจึงได้อาบน้ำเธอเองก็พึ่งจะเห็นมุมนี้ของชายหนุ่มเหมือนกันหากเขาแสดงออกมาถึงความมุ้งมิ้งแบบนี้ออกมาสักหน่อยเมื่อตอนที่ทะเลาะกันเธออาจจะใจอ่อนคืนดีกับเขาแบบง่ายดายเลยก็เป็นได้
มุมนี้ของเขาหากเป็นไปได้เธอก็อยากจะเห็นเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
เดือนต่อมา
บริษัทXXX
หลังจากที่ตฤณภพแต่งงานกับปรารีแล้วทั้งสองก็ย้ายกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์กันเหมือนเดิมยังไม่ได้ไปเที่ยวฮันนีมูนที่ไหนเพราะงานยังคาอยู่เป็นงานใหญ่เขากะให้งานนี้จบไปก่อนถึงจะไปเที่ยวได้อย่างสบายใจซึ่งปรารีก็เห็นด้วยเช่นนั้นเหมือนกัน
“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหมครับคุณชัย”
ตฤณภพต้องขอดูความเรียบร้อยของงานทั้งหมดที่กำลังจะจัดขึ้นเร็วๆนี้จากธวัชชัย
“ครับตอนนี้ทีมงานเลือกนางแบบเรียบร้อยแล้วชุดที่เตรียมไว้ก็แก้ให้เข้ากับหุ่นนางแบบกันเรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ”
“ผมขอดูทั้งรูปชุดกับนางแบบหน่อย”
“นี่ครับคุณต้น”
เอกสารเกี่ยวกับงานทุกอย่างธวัชชัยจัดเตรียมมาให้ตฤณภพเรียบร้อยแล้วเพราะรู้ว่าเจ้านายของเขานั้นจะต้องตรวจอย่างละเอียดยิบทุกครั้ง
“เดี๋ยวเปาขอดูด้วยนะคะ”
ปรารีเองก็อยากจะเห็นทั้งรูปแบบงานและชุดที่ตัดออกมาเหมือนกันว่ามันจะน่าตื่นตาตื่นใจขนาดไหน
“ได้สิ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ธวัชชัยเห็นว่าควรจะปล่อยให้ทั้งสองคุยกันตามลำพังจะดีกว่าเพราะว่าหน้าที่ตรงนี้ของเขาก็หมดแล้วจะต้องไปทำงานอื่นต่อ
“ชุดที่ออกแบบบวกกับลายผ้าแล้วสวยมากๆเลยนะคะ”
ปรารีเห็นแบบชุดครั้งแรกก็รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่แปลกตามากลายผ้าไทยแบบนี้เธอเองก็ไม่เคยเห็นมันไม่ทิ้งเอกลักษณ์ความเป็นไทยแต่ว่ามันเป็นกลิ่นไอของความร่วมสมัยมากๆเธอคิดว่าไม่ว่าคนไทยหรือต่างชาติเห็นต้องชอบมากๆแน่นอน
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
บริษัทXX“คุณแม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอครับ”ตฤนภพคิ้วขมวดขณะที่กำลังจะจับปากกาเซ็นเอกสารเพราะแม่ของเขามาหาถึงบริษัทเพื่อที่จะพูดแต่เรื่องเดิมๆเพราะเหตุนี้ช่วงนี้เขาถึงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านเท่าไร“ก็ลูกไม่เห็นใจคุณย่าบ้างหรือไงท่านอยากมีเหลนแค่ไหนลูกก็รู้”มลฤดีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็คิ้วขมวดตามลูกชายเธอเหมือนกันที่อายุสามสิบกว่าแล้วแฟนสักคนยังไม่เคยพามาให้รู้จักเลยนี่ถ้าเธอเป็นคนอื่นคงคิดว่าลูกเธอนั้นชอบไม้ป่าเดียวกันแน่“ถ้าคุณแม่อยากจะให้ผมแต่งงานเพื่ออยากได้หลานงั้นคุณแม่ก็ตัดเรื่องแต่งงานทิ้งไปได้เลยหากคุณแม่อยากได้หลานคุณแม่ก็หาใครมาอุ้มบุญลูกผมก็แล้วกันครับ”เรื่องที่จะหาแฟนหรือมีครอบครัวตฤนภพคิดไม่ออกว่าชีวิตแบบนั้นเขาจะเป็นยังไงเขามีความสุขกับการทำงานแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแต่หากแม่ของเขากับคุณย่าอยากจะให้เขามีลูกนักก็คงต้องหาคนมาอุ้มท้องลูกเขาเสียแล้วหละเพราะจะให้เขาไปแต่งงานมีเมียมีชีวิตครอบครัวคงยาก“ลูกพูดเองนะตาต้น”มลฤดีเห็นว่าเธอคะยั้นคะยอลูกชายเธอเรื่องมีครอบครัวมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ลูกชายเธอเปิดทางให้เอได้มีหลานแล้วเธอก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ส่
บ้านXXX“เจ้าเปาน้อยของเราว่ายังไรบ้างล่ะ”โสพิศนั่งจิบชาอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้านหลังโตของเธอกับลูกสะใภ้พรางถามถึงเรื่องราวที่พวกเธอได้แพลนเอาไว้ว่าเรื่องที่มลฤดีได้ไปทำมามันเรียบร้อยดีหรือไม่คำว่าเจ้าเปาน้อยที่หญิงชราเรียกชื่อหลานบุญธรรมของเธอตั้งแต่ยังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังติดปากมาจนหลานของเธอโตเป็นสาว“รายนั้นก็ยอมตกลงน่ะสิคะ”มลฤดียิ้มกริ่มระดับเธอไปคุยแล้วเรื่องนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว“ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”โสพิศแปลกใจเล็กน้อยว่าปรารีจะยอมทำตามที่ขอร้องง่ายขนาดนั้นเลยหรือ“ค่ะคุณแม่”มลฤดีพยักหน้าหงึกหงักส่งสายตาจริงจังไปที่แม่สามีของเธอว่าเธอจริงจังไม่ได้ล้อเล่นเหตุการณ์ก่อนหน้าสองวันก่อน“คุณแม่ไม่โทรบอกเปาก่อนจะมาคะ..ดูสิเปาไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับเลย”ปรารีมีสีหน้านอยเล็กน้อยที่แม่ของเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวเพราะเธอไม่ได้มีอะไรรอต้อนรับเลย“พอดีแม่ว่างก็เลยมาเลย”มลฤดีเห็นหน้าลูกสาวของเธอก็รู้สึกผิดทันทีเธอรู้ว่าปรารียิ่งเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายอยู่ด้วยจึงรีบเข้าไปกอดเธอไม่ได้อยากได้อะไรต้อนรับเสียหน่อยแค่อยากมาหาลูกสาวเธอเท่านั้นและถือโอกาสมาพูดคุยเรื่องสำคัญด้วยเลย“คุณย่าเป็น
วันต่อมาแม่กำปอง“นี่เจ้าต้นไม้ฉันจะไปกรุงเทพแล้วนะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้กลับมาเยี่ยมดูแลตัวเองดีๆล่ะ”ปรารีจะลุกตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นปกติแบบนี้ทุกวันเธอชอบที่จะพูดคุยกับต้นไม้หรือดอกไม้เพื่อคลายเหงาหรือระบายอะไรสักอย่างออกมาเพื่อความสบายใจมันเป็นวิธีที่หญิงสาวชอบมากๆ“ป้าขาเอาใส่ใส้สองชุดค่ะ”หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จในช่วงเช้าเธอก็จะเดินมาหาซื้ออาหารเช้าใกล้ๆกับบ้านเธอในหมู่บ้านจะมีชาวบ้านท้องถิ่นขายของกันเป็นประจำและเธอก็มีขนมหวานที่เธอชอบเป็นร้านประจำด้วย“มาแต่เช้าเลยหนูเปา...พรุ่งนี้ป้าจะทำบัวลอยด้วยเอาไหม”แม่ค้าแถวนี้จะเจอหน้าปรารีเป็นประจำตั้งแต่เธอมาพักอยู่ที่นี่และด้วยความอัธยาศัยดีของหญิงสาวเลยเป็นที่รู้จักไปทั่วตลาด“หนูจะต้องกลับกรุงเทพแล้วสิคะคุณป้าอดทานขนมอร่อยๆเลย”“อ้าวเหรอ...ป้าคงคิดถึงแย่ยังไงก็อย่าลืมมาที่นี่บ่อยๆนะ”“ค่ะ..เปาจะหาเวลามานะคะ”ปรารีไม่ลืมที่จะกลับมาที่นี่แน่นอนเพราที่นี่อากาศก็ค่อนข้างดีแถมผู้คนยังใช้ชีวิตในวิถีดั้งเดิมแถมยังเป็นมิตรมากๆอีกด้วย20.00 น.ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วตฤณภพที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดธรรมดายังค
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน“ไม่ต้อง”ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า“ครับคุณหญิง”ร้านกาแฟร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความท