วันต่อมา
แม่กำปอง
“นี่เจ้าต้นไม้ฉันจะไปกรุงเทพแล้วนะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้กลับมาเยี่ยมดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
ปรารีจะลุกตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นปกติแบบนี้ทุกวันเธอชอบที่จะพูดคุยกับต้นไม้หรือดอกไม้เพื่อคลายเหงาหรือระบายอะไรสักอย่างออกมาเพื่อความสบายใจมันเป็นวิธีที่หญิงสาวชอบมากๆ
“ป้าขาเอาใส่ใส้สองชุดค่ะ”
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จในช่วงเช้าเธอก็จะเดินมาหาซื้ออาหารเช้าใกล้ๆกับบ้านเธอในหมู่บ้านจะมีชาวบ้านท้องถิ่นขายของกันเป็นประจำและเธอก็มีขนมหวานที่เธอชอบเป็นร้านประจำด้วย
“มาแต่เช้าเลยหนูเปา...พรุ่งนี้ป้าจะทำบัวลอยด้วยเอาไหม”
แม่ค้าแถวนี้จะเจอหน้าปรารีเป็นประจำตั้งแต่เธอมาพักอยู่ที่นี่และด้วยความอัธยาศัยดีของหญิงสาวเลยเป็นที่รู้จักไปทั่วตลาด
“หนูจะต้องกลับกรุงเทพแล้วสิคะคุณป้าอดทานขนมอร่อยๆเลย”
“อ้าวเหรอ...ป้าคงคิดถึงแย่ยังไงก็อย่าลืมมาที่นี่บ่อยๆนะ”
“ค่ะ..เปาจะหาเวลามานะคะ”
ปรารีไม่ลืมที่จะกลับมาที่นี่แน่นอนเพราที่นี่อากาศก็ค่อนข้างดีแถมผู้คนยังใช้ชีวิตในวิถีดั้งเดิมแถมยังเป็นมิตรมากๆอีกด้วย
20.00 น.
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วตฤณภพที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดธรรมดายังคงนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเปิดอ่านเอกสารตรวจทานทุกอย่างจนแน่ใจว่าทุกอย่างถูกต้องทุกกระเบียดนิ้วเพราเขาไม่ชอบความผิดพลาด
“หื้มมม....”
หลังจากที่เอกสารเรียบร้อยก็ถึงเวลาพักผ่อนของเขาชายหนุ่มยืนมองออกไปนอกหน้าต่างคืนนี้พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขารับปากคุณแม่ของเขาไปหากถึงวันที่แม่ของเขาหาคนมาอุ้มท้องลูกของเขาได้เขาก็คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้เมื่อเป็นคนที่รักษาคำพูดแต่ขอให้เวลามันล่วงเลยไปอีกสักพักใหญ่เลยก็แล้วกันเพราะตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าถ้าหากว่าเขาจะต้องมีลูกเขาจะต้องรับมือและเตรียมตัวอย่างไร
เช้าวันต่อมา
08.30 น.
“คุณหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับคุณต้น”
ธวัชชัยผู้ช่วยของตฤนภพมารับชายหนุ่มที่เพนท์เฮ้าส์เวลานี้ทุกวันเมื่อเห็นว่าเจ้านายมาถึงจึงรีบบอกข่าวสำคัญว่าตอนนี้คุณแม่ของเขารออยู่ที่บริษัทแล้ว
“หืมม..ทำไมคุณแม่มารอแต่เช้า”
ตฤณภพอยู่ในชุดสูตรราคาแพงคัตติ้งเนี้ยบสั่งตัดให้เข้ากับหุ่นเขาโดยเฉพาะจากแบรนด์ดังทรงผมเซทมาอย่างเรียบร้อยเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเป็นอย่างดีในวันทำงานเขาจะเนี้ยบแบบนี้ทุกวันเมื่อเขาก้าวขึ้นรถตู้คันหรูราคาหลายล้านได้ยินคำบอกของผู้ช่วยคิ้วดกดำก็ขมวดคิ้วชนกันเล็กน้อยแปลกใจที่คุณแม่ของเขามารอแต่เช้าอยากจะรู้นักว่ามีธุระสำคัญอะไร
“ผมว่าคุณต้นไปคุยกับคุณหญิงเองดีกว่านะครับ”
ธวัชชัยรู้มาคร่าวๆว่าเรื่องอะไรแต่เรื่องนี้เขาอยากให้เจ้านายของเขารู้จากปากคนเป็นแม่ของเขาเองจะดีกว่าเพราะเรื่องนี้มันเข้าข่ายเรื่องในครอบครัว
“อืมม..”
บริษัทXXXX
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“ท่านประธานสวัสดีค่ะ”
พนักงานทุกคนที่บริษัทในทุกๆเช้าจะมายืนเรียงกันอยู่ที่หน้าบริษัททุกคนก่อนจะเริ่มงานในเก้าโมงเช้าเพื่อที่ง่ายต่อการตรวจตราของชายหนุ่มประธานบริษัทเขาชอบคนที่มาทำงานตรงเวลาและมีระเบียบวินัย
“ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยกันด้วย”
ตฤณภพเดินอ่างสง่าเข้ามาในบริษัทเขาเดินอย่างรวดเร็วแต่สายตาอันเยือกเย็นของเขากลับตรวจได้ทุกซอกทุกมุมว่าพนักงานของเขามาครบหรือไม่และมีใครแต่งตัวไม่เรียบร้อยบ้างหางตาของเขาเห็นพนักงานหญิงคนหนึ่งยังเอาเสื้อใส่ในกระโปรงไม่เรียบร้อยจึงรีบบอกให้ทุกคนสำรวจตัวเองและเขาก็เดินตรงเข้าไปในลิฟท์เพื่อเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันที
“อุ้ยย//ค่ะๆ//ตาไวจริงๆเลย”
เมื่อประธานบรัทเดินพ้นเข้าลิฟท์ไปแล้วพนักงานทุกคนก็ต้องต่างสำรวจตัวเองว่าใครแต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างไรปรากฏว่ามีบางคนแต่งตัวไม่เรียบร้อยจริงๆต่างก็ยิมรับว่าประธานหนุ่มคนนี้หูตาไวเป็นที่หนึ่ง
“ตาต้น...มาแล้วเหรอลูก”
มลฤดีเห็นลูกชายของเธอเข้าห้องมาก็ทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเพราะวันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“คุณแม่มาหาผมแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าครับ”
ตฤนภพคาใจตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วว่าแม่ของเขามาหาแต่เช้ามีเรื่องอะไรสำคัญ
“ก็เรื่องคนที่อุ้มท้องให้ลูกน่ะแม่นัดมาเจอที่นี่วันนี้”
“อะไรนะครับ”
ตฤณภพถึงกับหยุดชะงักอ้าปากค้างอย่างเสียบุคลิคไม่คิดว่าแม่ของเขาจะหาคนได้เร็วขนาดนี้แสดงว่าเรื่องที่เขาภาวนาเมื่อคืนมันไม่เป็นผล
“ตกใจอะไรเล่า..เดี๋ยวน้องก็คงมาแล้ว”
มลฤดีมองออกว่าลูกชายเธอก็คงไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้
“อะ..เอ่อ..ทำไมไวแบบนี้ล่ะครับ”
“ทำหน้าแบบนี้หรือจะมีข้อแม้อะไรกับแม่อีก”
มลฤดีจำเป็นต้องพูดดักเอาไว้ก่อนว่าลูกชายของเธอจะผิดสัญญาไม่ได้
“เอ่อ...คนอย่างผมเคยผิดคำพูดด้วยเหรอครับ..”
ชายหนุ่มตอบคนเป็นแม่เสียงอ่อนอย่างเหนื่อยใจ
“งั้นก็ดีจะ”
“เดี๋ยวผมขอตัวไปซื้อกาแฟด้านล่างก่อนนะครับ”
ตฤนภพต้องหาทางหลบจากมุมนี้ก่อนครู่หนึ่งเพื่อทำใจไม่อย่างนั้นเขาคิดอะไรไม่ออกแน่
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน“ไม่ต้อง”ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า“ครับคุณหญิง”ร้านกาแฟร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความท
“เปา..”“คุณแม่”เมื่อทั้งสองเจอกันต่างคนต่างก็รีบสวมกอดกันอย่างคิดถึง“ไปข้างในกันเถอะพี่เค้าอยู่ข้างใน”มลฤดีรีบพาปรารีเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว“ตาต้นนี่อั่งเปา...น้องที่แม่รับเลี้ยงไง..น้องจะมาเป็นคนที่อุ้มท้อง”มลฤดีรีบแนะนำตัวให้ลูกชายเธอได้รู้จักกับปรารีทันทีเพราะวันนี้เป็นวันที่ดีที่ทั้งสองได้เจอกันเสียที“เธอ!!”//นี่ฉันต้องเจอยัยบ้านี่อีกแล้วเหรอ//จากที่เมื่อครู่ชายหนุ่มเกือบจะคุมอารมณ์เป็นปกติแล้วแต่เมื่อเห็นหน้าหญิงสาวคนที่ทำให้เขาต้องเลอะเทอะเมื่อครู่ก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ“ไฮ...แฮร่ๆๆ”//หวังว่าเขาจะไม่ถือสานะ//ปรารีเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อต้องเจอกับเขาอีกครั้งแถมเขายังคือคนที่เธอจะต้องอุ้มท้องลูกของเขาด้วยแบบนี้เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอก่อนไหมนะ...หญิงสาวพยายามปั้นหน้ายิ้มยกมือโบกทักทายอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรที่สุดเผื่อเขาจะลืมๆเรื่องเมื่อครู่ไปบ้าง“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”มลฤดีถามคนเป็นลูกชายของเธอว่าทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกับปรารีแบบนั้นทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก“ยัยนี่แหละครับที่ซุ่มซ่ามทำผมเลอะเทอะกลับมา”ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ“แฮร่...เปาขอโทษนะคะพี
13.00 น.ครอกกกๆๆ“เอ่อ..พี่ต้นคะ??”//ไม่หิวหรือไงนะ...ใส้ฉันจะขาดแล้วเนี่ยย//ปรารีเห็นว่ามันเลยเที่ยงมาจนบ่ายแล้วชายหนุ่มก็ไม่เห็นจะไปทานข้าวกลางวันเสียทีเธอรอจนหิวใสจะขาดแล้วจึงตัดสินใจทักถามเพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“อะไรของเธออีก..”ตฤภพเงยหน้าขึ้นมาจากการมองโน๊ตบุ๊คเล็กน้อยอย่างไม่พอใจไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรอีก“เปาหิวค่ะ....พี่ต้นไม่ทานข้าวกลางวันเหรอคะ??”“หื้มมมม”ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมยกข้อมือดูนาฬิการาคาแพงของเขาก็เห็นว่านี่มันเลยเวลาทานอาหารกลางวันมาแล้วจริงๆเขาเองก็ทำงานเพลินไปหน่อย“เดี๋ยวฉันโทบอกคุณชัยให้สั่งอาหารมาให้เธอจะทานอะไร...”ตฤนภพไม่ได้คิดที่จะออกไปทานอาหารที่ไหนอยู่แล้วเพราะปกติเขาก็จะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปซื้อเข้ามาทานในห้องนี้ในห้องของเขาจึงมีโซนทานอาหารแยกออกไปเพื่อไม่ให้มีกลิ่นอาหารเวลาทำงานเขามองหญิงสาวอย่างรอคำตอบจะโทรบอกธวัชชัยทีเดียว“ขอเป็น...เอ่อ...เอาแบบที่พี่ต้นทานก็ได้ค่ะ”“โอเค”หลังจากที่ตฤณภพใช้สั่งให้ธวัชชัยจัดการเรื่องอาหารได้ไม่นานอาหารก็มากองอยู่บนโต๊ะทานอาหารเรียบร้อยแล้ว“หูย..น่าทานมากเลยค่ะ”ปรารีหยิบไก่ทอดที่หั่นเป็นชิ้นๆมาเข้าปากด้วย
ก๊อกๆๆ“คะ..พี่ต้น”ปรารีค่อยๆย่องมาเปิดประตูให้เบาที่สุดเพราะการเคาะห้องของคนด้านนอกเหตุเป็นเพราะเธออาจจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกก็เป็นได้“มาทานข้าวเย็น”ตฤณภพเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมาก็รีบบอกให้เธอออกมาทานข้าวเย็นด้วยใบหน้าที่นิ่งตายใบหน้าเดิมเมื่อบอกเธอเสร็จก็รีบผละตัวออกจากหน้าห้องของเธอทันที“ค่ะ”//ค่อยโล่งอก...นึกว่าทำอะไรผิดซะอีก//“อาหารพี่ต้นสั่งมาทานทุกวันเลยเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าบนโต๊ะอาหารมีแต่กล่องอาหารอีกแล้วไม่รู้ว่าเขาทานแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า“อืมม..”ตฤณภพตอบหญิงสาวเสียงเบาพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ“ไม่ทำเองบ้างเหรอคะ”ปรารีอยากรู้ว่าเขาเคยทำเองบ้างหรือเปล่าสั่งทุกวัน“ไม่..ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น..อีกอย่างฉันก็ทำอาหารไม่เป็น..”“อ๋อ..”หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ..อันที่จริงที่เธอถามนั่นถามนี่ก็แค่อยากหาเรื่องคุยกับเขาเท่านั้นเผื่อเธอจะสนิทกับเขามากขึ้นและหวังว่าเขาจะไม่ทำหน้าตายใส่เธอบ่อยๆ“และอีกอย่างฉันเคยบอกเธอว่าอย่างไรเมื่ออยู่บนโต๊ะอาหาร”ตฤณภพไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องมารยาทให้เธอได้ฟังอีกรอบให้เธอซึมซับเข้าไปในหัวว่าช่วงที่ทานอาหารเขาไม่ชอบพูดคุยเท่าไร“เอ่อ...เงียบแล้ว
“อะไรเหรอคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัย“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว“แค่นั้น”ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น“แล้วถ้าเธออ
“สุขภาพคุณพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”ปรารีรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วงนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนกันจึงถามด้วยความเป็นห่วง“ก็ยังปกติมีปวดข้อปวดเข่าตามประสาคนแก่น่ะ”ตระการเข้าใจร่างกายตัวเองดีว่าทุกอย่างมันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาเขาก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดีเท่าที่จะทำได้แล้ว“คุณพ่อไม่แก่สักนิดเลยนะคะยังหล่ออยู่เลย”ปรารีรีบพูดปลอบใจพ่อของเธอว่าเขานั้นดูไม่แก่เลยสัดนิด“ปากหวานกับพ่ออยู่เรื่อยเลยนะเราเนี่ย”ตระการใช้มือจับหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูที่ช่างพูดเอาใจเก่งเสียจริง“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ...คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยแบบนี้ถ้าหลานออกมาก็เลี้ยงได้สบายแน่เลย”“เอ่อ...พ่อว่าจะถามเราเรื่องนี้อยู่พอดีนึกยังไงยอมตกลงรับปากแม่เราไป”ตระการได้ยินปรารีพูดเรื่องนี้มาก็อยากจะถามลุกสาวของเขาอยู่เหมือนกันว่านึกอย่างไรถึงได้ไปรับปากกับแม่ตัวเองแบบนั้น“ถามเป็นพี่ต้นเลยนะคะ...เปาก็แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข...”ปรารียิ้มเล็กน้อยคำถามนี้เป็นคำถามที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้แล้วและเธอก็ยังยืนยันในคำตอบเดิมของเธอ“แล้วเราล่ะจะมีความสุขเหรอ”ตระการเห็นว่าดูลูกสาวของเขาจะห่วงแต่ความสุขของคนอื่นเขาอยากจะรู้ว่าหากเธอเลื
“ชุดเธอฉันวางไว้ให้ในห้อง”ในระหว่างก่อนที่จะทานอาหารชายหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกเร่องชุดนอนที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูว่าเขาซื้อมาให้แล้วจะเผลอขึ้นไปขอยืมอีก“ขอบคุณค่ะ...ว่าแต่รู้ไซส์เปาได้ไงคะ”ปรารีทำหน้าสงสัยเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอใส่เสื้อผ้าไซส์อะไรแต่เขากลับซื้อมาให้เธอแล้วเสียอย่างนั้น“ตัวเท่าลูกหมาไซต์ไหนก็ใส่ได้ก็แค่ชุดนอน”//ไม่เห็นจะยากอะไรเลย//“หูยย..”//ลูกหมาเหรอ..เค้าเรียกตัวเล็กน่ารักต่างหาก//20.30 น.“ชุดนอนเป็ดน้อยเนี่ยนะ...เห็นเราเป็นเด็กสิบขวบรึไง”เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าห้องของเธอหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูปรากฏว่าเป็นชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองเธออยากรู้จริงๆว่าเขาเอาอะไรคิดที่ซื้อลายนี้มาให้เธอวันต่อมา07.30 น.“อื๊ดดด..ฟู่ๆๆ..ห๊า..สดชื่นนน”ปรารีตื่นมายืดเส้นยืดสายที่ห้องออกกำลังกายแต่เช้าเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอเริ่มทานเยอะและน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว“นึกไงมาออกกำลังกาย”วันนี้เป็นวันหยุดของตฤณภพเขาเลยอยากออกกำลังกายช่วงเช้าเสียหน่อยเมื่อลงมาที่ห้องออกกำลังกายก็เห็นว่าหญิงสาวออกอยู่ก่อนแล้วไม่ยักรู้ว่าเธอจะชอบออกกำลังกายด้ว
“อย่าไปถือสาเลยเคาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”ณคุณส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมหันไปหาปรารียิ้มให้เธอทั้งยังพูดปลอบใจหญิงสาวว่าตฤณภพนั้นเป็นแบบนี้ประจำอย่าให้เธอนั้นถือสาอะไรเลย“เปาเองก็เริ่มชินแล้วค่ะ”ปรารีเองไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าไรเพราะเธอก็เริ่มจะชินกับนิสัยของเขาแล้วเหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“......”//เสร็จรึยังนะ//ตฤณภพนั่งมองนาฬิการาคาแพงของเขาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นปรารีออกมาเสียทีเขาให้เวลาอีกสอบนาทีหากยังไม่ออกมาเขาจะเข้าไปดูเองว่าตอนนี้หมอณคุณและหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงช้าจัง“ต้น”“เพนนี”ตฤณภพได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเขาจึงหันไปมองภาพตรงหน้าทำให้เขาอึ้งเสียอาการเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เคยคุ้นเคยแต่จากกันด้วยไม่ดีในตอนนี้10 นาทีต่อมาร้านกาแฟXXX“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เพนนีชวนชายหนุ่มมานั่งคุยที่ร้านกาแฟเธอเองก็ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มที่นี่เหมือนกันหลังจากมี่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี“อืมม..มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาผมต้องไปรอคนของผม”ตฤณภพยังคงวางมาดว่าเขายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเธอมากมายนัก“คนของคุณ??”