ตอนที่3

วันต่อมา

แม่กำปอง

“นี่เจ้าต้นไม้ฉันจะไปกรุงเทพแล้วนะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้กลับมาเยี่ยมดูแลตัวเองดีๆล่ะ”

ปรารีจะลุกตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นปกติแบบนี้ทุกวันเธอชอบที่จะพูดคุยกับต้นไม้หรือดอกไม้เพื่อคลายเหงาหรือระบายอะไรสักอย่างออกมาเพื่อความสบายใจมันเป็นวิธีที่หญิงสาวชอบมากๆ

“ป้าขาเอาใส่ใส้สองชุดค่ะ”

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จในช่วงเช้าเธอก็จะเดินมาหาซื้ออาหารเช้าใกล้ๆกับบ้านเธอในหมู่บ้านจะมีชาวบ้านท้องถิ่นขายของกันเป็นประจำและเธอก็มีขนมหวานที่เธอชอบเป็นร้านประจำด้วย

“มาแต่เช้าเลยหนูเปา...พรุ่งนี้ป้าจะทำบัวลอยด้วยเอาไหม”

แม่ค้าแถวนี้จะเจอหน้าปรารีเป็นประจำตั้งแต่เธอมาพักอยู่ที่นี่และด้วยความอัธยาศัยดีของหญิงสาวเลยเป็นที่รู้จักไปทั่วตลาด

“หนูจะต้องกลับกรุงเทพแล้วสิคะคุณป้าอดทานขนมอร่อยๆเลย”

“อ้าวเหรอ...ป้าคงคิดถึงแย่ยังไงก็อย่าลืมมาที่นี่บ่อยๆนะ”

“ค่ะ..เปาจะหาเวลามานะคะ”

ปรารีไม่ลืมที่จะกลับมาที่นี่แน่นอนเพราที่นี่อากาศก็ค่อนข้างดีแถมผู้คนยังใช้ชีวิตในวิถีดั้งเดิมแถมยังเป็นมิตรมากๆอีกด้วย

20.00 น.

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วตฤณภพที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดธรรมดายังคงนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเปิดอ่านเอกสารตรวจทานทุกอย่างจนแน่ใจว่าทุกอย่างถูกต้องทุกกระเบียดนิ้วเพราเขาไม่ชอบความผิดพลาด

“หื้มมม....”

หลังจากที่เอกสารเรียบร้อยก็ถึงเวลาพักผ่อนของเขาชายหนุ่มยืนมองออกไปนอกหน้าต่างคืนนี้พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขารับปากคุณแม่ของเขาไปหากถึงวันที่แม่ของเขาหาคนมาอุ้มท้องลูกของเขาได้เขาก็คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้เมื่อเป็นคนที่รักษาคำพูดแต่ขอให้เวลามันล่วงเลยไปอีกสักพักใหญ่เลยก็แล้วกันเพราะตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าถ้าหากว่าเขาจะต้องมีลูกเขาจะต้องรับมือและเตรียมตัวอย่างไร

เช้าวันต่อมา

08.30 น.

“คุณหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับคุณต้น”

ธวัชชัยผู้ช่วยของตฤนภพมารับชายหนุ่มที่เพนท์เฮ้าส์เวลานี้ทุกวันเมื่อเห็นว่าเจ้านายมาถึงจึงรีบบอกข่าวสำคัญว่าตอนนี้คุณแม่ของเขารออยู่ที่บริษัทแล้ว

“หืมม..ทำไมคุณแม่มารอแต่เช้า”

ตฤณภพอยู่ในชุดสูตรราคาแพงคัตติ้งเนี้ยบสั่งตัดให้เข้ากับหุ่นเขาโดยเฉพาะจากแบรนด์ดังทรงผมเซทมาอย่างเรียบร้อยเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเป็นอย่างดีในวันทำงานเขาจะเนี้ยบแบบนี้ทุกวันเมื่อเขาก้าวขึ้นรถตู้คันหรูราคาหลายล้านได้ยินคำบอกของผู้ช่วยคิ้วดกดำก็ขมวดคิ้วชนกันเล็กน้อยแปลกใจที่คุณแม่ของเขามารอแต่เช้าอยากจะรู้นักว่ามีธุระสำคัญอะไร

“ผมว่าคุณต้นไปคุยกับคุณหญิงเองดีกว่านะครับ”

ธวัชชัยรู้มาคร่าวๆว่าเรื่องอะไรแต่เรื่องนี้เขาอยากให้เจ้านายของเขารู้จากปากคนเป็นแม่ของเขาเองจะดีกว่าเพราะเรื่องนี้มันเข้าข่ายเรื่องในครอบครัว

“อืมม..”

บริษัทXXXX

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“ท่านประธานสวัสดีค่ะ”

พนักงานทุกคนที่บริษัทในทุกๆเช้าจะมายืนเรียงกันอยู่ที่หน้าบริษัททุกคนก่อนจะเริ่มงานในเก้าโมงเช้าเพื่อที่ง่ายต่อการตรวจตราของชายหนุ่มประธานบริษัทเขาชอบคนที่มาทำงานตรงเวลาและมีระเบียบวินัย

“ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยกันด้วย”

ตฤณภพเดินอ่างสง่าเข้ามาในบริษัทเขาเดินอย่างรวดเร็วแต่สายตาอันเยือกเย็นของเขากลับตรวจได้ทุกซอกทุกมุมว่าพนักงานของเขามาครบหรือไม่และมีใครแต่งตัวไม่เรียบร้อยบ้างหางตาของเขาเห็นพนักงานหญิงคนหนึ่งยังเอาเสื้อใส่ในกระโปรงไม่เรียบร้อยจึงรีบบอกให้ทุกคนสำรวจตัวเองและเขาก็เดินตรงเข้าไปในลิฟท์เพื่อเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันที

“อุ้ยย//ค่ะๆ//ตาไวจริงๆเลย”

เมื่อประธานบรัทเดินพ้นเข้าลิฟท์ไปแล้วพนักงานทุกคนก็ต้องต่างสำรวจตัวเองว่าใครแต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างไรปรากฏว่ามีบางคนแต่งตัวไม่เรียบร้อยจริงๆต่างก็ยิมรับว่าประธานหนุ่มคนนี้หูตาไวเป็นที่หนึ่ง

“ตาต้น...มาแล้วเหรอลูก”

มลฤดีเห็นลูกชายของเธอเข้าห้องมาก็ทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเพราะวันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“คุณแม่มาหาผมแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าครับ”

ตฤนภพคาใจตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วว่าแม่ของเขามาหาแต่เช้ามีเรื่องอะไรสำคัญ

“ก็เรื่องคนที่อุ้มท้องให้ลูกน่ะแม่นัดมาเจอที่นี่วันนี้”

“อะไรนะครับ”

ตฤณภพถึงกับหยุดชะงักอ้าปากค้างอย่างเสียบุคลิคไม่คิดว่าแม่ของเขาจะหาคนได้เร็วขนาดนี้แสดงว่าเรื่องที่เขาภาวนาเมื่อคืนมันไม่เป็นผล

“ตกใจอะไรเล่า..เดี๋ยวน้องก็คงมาแล้ว”

มลฤดีมองออกว่าลูกชายเธอก็คงไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้

“อะ..เอ่อ..ทำไมไวแบบนี้ล่ะครับ”

“ทำหน้าแบบนี้หรือจะมีข้อแม้อะไรกับแม่อีก”

มลฤดีจำเป็นต้องพูดดักเอาไว้ก่อนว่าลูกชายของเธอจะผิดสัญญาไม่ได้

“เอ่อ...คนอย่างผมเคยผิดคำพูดด้วยเหรอครับ..”

ชายหนุ่มตอบคนเป็นแม่เสียงอ่อนอย่างเหนื่อยใจ

“งั้นก็ดีจะ”

“เดี๋ยวผมขอตัวไปซื้อกาแฟด้านล่างก่อนนะครับ”

ตฤนภพต้องหาทางหลบจากมุมนี้ก่อนครู่หนึ่งเพื่อทำใจไม่อย่างนั้นเขาคิดอะไรไม่ออกแน่