“สุขภาพคุณพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”
ปรารีรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วงนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนกันจึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ยังปกติมีปวดข้อปวดเข่าตามประสาคนแก่น่ะ”
ตระการเข้าใจร่างกายตัวเองดีว่าทุกอย่างมันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาเขาก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดีเท่าที่จะทำได้แล้ว
“คุณพ่อไม่แก่สักนิดเลยนะคะยังหล่ออยู่เลย”
ปรารีรีบพูดปลอบใจพ่อของเธอว่าเขานั้นดูไม่แก่เลยสัดนิด
“ปากหวานกับพ่ออยู่เรื่อยเลยนะเราเนี่ย”
ตระการใช้มือจับหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูที่ช่างพูดเอาใจเก่งเสียจริง
“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ...คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยแบบนี้ถ้าหลานออกมาก็เลี้ยงได้สบายแน่เลย”
“เอ่อ...พ่อว่าจะถามเราเรื่องนี้อยู่พอดีนึกยังไงยอมตกลงรับปากแม่เราไป”
ตระการได้ยินปรารีพูดเรื่องนี้มาก็อยากจะถามลุกสาวของเขาอยู่เหมือนกันว่านึกอย่างไรถึงได้ไปรับปากกับแม่ตัวเองแบบนั้น
“ถามเป็นพี่ต้นเลยนะคะ...เปาก็แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข...”
ปรารียิ้มเล็กน้อยคำถามนี้เป็นคำถามที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้แล้วและเธอก็ยังยืนยันในคำตอบเดิมของเธอ
“แล้วเราล่ะจะมีความสุขเหรอ”
ตระการเห็นว่าดูลูกสาวของเขาจะห่วงแต่ความสุขของคนอื่นเขาอยากจะรู้ว่าหากเธอเลือกเดินทางที่ตั้งใจไว้แล้วเธอจะมีความสุขหรือเปล่า
“ทุกคนมีความสุขเปาก็มีความสุขค่ะ”
ปรารีตอบแบบไม่ต้องคิดเลยชีวิตนี้เธอจะไปมีความสุขเรื่องอะไรได้อีกนอกจากเธอเห็นครอบครัวเธอมีความสุขเธอก็สุขใจหัวใจพองโตแล้ว
“เรานี่นะ...”
ตระการโอบกอดลูกสาวของเขาหลวมๆดูท่าลูกสาวของเขาจะเป็นคนที่ช่างเสียสละเสียจริงไม่เสียใจเลยที่ได้รับเลี้ยงเธอมาตั้งแต่แบเบาะ
10 นาทีต่อมา
“ดูสองพ่อลูกสิคะเดินกอดกันกลมออกมาเลย”
มลฤดีหันไปเห็นสองพ่อลูกเดินกอดกันกลมเข้ามาในห้องก็อดเอ่ยปากแซวเล่นไม่ได้
“ว้า...แบบนี้ย่าก็ไม่มีใครสนใจแล้วสิ”
โสพิศเองก็ทำท่าทีเป็นงอนหลานสาวที่ตอนนี้ดูจะสนใจพ่อมากกว่าเธอเสียแล้ว
“ใครจะไม่สนใจคุณย่าล่ะคะ”
ปรารีรู้ว่าทุกคนอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเธอเธอเองก็พร้อมจะสนใจทุกคนอยู่แล้ว
“55555”
วันนี้ทุกคนดูจะเฮฮาเป็นพิเศษเพราะมีเจ้าเปาน้อยอยู่ด้วยบ้านเลยสดใสขึ้นเยอะ
“ไปทานอาหารเช้ากันดีกว่านะ...โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว”
มลฤดีชวนทุกคนทานอาหารเช้าเพราะตอนนี้แม่ครัวได้เตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนเรียบร้อยแล้ว
“คุณย่าทานเยอะๆเลยนะคะ”
วันนี้อาหารเช้าค่อนข้างจะเยอะเป็นพิเศษเพราะมลฤดีสั่งให้แม่ครัวทำไว้ต้อนรับปรารีโดยเฉพาะหญิงสาวเองก็ดูจะตื่นตาตื่นใจกับอาหารที่หลากหลายเสียเหลือเกินแต่ก็ไม่ลืมที่จะตักใส่จานคนอื่นก่อนจะใส่จานตัวเองเสมอ
“พี่ต้นบอกว่าฝากสวัสดีทุกคนด้วยค่ะ”
ปรารีพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตฤณภพฝากเธอมาสวัสดีทุกคนจึงรีบบอกเดี๋ยวถ้าหากเธอลืมเธอก็จะรู้สึกผิดไปอีก
“อ่อ..เเหรอ..แม่มลวันนี้มีไก่ตุ๋นของโปรดตาต้นนี่ฝากเจ้าเปาเอากลับไปให้ด้วยนะ”
วันนี้โสพิศไม่ลืมที่จะสั่งแม่ครัวให้ทำไก่ตุ๋นของโปรดหลานชายของเธอเอาไว้เพราะนานๆทีหลานชายเธอจะเข้ามาที่บ้านนี้ทีหากไม่ฝากไปก็คงจะไม่ได้ทาน
“ค่ะคุณแม่”
เย็นของวัน
วันทั้งวันหญิงสาวคอยป่วนคนทั้งบ้านให้มีรอยยิ้มจนตอนนี้ก็ได้เวลาที่เธอจะต้องกลับแล้ว
“บ๊าย..บายนะคะทุกคนไว้เปาจะมาหาใหม่นะคะ”
หญิงสาวขึ้นบนรถตู้คันหรูโบกไม้โบกมือให้คนที่บ้านยกใหญ่ปากยังยิ้มไม่หุบประตูรถตู้ก็ปิดลงวันนี้เป็นอีกวันที่เธอมีความสุขมากๆที่ได้ทำให้คนในบ้านได้ยิ้มได้หัวเราะเธอคิดว่าอีกไม่นานหากลูกของตฤณภพเกิดมาทุกคนคงได้มีรอยยิ้มมากกว่านี้แน่เธออยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆเสียเหลือเกิน
18.30 น.
เพนท์เฮ้าส์
“ทำอะไรอยู่คะพี่ต้น”
เมื่อกลับมาถึงห้องปรารีก็วิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองเข้าไปที่ห้องทำงานของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆห้องนอนของเขาทันทีเธอคิดถูกว่าเขาจะต้องอยู่ที่นี่ปแล้วก็ เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ
“กลับมาแล้วก็อย่ากวนฉันจะทำงาน”
//กลับมาก็โวยวายเลย//
ตฤณภพทำหน้าเซ็งเล็กน้อยที่ตอนนี้เขากำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการตรวจแฟ้มบัญชีแต่ก็ต้องมาเสียสมาธิกับยัยเด็กเสียงแจ๋วที่เอะอะโวยวายตั้งแต่มาถึง
“อะ..อ้าว...คุณย่าฝากไก่ตุ๋นมาให้พี่ต้นด้วยค่ะไปทานข้าวกันเลยไหมคะ”
//โดนอีกแล้ว..เฮ้อ..”
ปรารีหน้าเจื่อนเล็กน้อยและรีบบอกอีกฝ่ายว่าคุณย่าฝากขอโปรดมาให้พร้อมชวนเขาไปทาข้าวเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาอาหารเย็น
“ฉันไม่หิวเธอทานไปก่อนเลยฉันจะทำงาน”
ตฤณภพยังคงจ้องใจจดใจจ่ออยู่กับเอกสารในมือพร้อมไล่ให้เธอไปทานก่อนได้เลยเพราะเขายังไม่มีอารมณ์มาทานอาหารตอนนี้
“งั้นเดี๋ยวเปาไปใส่ถ้วยเอามาให้ข้างบนนะคะ”
//เวลานี้มันเวลาอาหารยังจะดื้ออีก//
ปรารีไม่ได้สนใจคำพูดของชายหนุ่มแม้แต่น้อยเธออยากให้เขาทานอาหารให้ตรงเวลาแล้วก็ทานของที่คุณย่าอุตส่าห์ฝากมาด้วย
“นี่เธอ...ไม่ต้องฉันจะทำงานนน”
//โถ่..เอ้ย...เคยฟังอะไรบ้างไหมเนี่ย//
ตฤณภพหันมาบอกหญิงสาวอย่างจริงจังอีกทีว่าเขาไม่อยากทานตอนนี้แต่ดูท่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะเธอนั้นวิ่งลงไปเรียบร้อยแล้ว
10 นาทีต่อมา
“ทานข้าวกันค่ะ”
ปรารีเอากับข้าวอาหารลงไปอุ่นในไมโครเวฟไม่นานก็ยกถาดอาหารกับข้าวมาวางในห้องทำงานของเขา
“ฉันเคยบอกไม่ชอบให้กลิ่นอาหารอยู่ในห้องทำงาน”
//ยัยนี่คงจะสมองเสื่อมหรือยังไง//
ตฤณภพเคยบอกกับเธอไปแล้วว่าเขาไม่ชอบให้มีกลิ่นอาหารในห้องทำงานแต่เธอก็ยังจะยกมาทั้งถาดเขาละอยากจะเขกหัวเธอแรงๆสักทีจริงๆ
“ก็เวลานี้มันเวลาอาหารเย็นนี่คะ..ทานผิดเวลาเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะนะคะ”
ปรารียังตีมึนทำเป็นไม่สนใจในเมื่อเวลานี้มันคือเวลาที่จะต้องทานยังไงเธอก็จะทำให้เขาทานให้ได้
“หื้มมม”
ตฤณภพไม่รู้จะพูดกับหญิงสาวอย่างไรดีดูเหมือนเขาพูดอะไรออกไปจะไม่เข้าหูเธอเลยสักนิด
“อะ..อ้ามมม”
“เธอ..อื้มมม..”
ปรารีอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มนั่งเผลอๆบีบคางของเขาให้อ้าปากออกพร้อมป้อนข้าวเข้าไปในปากของเขาทันทีโดยไม่ได้กลัวสายตาอำมหิตของเขาในตอนนี้แม้แต่น้อย
“พี่ต้นทำงานไปเลยค่ะเดี๋ยวเปาป้อนเอง...จะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำงานไงคะ”
ปรีเห็นชายหนุ่มเอาแต่นั่งนิ่งจ้องมาที่เธออย่างไม่วางสายตาเธอจึงชี้ไปที่แฟ้มงานของเขาว่าให้เขานั้นทำต่อได้เลยเดี๋ยวเธอจะเป็นคนป้อนเขาเอง
“หึ้ยยย...ลงไปทานข้างล่างฉันไม่ทำแล้วงาน”
ตฤณภพกัดฟันกรอดหัวเสียอย่างมากดูหญิงสาวในตอนนี้จะไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิดจึงรีบเก็บแฟ้มเอกสารลงไปทานข้าวให้รู้แล้วรู้รอดไปเธอจะได้ไม่ต้องมากวนใจเขาอีก
“อิๆๆ”
//คนจะป้อนก็ไม่ชอบ555//
ปรารีแอบขำคนที่เดินหัวเสียออกนอกห้องไปอย่างเบาๆพร้อมยกถาดอาหารตามเขาลงไปอย่างผู้ชนะ
“ชุดเธอฉันวางไว้ให้ในห้อง”ในระหว่างก่อนที่จะทานอาหารชายหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกเร่องชุดนอนที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูว่าเขาซื้อมาให้แล้วจะเผลอขึ้นไปขอยืมอีก“ขอบคุณค่ะ...ว่าแต่รู้ไซส์เปาได้ไงคะ”ปรารีทำหน้าสงสัยเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอใส่เสื้อผ้าไซส์อะไรแต่เขากลับซื้อมาให้เธอแล้วเสียอย่างนั้น“ตัวเท่าลูกหมาไซต์ไหนก็ใส่ได้ก็แค่ชุดนอน”//ไม่เห็นจะยากอะไรเลย//“หูยย..”//ลูกหมาเหรอ..เค้าเรียกตัวเล็กน่ารักต่างหาก//20.30 น.“ชุดนอนเป็ดน้อยเนี่ยนะ...เห็นเราเป็นเด็กสิบขวบรึไง”เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าห้องของเธอหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูปรากฏว่าเป็นชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองเธออยากรู้จริงๆว่าเขาเอาอะไรคิดที่ซื้อลายนี้มาให้เธอวันต่อมา07.30 น.“อื๊ดดด..ฟู่ๆๆ..ห๊า..สดชื่นนน”ปรารีตื่นมายืดเส้นยืดสายที่ห้องออกกำลังกายแต่เช้าเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอเริ่มทานเยอะและน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว“นึกไงมาออกกำลังกาย”วันนี้เป็นวันหยุดของตฤณภพเขาเลยอยากออกกำลังกายช่วงเช้าเสียหน่อยเมื่อลงมาที่ห้องออกกำลังกายก็เห็นว่าหญิงสาวออกอยู่ก่อนแล้วไม่ยักรู้ว่าเธอจะชอบออกกำลังกายด้ว
“อย่าไปถือสาเลยเคาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”ณคุณส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมหันไปหาปรารียิ้มให้เธอทั้งยังพูดปลอบใจหญิงสาวว่าตฤณภพนั้นเป็นแบบนี้ประจำอย่าให้เธอนั้นถือสาอะไรเลย“เปาเองก็เริ่มชินแล้วค่ะ”ปรารีเองไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าไรเพราะเธอก็เริ่มจะชินกับนิสัยของเขาแล้วเหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“......”//เสร็จรึยังนะ//ตฤณภพนั่งมองนาฬิการาคาแพงของเขาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นปรารีออกมาเสียทีเขาให้เวลาอีกสอบนาทีหากยังไม่ออกมาเขาจะเข้าไปดูเองว่าตอนนี้หมอณคุณและหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงช้าจัง“ต้น”“เพนนี”ตฤณภพได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเขาจึงหันไปมองภาพตรงหน้าทำให้เขาอึ้งเสียอาการเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เคยคุ้นเคยแต่จากกันด้วยไม่ดีในตอนนี้10 นาทีต่อมาร้านกาแฟXXX“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เพนนีชวนชายหนุ่มมานั่งคุยที่ร้านกาแฟเธอเองก็ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มที่นี่เหมือนกันหลังจากมี่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี“อืมม..มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาผมต้องไปรอคนของผม”ตฤณภพยังคงวางมาดว่าเขายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเธอมากมายนัก“คนของคุณ??”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้คุณชัยจัดการให้”ตฤณภพหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาระอา“ไม่เป็นไรค่ะ”ของแค่นี้เธอแค่ไปซื้อแปปเดียวไม่เห็นต้องรอสั่งใครเลย“รีบหน่อยก็แล้วกัน”ตฤณภพจอดรถพลางทำท่าปัดมือให้เธอลงไปจัดการธุระของเธอให้เสร็จอย่างรวดเร็ว“ค่ะ”ปรารีรีบลงรถอย่างรวดเร็วเธอวิ่งไปยืนอยู่ที่เกาะกลางถนนตอนนี้รถเริ่มเยอะแดดก็เริ่มที่จะเปรี้ยงแล้วเธอก็เลยมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเท่าไร“......”//เฮ้ออ...ทำไมรถเยอะจังนะ...จังหวะนี้แหละ//ปรารีมองดูจังหวะรถว่างจนมั่นใจแล้วว่าเธอนั้นจะข้ามไปได้เอี๊ยด...“อร้ายยย”ปรารีวิ่งลงมาได้กลางทางเธอก็ได้ยินเสียงรถเบรกล้อตายจึงทำให้เธอตกใจหยุดชะงักกลางถนนทำให้รถชนเธอเข้าอย่างจังปังงงงงงงง“เปา.....”ตฤณภพได้ยินเสียงรถเบรกก็รีบหันไปดูภาพตรงหน้าทำเขาต้องีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะหญิงสาวโดนรถชนไปเสียแล้ว“โอ้ยย..เจ็บ”//ตายยังวะเนี่ยเรา//ปรารีที่กลิ้งสองสามตลบเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งชานอนฟุบลงอยู่กับพื้นสายตาตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเพราะแดดมันส่องมาที่ตาของเธอพยายามดึงสติตัวเองกลับมาว่าเธอยังรู้สึกอะไรอยู่หรือไม่“เปา...เปา...ได้ยินฉันไหม”//อย่าเป็นอะไรนะยัยตัวแสบ//
“..แอบมองเปาทำไมคะ..”ปรารีตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเธอลับๆตื่นๆด้วยความหิวและไหนจะระบมร่างกายเธอจึงรู้ตัวว่ากำลังมีคนแอบมอง“เปล่าซะหน่อย..แค่จะดูว่าเป็นยังไงบ้าง”ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมทั้งรีบกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม08.00 น.“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ...เดี๋ยวฉันขอล้างแผลเช็ดตัวให้ก่อนนะคะ”“ค่ะ”เมื่อพยาบาลสาวสองคนนำอาหารเช้าเข้ามาในห้องปรารีก็ตาเบิกโพรงด้วยความดีใจที่เธอจะได้ทานอะไรเข้าไปในท้องที่มันกำลังร้องอยู่เสียทีแต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะเธอจะต้องทำความสะอาดตัวและทำแผลก่อนนั่นเองครึ่งชั่วโมงต่อมาอาหารที่พยาบาลนำมาให้ก็เป็นผัดผักกับข้าวต้มและมีไข่เค็มอยู่ครึ่งลูกผลไม้อีกหนึ่งจานมีสัปปะรดกับองุ่นแค่นี้มันไม่พอกับกระเพาะเธอเลยด้วยซ้ำหญิงสาวจึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงแบบไม่สบอารมณ์ด้วยความที่ทานไม่อิ่ม “พี่ต้นไปไหนมาคะ??”ปรารีเห็นคนที่หายไปนานกำลังเปิดประตูเข้ามาก็ต้องรีบถามหาว่าเขาหายไปไหนมา“สั่งอาหารมาทานนี่ไง”ตฤณภพวางกล่องอาหารลงบนโต้ะพร้อมนั่งลงเตรียมที่จะทานอาหารเช้าช่วงนี้เขาคงต้องอยู่เฝ้าเธอเพราะเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้เธอได้รับอุบัติเหตุส่วนเรื่องงาน
เพนท์เฮ้าส์17.00 น.“ดูแลตัวเองได้แน่นะ”ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมาส่งที่ในห้องนอนของเธอพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมถามเธอให้ชัวร์ว่าหญิงสาวนั้นจะดูแลตัวเองได้อย่างที่พุดจริงหรือเปล่า“ค่ะ..สบายๆ..แฮร่ๆ”ปรารีชูสองแขนของเธอขึ้นมาและชูสองนิ้วให้เขาได้แน่ใจและเห็นว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงไม้ค้ำยันที่หมอให้มาเธอก็ใช้เป็น“........”//ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไรเลย//ตฤณภพยังสองจิตสองใจว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่เรื่องที่เธอดูแลตัวเองได้หากว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตอนที่เขาไปทำงานกลัวจะมีปัญหาหนักกว่าเดิมตามหลังมาน่ะสิ“ไม่เชื่อเหรอคะ..เดี๋ยวเปาเดินให้ดูก็ได้”ปรารีเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่มั่นใจกับตัวเธอเลยสักนิดจึงทำท่าจะลุกเดินให้เขาดูว่าเธอสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้เป็นอย่างดี“ไม่ต้อง...พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่ทำงานด้วย”ตฤณภพตัดสินใจได้แล้วแบบที่เขาทำงานได้สะดวกแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอด้วยคือพาเธอไปอยู่ที่ทำงานของเขาด้วยเพราะในห้องทำงานของเขามันมีห้องพักเล็กๆแยกเอาไว้อยู่แล้วพอได้ให้หญิงสาวนอนพักที่นั่นรอเขาทำงานได้โดยที่ไม่ได้ทรมานอะไรเธอมากมายนัก“คะ??”//จะหิ้วเราไปเ
“ถ้าหิวล่ะคะ”“โทรบอกฉัน”//ในหัวมีแค่เรื่องเดียวรึไง//“โอเคค่ะ”ปรารียกมือทำท่าโอเคหากเรื่องหิวและเรื่องกินไม่มีปัญหาเธอก็พร้อมที่จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นบ้านXXX“ตาต้นจะไม่ลำบากแน่นะแม่มล”โสพิศมีความกังวลห่วงหลานทั้งสองคนของเธอที่ทั้งกลัวว่าตฤณภพจะทำงานไม่สะดวกและปรารีจะไม่มีคนดูแลเต็มที่อีกด้วย“ไม่หรอกค่ะคุณแม่มลเชื่อว่าสองคนนั้นเค้าดูแลกันได้”มลฤดีคิดว่าลูกชายเธอถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าห่วงใครไม่เป็นส่วนปรารีก็ยังสามารถดูแลตัวเองได้อยู่ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน“นี่แหละน้า..ความอยากจะจับคู่”ตระการที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆอดที่จะพูดกระทบทั้งแม่และเมียของเขาไม่ได้ที่คิดอยากจะทำแผนจับคู่แต่ก็ต้องมานั่งกังวลห่วงกันอยู่แบบนี้“ทำเป็นรู้ดีนะคุณ”มลฤดีไม่เคยปริปากบอกสามีของเธอว่าเธอคิดแผนจับตู่ขึ้นมาแต่สามีเธอดันทำเป็นรู้ดีเสียนี่“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีทำไมจะไม่รู้”ตระการรู้ตั้งแต่คราแรกแล้วแต่แค่ไม่อยากจะพูดออกมาเท่านั้น 3 วันต่อมาบริษัทXXX13.00 น.“ออกมาทำไม”ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวค่อยๆเดินออกมาไม่รู้ว่าเธอจะออกมากวนอะไรเขาอีกหรือเปล่า“เปาก็แค่เบื่อๆค่ะอยู่แต่ในห้องทุก
สองชั่วโมงผ่านไปการประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีตฤณภพเองก็โล่งใจเมื่อการประชุมใหญ่ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปได้เสียทีหลังจากนี้ก็คงต้องรอดูผลงานของคนที่เขาสั่งงานไปว่าประสิทธิภาพมันจะออกมาดีแค่ไหน“เฮ้อ!!..”ตฤณภพเดินถอนหายใจอย่างโล่งอกเดินเข้ามาในห้องของเจาตอนนี้เขาอยากจะงีบพักสมองสักพักจึงเดินเข้ามาในห้องนอนที่หญิงสาวอยู่“.....”//ขอแบ่งพื้นที่นิดนึงก็เล้วกันนะ//ตฤณภพเดินเข้ามาในห้องเห็นปรารีหลับอยู่เขาจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรเพียงแค่ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ของเตียงนุ่มข้างๆเธอพร้อมเอนหลังพิงหลับตาลงพักเท่านั้นและหวังว่าเธอคงจะไม่ว่าอะไรหากตื่นมาเห็นเขานอนพักอยู่แบบนี้“อื้มม..คุณย่าขา..”“เอ..อื้มม”ตฤณภพตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาหลับไปได้พักใหญ่เพราะจู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาลงไปนอนกอดเสียอย่างนั้นสายตาของเขาประจันที่ใบหน้ากลมรูปไข่ของเธออย่างใกล้ชิดตาที่ปิดสนิทขิงเธอทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอนอนละเมอใจของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าของเธอใกล้ๆขนตาที่งอนรับกับดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับมุบมิบอยู่ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองตรงอื่นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรเกินเลยเธอลงไป“เฮ้ออ..”ชายหนุ่มค่อยๆจั
“ไม่เป็นไรครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว...ส่วนเรื่องไปอยู่ที่เชียงรายผมขอเวลาสามสี่วันนะครับ”“ได้เลยจะ...แค่ลูกยอมช่วยก็ดีแล้ว”บ้านเพนนี“นี่แกดูร่าเริงเสียเหลือเกินนะที่โดนถอนหมั้น”ลักษมีเห็นลูกสาวของเธอยังมีหน้ามานั่งหน้าระรื่นอยู่ทั้งๆที่โดนถอนหมั้นแถมยังโนอีกฝ่ายจับได้ว่าอยากได้สมบัติของเขาอีก“แน่สิคะคุณแม่”เพนนีดีใจเป็นที่สุดเพราะเธอไม่ต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่ได้สนใจแถมยังได้เงินมาใช้หนี้อีกต่างหากแบบนี้เธอหาโอกาสบอกคุณหญิงนาราตั้งแต่แรกก็ดีแล้วว่าที่เธอยอมหมั้นเพราะที่บ้านถังแตกตอนนี้เธอก็เป็นอิสระแล้วจะควงกับใครก็ได้“จะออกไปไหนอีกไม่ใช่ไป...เที่ยวแล้วมีข่าวเสียหายมาอีกนะ”ลักษมีมองดูลูกสาวของเธอแต่งตัวก็รู้ว่าคืนนี้ต้องออกไปเที่ยวอีกแน่นอนเธอละปวดหัวกับลูกคนนี้เสียจริงที่ชอบมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจนเธอตามแก้ข่าวให้ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแม่”เพนนี้ตอบแม่ของเธออย่างมั่นใจพร้อมเดินออกจากบ้านขับรถออกไปเที่ยวทันทีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขเธอก็จะขอปลดปล่อยให้มันเต็มที่เพนท์เฮ้าส์20.30 น.RrrrrrrrrRrrrrrrrr“ครับคุณแม่...โอเคครับผมเข้าใจแล้ว”ตฤณภพนั่ง