ตอนที่9

“สุขภาพคุณพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

ปรารีรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วงนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนกันจึงถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ยังปกติมีปวดข้อปวดเข่าตามประสาคนแก่น่ะ”

ตระการเข้าใจร่างกายตัวเองดีว่าทุกอย่างมันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาเขาก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดีเท่าที่จะทำได้แล้ว

“คุณพ่อไม่แก่สักนิดเลยนะคะยังหล่ออยู่เลย”

ปรารีรีบพูดปลอบใจพ่อของเธอว่าเขานั้นดูไม่แก่เลยสัดนิด

“ปากหวานกับพ่ออยู่เรื่อยเลยนะเราเนี่ย”

ตระการใช้มือจับหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูที่ช่างพูดเอาใจเก่งเสียจริง

“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ...คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยแบบนี้ถ้าหลานออกมาก็เลี้ยงได้สบายแน่เลย”

“เอ่อ...พ่อว่าจะถามเราเรื่องนี้อยู่พอดีนึกยังไงยอมตกลงรับปากแม่เราไป”

ตระการได้ยินปรารีพูดเรื่องนี้มาก็อยากจะถามลุกสาวของเขาอยู่เหมือนกันว่านึกอย่างไรถึงได้ไปรับปากกับแม่ตัวเองแบบนั้น

“ถามเป็นพี่ต้นเลยนะคะ...เปาก็แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข...”

ปรารียิ้มเล็กน้อยคำถามนี้เป็นคำถามที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้แล้วและเธอก็ยังยืนยันในคำตอบเดิมของเธอ

“แล้วเราล่ะจะมีความสุขเหรอ”

ตระการเห็นว่าดูลูกสาวของเขาจะห่วงแต่ความสุขของคนอื่นเขาอยากจะรู้ว่าหากเธอเลือกเดินทางที่ตั้งใจไว้แล้วเธอจะมีความสุขหรือเปล่า

“ทุกคนมีความสุขเปาก็มีความสุขค่ะ”

ปรารีตอบแบบไม่ต้องคิดเลยชีวิตนี้เธอจะไปมีความสุขเรื่องอะไรได้อีกนอกจากเธอเห็นครอบครัวเธอมีความสุขเธอก็สุขใจหัวใจพองโตแล้ว

“เรานี่นะ...”

ตระการโอบกอดลูกสาวของเขาหลวมๆดูท่าลูกสาวของเขาจะเป็นคนที่ช่างเสียสละเสียจริงไม่เสียใจเลยที่ได้รับเลี้ยงเธอมาตั้งแต่แบเบาะ

10 นาทีต่อมา

“ดูสองพ่อลูกสิคะเดินกอดกันกลมออกมาเลย”

มลฤดีหันไปเห็นสองพ่อลูกเดินกอดกันกลมเข้ามาในห้องก็อดเอ่ยปากแซวเล่นไม่ได้

“ว้า...แบบนี้ย่าก็ไม่มีใครสนใจแล้วสิ”

โสพิศเองก็ทำท่าทีเป็นงอนหลานสาวที่ตอนนี้ดูจะสนใจพ่อมากกว่าเธอเสียแล้ว

“ใครจะไม่สนใจคุณย่าล่ะคะ”

ปรารีรู้ว่าทุกคนอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเธอเธอเองก็พร้อมจะสนใจทุกคนอยู่แล้ว

“55555”

วันนี้ทุกคนดูจะเฮฮาเป็นพิเศษเพราะมีเจ้าเปาน้อยอยู่ด้วยบ้านเลยสดใสขึ้นเยอะ

“ไปทานอาหารเช้ากันดีกว่านะ...โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว”

มลฤดีชวนทุกคนทานอาหารเช้าเพราะตอนนี้แม่ครัวได้เตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนเรียบร้อยแล้ว

“คุณย่าทานเยอะๆเลยนะคะ”

วันนี้อาหารเช้าค่อนข้างจะเยอะเป็นพิเศษเพราะมลฤดีสั่งให้แม่ครัวทำไว้ต้อนรับปรารีโดยเฉพาะหญิงสาวเองก็ดูจะตื่นตาตื่นใจกับอาหารที่หลากหลายเสียเหลือเกินแต่ก็ไม่ลืมที่จะตักใส่จานคนอื่นก่อนจะใส่จานตัวเองเสมอ

“พี่ต้นบอกว่าฝากสวัสดีทุกคนด้วยค่ะ”

ปรารีพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตฤณภพฝากเธอมาสวัสดีทุกคนจึงรีบบอกเดี๋ยวถ้าหากเธอลืมเธอก็จะรู้สึกผิดไปอีก

“อ่อ..เเหรอ..แม่มลวันนี้มีไก่ตุ๋นของโปรดตาต้นนี่ฝากเจ้าเปาเอากลับไปให้ด้วยนะ”

วันนี้โสพิศไม่ลืมที่จะสั่งแม่ครัวให้ทำไก่ตุ๋นของโปรดหลานชายของเธอเอาไว้เพราะนานๆทีหลานชายเธอจะเข้ามาที่บ้านนี้ทีหากไม่ฝากไปก็คงจะไม่ได้ทาน

“ค่ะคุณแม่”

เย็นของวัน

วันทั้งวันหญิงสาวคอยป่วนคนทั้งบ้านให้มีรอยยิ้มจนตอนนี้ก็ได้เวลาที่เธอจะต้องกลับแล้ว

“บ๊าย..บายนะคะทุกคนไว้เปาจะมาหาใหม่นะคะ”

หญิงสาวขึ้นบนรถตู้คันหรูโบกไม้โบกมือให้คนที่บ้านยกใหญ่ปากยังยิ้มไม่หุบประตูรถตู้ก็ปิดลงวันนี้เป็นอีกวันที่เธอมีความสุขมากๆที่ได้ทำให้คนในบ้านได้ยิ้มได้หัวเราะเธอคิดว่าอีกไม่นานหากลูกของตฤณภพเกิดมาทุกคนคงได้มีรอยยิ้มมากกว่านี้แน่เธออยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆเสียเหลือเกิน

18.30 น.

เพนท์เฮ้าส์

“ทำอะไรอยู่คะพี่ต้น”

เมื่อกลับมาถึงห้องปรารีก็วิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองเข้าไปที่ห้องทำงานของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆห้องนอนของเขาทันทีเธอคิดถูกว่าเขาจะต้องอยู่ที่นี่ปแล้วก็ เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ

“กลับมาแล้วก็อย่ากวนฉันจะทำงาน”

//กลับมาก็โวยวายเลย//

ตฤณภพทำหน้าเซ็งเล็กน้อยที่ตอนนี้เขากำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการตรวจแฟ้มบัญชีแต่ก็ต้องมาเสียสมาธิกับยัยเด็กเสียงแจ๋วที่เอะอะโวยวายตั้งแต่มาถึง

“อะ..อ้าว...คุณย่าฝากไก่ตุ๋นมาให้พี่ต้นด้วยค่ะไปทานข้าวกันเลยไหมคะ”

//โดนอีกแล้ว..เฮ้อ..”

ปรารีหน้าเจื่อนเล็กน้อยและรีบบอกอีกฝ่ายว่าคุณย่าฝากขอโปรดมาให้พร้อมชวนเขาไปทาข้าวเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาอาหารเย็น

“ฉันไม่หิวเธอทานไปก่อนเลยฉันจะทำงาน”

ตฤณภพยังคงจ้องใจจดใจจ่ออยู่กับเอกสารในมือพร้อมไล่ให้เธอไปทานก่อนได้เลยเพราะเขายังไม่มีอารมณ์มาทานอาหารตอนนี้

“งั้นเดี๋ยวเปาไปใส่ถ้วยเอามาให้ข้างบนนะคะ”

//เวลานี้มันเวลาอาหารยังจะดื้ออีก//

ปรารีไม่ได้สนใจคำพูดของชายหนุ่มแม้แต่น้อยเธออยากให้เขาทานอาหารให้ตรงเวลาแล้วก็ทานของที่คุณย่าอุตส่าห์ฝากมาด้วย

“นี่เธอ...ไม่ต้องฉันจะทำงานนน”

//โถ่..เอ้ย...เคยฟังอะไรบ้างไหมเนี่ย//

ตฤณภพหันมาบอกหญิงสาวอย่างจริงจังอีกทีว่าเขาไม่อยากทานตอนนี้แต่ดูท่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะเธอนั้นวิ่งลงไปเรียบร้อยแล้ว

10 นาทีต่อมา

“ทานข้าวกันค่ะ”

ปรารีเอากับข้าวอาหารลงไปอุ่นในไมโครเวฟไม่นานก็ยกถาดอาหารกับข้าวมาวางในห้องทำงานของเขา

“ฉันเคยบอกไม่ชอบให้กลิ่นอาหารอยู่ในห้องทำงาน”

//ยัยนี่คงจะสมองเสื่อมหรือยังไง//

ตฤณภพเคยบอกกับเธอไปแล้วว่าเขาไม่ชอบให้มีกลิ่นอาหารในห้องทำงานแต่เธอก็ยังจะยกมาทั้งถาดเขาละอยากจะเขกหัวเธอแรงๆสักทีจริงๆ

“ก็เวลานี้มันเวลาอาหารเย็นนี่คะ..ทานผิดเวลาเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะนะคะ”

ปรารียังตีมึนทำเป็นไม่สนใจในเมื่อเวลานี้มันคือเวลาที่จะต้องทานยังไงเธอก็จะทำให้เขาทานให้ได้

“หื้มมม”

ตฤณภพไม่รู้จะพูดกับหญิงสาวอย่างไรดีดูเหมือนเขาพูดอะไรออกไปจะไม่เข้าหูเธอเลยสักนิด

“อะ..อ้ามมม”

“เธอ..อื้มมม..”

ปรารีอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มนั่งเผลอๆบีบคางของเขาให้อ้าปากออกพร้อมป้อนข้าวเข้าไปในปากของเขาทันทีโดยไม่ได้กลัวสายตาอำมหิตของเขาในตอนนี้แม้แต่น้อย

“พี่ต้นทำงานไปเลยค่ะเดี๋ยวเปาป้อนเอง...จะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำงานไงคะ”

ปรีเห็นชายหนุ่มเอาแต่นั่งนิ่งจ้องมาที่เธออย่างไม่วางสายตาเธอจึงชี้ไปที่แฟ้มงานของเขาว่าให้เขานั้นทำต่อได้เลยเดี๋ยวเธอจะเป็นคนป้อนเขาเอง

“หึ้ยยย...ลงไปทานข้างล่างฉันไม่ทำแล้วงาน”

ตฤณภพกัดฟันกรอดหัวเสียอย่างมากดูหญิงสาวในตอนนี้จะไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิดจึงรีบเก็บแฟ้มเอกสารลงไปทานข้าวให้รู้แล้วรู้รอดไปเธอจะได้ไม่ต้องมากวนใจเขาอีก

“อิๆๆ”

//คนจะป้อนก็ไม่ชอบ555//

ปรารีแอบขำคนที่เดินหัวเสียออกนอกห้องไปอย่างเบาๆพร้อมยกถาดอาหารตามเขาลงไปอย่างผู้ชนะ