ตอนที่14

เพนท์เฮ้าส์

17.00 น.

“ดูแลตัวเองได้แน่นะ”

ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมาส่งที่ในห้องนอนของเธอพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมถามเธอให้ชัวร์ว่าหญิงสาวนั้นจะดูแลตัวเองได้อย่างที่พุดจริงหรือเปล่า

“ค่ะ..สบายๆ..แฮร่ๆ”

ปรารีชูสองแขนของเธอขึ้นมาและชูสองนิ้วให้เขาได้แน่ใจและเห็นว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงไม้ค้ำยันที่หมอให้มาเธอก็ใช้เป็น

“........”

//ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไรเลย//

ตฤณภพยังสองจิตสองใจว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่เรื่องที่เธอดูแลตัวเองได้หากว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตอนที่เขาไปทำงานกลัวจะมีปัญหาหนักกว่าเดิมตามหลังมาน่ะสิ

“ไม่เชื่อเหรอคะ..เดี๋ยวเปาเดินให้ดูก็ได้”

ปรารีเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่มั่นใจกับตัวเธอเลยสักนิดจึงทำท่าจะลุกเดินให้เขาดูว่าเธอสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้เป็นอย่างดี

“ไม่ต้อง...พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่ทำงานด้วย”

ตฤณภพตัดสินใจได้แล้วแบบที่เขาทำงานได้สะดวกแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอด้วยคือพาเธอไปอยู่ที่ทำงานของเขาด้วยเพราะในห้องทำงานของเขามันมีห้องพักเล็กๆแยกเอาไว้อยู่แล้วพอได้ให้หญิงสาวนอนพักที่นั่นรอเขาทำงานได้โดยที่ไม่ได้ทรมานอะไรเธอมากมายนัก

“คะ??”

//จะหิ้วเราไปเพื่ออ..ออ..//

ปรารีไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะใช้วิธีนี้นี่เขาไม่เชื่อใจเธอเลยใช่ไหมว่าเธอดูแลตัวเองได้

19.00 น.

ร้านอาหารXXXX

“คุณนัดผมมาที่นี่มีธุระอะไร”

ณคุณรีบมาที่ร้านอาหารเพราะเห็นว่าเพนนีบอกว่ามีเรื่องด่วนจะคุยด้วย

“นั่งก่อนสิคะ...”

“..........”

ณคุณนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาวตามที่เธอบอก

“ฉันอยากรู้ว่าวันนั้นที่ต้นพาคนของเค้าไปหาคุณ...พวกเค้าจะมีลูกกันจริงๆเหรอคะ??”

เพนนีไม่อ้อมค้อมเธอเริ่มถามคำถามที่อยากจะรู้กับชายหนุ่มในทันที

“เรื่องแค่นี้ต้องนัดมาถามถึงที่นี่เลยเหรอครับผมว่าโทรถามผมก็ได้นะ”

ณคุณคิดเอาไว้แล้วว่าคนอย่างเธอหรืออยากจะมานัดเจอเขา

“แหม..เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันนัดคุณมาที่นี่หรอกค่ะเราเป็นคู่หมั้นกันทานข้าวกันบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

เพนนียังแก้ต่างให้เธอดูไม่จงใจที่จะชวนเขามาที่นี่ด้วยเรื่องนี้ซะทีเดียว

“หึ่...ฝนคงตกจนน้ำท่วมถ้าคุณอยากจะทานข้าวกับผมเอาเป็นว่าเรื่องที่คุณถามเป็นเรื่องจริงผมบอกคุณได้แค่นี้”

ณคุณรู้นิสัยของเพนนีดีว่าเธอเป็นยังไงแต่เขาเองก็บอกอะไรอีกฝ่ายได้ไม่มากเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัวของตฤณภพไม่เกี่ยวกับเขาแลเพนนีเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปเกี่ยวด้วย

“เอ่อ...หวังว่าวันนั้นที่คุณเห็นฉันกับต้นคงไม่ถือสานะคะ”

เพนนียังคงหวั่นใจว่าชายหนุ่มจะโกรธเธอเรื่องวันนั้นที่เธอนั่งคบกับตฤณภพเพราเธอรู้ว่าเขารู้ว่าเธอเคยคบกับตฤณภพมาก่อน

“ผมไม่ถือสาอะไรอยู่แล้ว...คุณอย่าสำคัญตัวเองขนาดนั้นเลยครับ...ผมขอตัว”

ณคุณยอมรับว่าเพนนีเป็นคนสวยมั่นคนนึงแต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแม้แต่น้อยเพราะฉะนั้นเขาจะไปรู้สึกอะไรหากเธอจะคุยกับชายอื่นพร้อมเดินออกไปทันทีเพราะหมดธุระของเขาแล้ว

“...หึ่..ทำอย่างกับฉันอยากจะสนใจคุณตายล่ะ”

เพนนีหน้าเสียเล็กน้อยเพราะเธอคิดมาตลอดว่าเสน่ห์ของเธอใครเห็นก็ต้องหลงทั้งนั้นแต่ไม่ใช่กับณคุณ

เช้าวันต่อมา

“โอ้ยย...ลำบากเหมือนกันนะ”

ปรารีกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงเพื่อใส่กางเกงเฝือกที่ขาของเธอมันช่างเป็นอุปสรรคเสียเหลือเกินกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อท่วมเหมือนกัน

ก๊อกๆๆ

“เข้ามาได้ค่ะประตูไม่ได้ล็อค”

ปรารีเดินไปเปิดประตูทิ้งไว้ตั้งแต่ช่วงที่ตื่นนอนแล้วเพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มก็คงจะเข้ามาเคาะห้องเธอแน่

“เรียบร้อยหรือยัง”

ตฤณภพแต่งตัวเรียบร้อยด้วยสูตรแสนเนี้ยบสีเทาราคาแพงเข้ามาในห้องของหญิงสาวเพื่อมาตามเธอเพราะตอนนี้ธวัชชัยมารอที่ด้านล่างแล้ว

“ค่ะ..ไปค่ะ”

ปรารีรีบหยิบไม้ค้ำยันที่เธอวางไว้ปลายเตียงค่อยๆเดินออกมาที่หน้าห้อง

“มานี่”

//ปล่อยให้เดินเองแบบนี้ก็เสียเวลาอยู่ดี//

“คะ??...อะ..เอ่อ.เปาเดินเองได้ค่ะ”

//จะมาอุ้มทำไมกันนะ//

ตฤณภพเห็นท่าว่าหากปล่อยให้หญิงสาวเดินเองคงจะตามเขาไม่ทันอีกอย่างด้วยความที่ไม่อยากให้ธวัชชัยต้องมารอเขาจึงอุ้มเธอเองเลยจะดีกว่า

“ขืนปล่อยให้เธอเดินเองเองเสียเวลาแย่คุณชัยมารอด้านล่างแล้ว”

“ก็เปากลัวพี่ต้นหนักนี่คะ”

ปรารีไม่ได้กลัวเขาหนักอย่างที่ปากเธอพูดแต่เธอยังช่วยเหลือตัวเองได้ไม่เข้าใจว่าเขาจะรีบอะไรนักหนาเธอไม่ใช่ว่าจะเดินเองไม่ได้เสียหน่อย

“ตัวเท่าหมากระเป๋าไม่ได้เปลืองแรงสักนิด”

“........”

//หมากระเป๋าเหรอ..ไม่ใช่ซะหน่อย..หึ้ยย//

ตฤณภพอุ้มหญิงสาวได้อย่างสบายมากเขาเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงลิฟท์แล้วเมื่อลงมาคนด้านล่างก็มองกันอย่างแปลกใจนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงเดินดิ่งมาที่รถตู้คันหรูที่ธวัชชัยจอดรออยู่

“หวัดดีครับคุณต้นคุณเปา...เชิญครับ”

ธวัชชัยเห็นทั้งสองออกมากันแล้วก็รีบเปิดประตูรถให้ทั้งสองได้ขึ้นไปนั่งพร้อมทักทายยามเช้า

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณชัย”

ปรารีที่หน้าบึ้งกับเรื่องเมื่อครู่ที่โดนว่าเป็นหมากระเป๋าแต่เธอก็ไม่ได้เอาอารมณ์ไม่ดีเมื่อครู่มาใส่คนอื่นยังคงฉีกยิ้มทักทายคนอื่นเป็นปกติแต่เมื่อทักทายธวัชชัยเสร็จเธอก็ไม่หันไปมองหน้าของตฤณภพอีกเลยด้วยความเคืองเล็กน้อย

09.00 น.

ตฤณภพพาปรารีมาพักที่ห้องนอนของเขาที่เอาไว้พักสายตาเมื่อทำงานหนักห้องพักนี้สร้างไว้ท้ายสุดของตัวห้องทำงานน้อยคนที่จะรู้ว่ามีห้องนี้อยู่ด้วยเพราะต้องผ่านห้องทานอาหารเข้าไปก่อนถึงจะเห็นว่ามีอีกห้องอยู่ด้านใน

“อยู่ในห้องนี้ก็แล้วกันถ้าเบื่อก็เปิดทีวีดู”

“ค่ะ..”

ปรารีรับปากชายหนุ่มทั้งยังใช้สายตากวาดมองรอบๆห้องว่ามีอะไรอยู่บ้างดีที่ในห้องนี้มีห้องน้ำอยู่ในตัวเธอก็ค่อยอุ่นใจแถมหลังห้องก็มีระเบียงกว้างให้เธอได้นั่งเล่นอีกต่างหากเป็นเธอหากทำงานที่นี่เธอจะไม่กลับไปนอนที่เพนท์เฮ้าส์หรอกนอนมันที่นี่เลยจะได้ไม่ต้องรีบตื่นแต่งตัวมาทำงานแต่เช้า