“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว“อืมม....”แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...“.....”//คิดอะไรบ้าๆ//เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธ
“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”“งั้นไปกันเลย”โรงงานทอผ้าXXX“นายครับมีคนมาขอพบครับ”อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ“ใคร??.”“คุณเพนนีครับ”อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร“ต้นคะ”เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง“คุณมาที่นี่ทำไม”ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้
“มานี่...”“โอ้ยย....ปล่อย”ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ“อยู่นิ่งๆ”ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้“พี่ต้นจะทำอะไร”ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ“........”ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย“ทำแบบนี้ทำไม”ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเ
บ้านณคุณ“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ“สวัสดีค่ะ”ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้“คุณแม่ขา”“...เฮ้ออ...”มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปร
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ