20.00 น.
Rrrrrrr
“ค่ะคุณแม่....เปาจะรักษาสุขภาพนะคะ..บายค่ะ”
ปรารียืนคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธออยู่ด้านนอกเธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงเธอจะพยายามรักษาตัวให้ดีที่สุด
“คุยกับคุณแม่เหรอ”
ตฤณภพเห็นหญิงสาวคุยโทรศัพท์นานสองนานก็คงจะไม่พ้นคุณแม่ของเขาที่ดูจะห่วงปรารีเสียเหลือเกินก่อนจะมาก็โทรมาหาเขาสั่งโน่นนี่สารพัดให้ดูแลหญิงสาวให้ดีๆ
“ค่ะ...คุณแม่เป็นห่วงกลัวว่าเปาจะอยากเที่ยวจนลืมดูแลตัวเองค่ะ”
ปรารีหันหลังกลับมาบอกชาหนุ่มที่กำลังเดินออกมาหาเธอด้วยชุดนอนและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าอยู่
“มีฉันคอยดูแลเธอทั้งคนเธอไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
ตฤณภพส่ายหัวให้กับความห่วงใยจนเกินเหตุของแม่เขาหญิงสาวอยู่กับเขาทั้งคนเขาดูแลเธอดีอยู่แล้วไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรง่ายๆหรอก
“.........”
//เขินอีกแล้ว..ทำไมชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะอีตาบ้า//
ปรารีอมยิ้มกับคำพูดของชายหนุ่มที่เขาทำให้เธอใจเต้นอีกแล้ว
“ยิ้มอะไรของเธอ”
ตฤณภพทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหญิงสาวก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุเขาเองเห็นเธอยิ้มให้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน
“เปล่าค่ะ”
ปรารีทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้นอนเธอกะว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเพราะบรรยากาศตอนนี้กำลังดีเลยทีเดียว
“มัวแต่นั่งตากน้ำค้างเดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี”
ตฤณภพเองก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆหญิงสาวทั้งสองค่อนข้างนั่งชิดกันเพราะเก้าอี้นอนสองตัวมันตั้งไว้ชิดกันนั่นเอง
“ก็คืนนี้ดาวสวยนี่คะ...ดูสิคะแถมตรงนี้เป็นจุดชมวิวชั้นดีเลยพี่ต้นมาดูด้วยกันไหมคะ”
ปรารีไม่อยากนั่งดูดาวคนเดียวเธออยากให้เขาดูดาวพร้อมๆกับเธอด้วยเพราะคืนนี้ท้องฟ้าที่เปิดนี้มันสามารถเห็นแสงสว่างกระพริบจากดวงดาวทั่วท้องฟ้าจริงๆ
“ก็ตรงนี้ต้องเป็นจุดมองดาวที่สวยอยู่แล้วฉันเป็นคนให้พ่อทำตรงนี้ไว้ให้เป็นพิเศษเวลาฉันมาที่นี่ก็จะชอบมานอนดูดาวตรงนี้แหละ”
จุดตรงนี้จะไม่ให้อยู่แล้วบรรยากาศดีได้อย่างไรก็เพราะว่าเขาเป็นคนสั่งให้มีพื้นที่ตรงนี้เองเอ่ไว้นอนดูดาวนี่แหละ
“ปกติพี่ต้นมาที่นี่กับใครคะ??”
“ถามทำไม”
“ก็แค่อยากรู้”
ปรารีแค่อยากรู้ว่าพื้นที่ที่โรแมนติกแบบนี้ชายหนุ่มเคยพาใครมานอนดูดาวด้วยหรือเปล่าเธออยากเป็นผู้หญิงคนแรกที่นอนดูดาวตรงนี้กับเขาจริงๆ
“ปกติฉันก็มาคนเดียว..หรือไม่ก็..มากับคุณชัย”
ตฤณภพไม่เคยพาใครมาส่วนมากเขาจะมาคนเดียวหรือไม่ถ้างานด่วนก็มากับธวัชชัยแต่พื้นที่ตรงนี้มีแค่เขาเท่านั้นที่ชอบมานอน
“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”
ปรารีใจชื้นเล็กน้อยที่รู้ว่าเธอเป็นคนแรกที่มายนั่งดูดาวกับเขาตรงนี้มันเป้นความรู้สึกที่รู้สึกว่าตัวเองพิเศษอย่างบอกไม่ถูก
“สงสัยอะไรอีกหรือเปล่า”
ตฤณภพหันไปมองหญิงสาวที่กำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าเขารู้สึกว่าตอนนี้หญิงสาวดูน่ารักเป็นพิเศษ
“เปล่าค่ะ...งั้นพี่ต้นไปพักเถอะค่ะเปาจะขอดูดาวตรงนี้สักพัก”
ปรารีส่ายหัวพร้อมหันมามองหน้าอีกฝ่ายเธอให้เขากลับไปพักเพราะรู้ว่าเขาคงไม่อยากจะนั่งดูดาวกับเธอเพราะชวนแล้วก็ไม่เห็นได้คำตอบ
“อะไรของเธอเมื่อกี้ยังชวนฉันดูดาวอยู่เลย”
ตฤณภพเริ่มมีคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อกี้ยังชวนเขานั่งดูดาวด้วยอยู่เลยตอนนี้มาไล่เสียอย่างนั้น
“อ้าว..ก็เปานึกว่าพี่ต้นจะไม่ดูนี่คะ”
//ก็ไม่เห็นตอบมา//
“เอานี่พันหัวเอาไว้จะได้อุ่นๆ”
//ก็ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่ดู//
ตฤณภพเอาผ้าขนหนูผืนเล็กของเขาที่พาดบ่าอยู่คลุมหัวให้หญิงสาวเพราะที่นี่น้ำค้างแรงกลัวว่าเธอจะไม่สบาย
“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ”
ปรารีหน้าแดงเล็กน้อยที่การกระทำที่อ่อนโยนนี้เกิดขึ้นโดยชายหนุ่ม
“นอนลงมา”
ชายหนุ่มนอนลงบนเก้าอี้นอนพร้อมยื่นแขนให้หญิงสาวนอนทับ
“คะ??”
//ทำอะไรของเค้า//
“นอนลงมาสิ..”
ตฤณภพตบไปที่ต้นแขนอีกข้างเบาๆให้หญิงสาวนอนลงมาที่แขนของเขาแต่ดูท่าเธอยังจะทำหน้างงไม่เลิก
“บนแขนพี่ต้นเหรอคะ??”
//ได้ด้วยเหรอ//
“อืมม...”
ตฤณภพพยักหน้าจริงจัง
“ค่ะ”
//ใจอย่าเต้นแรงสิ//
ปรารีทิ้งตัวนอนบนแขนของชายหนุ่มอย่างเคอะเขินเธอไม่รู้ว่านี่มันเป็นอาการปกติของผู้หญิงเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายหรือเปล่าเพราะเธอเองก็ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนขนาดนี้ด้วยเรื่องนี้เธอคิดว่าเธอต้องหาคำตอบให้ได้
“พี่ต้นรู้ไหมคะว่าเปารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆเลยที่ได้มาเจอคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณย่าพวกท่านรักเปาไม่ต่างจากลูกหลานแท้ๆเลย”
ปรารีรู้สึกว่าอยากพูดคำนี้ออกมาตอนนี้ให้ชายหนุ่มได้ฟังว่าเธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ
“เธอโชคดีกว่าคนหลายๆคนรู้ไหมเพราะฉะนั้นเธอต้องรักพวกท่านให้มากๆ”
ตฤณภพอมยิ้มที่หญิงสาวรู้ตัวว่าตัวเองโชคดีกว่าใครหลายๆคน
“อยู่แล้วค่ะเปารักมากกว่าชีวิตตัวเธอเสียอีกเปาเลยอยากอุ้มท้องลูกพี่ต้นเพื่อให้ทุกคนที่อยากมีหลานได้มีสมใจไงคะ”
หากปรารีไม่รักทุกคนเธอก็คงจะไม่ยอมตัดสินใจอะไรที่ทำให้ผูกมัดตัวเองไปทั้งชีวิตหรอก
“ขอบคุณที่เธอเสียสละชีวิตของตัวเองขนาดนี้นะ”
ตฤณภพรู้สึกในแบบที่เขาพูดจริงๆ
“หืมม..”
//นี่พี่ต้นขอบคุณเราเหรอ..ถือเป็นเรื่องที่ดีแฮะ//
ปรารีมีอาการเกร็งเล็กน้อยที่ชายหนุ่มพูดคำว่าขอบคุณกับเธอแต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่ดี
“แล้วเธอไม่รู้สึกโชคดีที่เจอฉันบ้างเหรอ..ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะเจอฉันด้วยไหม”
ตฤณภพอยากรู้ว่าในใจหญิงสาวคิดอย่างไรเมื่อต้องมาเจอเขาเพราะเขานั้นส่วนมากจะไม่ค่อยมีคนชอบหน้าสักเท่าไรด้วยนิสัยส่วนตัวของเขาเองเป็นเหตุ
“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว“อืมม....”แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...“.....”//คิดอะไรบ้าๆ//เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธ
“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”“งั้นไปกันเลย”โรงงานทอผ้าXXX“นายครับมีคนมาขอพบครับ”อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ“ใคร??.”“คุณเพนนีครับ”อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร“ต้นคะ”เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง“คุณมาที่นี่ทำไม”ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้
“มานี่...”“โอ้ยย....ปล่อย”ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ“อยู่นิ่งๆ”ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้“พี่ต้นจะทำอะไร”ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ“........”ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย“ทำแบบนี้ทำไม”ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเ
บ้านณคุณ“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ“สวัสดีค่ะ”ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้“คุณแม่ขา”“...เฮ้ออ...”มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปร