ตอนที่30

บ้านณคุณ

“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”

ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ

“สวัสดีค่ะ”

ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม

“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”

มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่

“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”

ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง

“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”

ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้

“คุณแม่ขา”

“...เฮ้ออ...”

มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปรารีจะเข้าขั้นเกลียดตฤณภพไปแล้วหรือเปล่าน่ะสิยังไงเธอก็ต้องดูอีกที

“เปาไม่อยากเจอพี่ต้นอีกค่ะคุณแม่”

ปรารีบอกกับคนเป็นแม่ของเธอตามตรงว่าตอนนี้เธอต้องการอะไรและเรื่องที่ตกลงกันไว้น่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วด้วย

“โอเคๆ..ถ้าหนูไม่อยากเจอแม่ก็จะไม่ให้เจอสบายใจได้นะ”

มลฤดีจะทำทุกอย่างให้ปรารีสบายใจที่สุดและเมื่อเวลาผ่านไปยังไงเธอก็จะต้องให้ลูกชายเธอรับผิดชอบในตัวปรารีอยู่ดีแต่เธอขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที

2 ชั่วโมงต่อมา

“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”

หลังจากที่ปรารีหลับไปแล้วมลฤดีก็ออกมาคุยทักทายกับทั้งณคุณและต้นข้าวที่ห้องทำงานของณคุณ

“อ๋อ..กำลังคุยเรื่องที่เรียนต่อของต้นข้าวน่ะครับแล้วเปาล่ะครับ”

ณคุณกำลังคุยเรื่องเรียนของต้นข้าวว่าจะต้องเข้าไปสอบอะไรอย่างไรบ้างจากที่เรียนที่เขาหาเอาไว้ให้เธอ

“หลับไปแล้วล่ะจะ...น้าคงต้องขอค้างที่นี่ก็แล้วกันนะพรุ่งนี้ว่าจะเข้าไปหาตาต้นสักหน่อย”

“ดีเลยครับคุณน้าเมื่อกี้คุณต้นก็โทรมาตามหาเปากับผมอยู่เหมือนกันพอบอกไม่รู้เรื่องก็เหมือนจะหัวเสียอยู่เหมือนกันนะครับ”

ณคุณร็ว่าตอนนี้ตฤณภพกำลังหัวหมุนอยู่กับการตามหาปรารีอยู่เป็นแน่แต่เมื่อเขารับปากกับปรารีไว้แล้วว่าจะไม่บอกกับตฤณภพว่าเธออยู่ที่นี่เขาก็จำเป็นต้องโกหก

“ดีแล้วล่ะ...ให้หาน้องจนคลั่งไปเลยยิ่งดี”

มลฤดีสมน้ำหน้าลูกชายเธอนักเธออยากจะปล่อยให้เขาได้คลั่งแบบนี้ไปก่อนดูซิว่าลูกชายเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง

เย็นของวัน

“ทำอะไรอยู่จ๊ะหนูข้าว”

มลฤดีเห็นต้นข้าวทำอาหารอยู่ในครัวนานสองนานจึงอยากรู้ว่าเธอทำอะไรบ้างเห็นตัวเล็กๆอายุแค่นี้ดูเป็นแม่บ้านศรีเรือนเสียจริง

“ข้าวทำข้าวต้มให้พี่เปาน่ะค่ะคุณน้า”

“หืมม...หอมน่าทานจังเลย...แล้วนั่นอะไรเหรอ”

มลฤดีดูตื่นตาตื่นใจกับอาหารที่ต้นข้าวทำเป็นอย่างมากที่มันดูน่าตาน่าทานเสียเหลือเกิน

“นี่เป็นแกงเห็ดเผาะใส่กะทิค่ะ..ข้าวทำเป็นกับข้าวของเย็นนี้ค่ะ”

“หนูข้าวนี่เก่งจริงๆนี่เข้าครัวเองทุกวันเลยหรือเปล่าจ๊ะ”

“ตั้งแต่ข้าวมาอยู่กับนายน้อยก็ทำให้นายน้อยทานทุกวันค่ะ...จะได้ไม่ต้องจ้างแม่ครัวกับแม่บ้าน”

ตั้งแต่ต้นข้าวเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของณคุณเธอก็ไม่อยากจะงอมืองอเท้าอะไรที่เธอทำได้เธอก็ทำนี่ถ้าไม่ติดว่าณคุณไม่ให้เธอไปทำงานที่ไร่ป่านนี้เธอก็คงขลุกอยู่ที่ไร่ทำงานกับคนงานทั้งวันแล้ว

“งั้นเหรอจ๊ะ...อืมจริงสิเรื่องเรียนหนูข้าวอยากจะเข้าไปเรียนที่กรุงเทพไหมที่นั่นมีมหลาลัยดังๆที่น้ารู้จักกับเจ้าของเยอะเลยนะ”

มลฤดีเห็นว่าต้นข้าวเป็นเด็กที่ค่อนข้างรู้คุณหากเธอจะช่วยสนับสนุนเรื่องการเรียนก็คงจะดีไม่น้อยเพราะเธอชอบให้โอกาสคนอยู่แล้ว

“เอ่อ...ข้าวอยากเรียนที่นี่มากกว่าค่ะ”

ต้นข้าวรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของมลฤดีแต่เธออยากเรียนที่นี่มากกว่าได้ทำงานรับใช้นายน้อยขอเธอด้วยอีกอย่างเธอก็ผูกพันธ์กับที่นี่ไม่ได้อยากไปไหนไกล

“อะ..อื้มม..พอดีผมหามหลาลัยแถวนี้ให้ข้าวเรียบร้อยแล้วครับคุณน้า”

ณคุณเดินเข้ามาได้ยินสิ่งที่มลฤดีกำลังชวนต้นข้าวไปเรียนที่กรุงเทพเขาเลยต้องขัดเอาไว้ก่อนเพราะว่าเขาได้หาที่เรียนไว้ให้เธอแล้วอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้หญิงสาวไปไกลหูไกลตาเขาด้วย

“อ๋อ..โอเค”

//แบบนี้เรียกว่าหวงหรือเปล่านะ//

มลฤดีพยักหน้าเข้าใจเธอเองก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไรต่อเพราะดูท่าณคุณคงจะไม่อยากให้ต้นข้าวไปไหนง่ายๆ

ทางด้านตฤณภพ

23.00 น.

“..หึ้ยย...”

//อยู่ไหนของเธอกันนะเปา...อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ในการตามหาเธอนะ//

จนป่านนี้ตฤณภพก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะนอนได้เพราะเขายังง่วนอยู่กับการตามหาหญิงสาวทั้งให้คนที่รู้จักเชครายชื่อทีสนามบินก็แล้วหรือตามสถานที่ต่างๆที่คิดว่าหญิงสาวจะไปก็ไม่มีแถมเธอยังหนีออกไปตอนช่วงที่ไม่มีแสงสว่างกล้องวงจรปิดเลยเห็นแค่ตอนทีเธอเดินออกไปแต่ไม่เห็นว่าออกไปยังไงกับใครนี่สิแถมที่บ้านของณคุณที่เขาโทรไปถามก็ไม่รู้เรื่องอีกเขายิ่งรู้สึกแปลกไปกันใหญ่ว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่จะโทรไปที่บ้านหรือก็กลัวว่าคนที่บ้านจะแตกตื่น