บ้านณคุณ
“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”
ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ
“สวัสดีค่ะ”
ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม
“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”
มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่
“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”
ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง
“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”
ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้
“คุณแม่ขา”
“...เฮ้ออ...”
มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปรารีจะเข้าขั้นเกลียดตฤณภพไปแล้วหรือเปล่าน่ะสิยังไงเธอก็ต้องดูอีกที
“เปาไม่อยากเจอพี่ต้นอีกค่ะคุณแม่”
ปรารีบอกกับคนเป็นแม่ของเธอตามตรงว่าตอนนี้เธอต้องการอะไรและเรื่องที่ตกลงกันไว้น่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วด้วย
“โอเคๆ..ถ้าหนูไม่อยากเจอแม่ก็จะไม่ให้เจอสบายใจได้นะ”
มลฤดีจะทำทุกอย่างให้ปรารีสบายใจที่สุดและเมื่อเวลาผ่านไปยังไงเธอก็จะต้องให้ลูกชายเธอรับผิดชอบในตัวปรารีอยู่ดีแต่เธอขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
2 ชั่วโมงต่อมา
“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”
หลังจากที่ปรารีหลับไปแล้วมลฤดีก็ออกมาคุยทักทายกับทั้งณคุณและต้นข้าวที่ห้องทำงานของณคุณ
“อ๋อ..กำลังคุยเรื่องที่เรียนต่อของต้นข้าวน่ะครับแล้วเปาล่ะครับ”
ณคุณกำลังคุยเรื่องเรียนของต้นข้าวว่าจะต้องเข้าไปสอบอะไรอย่างไรบ้างจากที่เรียนที่เขาหาเอาไว้ให้เธอ
“หลับไปแล้วล่ะจะ...น้าคงต้องขอค้างที่นี่ก็แล้วกันนะพรุ่งนี้ว่าจะเข้าไปหาตาต้นสักหน่อย”
“ดีเลยครับคุณน้าเมื่อกี้คุณต้นก็โทรมาตามหาเปากับผมอยู่เหมือนกันพอบอกไม่รู้เรื่องก็เหมือนจะหัวเสียอยู่เหมือนกันนะครับ”
ณคุณร็ว่าตอนนี้ตฤณภพกำลังหัวหมุนอยู่กับการตามหาปรารีอยู่เป็นแน่แต่เมื่อเขารับปากกับปรารีไว้แล้วว่าจะไม่บอกกับตฤณภพว่าเธออยู่ที่นี่เขาก็จำเป็นต้องโกหก
“ดีแล้วล่ะ...ให้หาน้องจนคลั่งไปเลยยิ่งดี”
มลฤดีสมน้ำหน้าลูกชายเธอนักเธออยากจะปล่อยให้เขาได้คลั่งแบบนี้ไปก่อนดูซิว่าลูกชายเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง
เย็นของวัน
“ทำอะไรอยู่จ๊ะหนูข้าว”
มลฤดีเห็นต้นข้าวทำอาหารอยู่ในครัวนานสองนานจึงอยากรู้ว่าเธอทำอะไรบ้างเห็นตัวเล็กๆอายุแค่นี้ดูเป็นแม่บ้านศรีเรือนเสียจริง
“ข้าวทำข้าวต้มให้พี่เปาน่ะค่ะคุณน้า”
“หืมม...หอมน่าทานจังเลย...แล้วนั่นอะไรเหรอ”
มลฤดีดูตื่นตาตื่นใจกับอาหารที่ต้นข้าวทำเป็นอย่างมากที่มันดูน่าตาน่าทานเสียเหลือเกิน
“นี่เป็นแกงเห็ดเผาะใส่กะทิค่ะ..ข้าวทำเป็นกับข้าวของเย็นนี้ค่ะ”
“หนูข้าวนี่เก่งจริงๆนี่เข้าครัวเองทุกวันเลยหรือเปล่าจ๊ะ”
“ตั้งแต่ข้าวมาอยู่กับนายน้อยก็ทำให้นายน้อยทานทุกวันค่ะ...จะได้ไม่ต้องจ้างแม่ครัวกับแม่บ้าน”
ตั้งแต่ต้นข้าวเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของณคุณเธอก็ไม่อยากจะงอมืองอเท้าอะไรที่เธอทำได้เธอก็ทำนี่ถ้าไม่ติดว่าณคุณไม่ให้เธอไปทำงานที่ไร่ป่านนี้เธอก็คงขลุกอยู่ที่ไร่ทำงานกับคนงานทั้งวันแล้ว
“งั้นเหรอจ๊ะ...อืมจริงสิเรื่องเรียนหนูข้าวอยากจะเข้าไปเรียนที่กรุงเทพไหมที่นั่นมีมหลาลัยดังๆที่น้ารู้จักกับเจ้าของเยอะเลยนะ”
มลฤดีเห็นว่าต้นข้าวเป็นเด็กที่ค่อนข้างรู้คุณหากเธอจะช่วยสนับสนุนเรื่องการเรียนก็คงจะดีไม่น้อยเพราะเธอชอบให้โอกาสคนอยู่แล้ว
“เอ่อ...ข้าวอยากเรียนที่นี่มากกว่าค่ะ”
ต้นข้าวรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของมลฤดีแต่เธออยากเรียนที่นี่มากกว่าได้ทำงานรับใช้นายน้อยขอเธอด้วยอีกอย่างเธอก็ผูกพันธ์กับที่นี่ไม่ได้อยากไปไหนไกล
“อะ..อื้มม..พอดีผมหามหลาลัยแถวนี้ให้ข้าวเรียบร้อยแล้วครับคุณน้า”
ณคุณเดินเข้ามาได้ยินสิ่งที่มลฤดีกำลังชวนต้นข้าวไปเรียนที่กรุงเทพเขาเลยต้องขัดเอาไว้ก่อนเพราะว่าเขาได้หาที่เรียนไว้ให้เธอแล้วอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้หญิงสาวไปไกลหูไกลตาเขาด้วย
“อ๋อ..โอเค”
//แบบนี้เรียกว่าหวงหรือเปล่านะ//
มลฤดีพยักหน้าเข้าใจเธอเองก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไรต่อเพราะดูท่าณคุณคงจะไม่อยากให้ต้นข้าวไปไหนง่ายๆ
ทางด้านตฤณภพ
23.00 น.
“..หึ้ยย...”
//อยู่ไหนของเธอกันนะเปา...อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ในการตามหาเธอนะ//
จนป่านนี้ตฤณภพก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะนอนได้เพราะเขายังง่วนอยู่กับการตามหาหญิงสาวทั้งให้คนที่รู้จักเชครายชื่อทีสนามบินก็แล้วหรือตามสถานที่ต่างๆที่คิดว่าหญิงสาวจะไปก็ไม่มีแถมเธอยังหนีออกไปตอนช่วงที่ไม่มีแสงสว่างกล้องวงจรปิดเลยเห็นแค่ตอนทีเธอเดินออกไปแต่ไม่เห็นว่าออกไปยังไงกับใครนี่สิแถมที่บ้านของณคุณที่เขาโทรไปถามก็ไม่รู้เรื่องอีกเขายิ่งรู้สึกแปลกไปกันใหญ่ว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่จะโทรไปที่บ้านหรือก็กลัวว่าคนที่บ้านจะแตกตื่น
Rrrrrrrrr“ครับคุณอินทัช...ผมคงยังไม่เข้าไปที่โรงงานอีกสองสามวันรบกวนคุณอินทัชดูแลความเรียบร้อยด้วยนะครับ”ดูเหมือนอินทัชจะโทรมาตรงจังหวะชายหนุ่มเลยถือโอกาสบอกเรื่องที่เขาจะไม่เข้าไปที่โรงงานสักสองสามวันเพราถ้าหากเขายังมีเรื่องกังวลใจเรื่องปรารีนี้อยู่งานของเขาไม่เดินแน่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียงานเพราะเรื่องผู้หญิงนี่แหละเขายอมรับเลยว่าหญิงสาวมีอิทธิพลต่อตัวและหัวใจของเขาจริงๆ21.30 น.“ยังไม่นอนอีกเหรอ”ณคุณเดินออกมาดูหญิงสาวที่นั่งที่เก่าอี้ไม้หน้าบ้านในตอนดึกๆดื่นๆเขาพึ่งทำงานเสร็จบังเอิญเห็นเธอจากมุมข้างหน้าต่างเลยเดินออกมาดูคราแรกคิดว่าเธอจะหลับไปแล้วเสียอีก“เอ่อ...เดี๋ยวข้าวกำลังจะเข้าไปพอดีเลยค่ะ”ต้นข้าวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเดินออกมาหาเธอด้วยความที่ไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงจึงลุกขึ้นหมายจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที“คิดถึงพ่อล่ะสิ...นั่งคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”ณคุณดูออกว่าที่หญิงสาวมานั่งเหม่อตอนนี้แสดงว่าน่าจะคิดถึงพ่อที่จากไปเขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับเอพอดีไหนๆก็ยังไม่นอนก็ขอคุยเลยแล้วกัน“ค่ะ”ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยกันบรรยากาศตรงหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดา
“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”“ดีแล้วล่ะ”มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธ
“ดี...ฉันก็พึ่งจะเห็นหลานฉันมันเสียงานเพราะผู้หญิงก็คราวนี้แหละ..เล่นให้หัวปั่นไปเลย”โสพิศหัวเราะให้กับความร้อนใจของหลานชายเธอ“เอ..เสียงานเพราะผู้หญิงมันเรื่องดีเหรอครับคุณท่าน”ธวัชชัยไม่เข้าใจที่โสพิศพูดไอ้การที่เสียงานเพราะผู้หญิงนี่มันใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านายหนุ่มของเขาจริงหรือ“คนอื่นอาจจะไม่ดีแต่มันดีสำหรับหลานฉันในตอนนี้..อ่อ..แล้วอย่าให้แผนแตกล่ะคุณชัย”โสพิศขมวดคิ้วให้ธวัชชัยที่ดูท่าจะกลับไปเข้าข้างเจ้านายตัวเองเสียแล้วจึงย้ำว่าอย่าให้แผนแตก“ครับคุณท่าน”บ้านณคุณ“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก”มลฤดีเดินมานั่งข้างปรารีหาเรื่องคุยกับลูกสาวเธอเพราเห็นว่านั่งเหม่อใจลอยที่สวนหน้าบ้านนานแล้ว“เอ่อ..เปาอยากจะขออนุญาตคุณแม่ไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ได้ไหมคะ”ปรารีคิดดีแล้วว่าเธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม“ถ้าเปาสบายใจแม่ก็ไม่ห้าม...และก็จะไม่มีใครรู้ด้วย”มลฤดีไม่ได้ขัดอะไรและเธอเองก็จะไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้ลุกชายเธอรู้ด้วยเพราะอยากจะดัดนิสัย“ขอบคุณคุณแม่มากๆเลยนะคะ”ปรารีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับคุณแม่ของเธอเพราดูจะเข้าใจเธอไปเสียทุกอย่าง“อย่าลืมติดต่อหาแม่ด้วยนะ
“เปาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”ตฤณภพไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายในใจของเขาอยากจะรู้อย่างเดียวว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ไม่นะคะคุณเปาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ”แม่บ้านตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะมาตามหาเจ้านายเธอที่นี่ทำไมในเมื่อปรารีเจานายเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเธอเองมาทำความสะอาดที่นี่เข้ายันเย็นแทบทุกวันก็ยังไม่เห็นจะมีใครมา“อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยากเลย”ตฤณภพเริ่มโมโหเพราะคิดว่าแม่บ้านคนนี้คงจะโดนสั่งมาว่าไม่ให้บอกใครว่าหญิงสาวอยู่ที่รี่เป็นแน่“จริงๆค่ะฉันก็มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันก็ไม่มีใครมานะคะ”แม่บ้านยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเธอไม่เห็นปรารีจริงๆเธอจะโกหกไปเพื่ออะไรเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักเขา“เฮ้อ....อยู่ไหนกันนะ...จริงสิคุณชัย”ตฤณภพเห็นสีหน้าของแม่บ้านคนนี้ยืนยันว่าไม่เห็นปรารีจริงๆเขาก็ต้องกลับมาฉุกคิดว่าหรือปรารีจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แต่เป็นที่อื่น“คุณชัยผมมาหาเปาที่บ้านไม่เห็นเธออยู่คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปพักที่ไหนได้บ้าง....อืม....โอเค”ชายหนุ่มยกหูต่อสายหาธวัชชัยทันทีว่าหาที่ๆปรารีจะไปนอกจากบ้านว่าเป็นที่ไหนได้อีกคำตอบที่เขาได้รับมาคือไม่รู้และอาจจะเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่อง
“นี่แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเหรอครับ..”ตฤณภพทำหน้าสงสัยในเมื่อทุกคนดูไม่ตกใจก็แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว“อืมม..”ตระการพยักหน้าตอบไขข้อข้องใจให้ลูกชายของเขา“รวมถึงคุณแม่ด้วยงั้นเหรอครับ”หากทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วคุณแม่ของเขาก็คงจะไม่วายรู้ไปด้วยและเรื่องที่เขาตามหาปรารีจนหัวหมุนนี่ก็คงเป็นฝีมือของคนในบ้านเขาเองเป็นแน่“อืมม..”ตระการไม่อยากจะให้ปัญหามันบานปลายไปกว่านี้หากลูกเขาถามเขาเองก็ต้องตอบ“นี่..เฮ้อ...แล้วตกลงเปาอยู่ที่ไหนครับ”ตฤณภพเห็นว่าพ่อของเขานี่แหละที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด“ก็บ้านเปามีกี่หลังล่ะ”ตระการคงจะบอกลูกชายของเขาได้เท่านี้นอกนั้นก็ไปหาเอาเองว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ขอบคุณครับคุณพ่อ”ตฤณภพค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ข้อมูลที่พึงพอใจแล้วเขาก็รีบขับรถกลับไปทันที“นี่แก...”โสพิศมองค้อนให้ลูกชายของเธอนิดหน่อยที่ใบ้ให้ลูกตัวเองเสียง่ายดายเกินไป“คุณแม่ครับก็ให้เด็กมันคุยๆเคลียๆกันจะได้จบๆ”ตระการเห็นว่าไม่ควรจะทำอะไรให้มันยืดเยื้อในเมื่อลูกชายของเขากล้าสารภาพมาขนาดนี้แล้วเขาเป็นคนโตก็ต้องแฟร์ๆกับลูกอยู่แล้ว“ทำอะไรไม่ปรึกษาเมียแกระวังเถอะ”โสพิศทิ้งท
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ