ตอนที่32

“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”

มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย

“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”

เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา

“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”

“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”

ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต

“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”

มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย

“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”

“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”

“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”

“ดีแล้วล่ะ”

มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธออยู่ว่าเขานั้นมีอาการวิตกกับเรื่องนี้ขนาดไหนและดูท่าแล้วเรื่องงานลูกชายของเธอคงจะไม่มีกระจิตกระใจทำแล้วทำให้เธอมั่นใจว่าปรารีนี่แหละที่เป็นเจ้าหัวใจของลูกเธอไปแล้วเพราะคนอย่างตฤณภพปกติแล้วเรื่องงานจะมาที่หนึ่งแต่นี่คู้หญิงหายไปคนเดียวกลับเป็นหนักขนาดนี้

10.00 น.

ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง

“ชอบเครื่องไหนเลือกเลย”

ณคุณพาหญิงสาวเข้ามาในชอปมือถือแบรนด์ดังที่เขาก็ใช้อยู่เป็นประจำเขาให้เธอเลือกเองเลย

“อืมม..เอาที่แค่โทรเข้าโทรออกได้ก็พอค่ะ”

ต้นข้าวเห็นราคาแต่ละเครื่องแล้วเธอก็อยากจะเดินออกจากร้านไปตอนนี้เสียจริง

“ได้ไงเด็กวัยรุ่นเดี๋ยวนี้ก็ต้องเล่นไลน์เล่นเฟสกันเราไม่อยากเล่นบ้างหรือไง”

ณคุณเอ็นดูหญิงสาวเสียจริงดูท่าในชีวิตของเธอไม่อยากจะได้อะไรอย่างที่เด็กวัยรุ่นคนอื่นอยากจะได้เลยหรืออย่างไร

“อืมม..ข้าวเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ”

ต้นข้าวส่ายหัวหงึกหงักเธอพอจะรู้จักโลกโซเชียลแต่เธอก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องเล่นมันเสียหน่อย

“เดี๋ยวพี่สอนให้...งั้นเอาเครื่องนี้ครับ”

เรื่องนี้ณคุณเห็นว่าเขาจะต้องสอนเธอเสียแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่ทันโลกกันพอดีส่วนเรื่องเครื่องเขาก็ขอเป็นคนเลือกให้เธอเองก็แล้วกัน

“มันแพงไปหรือเปล่าคะ”

ต้นข้าวเห็นราคาเครื่องที่ชายหนุ่มซื้อให้เธอก็แทบจะน้ำตาไหลเครื่องนึงจ่ายเงินหลายหมื่นขนาดนั้นเธอจะกล้าใช้มั้นได้ยังไง

“ไม่หรอกน่า..ไปเลือกโน๊ตบุ๊คต่อ”

ณคุณเห็นสีหน้าหญิงสาวก็รู้ว่าเธอเกรงใจแต่เขายังต้องมีอีกอย่างที่ต้องซื้อให้เธอจึงรีบดึงมือหญิงสาวให้เดินตามเขาไปอีกโซนเพื่อเลือกซื้อโน๊ตบุ๊คต่อ

“เอ่อ..ค่ะ”

ชั่วโมงต่อมา

“หิวหรือยัง”

กว่าจะเลือกซื้อของและลงโปรแกรมอะไรเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้วตอนนี้ณคุณกำลังมองหาร้านอาหารที่จะนั่งทานอาหารกลางวันอยู่

“หึ..ไม่หิวค่ะเดี๋ยวข้าวกลับไปทานขาวที่บ้านก็ได้กับข้าวที่บ้านยังเหลือเต็มเลย”

ต้นข้าวอยากกลับบ้านมากกว่ากับข้าวที่บ้านเธอก็ทำไว้เยอะหากทานไม่หมดแล้วเสียคงเสียดายแย่เธอกลับไปทานข้าวที่บ้านจะดีกว่า

“งั้น..เห็นนั่นไหม”

หากหญิงสาวไม่อยากทานข้าวณคุณก็จะพาเธอไปหาซื้อของอีกอย่างก็จะกลับแล้วชายหนุ่มจับไหล่หญิงสาวให้มองไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์ร้านหนึ่ง

“คะ??”

“อยากได้หรือเปล่า”

ณคุณถามหญิงสาวจากทาวด้านหลังว่าเธออยากได้หรือเปล่า

“ไม่อยากได้คะ”

ต้นข้าวก็ยังคงคำตอบเดิมของเธอคือไม่อยากได้

“งั้นไปซื้อกัน”

ณคุณดันหลังหญิงสาวให้เดินเข้าไปในร้านไม่ได้ฟังคำที่เธอพูดเลยสักนิด

“อ้าว..ข้าวบอกว่าไม่อยากได้ไงคะพี่หมอ”

ต้นข้าวถึงกับหน้าเหวอท่าทางเขาจะไม่เข้าใจในสิ่งทีเธอพูดเลยหรือไง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“นี่ครับ”

ณคุณยื่นบัตรเครดิตของเขาให้พนักงานสาว

“เรียบร้อยค่ะ”

ไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย

“วันหลังข้าวไม่มาด้วยแล้วนะคะ”

หลังจากที่ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงเสื้อผ้าหลายชุดที่หญิงสาวไม่ได้เป็นคนเลือกก็อยู่ในมือของเขาสองสามถุงจนเธอเดินหน้าบูดออกจากร้านเอ่ยปากว่าวันหลังเธอจะไม่มากับเขาแล้ว

“ฮึ่มม..หึๆ”

ณคุณยกมือไปยีหัวของเธอเล่นพลางขำในสีหน้าของเธอตอนนี้เธอและเขาก็ได้เวลากลับกันแล้ว

วันต่อมา

07.00 น

“อะไรนะ..อิตาลี...โอเค”

ตฤณถพได้รับเรื่องจากธวัชชัยตั้งแต่เช้าว่าหญิงสาวเดินทางไปที่อิตาลีเมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงรีบวางสายแล้วรีบจองเที่ยวบินตรงไปที่อิตาลีทันทีอย่างไม่รีรอ

บ้านXXX

“เป็นยังไงบ้างคุณชัย”

โสพิศนั่งมองธวัชชัยตาเขม็งว่าที่คุยกับหลานชายของเธอเป็นอย่างไรบ้าง

“ท่าจะไปตามเร็วๆนี้แหละครับคุณท่าน”

หากธวัชชัยเดาไม่ผิดน้ำเสียงที่ดูรีบร้อนของเจ้านายหนุ่มของเขาคงจะต้องรีบแจ้นบินไปที่อิตาลีเป็นแน่