“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”“ดีแล้วล่ะ”มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธ
“ดี...ฉันก็พึ่งจะเห็นหลานฉันมันเสียงานเพราะผู้หญิงก็คราวนี้แหละ..เล่นให้หัวปั่นไปเลย”โสพิศหัวเราะให้กับความร้อนใจของหลานชายเธอ“เอ..เสียงานเพราะผู้หญิงมันเรื่องดีเหรอครับคุณท่าน”ธวัชชัยไม่เข้าใจที่โสพิศพูดไอ้การที่เสียงานเพราะผู้หญิงนี่มันใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านายหนุ่มของเขาจริงหรือ“คนอื่นอาจจะไม่ดีแต่มันดีสำหรับหลานฉันในตอนนี้..อ่อ..แล้วอย่าให้แผนแตกล่ะคุณชัย”โสพิศขมวดคิ้วให้ธวัชชัยที่ดูท่าจะกลับไปเข้าข้างเจ้านายตัวเองเสียแล้วจึงย้ำว่าอย่าให้แผนแตก“ครับคุณท่าน”บ้านณคุณ“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก”มลฤดีเดินมานั่งข้างปรารีหาเรื่องคุยกับลูกสาวเธอเพราเห็นว่านั่งเหม่อใจลอยที่สวนหน้าบ้านนานแล้ว“เอ่อ..เปาอยากจะขออนุญาตคุณแม่ไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ได้ไหมคะ”ปรารีคิดดีแล้วว่าเธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม“ถ้าเปาสบายใจแม่ก็ไม่ห้าม...และก็จะไม่มีใครรู้ด้วย”มลฤดีไม่ได้ขัดอะไรและเธอเองก็จะไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้ลุกชายเธอรู้ด้วยเพราะอยากจะดัดนิสัย“ขอบคุณคุณแม่มากๆเลยนะคะ”ปรารีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับคุณแม่ของเธอเพราดูจะเข้าใจเธอไปเสียทุกอย่าง“อย่าลืมติดต่อหาแม่ด้วยนะ
“เปาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”ตฤณภพไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายในใจของเขาอยากจะรู้อย่างเดียวว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ไม่นะคะคุณเปาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ”แม่บ้านตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะมาตามหาเจ้านายเธอที่นี่ทำไมในเมื่อปรารีเจานายเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเธอเองมาทำความสะอาดที่นี่เข้ายันเย็นแทบทุกวันก็ยังไม่เห็นจะมีใครมา“อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยากเลย”ตฤณภพเริ่มโมโหเพราะคิดว่าแม่บ้านคนนี้คงจะโดนสั่งมาว่าไม่ให้บอกใครว่าหญิงสาวอยู่ที่รี่เป็นแน่“จริงๆค่ะฉันก็มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันก็ไม่มีใครมานะคะ”แม่บ้านยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเธอไม่เห็นปรารีจริงๆเธอจะโกหกไปเพื่ออะไรเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักเขา“เฮ้อ....อยู่ไหนกันนะ...จริงสิคุณชัย”ตฤณภพเห็นสีหน้าของแม่บ้านคนนี้ยืนยันว่าไม่เห็นปรารีจริงๆเขาก็ต้องกลับมาฉุกคิดว่าหรือปรารีจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แต่เป็นที่อื่น“คุณชัยผมมาหาเปาที่บ้านไม่เห็นเธออยู่คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปพักที่ไหนได้บ้าง....อืม....โอเค”ชายหนุ่มยกหูต่อสายหาธวัชชัยทันทีว่าหาที่ๆปรารีจะไปนอกจากบ้านว่าเป็นที่ไหนได้อีกคำตอบที่เขาได้รับมาคือไม่รู้และอาจจะเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่อง
“นี่แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเหรอครับ..”ตฤณภพทำหน้าสงสัยในเมื่อทุกคนดูไม่ตกใจก็แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว“อืมม..”ตระการพยักหน้าตอบไขข้อข้องใจให้ลูกชายของเขา“รวมถึงคุณแม่ด้วยงั้นเหรอครับ”หากทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วคุณแม่ของเขาก็คงจะไม่วายรู้ไปด้วยและเรื่องที่เขาตามหาปรารีจนหัวหมุนนี่ก็คงเป็นฝีมือของคนในบ้านเขาเองเป็นแน่“อืมม..”ตระการไม่อยากจะให้ปัญหามันบานปลายไปกว่านี้หากลูกเขาถามเขาเองก็ต้องตอบ“นี่..เฮ้อ...แล้วตกลงเปาอยู่ที่ไหนครับ”ตฤณภพเห็นว่าพ่อของเขานี่แหละที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด“ก็บ้านเปามีกี่หลังล่ะ”ตระการคงจะบอกลูกชายของเขาได้เท่านี้นอกนั้นก็ไปหาเอาเองว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ขอบคุณครับคุณพ่อ”ตฤณภพค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ข้อมูลที่พึงพอใจแล้วเขาก็รีบขับรถกลับไปทันที“นี่แก...”โสพิศมองค้อนให้ลูกชายของเธอนิดหน่อยที่ใบ้ให้ลูกตัวเองเสียง่ายดายเกินไป“คุณแม่ครับก็ให้เด็กมันคุยๆเคลียๆกันจะได้จบๆ”ตระการเห็นว่าไม่ควรจะทำอะไรให้มันยืดเยื้อในเมื่อลูกชายของเขากล้าสารภาพมาขนาดนี้แล้วเขาเป็นคนโตก็ต้องแฟร์ๆกับลูกอยู่แล้ว“ทำอะไรไม่ปรึกษาเมียแกระวังเถอะ”โสพิศทิ้งท
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ