ตอนที่43

“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”

ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง

“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”

ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้

“ครับ”

“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”

มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอน

ชั่วโมงต่อมา

“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”

พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้

“ครับๆ”

“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”

10นาทีต่อมา

ตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ

“เปา..”

“พี่ต้น”

“พี่อยู่ตรงนี้นะ”

“ค่ะ”

ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น

“คุณแม่เบ่งค่ะ”

“อื๊ดดด...”

ปรารีเบ่งคลอดสุดกำลังที่เธอมี

“อีกครั้งค่ะ”

“อื๊ดดดดด...ฮ้า....”

“หายใจเข้าลึกๆแล้วเบ่งอีกครั้งนะคะ”

พยาบาลกับหมอเองก็ช่วยเธอสุดฝีมือเหมือนกัน

“อื๊ดดดดดดดด....”

“หัวออกมาแล้วค่ะ”

ไม่นานปรารีก็เบ่งหัวลูกน้อยของเธอออกมาได้

“คุณแม่เบ่งอีกครั้งนะคะ”

หมอให้หญิงสาวเบ่งอีกครั้งเพื่อที่จะเบ่งตัวออกมา

“......”

ตฤณภพที่นั่งอยู่ใกล้อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้กับการที่จะได้เห็นหน้าลูกครั้งแรกเขาอยากรู้เหลือเกินว่าลูกของเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

“อื๊ดดดดดด.....”

“แง้งงงง..แง้....แง้...ๆๆๆ”

“ยินดีด้วยนะคะพวกคุณได้ลูกชายแข็งแรงดีค่ะ”

หมออุ้มลุกชายของทั้งคู่โชว์ให้ดูและบอกเพศพร้อมรีบตัดสายสะดือทำความสะอาดทารกน้อยต่อไปส่วนคนเป็นแม่ก็ต้องเอารกออกพร้อมเอาเลือดที่เสียออกและเย็บแผลอยู่พักใหญ่พร้อมให้น้ำเกลือ

“อืมม..พี่ต้น”

ปรารีลืมความเจ็บปวดไปทั้งหมดเมื่อได้เห็นลูกชายของเธอ

“เปาเราได้ลูกชายนะเปา”

//นี่สินะความสุขที่มีลูกมันเป็นแบบนี้นี่เอง//

ตฤณภพเองก็นั่งน้ำตาคลอดีใจกับสิ่งมหัศจรรย์ที่พึ่งเกิดมาเมื่อครู่นี้

2 เดือนต่อมา

21.30 น.

“แง้ง..ๆๆๆ...แง้งง..”

“โอ๋ๆ..คนเก่งร้องทำไมครับ.หิวใช่ไหมลูก..”

ปรารีรีบอุ้มลูกชายของเธอออกมาจากเปลนอนพร้อมเข้าเต้าให้นมลูกชายของเธอตื่นมาเวลานี้คงไม่ใช่เรื่องอะไรนอกจากหิว

“กินเก่งแบบนี้อ้วนเป็นหมูแล้วรู้ไหมครับ”

ตฤณภพลูกขึ้นมาดูลูกชายตัวกลมวัยสองเดือนของเขาที่กินนมเก่งจนตัวจ้ำม่ำแขนขาเป็นปล้องๆน่าขยำ

“หื้มม..อือ..”

เด็กชายส่งเสียงครางอืออาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นพ่อ

“แน่ะ..มีขู่พ่อด้วยเหรอครับดุเหมือนใครเนี่ย”

ตฤณภพรู้ว่าลูกชายของเขาส่งเสียงมาแบบนี้คือไม่พอใจเนื่องจากเขาส่งเสียงรบกวนเวลาที่ลูกชายของเขานั้นดื่มนมอย่างเพลิดเพลินอยู่

“เหมือนคนแถวนี้แหละค่ะ”

ปรารีอดแซวสามีของเธอไม่ได้ลูกจะดุเหมือนใครไม่ได้นอกจากคนที่นั่งข้างๆเธอ

ฟอดดดด

“ว่าพี่เหรอ”

ฟอดดดด

ตฤณภพโอบกอดหอมคนที่ประชดเขาเมื่อครู่เป็นการลงโทษ

“แอ๊ะ..”

เด็กชายตัวกลมรู้ว่าแม่กำลังโดนแกล้งจึงส่งเสียงขู่คนเป็นพ่อเล็กน้อยและหันไปดื่มนมจากเต้าอันแสนโปรดต่อ

“โอ้โหเดี๋ยวนี้มีเข้าข้างแม่แล้วเหรอเจ้าเอื้อน้อย”

ตฤณภพจับขาที่เป็นปล้องๆของลูกชายเขาเขย่าเล่นเพราะรู้ว่าเสียงดูเอครู่คือไม่พอใจเขานั่นเอง

2 เดือนต่อมา

ตั้งแต่ลูกของเขาคลอดออกมาตฤณภพก็ช่วยเหลือดูแลลูกของเขาแบ่งเบาภาระของปรารีตลอดมาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องทั้งที่เขาเองก็มีงานที่บริษัทด้วยแรกๆก็มีทำตามทฤษฎีบ้างแต่พอหลังๆเขาเลี้ยงตามความเข้าใจนิสัยลูกมากกว่าทฤษฎีนั้นเป็นเพียงตัวช่วยเล็กน้อยแถมยังไม่จ้างพี่เลี้ยงอีกจ่างหากเพราะทั้งคู่อยากจะเลี้ยงลูกเอง

“ดูท่าตาต้นจะเลี้ยงลูกเป็นทุกอย่างเลยนะ”

มลฤดีมาเยี่ยมลูกๆกับหลานของเธอในวันหยุดเธอเห็นตฤณภพเลี้ยงลูกจัดแจงทุกอย่างเองอย่างชำนาญก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ค่ะคุณแม่นอกจากให้นมเปาแทบไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ”

ปรารีไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไรมากมายเลยแถมยังรู้สึกเหนื่อยแทนสามีของเธอด้วยซ้ำที่ทำงานของบริษัทแล้วยังจะต้องมาเลี้ยงลูกช่วยเธออีก

“นี่คงจะหลงลูกมากสินะ..ถึงได้หอบงานมาทำที่บ้าน”

มลฤดีดูก็รู้ว่าตฤณภพหลงลูกคนแรกมากแค่ไหนไม่เช่นนั้นคงไม่หอบงานไว้ทำที่นี่หรอก

“คงเป็นอย่างนั้นแหละค่ะคุณแม่ตาเอื้อก็น่าเป็นซะด้วย”

ปรารีรู้ดีว่าสามีของเธอหลงลุกมากแค่ไหนเพราะเธอเองก็ยังทั้งรักทั้งหลงให้กับความน่าเป็นของลูกชายเธอ

“นี่ถ้าย่าอยากจะเอาไปเลี้ยงสักสองสามวันตาต้นจะยอมไหมเนี่ย”

โสพิศอยากจะรู้นักหากหลงขนาดนี้ขาดลูกไปสักวันสองวันจะเป็นอย่างไร

“ต้องถามเจ้าตัวเค้าเองแล้งล่ะค่ะ”

“คงจะยากค่ะคุณแม่เราคงต้องมาหาเองแบบนี้บ่อยๆ”

มลฤดีเห็นว่าหากจะขอหลานไปเลี้ยงคงจะยากหากคิดถึงก็คงจะต้องมาหาเองแบบนี้บ่อยๆ

“แล้วคุณพ่อไปไหนแล้วล่ะคะ”

ปรารีเห็นคุณพ่อของเธอหายไปนานแล้วตั้งแต่มาจนถึงตอนนี้

“เห็นว่าจะเข้าครัวทำกับข้าวให้หนูนั่นแหละ”

มลฤดีชี้ไปทางห้องครัวเพราะสามีเธอก็คงจะอยู่ในครัวเพราะเห็นว่าที่มาหาว่าจะทำอาหารบำรุงน้ำนมให้ปรารีทานเสียหน่อย

“ทำกับข้าว”

ปรารีมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเธอพึ่งจะเคยได้ยินว่าพ่อของเธอทำอาหาร

“ใช่..เห็นพ่อเค้าบอกว่าจะทำอาหารบำรุงน้ำนมให้หนูน่ะจะ..ตอนที่ตาต้นคลอดใหม่ๆพ่อเค้านี่แหละที่เป็นคนจัดหาอาหารบำรุงให้แม่ทุกอย่างเลย”

ทุกคนในบ้านน้อยคนนักจะรู้ว่าตระการทำอาหารเป็นเพราะตั้งแต่ตฤณภพโตมาตระการก็ไม่ได้ลงมือเข้าครัวอีกเลย