“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น
“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”
“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”
การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว
20 นาทีต่อมา
“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”
“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”
โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา
“แอ้..แอ้..”
“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”
“แอ้...แอ้..อืมมม...”
“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”
เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน
“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”
มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถูกใจทวดมากเสียขนาดที่ว่าจะยกแหวนของรักของหวงให้กันเลยทีเดียว
“เหรอคะคุณแม่”
ปรารีมีสีหน้าอึ้งเล็กน้อยแสดงว่าลุกของเธอคงจะถูกใจคุณย่าของเธอจริงๆ
“ใช่แล้วล่ะจะคุณย่าใส่ไม่เคยถอดเลย”
5เดือนต่อมา
เชียงราย
“พี่เปา..”
“ต้นข้าว..”
ปรารีและครอบครัวมาเที่ยวที่เชียงรายและแวะมาเที่ยวที่ไร่ของณคุณเมื่อโอบเอื้ออายุได้เก้าเดือนเต็มแล้วพร้อมเที่ยวได้ทุกที่เลยสองสาวปรารีและต้นข้าวเมื่อได้เจอกันก็กอดกันกลมด้วยความคิดถึง
“คิดถึงจังเลยค่ะ...ไงครับสุดหล่อของน้า”
ต้นข้าวรีบขออุ้มหลานชายของเธอที่ดูตัวใหญ่จะเท่าแม่อยู่แล้วในวัยเก้าเดือน
“หม่ำๆ..หม่ำ”
เด้กชายพูดหม่ำๆพร้อมชี้ไปที่จานผลไม่ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร
“อยากได้อันนี้เหรอ..เดี๋ยวน้าไปล้างแล้วปอกให้นะครับ”
ต้นข้าวรีบจัดแจงของที่หลานเธออยากทานให้ทันที
ทางด้านตฤณภพ
“งานที่นี่เป็นไงบ้างครับ”
สองหนุ่มเดินคุยกันตามประสาผู้ชายอยู่ที่หน้าบ้านปล่อยให้ในบ้านนั้นผู้หญิงเค้าคุยกันตฤณภพอยากรู้ว่าณคุณอยู่ที่นี่มานานแล้วงานที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง
“ก็ดีครับตอนนี้คุณปู่ก็กลับมาบริหารเองบ้างแล้วส่วนงานที่ต้องเข้าไร่เข้าป่าจะเป็นส่วนของผมซะมากกว่า”
ตอนนี้หน้าที่ของณคุณเองส่วนมากจะเป็นงานลุยๆมากกว่างานเอกสารอะไรต่างๆปู่ของเขาก็สามารถกลับมาทำได้แล้ว
“งานน่าจะหนักนะครับแต่ดูคุณสดใสเหนื่อยกับมันเลย”
ตฤณภพรู้ว่างานที่ณคุณพูดถึงมันหักแต่ดูท่าชายหนุ่มพูดถึงมันแบบไม่เหนื่อยเลยแถมหน้าตายังสดใสขึ้นมากกว่าเดิมที่เคยเจออีกด้วย
“ครับคุณต้น..ผมรู้สึกว่าผมรักที่นี่ไปซะแล้วได้อยู่กับป่ากับธรรมชาติ”
ณคุณถึงจะเหนื่อยกายแต่ก็ไม่เคยเหนื่อยใจเพราะรู้สึกสนุกกับงานแถมที่นี่ธรรมชาติยังดีมากๆอีกด้วยทำให้ร่างกายจิตใจของเขาดีตามไปด้วย
“ว่าแต่อยู่ที่นี่นานแล้วไม่มีสาวๆแถวนี้ถูกใจบ้างเหรอครับ”
ตฤณภพเห็นว่าธรรมชาติทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีจนดูสดใสขึ้นก็จริงแต่เขาคิดว่าอาจจะมีอย่างอื่นที่ทำให้ชายหนุ่มหัวใจสดใสขึ้นก็ได้เช่นเรื่องสาวๆเลยแกล้งหลอกถาม
“เอ่อ..ไม่หรอกครับ”
ณคุณส่ายหัวพร้อมอมยิ้มเขาอยู่แต่ในป่าในไร่ไม่มีผู้หญิงคนไหนมาสนใจเขาหรอก
วันต่อมา
น้ำตกXX
วันนี้ทั้งณคุณแบะตฤณภพนัดกันว่าจะมาเที่ยวน้ำตกเพื่อพักผ่อนเพราะปรารีเองก็อยากมานานแล้วด้วย
“น่าลงเล่นจังเลย”
ต้นข้าวมาถึงน้ำตกก็อยากจะลงเล่นให้ชื่นใจ
“ไปสิเดี่ยวพี่ไปเล่นด้วย”
ณคุณไม่ปล่อยให้หญิงสาวลงเล่นคนเดียวแน่นอนเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ
“พี่หมอจะเล่นน้ำ”
ต้นข้าวหันไปถามณคุณด้วยสีหน้าสงสัยเขาเนี่ยนะจะเล่นน้ำกับเธอ
“อืม..ใช่”
ณคุณพยักหน้าแอบคิดว่ามันดูแปลกตรงไหนที่เขาจะเล่นน้ำกับเธอ
“เชิญพวกคุณไปเดินเล่นกันตามสบายเลยครับส่วนผมคงต้องรอให้ตาเอื้อตื่นก่อน”
ตฤณภพเห็นว่าเมื่อทั้งสองอยากจะเดินเที่ยวหรือเล่นน้ำก็ให้ไปก่อนเลยเพราะเขาคงต้องรอให้ลูกชายของเขาตื่นขึ้นมาก่อนจึงจะเดินเล่นได้
“ครับ”
10 นาทีต่อมา
“ดูสองคนนั้นเค้าสนิทกันมากเลยนะคะ”
ปรารีมองณคุณกับต้นข้าวเวลาอยู่ด้วยกันดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษจนเธออดยิ้มตามไม่ได้เลยทีเดียว
“ก็เค้าอยู่ด้วยกันตลอดนี่”
ตฤณภพมองออกว่าทำไมณคุณถึงได้ตามต้นข้าวแจซะขนาดนั้นคงไม่ใช่แค่ห่วงอย่างเดียวแต่เข้าขั้นหวงด้วยแล้วล่ะอาการแบบนี้
“ไม่เหมือนพี่กับเปาแรกๆเลยเนอะอยู่ด้วยกันกัดกันแทบทุกวัน”
ปรารีอดที่จะพูดถึงวันวานไม่ได้ที่เธออยู่กับสามีของเธอกับต้นข้าวอยู่กับณคุณมันต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
“ก็เราทำตัวน่าบ่นไง”
ตฤณภพพูดด้วยสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย
“แล้วตอนนี้ล่ะคะ”
ปรารีเงยหน้าถามสามีของเธอที่นั่งโอบเธออยู่ด้านหลังในขณะที่เธออุ้มลุกน้อยนอนตักอยู่
“น่ารัก..”
ตฤณภพกระซิบข้างหูของภรรยาของเขาให้รู้ว่าในสายตาของเขาตอนนี้เธอน่ารักกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
“อะไรนะคะ”
ปรารีแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“น่าร้ากกกกก”
ตฤณภพพูดดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดังมากเพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลานอนของลูกชายของเขา
“มากไหมคะ”
“มากๆเลยยยยย”
ฟอดดดด
ตฤณภพหอมแก้มภรรยาของเขาไปหนึ่งฟอดใหญ่โทษฐานที่ชอบให้เขาพูดอะไรหลายๆรอบ
“อุ้ย..อายเค้าค่ะพี่ต้น”
ปรารีก้มหน้างุดเพราะเขินอายผู้คนที่อยู่ที่นี่เพราะจู่ๆสามีของเธอเล่นหอมเสียฟอดใหญ่ขนาดนั้น
“เฮ้อ....ใครจะไปคิดว่าชีวิตคนอย่างพี่ที่ชอบอยู่กับอะไรเดิมๆทำแต่งานจะมาแพ้ใจให้แม่สาวจอมป่วนคนนี้”
“ไม่รู้เหรอคะว่าเปาเป็นโจรปล้นใจ55555”
สองสามีภรรยาที่นั่งกอดกันโดยมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่บนตักคนเป็นแม่โชว์หวานกันกลางสายตาผู้คน.....คนอื่นดูเผินๆแล้วก็มองว่าเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันใครจะไปคิดว่าทั้งคู่เกือบจะมีโลกคนละใบเลยด้วยซ้ำแต่กลับมาลงเอยกันได้อย่างเหมาะเจาะอย่างที่คาดไม่ถึงด้วยฝีมือการจับคู่ของแม่ของพวกเขานั่นเอง
จบบริบูรณ์
บริษัทXX“คุณแม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอครับ”ตฤนภพคิ้วขมวดขณะที่กำลังจะจับปากกาเซ็นเอกสารเพราะแม่ของเขามาหาถึงบริษัทเพื่อที่จะพูดแต่เรื่องเดิมๆเพราะเหตุนี้ช่วงนี้เขาถึงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านเท่าไร“ก็ลูกไม่เห็นใจคุณย่าบ้างหรือไงท่านอยากมีเหลนแค่ไหนลูกก็รู้”มลฤดีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็คิ้วขมวดตามลูกชายเธอเหมือนกันที่อายุสามสิบกว่าแล้วแฟนสักคนยังไม่เคยพามาให้รู้จักเลยนี่ถ้าเธอเป็นคนอื่นคงคิดว่าลูกเธอนั้นชอบไม้ป่าเดียวกันแน่“ถ้าคุณแม่อยากจะให้ผมแต่งงานเพื่ออยากได้หลานงั้นคุณแม่ก็ตัดเรื่องแต่งงานทิ้งไปได้เลยหากคุณแม่อยากได้หลานคุณแม่ก็หาใครมาอุ้มบุญลูกผมก็แล้วกันครับ”เรื่องที่จะหาแฟนหรือมีครอบครัวตฤนภพคิดไม่ออกว่าชีวิตแบบนั้นเขาจะเป็นยังไงเขามีความสุขกับการทำงานแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแต่หากแม่ของเขากับคุณย่าอยากจะให้เขามีลูกนักก็คงต้องหาคนมาอุ้มท้องลูกเขาเสียแล้วหละเพราะจะให้เขาไปแต่งงานมีเมียมีชีวิตครอบครัวคงยาก“ลูกพูดเองนะตาต้น”มลฤดีเห็นว่าเธอคะยั้นคะยอลูกชายเธอเรื่องมีครอบครัวมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ลูกชายเธอเปิดทางให้เอได้มีหลานแล้วเธอก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ส่
บ้านXXX“เจ้าเปาน้อยของเราว่ายังไรบ้างล่ะ”โสพิศนั่งจิบชาอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้านหลังโตของเธอกับลูกสะใภ้พรางถามถึงเรื่องราวที่พวกเธอได้แพลนเอาไว้ว่าเรื่องที่มลฤดีได้ไปทำมามันเรียบร้อยดีหรือไม่คำว่าเจ้าเปาน้อยที่หญิงชราเรียกชื่อหลานบุญธรรมของเธอตั้งแต่ยังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังติดปากมาจนหลานของเธอโตเป็นสาว“รายนั้นก็ยอมตกลงน่ะสิคะ”มลฤดียิ้มกริ่มระดับเธอไปคุยแล้วเรื่องนี้ไม่มีพลาดอยู่แล้ว“ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”โสพิศแปลกใจเล็กน้อยว่าปรารีจะยอมทำตามที่ขอร้องง่ายขนาดนั้นเลยหรือ“ค่ะคุณแม่”มลฤดีพยักหน้าหงึกหงักส่งสายตาจริงจังไปที่แม่สามีของเธอว่าเธอจริงจังไม่ได้ล้อเล่นเหตุการณ์ก่อนหน้าสองวันก่อน“คุณแม่ไม่โทรบอกเปาก่อนจะมาคะ..ดูสิเปาไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับเลย”ปรารีมีสีหน้านอยเล็กน้อยที่แม่ของเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกได้กล่าวเพราะเธอไม่ได้มีอะไรรอต้อนรับเลย“พอดีแม่ว่างก็เลยมาเลย”มลฤดีเห็นหน้าลูกสาวของเธอก็รู้สึกผิดทันทีเธอรู้ว่าปรารียิ่งเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายอยู่ด้วยจึงรีบเข้าไปกอดเธอไม่ได้อยากได้อะไรต้อนรับเสียหน่อยแค่อยากมาหาลูกสาวเธอเท่านั้นและถือโอกาสมาพูดคุยเรื่องสำคัญด้วยเลย“คุณย่าเป็น
วันต่อมาแม่กำปอง“นี่เจ้าต้นไม้ฉันจะไปกรุงเทพแล้วนะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้กลับมาเยี่ยมดูแลตัวเองดีๆล่ะ”ปรารีจะลุกตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นปกติแบบนี้ทุกวันเธอชอบที่จะพูดคุยกับต้นไม้หรือดอกไม้เพื่อคลายเหงาหรือระบายอะไรสักอย่างออกมาเพื่อความสบายใจมันเป็นวิธีที่หญิงสาวชอบมากๆ“ป้าขาเอาใส่ใส้สองชุดค่ะ”หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จในช่วงเช้าเธอก็จะเดินมาหาซื้ออาหารเช้าใกล้ๆกับบ้านเธอในหมู่บ้านจะมีชาวบ้านท้องถิ่นขายของกันเป็นประจำและเธอก็มีขนมหวานที่เธอชอบเป็นร้านประจำด้วย“มาแต่เช้าเลยหนูเปา...พรุ่งนี้ป้าจะทำบัวลอยด้วยเอาไหม”แม่ค้าแถวนี้จะเจอหน้าปรารีเป็นประจำตั้งแต่เธอมาพักอยู่ที่นี่และด้วยความอัธยาศัยดีของหญิงสาวเลยเป็นที่รู้จักไปทั่วตลาด“หนูจะต้องกลับกรุงเทพแล้วสิคะคุณป้าอดทานขนมอร่อยๆเลย”“อ้าวเหรอ...ป้าคงคิดถึงแย่ยังไงก็อย่าลืมมาที่นี่บ่อยๆนะ”“ค่ะ..เปาจะหาเวลามานะคะ”ปรารีไม่ลืมที่จะกลับมาที่นี่แน่นอนเพราที่นี่อากาศก็ค่อนข้างดีแถมผู้คนยังใช้ชีวิตในวิถีดั้งเดิมแถมยังเป็นมิตรมากๆอีกด้วย20.00 น.ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วตฤณภพที่อยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อยืดธรรมดายังค
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน“ไม่ต้อง”ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า“ครับคุณหญิง”ร้านกาแฟร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความท
“เปา..”“คุณแม่”เมื่อทั้งสองเจอกันต่างคนต่างก็รีบสวมกอดกันอย่างคิดถึง“ไปข้างในกันเถอะพี่เค้าอยู่ข้างใน”มลฤดีรีบพาปรารีเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว“ตาต้นนี่อั่งเปา...น้องที่แม่รับเลี้ยงไง..น้องจะมาเป็นคนที่อุ้มท้อง”มลฤดีรีบแนะนำตัวให้ลูกชายเธอได้รู้จักกับปรารีทันทีเพราะวันนี้เป็นวันที่ดีที่ทั้งสองได้เจอกันเสียที“เธอ!!”//นี่ฉันต้องเจอยัยบ้านี่อีกแล้วเหรอ//จากที่เมื่อครู่ชายหนุ่มเกือบจะคุมอารมณ์เป็นปกติแล้วแต่เมื่อเห็นหน้าหญิงสาวคนที่ทำให้เขาต้องเลอะเทอะเมื่อครู่ก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ“ไฮ...แฮร่ๆๆ”//หวังว่าเขาจะไม่ถือสานะ//ปรารีเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อต้องเจอกับเขาอีกครั้งแถมเขายังคือคนที่เธอจะต้องอุ้มท้องลูกของเขาด้วยแบบนี้เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอก่อนไหมนะ...หญิงสาวพยายามปั้นหน้ายิ้มยกมือโบกทักทายอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรที่สุดเผื่อเขาจะลืมๆเรื่องเมื่อครู่ไปบ้าง“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”มลฤดีถามคนเป็นลูกชายของเธอว่าทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกับปรารีแบบนั้นทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก“ยัยนี่แหละครับที่ซุ่มซ่ามทำผมเลอะเทอะกลับมา”ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ“แฮร่...เปาขอโทษนะคะพี
13.00 น.ครอกกกๆๆ“เอ่อ..พี่ต้นคะ??”//ไม่หิวหรือไงนะ...ใส้ฉันจะขาดแล้วเนี่ยย//ปรารีเห็นว่ามันเลยเที่ยงมาจนบ่ายแล้วชายหนุ่มก็ไม่เห็นจะไปทานข้าวกลางวันเสียทีเธอรอจนหิวใสจะขาดแล้วจึงตัดสินใจทักถามเพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“อะไรของเธออีก..”ตฤภพเงยหน้าขึ้นมาจากการมองโน๊ตบุ๊คเล็กน้อยอย่างไม่พอใจไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรอีก“เปาหิวค่ะ....พี่ต้นไม่ทานข้าวกลางวันเหรอคะ??”“หื้มมมม”ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมยกข้อมือดูนาฬิการาคาแพงของเขาก็เห็นว่านี่มันเลยเวลาทานอาหารกลางวันมาแล้วจริงๆเขาเองก็ทำงานเพลินไปหน่อย“เดี๋ยวฉันโทบอกคุณชัยให้สั่งอาหารมาให้เธอจะทานอะไร...”ตฤนภพไม่ได้คิดที่จะออกไปทานอาหารที่ไหนอยู่แล้วเพราะปกติเขาก็จะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปซื้อเข้ามาทานในห้องนี้ในห้องของเขาจึงมีโซนทานอาหารแยกออกไปเพื่อไม่ให้มีกลิ่นอาหารเวลาทำงานเขามองหญิงสาวอย่างรอคำตอบจะโทรบอกธวัชชัยทีเดียว“ขอเป็น...เอ่อ...เอาแบบที่พี่ต้นทานก็ได้ค่ะ”“โอเค”หลังจากที่ตฤณภพใช้สั่งให้ธวัชชัยจัดการเรื่องอาหารได้ไม่นานอาหารก็มากองอยู่บนโต๊ะทานอาหารเรียบร้อยแล้ว“หูย..น่าทานมากเลยค่ะ”ปรารีหยิบไก่ทอดที่หั่นเป็นชิ้นๆมาเข้าปากด้วย
ก๊อกๆๆ“คะ..พี่ต้น”ปรารีค่อยๆย่องมาเปิดประตูให้เบาที่สุดเพราะการเคาะห้องของคนด้านนอกเหตุเป็นเพราะเธออาจจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกก็เป็นได้“มาทานข้าวเย็น”ตฤณภพเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมาก็รีบบอกให้เธอออกมาทานข้าวเย็นด้วยใบหน้าที่นิ่งตายใบหน้าเดิมเมื่อบอกเธอเสร็จก็รีบผละตัวออกจากหน้าห้องของเธอทันที“ค่ะ”//ค่อยโล่งอก...นึกว่าทำอะไรผิดซะอีก//“อาหารพี่ต้นสั่งมาทานทุกวันเลยเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าบนโต๊ะอาหารมีแต่กล่องอาหารอีกแล้วไม่รู้ว่าเขาทานแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า“อืมม..”ตฤณภพตอบหญิงสาวเสียงเบาพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ“ไม่ทำเองบ้างเหรอคะ”ปรารีอยากรู้ว่าเขาเคยทำเองบ้างหรือเปล่าสั่งทุกวัน“ไม่..ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น..อีกอย่างฉันก็ทำอาหารไม่เป็น..”“อ๋อ..”หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ..อันที่จริงที่เธอถามนั่นถามนี่ก็แค่อยากหาเรื่องคุยกับเขาเท่านั้นเผื่อเธอจะสนิทกับเขามากขึ้นและหวังว่าเขาจะไม่ทำหน้าตายใส่เธอบ่อยๆ“และอีกอย่างฉันเคยบอกเธอว่าอย่างไรเมื่ออยู่บนโต๊ะอาหาร”ตฤณภพไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องมารยาทให้เธอได้ฟังอีกรอบให้เธอซึมซับเข้าไปในหัวว่าช่วงที่ทานอาหารเขาไม่ชอบพูดคุยเท่าไร“เอ่อ...เงียบแล้ว
“อะไรเหรอคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัย“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว“แค่นั้น”ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น“แล้วถ้าเธออ