ตอนที่39

“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”

ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด

“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”

ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร

“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”

ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน

“เอ่อ..ก็”

เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”

ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง

“คะ??”

//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//

“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”

ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วย

วันต่อมา

บ้านXXX

“คุณย่าคะ”

เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง

“เปา...ย่าคิดถึงจังเลย”

โสพิศที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เมื่อเห็นหลานสาวก็วางหนังสือสวมกอดอีกฝ่ายด้วยความคิดถึงเช่นกันไม่รู้ว่าหลานเธอจะมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว

“เปาก็คิดถึงคุณย่าค่ะ”

“แล้วนี่มายังไงล่ะลูก”

“มากับพี่ต้นค่ะ”

“อ้าว..แล้วตาต้นอยู่ไหนล่ะ”

โสพิศมองหาหลานชายของเธอเพราะในเมื่อปรารีบอกว่ามากับตฤณภพแต่ก็ไม่ยักเห็นหลานชายเธอจะเดินตามมา

“คุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่ข้างนอกค่ะ”

“ไปๆ..งั้นเราไปหาพวกเค้ากัน”

“ค่ะ”

เมื่อรู้ว่าหลานชายกับลูกๆของเธอคุยกันอยู่ด้านนอกโสพิศก็ลุกออกจากเตียงชวนปรารีไปหาพวกเขาทันทีเพราะคิดว่าตอนนี้อาจจะได้ฟังข่าวดีอะไรบางอย่างก็ได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ตฤณภพคุยกับทางบ้านของเขาเรื่องที่จะแต่งงานกับปรารีทุกคนก็เห็นดีเห็นงามด้วยกับพวกเขาเช่นกัน

“ตกลงกันแบบนี้ได้ก็ดีแล้วล่ะจะ”

มลฤดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อทุกอย่างมันเป็นไปในทางสมดั่งใจของเธอเสียจริง

“แต่พ่อขอเอาไว้อย่างนะตาต้น..พ่อรู้ว่าเราเป็นคนเจ้าอารมณ์แต่ในเมื่อเลือกที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วเรื่องนี้ก็ลดลงมาหน่อยก็แล้วกัน”

ตระการเองก็ไม่ได้ขัดอะไรในเมื่อทุกอย่างนั้นภรรยาของเขาอยากจะให้ทั้งสองลงเอยกันอยู่แล้วแต่มีเรื่องนึงที่เขาอยากจะเตือนลูกชายของเขาก็เป็นเรื่องอารมณ์นี่แหละเขารู้ว่าปรารีมีความอดทนเรื่องนี้ได้แน่แต่ถ้าหากลูกชายของเขายังมีนิสัยเจ้าอารมณ์เหมือนเดิมคนที่มันทนทุกวันมันก็มีไม่อยากจะทนได้เหมือนกันนั่นแหละเขาไม่อยากให้อนาคตมันมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอีก

“ครับคุณพ่อผมจะพยายามปรับปรุงครับ”

ตฤณภพรู้ดีว่านิสัยข้อนี้ของเขามันเป็นผลเสียเขาเองก็พยายามปรับปรุงอยู่เหมือนกัน

“ส่วนเรื่องฤกษ์ยามเดี๋ยวย่าขอดูให้เร็วที่สุดก็แล้วกันนะ”

โสพิศขอเสนอตัวเป็นคนดูฤกษ์ยามที่ทั้งสองจะจัดงานแต่งกันเองเธอจะเลือกเอาแบบที่มันไวที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แล้วแต่คุณย่าเลยครับ”

เรื่องนี้ตฤณภพเองก็อยากจะให้ผู้ใหญ่เป็นคนจัดการอยู่แล้ว

“ส่วนแม่ก็จะจัดการเรื่องสถานที่ก็แล้วกันนะ..ลูกๆอยากได้ที่ไหนกันล่ะ”

มลฤดีก็จะเป็นธุระเรื่องสถานที่ให้ทั้งสองเพรารู้ว่าลุกชายของเธอก็คงจะไม่ค่อยมีเวลาแน่อีกอย่างแม่สามีของเธอก็คงหาฤกษ์ได้ในเร็วๆนี้เป็นแน่

“คือ..เรื่องนี้ผมแล้วแต่เปาเลยครับ”

ตฤณภพหันมาหาปรารีเรื่องนี้เขาแล้วแต่เธอเลย

“เปาว่าคุณแม่รู้ใจเปาค่ะ”

ปรารีเองก็รู้อีกเช่นกันว่าแม่ของเธอรู้ว่าเธออยากได้งานแต่งแบบไหน

“โอเคๆแม่เข้าละ”

มลฤดีมองทั้งคู่พร้อมพยักหน้าอย่างเข้าใจเธอรู้ดีว่าลูกสาวของเธอชอบแบบไหนคงไม่พ้นเชิญคนน้อยๆกับสถานที่โรแมนติกอย่างริมทะเลแล้วก็อาหารทะเลแบบเหลือๆแบบนั้นสินะ

2 อาทิตย์ต่อมา

18.00 น.

ริมทะเลที่มีไฟจัดตกแต่งมากมายมีป้ายชื่อบ่าวสาวใหญ่ตระหง่านอยู่ที่หน้างานเหรื่อที่มาในงานล้วนก็แต่เป็นคนสนิททั้งนั้นมลฤดีจัดงานตามที่ปรารีชอบทั้งหมดและมันก็ตรงใจคนเป็นเจ้าสาวไปเสียทุกสิ่งจริงๆด้วย

ตอนนี้เจ้าบ่าวอยู่ที่หน้างานเรียบร้อยแล้วเหลือก็แต่เจ้าสาวที่ไปแต่งตัวกับช่างแต่งตัวและต้นข้าวที่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวในวันนี้

“เจ้าสาวมาแล้วค่ะ”

ต้นข้าวเดินจูงปรารีที่อยู่ในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวฟูฟ่องกระโปรงสีขาวบานเล็กน้อยสั้นเลยหัวเข่ามาเล็กน้อยเพราะเป็นงานแต่งริมทะเลบนหัวของเจ้าสาวก็เป็นมงกุฎดอกไม้ที่ช่างทำผมทำให้อย่างสุดฝีมือจึงเข้ากับคนเป็นเจ้าสาวเป็นที่สุดและปรารีเองก็ชอบชุดนี้มากๆด้วย

ต้นข้าวก็เช่นกันวันนี้เธอแต่งองค์ทรงเครื่องก็ดูสวยสะดุดตาไปอีกแบบหญิงสาวอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีครีมรัดรูปกระโปรงเหนือเข่าแต่งหน้าทำผมเล็กน้อยใครมองก็แทบจะหยุดสายตาไม่ได้เช่นกัน

“วันนี้เปาสวยมากเลยนะครับคุณต้น”

ณคุณที่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเมื่อเห็นเจ้าสาวกำลังเดินลอดซุ้มดอกไม้มาหาเจ้าบ่าวก็อดเอ่ยปากชมไม่ได้

“ครับ”

ตฤณภพเองวันนี้คงเป็นวันแรกในรอบหลายปีที่เขายิ้มได้นานขนาดนี้คนในงานต่างก็พากันพูดถึงตฤณภพเช่นกันเพราน้อยครั้งที่จะเห็นว่าเขาอารมณ์ดี

“มีเจ้าตัวเล็กไวๆนะครับ”

ณคุณแอบกระซิบข้างหูชายหนุ่มที่คราแรกบ่าวสาวคู่นี้เป็นคนไข้ของเขาที่ต้องการผสมเทียมแต่ตอนนี้วิธีนี้คงไม่ต้องใช้แล้วเขาดีใจกับทั้งคู่ด้วยจริงๆ

“ผมจะพยายามครับหมอ”

ตฤณภพคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็คงจะไม่ให้เกินปีนี้แน่นอนที่เขาจะมีลูก

“คุยอะไรกันอยู่คะสองหนุ่ม”

ปรารีเห็นตั้งแต่เดินมาแล้วว่าทั้งสองคุยกระซิบกระซาบกันเธอก็อยากรู้บ้างว่าเขาคุยอะไรกันและพูดถึงเธอหรือเปล่า

“อ่อ..เปล่า..พี่แค่คิดว่าบรรยากาศที่นี่ตอนนี้ดีมากๆเลย”

ณคุณรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันทีเพราะไม่อยากให้เจ้าสาวคนสวยประหม่าเพราะรู้ว่ามีคนพูดถึงตัวเอง

ทางด้านมลฤดี

“สองคนนี้เค้าดูเข้ากันจังเลยนะคะ”

นาราอดชมบ่าวสาวไม่ได้ทีทั้งสวยทั้งหล่อเข้ากันหากลูกชายเธอมีงานแบบนี้บ้างเธอก็คงจะดีใจ

“555..ค่ะ...แล้วณคุณล่ะคะเมื่อไรจะมีครอบครัวกับเค้าบ้าง”

มลฤดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อมีคนชมคู่บ่าวสาวเธออดแอบถามเรื่องณคุณไม่ได้ว่าเมื่อไรจะมีครอบครัวเสียที

“ยังไม่มีวี่แววเลยค่ะคุณมล...คงต้องรอไปอีกนานค่ะ”

นาราเองยังไม่เห็นวี่แววว่าณคุณลูกชายของเธอจะสนใจใครแม้แต่น้อยเลยหากมีคบหาดูใจให้เธอพอมีหวังบ้างก็คงจะดี