ตอนที่36

ปังง

“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”

ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ

“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”

ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้

“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”

//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//

ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียว

ปังๆ

“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”

ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น

“หมายความว่าไง”

ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง

“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”

ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ

“พี่ต้น”

//นี่เค้าพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย//

ปรารีมีอาการอึ้งกับคำพูดของชายหนุ่มเล็กน้อยที่จู่ๆเขาก็พูดความรู้สึกตัวเองออกมาดื้อๆแบบนี้

“แล้วคุณเพนนีอะไรนั่น...ที่พี่ต้นไม่ยอมมีใครใหม่เพราะลืมเธอไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

ถึงเขาจะพูดออกมาเหมือนว่าเธอสำคัญแต่เธอก็ยังติดใจเรื่องเพนนีอยู่ดี

“เพนนีฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอนานแล้วและที่ฉันไม่มีใครเพราะฉันสนแต่งานและฉันก็ไม่อยากจะเจอผู้หญิงอย่างเพนนีอีกเลยไม่อยากมีใครแต่เมื่อเจอเธอความคิดฉันก็เปลี่ยนไป”

“.........”

//พูดจริงป่ะเนี่ย//

หลังจากได้รับคำอธิบายจากชายหนุ่มหญิงสาวก็เอาแต่นั่งคิด

“ฉันรู้ว่าในใจเธอมีแต่ณคุณแต่ขอให้เธอเปิดโอกาสมองฉันบ้างได้หรือเปล่า”

ตฤณภพรู้ว่าในใจของหญิงสาวไม่ได้มีเขาอยู่เลยแต่เขาเพียงแค่อยากขอโอกาสดูแลเธอขอแค่นี้เท่านั้น

“ใครบอกว่าเปามีใจให้พี่หมอล่ะคะ...มั่วตลอด”

ปรารีเปิดประตูตอบกลับชายหนุ่มทันควันเพราะเธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับณคุณเลยสักนิดตฤณภพเองต่างหากที่คิดเองเออเองทั้งหมด

“ถ้าไม่ใช่หมอณคุณแล้วเป็นใครล่ะ”

ตฤณภพจ้องหน้าปรารีอย่างสงสัยว่าถ้าหากไม่ใช่ณคุณแล้วในใจของเธอมีใคร

“...หื้มมมม......”

//ก็คนตรงหน้าฉันนี่ไง..อีตาบื้อเอ้ย//

ปรารีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ชีวิตเธอก็อยู่แต่กับเขาจะให้เธอไปมีใจให้ใครกันล่ะ

“ถอนหายใจทำไม”

ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวจึงไม่ยอมบอกออกมาเสียทีทั้งที่เขาก็อยากรู้ใจจะขาดว่าคนในใจของเธอคือใคร

“เปารักคนที่เปาจะต้องอุ้มท้องลูกเค้าค่ะ”

ปรารีเงยหน้ามองชายหนุ่มช้าๆพร้อมบอกคนในใจของเธอให้เขาได้รับรู้ว่าเป็นใคร

“...อุ้มท้อง...ฉ..ฉันนน....เปา”

ตฤณภพขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อยสิ่งที่เธอพูดมามันคือตัวเขานะสิเมื่อรู้ว่าหญิงสาวใจตรงกับเขาแล้วนั้นจึงรีบเข้าไปโอบกอดเธออย่างรวดเร็วไม่สนว่าฟรอมนักธุรกิจหนุ่มมาดนิ่งดุดันน่าเกรงขรามของเขาจะเสียหรือไม่แต่ตอนนี้เขาดีใจเป็นที่สุด

“อย่ามากอดค่ะ..เปายังไม่หายโกรธ..อย่ามากวนเปานะคะเปาจะอ่านหนังสือเช้าๆแบบนี้สมองปลอดโปร่ง”

ปรารีรีบผลักตัวชายหนุ่มออกจากตัวเธอเพราะตอนนี้เธอก็แอบมีอาการเขินอยู่เหมือนกันแต่เธอต้องรักษาอาการโกรธของเธอไว้เธอจะไม่ยอมพูดคำว่าหายโกรธกับเขาง่ายๆเมื่อดูท่าว่าตอนนี้เธอจะถือไพ่เหนือกว่าเธอก็ขอเอาคืนเจ้าชายน้ำแข็งผู้ซึ่งทั้งดุทั้งเผด็จการเธอตลอดเวลาคนนี้ก่อนก็แล้วกัน

“...เอ่อ...โอเค...เดี๋ยวฉันนั่งรอยู่ข้างนอกแล้วกัน”

ตฤณภพเห็นว่าถึงหญิงสาวจะโกรธเขาอยู่แต่อย่างน้อยก็ยังมีใจให้กันบ้างเขาก็จะพยายามตามใจเธอไปก่อนเพื่อให้เธอหายโกรธแล้วต่อจากนั้นเขาจะได้ทำเรื่องเธอกับเขาให้มันถูกต้องตามประเพณี

08.30 น.

ก๊อกๆๆๆ

“เปา...ไม่ออกมาทานข้าวเช้าหรือไง...นี่ฉันสั่งอาหารมาเต็มเลยนะ”

ตฤณภพสั่งอาหารมาตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะในครัวของหญิงสาวไม่มีอะไรเลยแต่เมื่อผ่านไปจนจะเลยเวลาอาหารเช้าแล้วหญิงสาวก็ยังไม่ออกมาเขาจึงต้องเคาะประตูเรียก

“เปาไม่อยากทานอาหารที่อื่นค่ะ...เปาอยากทานอาหารตามสั่งร้านป้าขาวในตลาดที่หมู่บ้าน”

ปรารีเปิดประตูออกมามองไปที่กล่องอาหารที่เขาสั่งมาแต่อาหารเชื้อนี้ขอให้เป็นมื้อที่ยากสำหรับชายหนุ่มหน่อยก็แล้วกัยเธอจะได้รู้ว่าเขาอยากจะทำเพื่อนเธอมากแค่ไหน

“เอ่อ...อยากทานอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อให้ก็ได้”

ตฤณภพเองก็ลืมถามหญิงสาวก่อนที่จะสั่งของมาด้วยอันนี้ก็เป็นความผิดของเขาเองหากหญิงสาวอยากจะทานอะไรเขาก็พร้อมที่จะไปซื้อให้ใหม่

“อืมมม...เอาเป็นข้าวต้มกุ้งกับไก่ทอดแล้วก็ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ค่ะ”

“หมู่บ้านอยู่ตรงไหนเดี๋ยวฉันไปซื้อให้”

หากหญิงสาวอยากทานเขาก็ไปซื้อให้ได้เพียงแค่บอกที่อยู่มาว่ามันอยู่ตรงไหนเท่านั้นเองนอกนั้นเดี๋ยวเขาจัดการเอง

“ขับรถออกไปนิดเดียวก็ถึงแล้วค่ะ”

ปรารีชี้มือเป็นไปที่ทางให้ชายหนุ่มได้หาทางไปตลาดเช้าในหมู่บ้านไม่ไกลจากที่ที่เท่าไรนักเมื่อก่อนเธอก็ชอบเดินไปแทบทุกวันแต่หากชายหนุ่มจะขับรถไปก็ได้

“โอเค...เดี๋ยวฉันรีบไปรีบกลับนะ”

ตฤณภพรู้ว่าหมู่บ้านไปทางไหนก็รีบออกไปทันทีเพราะหากเลยเวลาอาหารเช้ามันจะไม่ดี

“ค่ะ”

//ก็ไม่มีบ่นสักคำแฮะ//

5 นาทีต่อมา

โฮ่งๆๆๆๆ

“ไป๊..ชิ่วๆ..”

ตฤณภพจอดรถในที่จอดรถของตลาดพร้อมเดินเข้ามาในทางยาวที่มีร้านขายของอยู่เต็มริมทางเขาต้องเดินหลบสุนัขตามบ้านของคนขายของแถวนี้เพราะมันน่าจะเห็นว่าเขาแปลกหน้าที่สุดเลยไล่เห่าไม่เลิกผู้คนก็ต่างมองเขาเป็นตาเดียวเพราดูจากการแต่งตัวของเขาแล้วก็คงรู้ว่าเป็นคนต่างถิ่น

“...ขนมหวานจ้า..ขนมหวาน”

“เอ่อ..น้าครับ..อืมม...ผมเอาหมดเลยครับทุกกล่อง”

เสียงแม่ค้าส่งเสียงเรียกลูกค้าตลอดสายทางที่เขาเดินชายหนุ่มเห็นว่าแม่ค้าร้านขายขนมหวานร้านนี้น่าจะให้คำตอบของเขาได้จึงเดินเข้าไปเหมาขนมร้านของเธอหมดซึ่งมันก็เหลือเพียงสิบกว่าก่องเท่านั้นเพื่อแลกกับสิ่งที่เขาอยากรู้

“อุ้ยย..ขอบใจมากเลยจะพ่อหนุ่มวันนี้ป้าจะได้เก็บร้านไว”

แม่ค้าวัยกลางคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เธอจะได้เก็บร้านเสียที