ทัณฑ์ร้ายจากเขาสร้างราคีให้กับเธอยังไม่พอ ยังก่อสายใยเป็นหนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่เธอมิอาจทำลายได้ . "ฉันทำผิดอะไร นายถึงได้ทำกับฉันแบบนี้" มัสลินเอ่ยถามผู้ชายที่ทำลายความสาว สร้างราคีคาวให้เธอ ด้วยน้ำเสียงขมขื่น เธอไม่เคยรู้จักเขา ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า แต่ทำไมเขาถึงทำร้ายเธออย่างไร้ความปรานี "ผิดสิ ผิดที่เธอเป็นเจ้าสาวของไอ้ภานุยังไงล่ะ ถ้าเธอไม่แต่งงานกับมัน ฉันคงไม่เอาตัวเธอมา" หากเธอไม่ใช่เจ้าสาวของคนที่เขาเกลียดชัง หากเธอไม่แต่งงานกับคนที่ทำให้พี่ชายเขา ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เขาคงไม่ลากตัวเธอมาเป็นเครื่องมือในการล้างแค้นในครั้งนี้!
ดูเพิ่มเติมตอนที่ 22.มรสุมชีวิต/1หญิงสาวถอนสายตาจากใบหน้าคร้ามคม ขยับลงมาจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกคนหื่นเหวี่ยงตกบนพื้น เอามาสวมใส่ แล้วเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาชะโงกหน้ามองดูคนตัวโตที่ยังหลับสนิทไม่ยอมตื่น เอหันไปมองแจกันใบใหญ่ที่เคยคิดจะเอามาทุบหัวเขาให้แตกตาย แล้วเบือนสายตากลับมามองใบหน้ารกเรื้อนั้น พลางถอนหายใจแรง พาตัวเองเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัวมัสลินเปิดดูช่องแช่แข็ง พบปลาแซลมอนแช่ไว้หลายชิ้น มีกุ้งแกะเปลือก และปลาหมึก จึงนำออกมาละลายน้ำแข็ง ระหว่างรอก็เปิดตู้ของแห้ง ในนั้นมีอาหารกระป๋องหลายอย่าง ทั้งอาหารสำเร็จพร้อมทาน ข้าวสวยแบบกระป๋อง รวมถึงข้าวสาร เส้นหมี่แห้ง เส้นสปาเกตตี และยังมีผักสดให้นำมาเป็นวัตถุดิบประกอบอาหารได้หลายอย่าง หญิงสาวเลือกหยิบเส้นสปาเกตตีมาต้ม หั่นผัก เตรียมมื้อเย็นให้ตัวเองและชายหนุ่มการทำอาหารเป็นพรสวรรค์ของมัสลิน หญิงสาวได้รับถ่ายทอดสูตรเด็ดสารพัดทั้งอาหารคาวอาหารหวานจากมารดาและคุณยายฝ้ายคำ รวมถึงจากการสอนของเปรมใจ ทำได้ทั้งอาหารไทยและเทศ เคยแอบนึกฝันอยากเปิดร้านอาหารเล็กๆ ขายขนมและเครื่องดื่ม แต่มันเป็นเพียงแค่ฝันที่มัสลินไม่กล
ตอนที่ 21.แค่มีเธอ/4“ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเราไปขอพบเจ้าสัวดีไหมครับ จะได้รู้เรื่องกัน” ปรัชญ์ร้อนใจจนอยู่นิ่งเฉยไม่ไหว“แม่ขอให้คุณพิพัฒน์ช่วยเรื่องขอพบเจ้าสัวไว้แล้ว นี่รอเขาโทรมาอีกครั้ง ปอนด์ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก”การเข้าพบคนระดับเจ้าสัวโภคิน ไม่ใช่เรื่องที่สามารถเดินเข้าไปง่ายๆ อีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพลของจังหวัด ย่อมจะไม่ยอมพบกับคนที่ไม่ได้นัดหมายล่วงหน้ามาก่อน ยิ่งไม่เคยรู้จักคงยากจะเข้าถึงตัวได้“เราทำได้แค่รอหรือครับ ผมห่วงมัสจะแย่แล้ว”ปรัชญ์รักเอ็นดูมัสลินเหมือนน้องสาวแท้ๆ ด้วยเห็นเธอมาตั้งแต่เด็ก ช่วยเหลือดูแลมาตลอดหลายปี ย่อมผูกพันกว่าคนอื่นๆ มัสลินน่าสงสารมาก เป็นฝ่ายถูกแพรพรรณข่มเหงรังแกสารพัด โดยที่เขาไม่สามารถพาเธอออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ มัสลินรักและกตัญญูต่อคุณยายฝ้ายคำมาก ไม่ยอมทอดทิ้งท่าน เขากับมารดาจึงทำได้เพียงช่วยเหลืออยู่ห่างๆ“หนูมัสเป็นคนดี ความดีต้องคุ้มครอง แม่เชื่ออย่างนั้น”คนเป็นแม่ปลอบใจลูกชาย และปลอบใจตัวเองไปด้วย หวังเพียงว่ามัสลินจะผ่านพ้นเรื่องราวนี้ไปได้ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด !!!เสียงโทรศัพท์ของเปรมใจดังขึ้น เจ้าของรีบกดรับเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา“สวัสดีค่ะคุณพิ
ตอนที่ 20 แค่มีเธอ/3มือหนาจับข้อเท้ามาพาดบนบ่า ถอนริมฝีปากออกจากเรียวปากชุ่มชื้น มาจุมพิตปลีน่องเรียวสวย ขบเม้มตรงใต้เข่า ไล้เลีย หยอกเย้าให้เธอตื่นเต้น แตะริมฝีปากไล่จุมพิตตามเรียวขาลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดขบเม้มตรงเนินสาว ตวัดปลายลิ้นลากไล้ผิวเนียนละเอียด ผ่านตฤณชาตินุ่มสลวยไปยังต้นขาอีกข้าง มือดันขาให้เบะออกด้านข้าง สอดมือยกสะโพกหนั่นแน่นให้ลอยขึ้นจากพื้น แล้วแทรกกายใหญ่โตเข้าแนบชิดผกางามที่คลี่กลีบเบ่งบาน ชวนเชิญให้ภมรหนุ่มลงไปดื่มกินน้ำหวาน “อ๊ะ ไม่... ไม่นะ” เธอร้องครางประท้วง“ชู่ ไว้ใจฉันนะคนดี”กริชจุปากไม่ให้เธอเสียขวัญ ค่อยนำตัวตนแกร่งกร้าวแทรกผ่านความบอบบางแสนนุ่มร้อนจนสุดความยาว แรงโอบรัดรอบลำกายทำให้เขาสูดปากแรงด้วยความทรมาน ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆ ข่มกลั้นความดิบเถื่อนในกายไว้สุดกำลัง เขาจะทำให้เธอรับรู้ถึงความงดงามของสิ่งนี้ มอบประสบการณ์แสนวิเศษให้เธอจดจำไปนานแสนนาน ผ่อนตัวเองให้ช้าลง หยุดรอให้เธอปรับตัว ขณะรั้งร่างบางมากอดปลอบประโลม พรมจุมพิตไปบนใบหน้างดงาม มือลูบไล้พร้อมกับปลุกเร้าเธอให้เคลิ้มไหวคลายความแข็งเกร็งลงเมื่อร่างบางเริ่มตอบสนองเขาจึงค่อยๆ ขยับกาย
ตอนที่ 19. แค่มีเธอ/2ก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้เขาก็ผละริมฝีปากออกช้าๆ ดวงตาวาววามจ้องมองใบหน้างามของหญิงสาวรสจูบแสนเร่าร้อนเมื่อครู่ทำให้ริมฝีปากอิ่มแดงจัด บวมเจ่อนิดๆ เธอปรือตามองเขาด้วยแววตาอ่อนหวาน ต่างจากสายตาเกลียดชังก่อนหน้า ทำให้หัวใจของกริชสั่นไหวรุนแรง ก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากนุ่มอย่างดูดดื่มอีกครา บดเคล้า ดูดกลืนความหอมหวานของเธอราวกับคนหลงกลางทะเลทราย พบเจอกับบ่อน้ำทิพย์ เฝ้าเวียนดื่มกินไม่รู้จักอิ่มเอมหวาน... หวานเหลือเกิน...ในหัวของชายหนุ่มมีแต่คำนี้ ความหวานของเธอแทรกผ่านปลายลิ้นเข้าสู่หัวใจ สั่นสะเทือนประสาทรับรู้ทั้งหมดให้เคลิ้มไหว มึนเมาจนยากจะถอดถอน ใช่ว่าไม่เคยสัมผัสผู้หญิงคนไหน แต่เธอพิเศษกว่าหญิงใด ไม่เพียงร่างกายร่ำร้องต้องการ หัวใจของเขาก็ปรารถนาเธอเช่นกัน“มัสลิน... เห็นใจฉันเถอะนะ”ขอเพียงแค่ความเห็นใจจากเธอ เขาปรารถนาเธอเหลือเกิน อยากครอบครองร่างงามแสนนุ่มเนียนใจแทบขาด เพียงเธอเห็นใจ เขาก็พร้อมจะทำทุกสิ่งให้เธอมีความสุข...“ฉัน... ฉัน...”หญิงสาวหอบหายใจกระเส่า อ่อนระทวยจนต้องโอบรอบคอไว้พยุงตัวไม่ให้เข่าอ่อน ความรู้สึกแปลกป่วนกำลังทำเธอหูอื้อตาลาย ไม่เป็นตัว
ตอนที่ 18. แค่มีเธอ/1“ไปนั่งเล่นข้างนอกกันเถอะ” เขาชวนหลังจากวางจานเข้าชั้น“ไปสิ”มัสลินเดินตามร่างสูงใหญ่ มองแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตที่เดินนำอยู่ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเธอยังหวาดกลัวเขาแทบตาย ตอนนี้เธอหายกลัวเขาไปได้อย่างไร หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเอง“เรือนี้ของนายเหรอ...” มัสลินอดถามไม่ได้“ยืมเขามา...”เรือลำนี้เป็นของเขา แต่ไม่อยากบอกว่าเขาเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มจึงเลี่ยงตอบไปแบบนั้น ไม่อยากให้มากความ“อ๋อ... ยืมเพื่อนมา”เธอทวนคำ ดัดเสียงให้ดุเข้มขึ้น ก่อนจะหัวเราะคิกเมื่อนึกถึงเจ้าของประโยคยอดฮิตนี้ หวังว่าเพื่อนเขาคงมีชีวิตอยู่นะ“หือ...”กริชยกคิ้วสูง ก่อนจะเข้าใจมุกของคนพูดเลยประสานเสียงหัวเราะออกมา“คนให้ยืมยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่ได้ยืมแล้วยืมเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”“แหม นึกว่าจะไม่เก็ตมุกซะแล้ว”มัสลินหัวเราะตาม อารมณ์ดีขึ้นจนเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมที่ชอบหาเรื่องคุยสนุกให้ผ่อนคลาย เธอมักจะไปคุยเล่นกับปรัชญ์บ่อยๆ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่หวังดีกับเธอจริงๆ ส่วนพี่สาวอย่างลินินนั้นไม่ใช่คนชอบคุยเล่น อีกฝ่ายจริงจังกับทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องเรียนหรือเรื่องทั่วไป มักชอบมองเธอกับปรัชญ์ว่าเป็นพวกเหลว
ตอนที่ 17. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ /4“คุณภานุเลวร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ...”มัสลินสะท้อนใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ เธอไม่เคยรู้จักกับภานุมาก่อน ยอมรับปากแต่งงานกับเขา เพียงเพราะเขายื่นข้อเสนอที่เธอมองว่า จะทำให้เธอสามารถพาคุณยายออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ เมื่อรับรู้สิ่งที่เขาทำกับพี่ชายของกริช หญิงสาวก็รู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา คนที่ถูกกระทำแบบนั้นย่อมแค้นเคือง แม้การเอาคืนของเขาจะเป็นการทำร้ายเธอก็ตาม“เธอจะไม่เชื่อก็ได้ คำพูดของฉันมันอาจจะไม่มีน้ำหนักมากพอ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าฉันมีเหตุผลในการกระทำครั้งนี้”กริชพลิกกายพาร่างของมัสลินลงไปนอนบนเตียง แล้วขยับลงจากเตียง เดินไปคว้าผ้าขนหนุมาพันร่าง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงคนเดียว“ตาบ้านี่ อารมณ์ขึ้นลงเหมือนคนเป็นโรคไบโพล่า”มัสลินว่าคนที่เดินหายไป หัวใจเริ่มผ่อนคลายความตึงเครียดลง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลวร้ายโดยสันดาน เพราะความแค้นทำเขากระทำการเลวร้าย หากเธอพูดจากับเขาดีๆ บางทีเขาอาจจะเห็นใจเธอก็ได้“คุณยายคะ มัสจะต้องกลับไปหาคุณยายให้ได้”มัสลินพักสายตาอยู่ครู่ใหญ่ กริชก็เปิดประตูเข้ามา ชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้
ตอนที่ 16 ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/3“เลวเหลือทน คนอะไรเลวขนาดนี้”ปรัชญ์กำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ แพรพรรณบังคับคุณยายฝ้ายคำให้เปลี่ยนพินัยกรรมสมใจ แล้วก็ตระบัดสัตย์ไม่ยอมช่วยมัสลิน หากคุณยายรู้เข้าคงอาการทรุดที่หลงเล่ห์คนเลว เขาเองก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป“แม่ ผมจะไปตามหาน้อง ใครไม่ช่วยผมจะหาทางช่วยน้องเอง” ปรัชญ์บอกมารดา“แม่จะไปด้วย อยู่รอฟังข่าวไม่ไหวหรอก แม่คงอกแตกตาย” เปรมใจสนับสนุนลูกชาย“ป้าแววรู้ไหมครับ ว่ามัสหายไปที่ไหน ผมกับแม่จะไปตามหาน้อง”“เมื่ออาทิตย์ก่อน คุณนายพาคุณมัสไปช่วยงานแต่งงานของคุณป่านที่ภูเก็ตค่ะ บ้านเจ้าสัวโภคินอะไรนี่แหละค่ะ”ความสอดรู้ของนางแวว ทำให้รู้ความเคลื่อนไหวของเจ้านายทุกอย่าง“เพื่อนคุณพ่ออยู่ที่นั่น แม่จะไปขอให้เขาช่วย”เปรมใจนึกถึงเพื่อนของสามีที่เป็นเจ้าของเมืองแร่ ในอดีตสามีของเธอเคยทำงานเป็นนักสำรวจสายแร่ รู้จักสนิทสนมกับนายพิพัฒน์เจ้าของเหมืองแร่ดี หากนางไปขอความช่วยเหลืออีกฝ่ายคงมีน้ำใจ“ปอนด์ไปจองตั๋วเครื่องบิน แม่จะโทรหาคุณพิพัฒน์”เปรมใจหันไปบอกลูกชาย ก่อนจะบอกนางแววว่า“พี่แววอย่าเพิ่งให้ใครรู้เรื่องนี้นะ ไม่ว่าจะคุณยาย อาหมี่ หรือผัวพี่
ตอนที่ 15. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/2“คนเลว... ฉันไม่มีวันให้อภัยแก”มัสลินปาดน้ำตาทิ้งหยิบชุดขาดวิ่นมาสวมปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง มองไปรอบๆ กาย ก่อนจะสะดุดกับแจกันใส่ดอกไม้ใบใหญ่ หญิงสาวมองร่างหนาที่นอนหลับบนเตียงด้วยแววตาเกลียดชัง วูบหนึ่งของความคิด ทำให้เธอลุกขึ้นเดินตรงไปยังแจกันใบนั้น คิดจะยกมันขึ้นหวังจะทุ่มแจกันใส่หัวคนเลวที่นอนอยู่ทว่า... พอมือเอื้อมไปแตะแจกัน ก็ถูกมือหนาจับมือเธอไว้“รู้นะว่าคิดอะไร”ใบหน้ารกเรื้อยื่นมากระซิบข้างหู มือน้อยถูกมือหนากว่าบีบไว้แน่น ดวงตาคมกริบของเขาจ้องใบหน้าเธอด้วยแววตาวาววับ บ่งบอกว่าเขารู้ทันความคิดของเธอ“ปล่อยฉัน...”มัสลินเชิดหน้าเอ่ยเสียงแข็ง สะบัดมือออกจากมือหนา เบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกโด่งงามที่คลอเคลียข้างแก้ม ไรหนวดแข็งสากคายของเขาทิ่มผิวนุ่มของเธอจนเจ็บ ผิวของเธอบางโดนอะไรนิดหน่อยก็มีรอยแดง เมื่อคืนถูกเขาฟัดเฟ้นทั้งคืน รอยจ้ำแดงๆ จึงปรากฏขึ้นบนผิวเนื้อ เจ้าตัวพยายามไม่มองให้เจ็บช้ำใจ“ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรือ”“ถ้ายอมให้ฉันเอาแจกันทุบหัวแก ฉันอาจจะหายโกรธ” มัสลินโต้กลับ“หึ ดุจริงเมียใครไม่รู้”กริชกระตุกยิ้มไม่โกรธกับถ้อยคำนั้น หญ
ตอนที่ 14.ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/1“เบิกเงินกองกลางไปจ่ายให้พวกโจร ขอเพียงยายมัสปลอดภัย จะต้องเสียเท่าไหร่ฉันก็ยอม” คุณยายฝ้ายคำไม่เสียดายเงินสักนิด หากมันแลกกับการได้หลานรักกลับคืนมา“เงินกองกลางก็เป็นส่วนหนึ่งของมรดกนะคะ คุณแม่จะใช้อำนาจเบิกออกมาใช้เพื่อยายมัสไม่ได้นะคะ แล้วยายป่านล่ะคะ หลานก็มีสิทธิ์ในมรดกเหมือนกัน” แพรพรรณเอาลูกสาวมาอ้าง“ยายแพร นี่แกอยากช่วยหลานจริงๆ หรือเปล่า ทำไมฮะ เงินแค่นี้มันสำคัญมากกว่าชีวิตยายมัสหรือยังไง”คนแก่สุดจะทน แผดเสียงใส่ลูกสาวด้วยความโมโห ก่อนจะหอบหายใจแรงจับมือกุมหน้าอกไว้ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ทรวงอกด้านซ้าย“คุณแพรไม่มีอำนาจเบิกเงินส่วนนี้ครับคุณแม่”สมเกียรติเกริ่นเข้าเรื่อง สบตากับภรรยาให้ช่วยเสริม“เงินกองกลางต้องมีลายเซ็นคุณแม่ แล้วในบัญชีก็มีเงินเหลือไม่ถึงยี่สิบล้าน ถ้าพวกโจรมันเรียกมากกว่านั้น อาจจะไม่พอจ่าย” แพรพรรณเริ่มกดดันมารดา“ทำไมเหลือแค่นั้น เงินรายได้จากค่าเช่าตึก ค่าเช่าแผงในตลาดเดือนๆ นึงเกือบล้าน มันหายไปไหนหมด”คุณยายฝ้ายคำตกใจกับยอดเงินที่ไม่เพิ่มขึ้น เมื่อตอนที่ท่านบริหารจัดการ เงินเข้าบัญชีทุกเดือนไม่ได้ขาด สะสมได้แต่ละปี
ตอนที่ 1.กาฝากที่ไม่มีใครต้องการ/1ด้านหน้าปากซอยแห่งหนึ่งเป็นที่ตั้งของตลาดสดขนาดใหญ่ มีแผงขายสินค้ามากกว่าสองร้อยแผง และรอบๆ มีอาคารห้องแถวให้เช่ามีผู้เช่าเต็มทุกห้อง เจ้าของตลาดและห้องแถวในย่านนี้มีคฤหาสน์หลังงามอยู่ท้ายซอย“ป้าครับ รู้จักบ้านคุณนายแพรพรรณกับคุณสมเกียรติไหมครับ”รถกระบะคันหนึ่งแล่นมาจอด แล้วเปิดกระจกฝั่งคนขับหยุดถามแม่ค้าขายกล้วยทอดหน้าทางเข้าตลาด“ขี่รถไปจนสุดซอยนู้นเลยค่ะ บ้านหลังใหญ่ๆ ตรงนั้นแหละ บ้านคุณแพรพรรณกับคุณสมเกียรติ”“ขอบคุณครับป้า ออ ผมขอกล้วยทอดกับมันทอดร้อยนึงครับ”คำขอบคุณมาพร้อมกับธนบัตรสีแดงถูกส่งให้แม่ค้า เมื่อได้รับถุงกล้วยทอดรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่คันนั้น ก็แล่นเข้าไปในซอยตามทางที่แม่ค้าบอก แล้วไปจอดอยู่ข้างรั้วบ้านไม่ไกลจากประตูทางเข้า รถจอดนิ่งอยู่แบบนั้นนานร่วมสิบนาที ก็เห็นประตูบ้านเปิดออก รถยนต์หรูสีดำคันหนึ่งแล่นออกมาจากด้านในจอดรออยู่หน้าบ้าน ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราของคนมอง ปรากฏรอยเหยียดบนมุมปากเล็กน้อยก่อนจะคลายลง ดวงตาคมกริบใต้เรียวคิ้วดกหนาจ้องมองอย่างตั้งใจ ครู่ต่อมาร่างระหงของหญิงสาวคนหนึ่ง ในชุดกระโปรงยาวสีขาวก็ออกมาจากด้านใน พ...
ความคิดเห็น